ของขวัญวันสวาท

บทที่ 1

“อุ๊ย... ขะ... ขอโทษค่ะ”

อลินดารีบกล่าวขอโทษขอโพยผู้ชายตัวสูงที่ตัวเองเดินเข้าไปชนด้านหลังของเขาอย่างแรงๆ เนื่องจากตัวเองมัวแต่เดินใจลอย

“ไม่เป็นไร แต่คราวหน้าคราวหลัง หัดระมัดระวังให้มากกว่านี้หน่อย เพราะในโลกนี้ไม่ได้มีแต่ผู้ชายใจดีเท่านั้น”

คำพูดเย็นชาและน้ำเสียงคุ้นหูที่ดังขึ้น ทำให้หล่อนที่มัวแต่ก้มหน้าเก็บแฟ้มกระดาษที่ตกลงเกลื่อนกับพื้นต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะห่อปาก เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“คุณแซค...”

แซคคารีย์ แฮซมิลตัน คือชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีสนิม เขาคือหนุ่มกรีก ร่างใหญ่ยักษ์ และสุดเซ็กซี่ เขาเป็นเจ้าของธุรกิจโรงแรมกว่าพันสาขาทั่วโลก รวมถึงโรงแรมที่หล่อนทำงานอยู่นี่ด้วย

เขาคือนายจ้างของหล่อน แต่นั่นไม่ใช่สถานะเดียวที่เขาเกี่ยวข้องกับหล่อน เพราะอีกสถานะหนึ่งที่สนิทชิดเชื้อมากกว่านี้ก็คือ เขากำลังจะเป็นพี่เขยของหล่อนนั่นเอง

“เอ่อ... ขอประทานโทษค่ะ”

“นอกจากคำว่าขอโทษ ผู้หญิงอย่างเธอ คงพูดคำอื่นไม่เป็นแล้วอย่างนั้นใช่ไหม”

“คือว่า...”

หล่อนไม่รู้ว่าทำไมแซคคารีย์ถึงได้แสดงท่าทางเลือดเย็นใส่หล่อนนัก ทั้งๆ ที่หล่อนก็พยายามเสมอที่จะเป็นว่าที่น้องสะใภ้ที่ดี แม้ว่าแท้จริงแล้ว หล่อนจะตกหลุมรักเขามาแสนนานก็ตาม

เขามองหล่อนด้วยสายตาดุดันอีกครั้ง ก่อนจะก้าวยาวๆ ผ่านหน้าไปอย่างไม่ไยดี หล่อนทำได้แค่เพียงมองตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเขาไปทั้งน้ำตา

“ทำไมถึงใจร้ายนักคะ”

หล่อนพึมพำแผ่วเบา ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเก็บแฟ้มที่ตกกระจัดกระจายตรงหน้าอย่างรีบร้อน จนกระทั่งมือเล็กถูกมือใหญ่ของใครบางคนยื่นมากุมเอาไว้

“คุณแฮรี่”

หล่อนยิ้มกว้าง แต่ก็ไม่ลืมดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขาอย่างสุภาพ

“ผมช่วยครับ”

“ขอบคุณค่ะ แต่ลินดาเก็บเองได้ค่ะ จะเสร็จอยู่แล้วด้วย”

“ช่วยกันสองคนเสร็จเร็วกว่าจริงไหมครับ”

ทำไมหล่อนจะไม่รู้ว่าแฮรี่คิดยังไงกับตัวเอง แต่หล่อนไม่ได้ชอบเขาในลักษณะนั้นเลย

“ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวกลางวันนี้ลินดาเลี้ยงข้าวนะคะ ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ”

“แต่ผมกินจุนะครับ”

อลินดาระบายยิ้มกว้าง “กินจุ แต่ก็คงไม่กินจนลินดาไม่มีเงินจ่ายหรอกใช่ไหมคะ”

แฮรี่มองดวงหน้ากระจ่างใสของอลินดาด้วยความพึงพอใจ เขาแอบรักหญิงสาวมาตลอด แต่เจ้าหล่อนก็ไม่ยอมแสดงทีท่าตอบรับความรักของเขาเสียที

“ผมไม่ทำร้ายลินดาแบบนั้นหรอกครับ”

“คุณแฮรี่ใจดี ไม่เหมือนกับ...” หล่อนเกือบจะหลุดพูดออกไปแต่ก็ยั้งปากเอาไว้ได้ทัน

“เหมือนใครเหรอครับ”

“เอ่อ เปล่าหรอกค่ะ”

แฮรี่หรี่ตาแคบมองอลินดาอย่างแคลงใจ แต่ก็เลือกที่จะเก็บเงียบเอาไว้

“เสร็จแล้ว เดี๋ยวผมเดินไปส่งที่แผนกนะครับ”

“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ”

“ไม่รบกวนเลยครับ ผมยินดี”

เมื่อแฮรี่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น อลินดาจึงไม่สามารถปฏิเสธได้อีก

“ขอบคุณค่ะ”

ขณะที่สองหนุ่มสาวเดินคุยกันนั้น สายตาคมกริบของแซคคารีย์ก็จ้องเขม็งมองมาเห็นพอดี

“เดี๋ยวคุณไปเรียกแฮรี่มาพบผมที่ห้องทำงานหน่อยนะ” เขาเอ่ยขึ้นกับเลขาส่วนตัว

“ค่ะ ท่านประธาน”

กรามแกร่งของแซคคารีย์ขบกันแน่น ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเดินหายเข้าไปในลิฟต์

เลิกงานแล้วอลินดาก็เดินออกมาจากแผนกบัญชีที่ตัวเองทำงานอยู่ ระหว่างทางก็สวนกลับแฮรี่เข้าพอดี

“คุณแฮรี่คะ”

เจ้าของชื่อหยุดเดิน ก่อนจะหันมาหาคนที่วิ่งเข้ามาหยุดตรงหน้า “ครับ ลินดา”

หญิงสาวหายใจหอบเหนื่อยเพราะวิ่งมาหลายเมตร

“เมื่อกลางวันหายไปไหนมาคะ ลินดาหาไม่เจอเลยค่ะ ไหนว่าจะให้ลินดาเลี้ยงข้าวไง”