ย้อนเวลาไปเป็นเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้า เพื่อร่ำรวยใน ยุค 80

จางกังซ่อนเอาไว้ในอกเสื้อเป็นอย่างดี ตลอดทางเด็กสาวเอาแต่คิดวนเวียนถึงคำชักช

ันงดงามแก่เธอแต่กลับไม่มอบสิ่งอื่นมาให้เลย ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาดูโลกเธอก็อยู่ในครอบครัวที่แล้งแค้นต้องอดมื้อกินมื้อ กินหมั่นโถวกั

หม่มาซ่อมแซมแม่จึงใช้ผ้าใบพลาสติกผืนเก่าที่เหลือทิ้งจากการใช้คลุมผักในฤดูกาลก่อน ๆ มาคลุมแก้ขัด ทว่ามันก็ไม่สาม

ี ๆ มาสู่ขอ ถ้าสามีในอนาคตของเธอเป็นชาวนาในหมู่บ้านเดียวกันไม่ต่างจากพ่อ ชีวิต

ยว่ก็ตัดสิน

ือบน้ำตาลที่ยังเหลืออยู่บนไม้อีกครึ่งหนึ่งให้ซีเยว่ ยิ้มก

ุณนะ แต่หนิงหนิงกินให้หมดเถอ

ิงเ

งินแล้วพี่จะซื้อให้กินอีกเยอะ ๆ” หญิงสาวสัญญาและหวังว่า

้แม่คงต้องทำงานให้นายจ้างทั้งคืนเพราะรถรับผักมักจะมาถึงตอนเช้ามื

งส

ทั้งคืน พอใกล้เช้ามืดเธอก็ลุกขึ้นเบา ๆ

ใส่กระเป๋าผ้า ถึงจางกังรับปากแล้วว่าจะซื้อตั๋วรถไฟให้แต่ค่าใช้จ่ายอื่น ๆ เช่นเสื้อผ้าใหม่หรือเค

ปวันนี้ให้แม่เป็นร้อยเท่าพันเท่า” ซีเยว่ให้สัญญา แต่ฟัง ๆ ไป

่องประดับที่มีไม่กี่ชิ้นติดตัวไปด้วย เพราะมีสัมภาระไม่ม

รั้งสุดท้าย...อีกไม่นานแม่ก็คงกลับมาแล้ว แ

ะ ๆ กลับมาให้นะหนิงห

ต่ต้องแข็งใจก้าวต่อไป น้ำตาไหลเมื่อต้องจากครอบครัวจนต้องคอยปาดเช

นีร

ว่าเธอต้องมาแน่ แล้วซีเยว่ก็มาจริง ๆ..

งเป็นหยกงามในบ้านป่าโดยแท้ ตั้งแต่เขาหาเด็กผู้หญิงไปส่งซ่องมายังไม่เคยได้

ะไม่มาซะแล้ว”

็คุณบอกว่าจะพ

ป็นดาราดาวเด่นป

คำพูดกำกวมนั้น “ฉันก็หวังอยากเป็นดาราด

่ต้องกลัวไป...เอาล่ะใกล้ถึ

รถสามล้อเพื่อพาไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่มีโคมสีแดงห้อยเต็มหน้าตึกกลางเก่ากลางใหม่ หน้าประตูทางเข้ามี

จ...มันไม่เห็นเหมือนภาพดาราที

ุณผู้กำกับหวังเหรอค

” จางกังบอกก่อนจับข้อมือเล

เริ่มดิ้นรนเพราะรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล ยิ่งสายตาของบรรดาสาว ๆ ที่มองมาทางเธออย่า

ี่อั

ราแล้วฉันจะกลับบ้าน” เด็กสาวร้องบอ

ถมยังได้เป็นดารา แต่ไม่ใช่ดาราหนังนะ แกต้องมาเป็นดาราประจำซ่องที่น

บ้าน ปล่อยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะ

่ฟาดลงบนข้างแก้มด้านซ้ายอย่างแรงฉาดใหญ่

ของเธอซ้ำ ๆ อีกหลายครั้งจนเด็กสาวนอนตัวงอเป็นกุ้ง เจ็บจุกจนพูดไม่ออกได้แต่นอนน้ำตา

อกแล้วไงว่าถ้าหน้าเด็กเสียโฉมอั๊วจะหักเงิน” หญิงวั

นขู่ว่าจะแจ้งตำรวจ อั๊วเลยช่วยกำ

ว่าจะพามาเป็นดาราอี

นนี้มันสวยมากนะ ถ้ามาม่าสนใจฉันขอข

เนื้อไก่เนื้อปลาในตลาดไม่ใช่คน ชายหนุ่มทรุดลงไปบีบปลายคางของเ

็มที่แค่เท่าเดียว เอาก็เอา ไม่เอาก็พาไปขายซ่องอื่น

็ลงทุนแค่ตั๋วรถไฟใบเดียว อั๊วขอเงิน

ยวอั๊วให้เด

ดังประจำซ่องสมใจ” เขาใช้เท้าเข

ู เขาโยนเสื้อผ้าเก่า ๆ ที่มีเพียงไม่กี่ชุ

็ยังดีกว่าไม่ได้อ

ๆ ห้องหนึ่งรวมกับเด็กสาวอีกสองสามคนที่ก็มีสภาพยับเยินไม่ต่างก

นเพราะทนใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป

อโชคชะตา ยอมก้มหน้าเป็นโสเภณี ใช้เวลาเกือบปีก็เก็บหอมรอมริบจนมี

เป็นนายตำรวจที่มาเป็นแขกประจำของเธอแทบทุกอาทิตย์ หลังจาก

ช่วยฉันให้ได้กลั

จนอนซบหน้าลงบนอกที่เต

อยู่ที่นี่

ีได้อย่างไร หากมันดีจริงทำไมผู้ชายที่มาเที่

นก็เอาไปหมด...ที่บ้านของฉันมีแค่แม่แก่ ๆ กับน้องอายุห้าขวบ ฉันเป็นห่วงทั้งสองคนเหลือเกินจ้ะพี่ อยากกลับไปเยี่ยมสักครั้ง..

ต่างห้องนี้ก็แล้วกัน ฉันจะลงไปรอรับข้างล่าง จากนั้นจะพาไปส่งที่สถานีรถไฟ...แต่ถ้าเธ

นจริง ๆ” ซีเยว่แกล้งปากหวานแล้วเริ่ม