ท่านแโปรดรับรักนางร้ายอย่างข้าด้วย

ที

้การ์ดที่ตามมาอีกสองคนช่วยถือจนล้นมือ กว่าจะขนขึ้นเรือได้ เล่นเอาผู้ชายตัวโ

้งสุดท้ายแล้ว ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะได้เข้าเมืองอีก เธอไม่ชอบอยู่ในเมืองที่มีแสงสีเสียงมากมา

ลสีฟ้าอ่อนที่สะท้อนสีของท้องฟ้าแต่อยู่ๆ ผมของเธอก็ชี้ตั้งราวกับไฟฟ้าสถิต

นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนชายหาดเพียงคนเดียว ไม่รู้ว่าตัวเองมาเกยตื้นบนหาดได้อย่างไร สลบไสลไปนานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ เรือที่โดยสารมาถูกฟ้าผ่าเข้ากล

ทุกข์เศร้าเพียงใด ก็ไม่มีใครเคยเห็นน้ำตาของเธอเช่นเดียวกับรอยยิ้มสดใส เธอหวังว่าหากวันนี้เธอยังกลับไม่ถึงเกาะ ป๊า

าดจนตะวันลับขอบฟ้าไป ร่างกา

นี้มันอัตราย” เสียงหญิง

งชราถือโคมไฟดวงน้อย ท่ามกลางความมืดมิด นาเดียได

ปพบใครที่พอจะช่วยหนูได้” นาเดียรับลุกแล้ววิ่งเข้าไปในแสงสว่างของโคมไฟ รีบพูดรัวภาษาแม่

เมื่อคนมาขอความช่วยเหลือ ใยเลยจะมองข้าม จึงพยักหน้าให้เดินตามเข้าไปในป่า ค่อยๆ ห่างจากชายหาดไปเรื่อยๆ

นเข้าเมืองลำบาก” หญิงชรา พานาเดียเดินตรงมายังกระท่อมกลางป่าที่นางใช้อยู่อาศัย หยิบเสื้อผ้าป่า

้ แนะนำตัวด้วยชื่อจีนที่บิดามารดาตั้งให้ หอบเสื้อผ้าทั้งหมดเดินมาใกล้ตุ่มน้ำ ถอดเสื้อออกมาซักให้สะอาดแล้วน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัว ผลัด

ตอบเลยว่าไม่ มีคนคอยดูแลหาอาหารตั้งโต๊ะไว้เรียบร้อยทุกมื้อ แ