มายันตรา

“คุณนิ่ง คุณท้องเเล้วนะ”

เฉี่ยนเฉี่ยนออกจากโรงพยาบาลด้วยความมึนงง เสียงของคุณหมอยังดังก้องอยู่ในหู

เธอมองผลตรวจที่อยู่ในมืออีกครั้ง และยกมุมปากขึ้นอย่างหยุดไม่ได้

ปีนี้เป็นปีที่สามของการแต่งงานของเฉี่ยนเฉี่ยนกับเฟิงเจวี๋ย

พวกเขาไม่ได้แต่งงานกันเพราะความรัก แต่ทั้งคู่แต่งงานกันเพื่อเติมเต็มความปรารถนาสุดท้ายของคุณย่าของเฟิงเจวี๋ย

หลังจากแต่งงาน เฟิงเจวี๋ยนั้นทำหน้าที่สามีที่ดี ให้ชีวิตที่ดีกับเธอ เอาใจใส่เธอ อีกทั้งยังให้ผู้ช่วยของเขาส่งของขวัญวันครบรอบเเต่งงานให้ภรรยาของเขาอย่างสม่ำเสมอด้วย

เขาให้เกียรติเธอในแบบที่คุณนายเฟิงควรจะได้รับ

ในสายตาของคนนอกนั้น ทั้งคู่ดูรักกันมาก

แต่...

มีแค่เฉี่ยนเฉี่ยนเท่านั้นที่รู้ว่า ตลอดสามปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยได้ยินเฟิงเจวี๋ยพูดคำว่า “ผมรักคุณ” กับเธอเลย

เดิมทีเธอคาดหวังกับการเเต่งงานในครั้งนี้ไว้ค่อนข้างสูง เเต่เฉี่ยนเฉี่ยนเองก็พอใจกับสิ่งที่มี และตอนนี้เธอกับเขาก็มีลูกด้วยกันเเล้ว ชีวิตของพวกเขาก็จะมีแต่ความสุขมากยิ่งขึ้น

เฉี่ยนเฉี่ยนเก็บผลตรวจที่อยู่ในมือ และอดใจไม่ไหวที่จะโทร. หาเฟิงเจวี๋ย

“เฉี่ยนเฉี่ยน”

เสียงผู้ชายที่ไพเราะราวกับเสียงเชลโล่นั้น ดังออกมาจากที่ปลายสาย

เฉี่ยนเฉี่ยนไม่สามารถเก็บความตื่นเต้นไว้ได้ เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า “เฟิงเจวี๋ย ฉันมีเรื่องจะบอกคุณค่ะ！”

“ผมก็มีเรื่องที่จะบอกคุณอยู่พอดี ไว้คืนนี้ค่อยคุยกัน”

“โอเคค่ะ...”

เฉี่ยนเฉี่ยนยังไม่ทันพูดจบ สายก็ถูกตัดไปเสียแล้ว

เธอรู้สึกงง ๆ แต่ไม่นานความสุขของการที่จะได้เป็นแม่คนก็เข้ามาแทนที่

...

ตกดึก

วิลล่าริมน้ำเปิดไฟสว่างไสว

เฉี่ยนเฉี่ยนทำอาหารที่เฟิงเจวี๋ยชอบกินไว้เต็มโต๊ะและรอเขากลับมาอย่างเงียบ ๆ

ไม่นานเสียงรถยนต์ก็ดังมาจากนอกบ้าน

หัวใจของเฉี่ยนเฉี่ยนเต้นรัว เธอทั้งตื่นเต้นและประหม่าในคราวเดียวกัน

เธออดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นไปต้อนรับเขา

พอประตูเปิดออก ชายร่างสูงก็เดินเข้ามา

เฟิงเจวี๋ยนั้นแต่งตัวเนี๊ยบ เขาสวมเสื้อสูทสีเทาเข้ม เสื้อเชิ้ตสีขาวและผูกเนคไทเรียบร้อย

รูปหน้าของเขาดูชัดเจน จมูกโด่งเป็นสัน กรอบเเว่นตาสีทองนั้น ทำให้เขาดูเย็นชาเเละเคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น

“มาแล้วเหรอคะ มากินข้าวกันเถอะค่ะ”