รักที่ฉันทิ้งไปแล้ว จะไม่เก็บมันกลับมาอีก

เที่ยงคืนครึ่ง

ครืด...

ประตูห้องหนังสือในเรือนใหญ่ถูกเลื่อนเปิดเบา ๆ ร่างบอบบางที่สั่นเทาจากการสะอื้นไห้สะดุ้งนิด ๆ พลางเงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือน

คิ้วเข้มบนใบหน้าขาวมุ่นนิด ๆ ผมบนศีรษะยุ่งเหยิงแต่มันกลับไม่ได้ลดทอนความหล่อเหลาของเขาลงเลย

“ คุณเอก ” เสียงหวานเรียกชื่อเขาออกมาเบา ๆ

“ ฉันจัดการมันจนสลบคาตีน ให้คนลากแม่งออกไปแล้ว ถ้ามันยังกล้ามาแตะต้องเธออีกแม้แต่ปลายนิ้ว ฉันจะเป็นคนเชือดคอมันเอง ” เขาพูดเสียงเรียบ แต่ดวงตาคมกริบมีประกายวาวโรจน์อย่างเอาจริง

มัสยาค่อนข้างตกใจเพราะไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขามาก่อน ปกติ เอกอนันต์ หรือคุณเอก ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวของบ้านผู้มีศักดิ์เป็นเจ้านายของเธออีกคนหนึ่ง จะเป็นคนเงียบขรึมจนบางครั้งคล้ายว่าเย่อหยิ่ง พูดจากันนับครั้งได้

“ คุณเท็ดดี้คงเมามากค่ะ ” เธอพูดถึงคนที่เขาพึ่งจัดการให้สลบคาตีนไป ซึ่งนั่นก็คือหนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิทของเขาที่เคยเห็นมาที่บ้านสามสี่ครั้ง และเคยทักทายเธอด้วยความสุภาพ ไม่ได้ถือตัวแต่อย่างใด แม้ว่าเธอจะมีฐานะเป็นเพียง เด็กในบ้าน หรือ ลูกคนรับใช้ ก็ตามที

“ คำว่าเมาไม่ได้ใช้เป็นเหตุผลหมา ๆ ที่จะเอามารองรับการรังแกคนอื่นได้นะมัสยา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นเธอด้วย ฉันไม่ยอมหรอก ” เขาว่าพลางเดินเข้ามายืนตรงหน้าโซฟาที่เธอนั่งอยู่ ก่อนที่จะทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นตรงหน้าของเธอ หญิงสาวรีบขยับจะลงจากโซฟาแต่เขากดไหล่เธอเอาไว้

“ จะไปไหน ”

“ มัสนั่งตรงนี้ไม่เหมาะค่ะ ”

“ ทำไม ”

“ คุณเอกเป็นเจ้านายนี่คะ มัสเป็นแค่... ”

“ เธอก็คนเหมือนกับฉัน แม่ของเธอทำงานแลกกับเงินของแม่ฉัน เราควรเท่าเทียมกัน ”