ปี 1977s สามีคะ ได้โปรดหยุดส่งฉันเรียนได้แล้ว

งนั่งตาปรืออยู่ในชุดผ้าฝ้ายตัวหลวม ริมฝีปากยังมีคราบเ

เพราะเขาทำอาหารเพื่อจะ ‘ลาก’ เธอไป

วทำไมต้องเรียนหนังสือด้วย! คุ

ังของสามี สายลมเย็นปลายฤดูใบไม้ผลิโบกไปมาให้ความเย็น แต่เธอก

าส่งที่โรงเรียน ซึ่งเขาพามาส่งจริง ๆ แลกกับการทำอาหารให้ทั้ง

ียนต้องกลับบ้านเอง เพราะเหตุผลที่ว

ธอไม่มีเงินในมือและที่นี่คือบ้านของเขาไม่ใช่บ้านของเธอ แม้ทำตัวขี้เกียจไปวัน ๆ แต

ปกครองของตำบลลู่ตงมาเรียน แม้จะเก่าแต่ก็ดูอบอุ่น ไม้ไผ่ผูกเ

กับครูที่สอน มีนักเรียนประมาณยี่สิบคน คนที่เรียนต้องจ่ายเด

าไปด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย เธอเลือกที่นั่งหลังห้

กครูลู่เอ่ยถามเสียงดัง “วันนี

ยกมือขึ้นเพร

เด็กชายอายุสิบห้าปีหันกลับมามองเ

ะที่คนอื่น ๆ สนิทกันหรือพบเห็นกันแล้ว อีกทั้งในตำบล

น้าหนี “ฉันยังไม่อยากเป

่อนขมวดคิ้ว “ภรรยาของอวิ่นเส

นเสียน ครอบครัวมีฐานะอยู่แล้ว และเสียสละเวลาว่างตอนเย็

ไม่ไ

่ำ เขาจะรู้ได้ยังไงว่าฮวาเหม่ยหลิงมีการบ้าน และเขาถามตั้งแ

รียนใหม่ถ้าอย่างนั้นให้

นบอกเข

ยหน้า และหันไปตรวจการบ้านของนักเรียนคนอื

ม่มองบ้าง บางทีก็หันหนีไปมองข้างนอก ม

ต้องจดตาม ตอบคำถาม เหมือนว่าครูลู่จะรู้ว

คนอื่น ไม่รอให้ครู่ลู่ปล่อยเพราะอยากกลับบ้านเร็ว

อยู่บนโต๊ะกินข้าว ข้าง ๆ มีสมุดปกผ้าเล่มใหม่ พ

ต้องการภรรยาหรือต้องการไ

ที่โรงเรียนภาคค่ำแจกให้ตอนอยู่โรงเรียน แน่นอนว่าฮวาเหม่ย

หรือตามที่เขาจะคุยกับเพื่อนของเขา เพราะเขาต้องมารับฮวาเหม่ยหลิงไปส่ง

ัพทหารช้ากว่าภรรยา และไม่ถามภรรยาว่าทำก

ยหลิงเช็ดมือ แล้วนั่งลงเก้าอี้ประจ

ได้เกิดมาเพื่อเก่งตั้งแต่ต้น” เขาเ

งสงสัย “ฉันแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงต้องจริงจังข

ยนเลย ฉันอยากลองดูคนในชนบทอย่างพวกเรา

ของเขาที่หันหลังให้ภายใต้แสงตะเกียง ที่นี่ย

ม่ย

ม่ย

ว ฉันทอดปาท

นเสียนปลุกพร้อ

งีย เบิกตากว้างเมื่อเห็นขนมท

เป็นด้

งทัพมานานแล้ว เธอควรจ

อ หันหน้าหนีจากสามีพูดเ

นจะไปทำงาน ส่วนเธอต้องไปเรียนตอนเย็นเวลาอื่

ธอจะชิงออกจากห้องเรียนก่อนคนอื่น แต่พอได้ยินสามีพูดอ

าสะกิดถาม “เธอชอบทำขนมใช่ไหม?

ก่อนเอ่ยถามเสียงเบา “เธอมาจาก

่ยหลิงเป็นคนยังไง แม้ว่าเธอจะทำตัวขี้เกียจไ

เฒ่าซู ส่วนฉันซูเสวี่ยอิง อายุเท่า ๆ กันกับเธอ ยายบอ

างไม่รู้ตัว ฮวาเหม่ยหลิงพยักหน้า “ได้

! ฉันจ

าน แต่พอถึงจุดที่ต้องแยกทางต่างโบกมือลากันเพ

แต่วันนี้ไม่เหมือนเดิมเพราะฮวาเหม่ยหลิงกำลั

มบาง ๆ แล้วหยิบถ้วยน้ำ

ตาเธอไม่แข็งกร้าวเหมือนวันแรก “พรุ่

นยิ้มก่อนเดินเ

ที่เขียนคำว่า ‘ฟ้า’ อยู่เต็มหน้า คำท