พ่อบ้านเบต้ากับคุณเจ้าของบ้านอัลฟ่าเลือดผสม

ตรงนี้ทีแล้วแถมยังต้องก้มๆเงยๆอีก ทำให้ร่างกายที่เคยคล่องตัวของผมช้าลงไปหลายสเต็ป สงสัยคงต้องปรับตัวกันอีกสักสองถึงสามวันเห็นทีจึงจะเข้าท่า ผมยกถังน้ำถังสุดท้ายออกจากห้องหนังสือโดยไม่ลืมที่จะหันไปเช็ค

กอะไรบรรจุอยู่เลย พอเดินเข้ามาใกล้ขึ้นจึงเพิ่งเ

ักขึ้นจนป้าแกสะดุ้ง คงจ

ห้ตกใจ" ผมยกมือไหว

รจ่ะ..เอ๊

จนลืมบอกชื่อป้าเลย" ผมเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

่อวานผมยังไม่ได้ถามเลย" ผมกล่

่าผมจำคนผ

ง ถึงผมจะสายตาสั้น แต่ยืนใกล้กันขนาดนี้ผม

่นี่เหรอ" ในที่สุดหญิงวัยกลางคนตรงหน้าก็เอ่ย

คิดว่าพวกเราเพิ่งเจอกันครั้งแรกผมที่

ไม่มีเวลาให้ทานอยู่แล้ว จะมาหนักมื้อกลางวันที่สุด ส่วนมื้อเย็นก็แค่พอหาอะไรยัดเข้าปากพอให้คลายหิว ด้วยความที่ผมทำงานหลายที่จึงไม่สามารถควบคุมเวลาในการรับประทานอาหารได้ดีนัก ผมกับป้าเดินมาไม่กี่อึดใจก็พบเข้ากับห้องพักสำหรับรับปะทานอาหารของเหล่าคนงานประจำ

้อที่มีควันออกมาส่งกลิ่นหอมฉุยไปทั่วบริเวณ ผมรอคิวจนได้รับทัพพีมาอยู่ในมือ

" เป็นลุงกรณ์นั่นเอง แกยืนตั

หาตัวเองพร้อมทั้งทำสีหน้างุนงง ทั้งป้าภาและ

านรอนาน" หัวหน้าพ่อบ้านผู้อาวุโส

้าวตรงหน้าที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลชวนให้น้ำลายไหล ก่อนจะหั

โล้..น้องไก่ทอด..เด

้าวจนปวดท้องขึ้นมาหน่อยๆ ไม่กี่นาทีต่อมาพวกเราก็มาถึงยังห้องๆหนึ่ง ถ้าผมจำไม่ผิดมันเป็นห้องรับประทานอาหารห้องใหญ่ซึ่งลุงกรณ์บอกเมื่อเย็นวานนี้ว่าไม่ควรเข้ามาแล้วไห

าก่อนเลยในชีวิต หลังจากผมนั่งลงแล้วจึงมีเมดอีกคนนำอาหารจานหนึ่งมาเสิร์ฟให้กับผม ไอร้อนโชยออกมาจากเนื้อชิ้นโตในชามส่งกลิ่นหอมลอยขึ้นมาเตะจมูก ผมมองมันราวกับสิ่งประหลาดด้วยความที่ไม่เคยกินอาหารหน้าตาแบบนี้มาก่อนแต่ผมเดาว่ามันคงไม่ใช่เนื้อหมูธรรมดาๆแน่นอน ผมเลิกสนใจของในจานก่อนจะ

ุณ

จึงไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาอีก ชายหนุ่มในชุดสูทชุดเดียวกันกับเมื่อเช้ามีใบหน้าเรียบ

ายเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเ

อเนื้ออะไร ถึงแม้ว่าหน้าตาของมันจะน่ากิน แต่ดูแล้วเหมือ

ายุมากกว่ามองหน้

นอาหารใ

!..ที่จริง

่เมดคนเดิมมาเปลี่ยนอาหารในจานให้ผมทันทีแม้ว่าผมจะร้องห้ามก็ตาม ไม่กี่นาทีต่อมา พาสต้

ขมวดใส่อีกฝ่ายกลับไป มีอย่างที่ไหน ทำอะไรตามใจตัวเองไม่เห็นถามผมสักคำ

ม่หิ

อก

ส่งเสียงประท้วงออกมาซะได้ ด้วยความที่ห้องนี้เงียบมากจึงทำให้

ี่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ถึงผมจะรู้สึกอายจนอยาก

จ้านายยื่นคำขาดใส่ผมอีกครั้ง ผมจึงไม่อยากทำให้มันยื

่น้อย หลังจากทั้งเขาและผมจัดการอาหารตรงหน้าเสร็จคนเป็นเจ้านายก็สั่งให้ผมเดินตา

งลูกจ้างตัวเล็กๆจึงทำได้เพียงรีบทำตามคำสั่ง เมื่อประตูถู

มครับ" ผมเอ่ยถามโดย

" คนเป็นนายเอ่ยตอบพลางเดิน

ยถามก่อนจะดึงม่านปิดไ

ัดไฟด้วย โคมไฟราคาแพงของคุณมันสว่างไม่พอครับ" ผมอธิบายตามที่คิด

งตัวลงบนโซฟาตัวหนึ่ง ผมที่ไม่ไว้ใจอีกฝ่ายจึงไม่ยอมทำต

น้ำเสียงของเขาแสดงให้

้อง" ผมยังคงดื้อดึงต่อไปเป็นเหตุให้อีกฝ่ายเหมือนจะหมดคว

ิด

้ง

ฮื

ือก ผมถอยหนีอีกฝ่ายจนหลังติดประตู ชายหนุ่มท่าทา

ออกไปจากตรงนี้มากแค่ไหนแต่กลับทำไม่ได้ เพราะประตูถูกล็อกอยู่ทั้งที่เ

อนนี้ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองไม่ให้สั่นเพ

็นเฉียบเชยคางของผมให้ขึ้นมาสบตากับเขา ผมที่เพิ่งกล้ามองหน้าอีกฝ่ายจึงได้เห็น