เสด็จอา ข้าเป็นหวางเฟยของท่าน

“ช่วยด้วยค่ะ คุณลุงช่วยหนูนาด้วย...”

เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือดังมาตามสายโทรศัพท์ และนั่นก็สร้างความตื่นตกใจให้กับฉลาม หนุ่มหล่อที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาถึง 42 ปีมากเหลือเกิน

“เกิดอะไรขึ้นหนูนา... บอกลุงเร็วเข้า...”

ขณะที่ฉลามละล่ำละลั่กถามกลับไป เขาก็รีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถ เพื่อที่จะขับไปยังบ้านพักของ

ณิชาโดยเร็วที่สุด

เขาเป็นห่วงหล่อนเหลือเกิน...

“มีใครก็ไม่รู้บุกเข้ามาในบ้านค่ะคุณลุง หนูนากลัว... ฮือออ...”

“ลุงจะถึงบ้านหนูนาในอีกสิบนาที ล็อกประตูห้องนอนเอาไว้นะ ห้ามเปิดเด็ดขาดถ้าลุงยังไปไม่ถึง แล้วอย่าวางสายด้วย...”

“คุณลุงรีบมานะคะ หนูหากลัว... ฮืออออ”

“ลุงจะรีบไปให้เร็วที่สุด หนูนา... ลุงกำลังไป”

“คุณพ่อกำลังจะไปไหนเหรอคะ”

ชดาภาลูกสาวของฉลามเดินงัวเงียออกมาถาม หลังจากสะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะเสียงตกใจของผู้เป็นพ่อ

“มีคนบุกเข้าบ้านหนูนา พ่อกำลังจะไปช่วย ผึ้งอยู่บ้านล็อกประตูให้แน่นหนานะ เดี๋ยวพ่อรีบกลับมา”

“ให้ผึ้งไปเป็นเพื่อนไหมคะ ผึ้งเป็นห่วงหนูนาเหมือนกัน”

ชดาภาอดเป็นห่วงณิชาไม่ได้ เพราะหล่อนกับณิชาก็เป็นเพื่อนรักกัน

“ผึ้งไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ผึ้งต้องไปเข้าค่ายไม่ใช่หรือ เดี๋ยวเรื่องหนูนาพ่อจัดการเอง”

ชดาภาไว้ใจบิดาจึงไม่ขัดข้อง

“งั้นผึ้งฝากพ่อดูเพื่อนหนูด้วยนะคะ ฝากหนูนาด้วย...”

“ผึ้งไม่ต้องกังวลนะ พ่อต้องดูแลหนูนาให้ดีอยู่แล้ว ลืมไปแล้วหรือไงว่าหนูนาก็เหมือนลูกสาวของพ่ออีกคนหนึ่งนั่นแหละ”

ชดาภายิ้มเบาใจ ก่อนจะปิดประตูบ้าน เมื่อบิดาเดินออกไปที่รถแล้ว