ปี 1977s สามีคะ ได้โปรดหยุดส่งฉันเรียนได้แล้ว

้ไผ่บนผนังโรงเรียนภาคค่ำ กลิ่นฝุ่นเบาบางจากหนังสือเ

กลุ่มแม่บ้านและเด็กผู้หญิงที่เรียนไม่ทันเพื่อน เหล่าครูอาสาต่างมา

้าเรียบเฉยแต่แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เธอกำลั

ากมุมห้อง “คุณครูเหม่ยหลิง

ที “อย่าเรียกฉันว่าครู! ฉันยังเ

ำให้เธอยิ้มออกมาอย่างเขิน ๆ แต่ภายในใจกลับรู้สึกอุ่นวาบ

ี้เธอกำลังสอนพวกเราทำขนมนะ!

วมผู้ชายที่ไปเรียนกับครูด้านนอก ยังมีอาสาจากหลายหมู่บ้า

นเตรียมของ” ฮวาเหม่ยหลิงเริ่มเท้าเอวมองเพ

ดียวของฮวาเหม่ยหลิง เพราะเธอไม่ชอบความวุ่นวาย ซ

นมาช่วย

จไม่มีอะไรต้องเรียนต่อ พอจัดการทุกอย่างในห้องเรียบร้อยแล้ว ฮวาเห

ลับแล

นพร้อมถุงผ้าใบเล็กที่บรรจุขนมที่ช่วย

ำลังตอกไม้สร้างราวตากผ้าใหม่ข้างบ้าน

ต้องเพิ่มเวลาไปอีกครึ่งชั่วโมง และตอนนี้คือสี่โมงเย็นไม่ใช่เวลาเลิก

น ตั้งเสาตากผ้าเ

นเข้าไปยื่นขนมในถุงให้สามี “นี่เป็นขนม

ง แล้วพยักหน้าช้า ๆ“หวาน

คนจะว่าฉันอีก”เธอย่นจมูกใส่ ก่อนจะอดหั

กให้เธอกินหวานอีกด้วย บอกว่าจะได้ลดความเสี่ยง

เรียนลงในสมุด มีเสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น เป

อบย่อย เธอรู

ม่กี่คนแล้วยังย้ำชั่วโม

ช่วยเธ

ม่ยหลิงสบตาสามีและไม่ยอมแพ้ ถ้าเ

เธอไม่ไปไหน “ฉันจะนั่งเฉย ๆ ไม่ยุ่งอ

ไม่รู้ตัว หัวใจดวงน้อยที่เคยต่อต้านทุกสิ่ง เริ่มเต้นตามจั

เงียบ

ด้

่ยหลิงกำลังอ่านหนังสือ ตรงข้ามเธอก็มีคนหยิบหนังสือมาอ่านเหมือนกัน แม้คน

งเธอยู่ในขั้นไหนแล้ว แม้งานฝีมือเธอทำมันได้แต่ไม่ใช่กับความรู้ และยิ่งวันนี้เป็นการสอบมีเวลาไ

แรกของเธอกันความผิดพลาด แม้เป็นโรงเรียนภาคค่ำที่ครูอาจช่

งมันนานราวกับคนทำตัวไม่ถูก ก่อนกลั้นใจเริ่มเขียนตัวอักษรที่แม้จ

เพื่อนทุกคน แล้วหันไปมองเพื่อนร่วมชั

้าเป็นครูได้ ฉันก็เป็นจ้า

เด็กผู้ชายอายุเพียงสิบห้าปี แต่เขากลับต่อว่าเธอซึ่ง ๆ หน

เราะในใจ หันไปสบกับเขา “ฉันสอนคนอื่นจนถูกเรียก

นหันมาถามภรรยาของเพื่อนสนิท “เหม่ยหลิงจะรอเพื่อน ๆ หรือ

ากระเป๋าผ้าของตนเองที่ฝากครูเอาไว้เดินกลับบ้านทั

ลงและนั่งเงียบอยู่หน้าบ้าน ก่อนส

เธอเงีย

ใจตัวเองแค่ไหน ตั้งแต่วันที่เริ่มทำอาหารตอน

่างฉันเป็นครูได้ เขาก็เป็นเจ้าหน้าที่สหกร

ิดว่า

กลั่นกรองความคิดออกมา “ฉันคิดว่าก่อนหน้านี้ฉันขี้เก

ของเธอเบา ๆ “ดีแล้วเหม่ยหลิง ดีแล้วที่ต้องการเ

ับภรรยาขนาดนี้ คนที่ไม่อยากเรียนต้องปลุกไปเรียน แต่ตอน

ดีจริง

ก่อน สำหรับครอบครัวมีแต่บอกว่าเธอทำได้ ต้องทำตามที

ๆ หนึ่ง จะเปลี่ยนแปลงไปไ

่ต้องรอใครสอน เธอมีความคิดเป็นของตนเองและใ

บคุ

ฟังสามีปลอบอยู่นานหลายนาทีก่อนแยกย้ายกันไปทำสิ่ง