ตรวนเสน่หาคล้องใจ

งโต๊ะหินก่อนนะคะ มี้

ี่เมตร ทันทีที่นั่งบนม้าหิน รัชนก วิลรัตน์และกิ่งแก้ว สามเ

ัชนกสมกับเป็นลูกสาวรัชนี ที่มีนิสัยคล้ายคนเป็นแม่ เห

งนี้ คำตอบที่ได้คือ บิดาไปทำงานต่างประเทศที่ไกลมาก หากเสร็จงานก็จะกลับมาหา นั่นหมายความว่า ห

รัชนีพูดไปยิ้มไป เบ้ปากเล็กน้อย เหยียดตามองไหมขวัญราวกับสมเพชเวทนา “จะบอกอะไรให้นะไหม ถ้าอยาก

้อยของไหมขวัญ เธอพูดไป

บทำเสียเอง เสียแรงที่เกิดมาเป็นแม่คน” แม้เป็นเพื่อนกัน ได้ยินแบบนี้อรุณต่อว่าเพื่อนไม่ไว้หน้า ก่อนจูงวิมลรัตน์เพ

ีกสองคนพูดเข้าข้าง ทว่าคำพูดเพื่อนไม่ได้ไห

าไว้” คำพูดตอกย้ำทำให้ไหมขวัญน้ำตาไหล มองรัชนีกับรัชนกเดินห่างออกไปด้วยควา

ูก” เดือนแรมถามเพราะตอนกำลังเดินม

ำตอนฝุ่นเข้าตาครั้งที่แล้วได้ว่า ตนนำมือไปขยี้ตาจนเกิ

ี้ดูหน่อยสิคะ” เดือนแรมประคองแก

วค่ะมามี้”

ยิ้มให้ลูกสาวที่ยิ้มตอบกลับ ก่อนสองแม่ลูกจะจูงม

ือนแรมนั่งหน้า ไหมขวัญขึ้นซ้อนท้าย กอดเอวคนเป็นแม่ไว้แน่น ทุกอย่างพร้อมเดือนแรมขับมอเตอร์ไซค์ออกจากจุดที่จอด มุ่งตรงกลับคลินิกทัน

อยู่เป็นสาขาสามและเป็นสาขาที่ใหญ่ที่สุด เธอทำมาหนึ่งปีครึ่ง เดิมทีเดือนแรมทำงานอยู่ในบริษัทผลิตอะไหล่ค

ัญเรียนขึ้นชั้นอนุบาลหนึ่ง การหาคนเลี้ยงดูลูกสาวไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะต้องเป็นคนที่เธอไว้ใจจริง ดีที่ว่าป้าต้อยบ

ัดเวลาการเดินทาง รวมถึงค่าใช้จ่าย จนกระทั่งมาเห็นป้ายประกาศรับสมัครงานฝ่ายประชาสัมพันธ์คลินิกแห่งนี้ เดือนแรมจึงเข้าไปสมัครงานอย่างไม่ล

งนั้น อีกทั้งไม่ต้องเสียเวลาเดินทางไปทำงานที่ไกลจากบ้านค่อนข้างมาก ใช้เวลาไปกลับร่วมสองชั่วโมง เดือนแรมคิดดีแล้วว่า เงินเดือนแ

จะส่งเสียลูกสาวให้สูงที่สุดเท่าที่สองมือแม่ทำได้ โดยไม่ง้อคนเป็นพ่อ ที่แม้รู้ว