ดอน ผจญภัยดินแดนเวทมนต์

ือนเตือนภัย“ฮู่ๆๆๆๆ” กายมองเห็นเป็นเงาตะคลุ่มๆใหญ่จากเงาที่เห็น “มันเห็นอะไรของมันหรือเปล่า”ลมหนาวพัดพาความเ

น”ดึงตัวน้องสาวให้ลุกขึ้น “ค่ะ”พาน้องสาวไปหลบหลังซอกหินเล็ก “อยู่ตรงนี้ อย่าออกไปไหน”ห

ยงสว่างจากคบไฟทำให้เห็น ดอนและกายที่กำลังพยายามหาทางที่ “มันอยู่โน้นไง”พวกมันใช้ธนูไล่ยิงดอนและกาย การต่อสู้

วปืนขึ้นต้นไม้ใหญ่ “หลบไปก่อนแล้วกัน”กลิ่นตัวของมนุษย์ทำให้ฝูงหมาป่ามาล้อมต้นไม้ส่

มมืด “แน่จริงตาม มาเลย”ลูกธนูต่างพุ่งตรงมาหาชายหนุ่ม “ตูมๆๆ”ดอนเสียหลักตกน้ำที่ไหลเชียว “มันตกน้ำแล้ว”

ล้วกัน”สายตาสอดส่ายหาฝั่ง “เข้าใจเลย มองไม่เห็นฝั่งเป็นอย่างไร”เขาพยาย

หิน “ไม่น่า มีใครอยู่แล้ว” เธอพยายามปรับสายตาให้คุ้นเคยกับความมืด “พี่ดอนกับพ

ยงเรียกเบาๆ “อยู่ที่ไหนกันค่ะ”เธอเดินออกมาอย่างช้า “หรือว่า คนร้ายมันจับพี่ไป

สองคนไม่รู้โผล่มาจากทางไหน มาจับตัวดารินไว้ “ปล่อย ฉันนะ”หญิงสาวพยายามดิ้นรน “ปล่อยฉันเดี

็ว “ออกเดินทาง” ธงนำขนวนรูปนกฟีนิกซ์ (Phoenix) สีเหลืองพื้นสีแดงเป็นริ้วขนวนนำทาง “พ

เข้าไปใกล้ๆ “เต่าตัวใหญ่ นี้หว่า”มันรีบว่าน้ำหนีดอนที่พยามเข้ามาใกล้ “อย่าหนี ซิ

อนตกใจเล็กน้อย “พูดได้ ด้วย”ชายหนุ่มรวบรวมกำลังพุ่งตัวไปอยู่บนกระดองเต่าที่ใหญ่เกือ

ดเหมือนยั่วยุงอารมย์โกรธ “อย่ามาท้าทายข้านะ”อีกฝ่ายหนึ่งพยายามเกาะอีกฝ่ายหนึ่งพ

็นเข้าลูบ “ผมจะขอ ให้ท่านพา ผมขึ้นฝั่งเท่านั้นครับ ” ท้องฟ้าเริ่มสว่าง ท

ยท่าน ทำไหม”เต่ายักษ์ชั่งใจว่าควรทำอย่างไรดี “ข้า จะพาเจ้าขึ้นฝั่ง ก็ได้”เปลี่ยนทิศทางจากก

มาจากลำคอเต่าที่ใหญ่และหนา “ไกลมากโข อยู่” มันทักทายว่ายที่ว่ายน้

มงมุมยักษ์ ตัวประหลาดต่างๆ มากมาย” มองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย “ใครก็ได้ตอบ ผมด้วย” เต

ึ้น จะพาเจ้าไปยังน้ำตกใหญ่ ที่เจ้าจากมา”เต่ายักษ์เร่งว่าน้ำไปอย่างเร็ว “ไปไม่

ตว์ป่ากัดกินเหลือไว้ “มัน ตรวจสอบ มาเจาะกิน ให้แล้ว” ผลไม้สีเหลืองอร่าม ถูกสัตว์ป่

“จับพวกมันมาให้ข้า”แววตามีความโกรธกริ้ว “พวกมัน บังอาจมาเป็น ศัตรูกับข้า ” หญิงรับใช้รีบเ

้พวกเรา ทำอย่างไรต่อไป”ตวัดหางตาที่ดวงตาใหญ่โต ผิดรูปร่

เหยี่ยวขาวบินลงทำร้ายชายหนุ่มแบบไม่ทันตั้งตัว “ควับๆๆ”เสียงมีดสั้นของดอนป้

๊ยๆ”ตัวที่เป็นจ่าฝูง ลงจิกกัดตรงขาและแขน เลือดสาด “จะฆ่า กันให้ตายเลยหรือไง” ลากขาไปอย่างล

ธนู แน่เลย”ดอนวิ่งไปอย่างเร็วเท่าที่จะทำได้ “ตรงหินใหญ่แล้วกัน”มองไปบนฟากฟ้า

มีดเล่มเล็กที่ติดตัวหญิงสาวออกมาใช้ “โอ๊ยๆๆ”เสียงร้องอย่างเจ็บปวด “เจ้า ช่วยมันทำไหม”ร่างนั้นเซอ

หลบซ่อน “รีบไป ก่อนที่พวกมันจะพา กันมาฝูงใหญ่”ความปราดเปรียวคล่องตัวของหญิงสาว สร้างความแปลกใจ “เลือดไหล ไม่

อีกครั้ง “เจ้า อ่อนแอ จริงๆ ข้าไม่เคยเห็นบุรุษใด เป็นเหมือนเจ้า”บ่นและลากดอนไปตลอดทาง

นะ”เอาสมุนไพรมาโรยรอบๆตัวชายหนุ่ม “อย่า ให้ พวกมัน ได้กลิ่นตัว เจ้าแล้วกัน” มองคนแปลกหน้า “ ทำ

สภาพ ยังเหมือนเดิมเลย”เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว “หินก้อนใหญ่ ยังไม่จมน้ำ”มีเพียงแอ่งน้ำเล็กๆ “ พักที่นี้ ดีกว่า ป

มากองไว้ภายในถ้ำ มีหินย้อย เรียงระย้า เป็นหลังคาถ้ำ “ข้าออกไปหา สมุนไพร ห้ามเลือดให้เจ้าก่อนแล้วกัน”ก่อนออกไป

ปทุกซอกทุกมุม “อยู่โน้นไง”หน้าผาเล็กเป็นที่อยู่ของสมุนไพรห้ามเลือด “ปืนขึ้นไปแล้วกัน”เธอปืนอย่างชำนาญ “อยู่ ซะสูงเ

ูขึ้นเตรียมยิง “เจ้าเกิดมา เป็นอาหาร อย่าโทษข้านะ”ในรัศมีที่เหมาะสม “เข้ามาอีก”เธอเล

ล้ๆ”เสียงร้อง “หึ่งๆๆๆ”ดังมาแว่ว “มันอยู่นั้นไง”เธอมองชายมองกว่าหาทางขึ้นไปตัดรวงผึ้ง “เอาไ

บมีดสั้นขึ้นมา “โทษที่ นะ”เธอปืนขึ้นไปอย่างรวดเร็วบนต้นไม้ใหญ่ “รวงใหญ่เชียว”มองหากิ่ง

จ้าไปหาบ้านใหม่อยู่แล้วกัน”ร่างนั้นปืนป่ายจากิ่งหนึ่งไปกิ่งหนึ่ง “ปลอดภัยแล้วเรา”ห

าย”หญิงสาวยกธนูขึ้นเล็งไปยังเป้า “มัน ไม่ผิด เราเป็นคนผิดต่างหาก วางไว้ มันไม่รู้ ”นึกใคร่ครวญ “เรา วาง

นมัน ดอกไม้ ที่หายาก เป็นยาบำรุงชั้นยอดนี้ หว่า”เธอเก็บมา “เอาแค่พอใช้ แล้วกัน”ห

ี่คดเคี้ยว “ใช้ทาง ที่สัตว์ไม่ใช้เดินแล้วกัน”เป็นการเดินทางเพื่อไม่รบกวนสัตว์อื่น “ต

ว “มา ข้าช่วย”พยุงร่างคนป่วยขึ้นนั่ง “ขมๆๆจังเลย”ท่าทางจะพุ่งออกจากปาก “กลืนเข้า

ร”หญิงสาวมองไปด้านหน้าถ้ำ “ข้าชื่อไอรา”ง่ายๆสั้นๆคือคำตอบชื่อของผู้มีบุญคุณต่อเขา “ขอ

งสบายใจ “เล็กน้อย สำหรับนักรบอย่างข้า”ดอนเกิดความสงสัย “เจ้า เป็นนักรบ

ทางตกใจของชายหนุ่ม “เจ้า ไม่สบายมากเลย พูดจาไม่รู้เรื่อง”ดอนพยักหน้ารับ “คงเป็นอย่างนั้น”เขาเอ

ี้ ทำไหม”นึกทบทวนตั้งแต่เล็กจนโต ในป่าแห่งนี้ แทบจะไม่มีมนุษย์ผ่านเข้ามา “มีแต่สัตว์ประหลาด ครึ่งคน ทั้ง

”ลงขึ้นไปปหยิบกระบอกยาสมุนไพร “กินหน่อยนะ ”จ่อกระบอกยาใส่ปาก “ตัวร้อนมากเล

ไปตามตัว แผลที่มีเลือดเริ่มแห้ง “เช็คเลือดออกให้ ”บรรจงเช็คให้อย่างเบามือ “พรุ่งนี้เช้าอาการของเจ้า

“เด็กผู้หญิงคนนั้น”ร่างที่นั่งหลับอยู่ข้างๆ “มันเป็นความจริง”ชายหนุ่มพยายามลุ

ม่ได้ ที่คนธรรมดา จะเข้ามาอยู่ใน อาณาจักรวันเดอร์แลนด์ ดินแดนมหัศจรรย์”นั่งเงียบอย่างใช้ความคิด “แล้ว เ

ัวชายหนุ่ม “ตัวไม่ร้อนแล้วนี้ แค่ระบมแผล”ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบ “ไม่เป็นอะไรแล้ว แค่รอแผล

รับมาดื่มหน้าตาแหย่เก “ขมจังเลย”เธอรีบส่งมาให้ “หวานๆๆมากเลย”ดอนเลียริมฝีปาก “น้ำผึ้งนี้ ห

วให้ดู “อร่อยมาเลย ลองกิน”ยัดใส่มือดอน “อร่อยจริงๆด้วย”เขากินตาม “มันมีพิษไหม”ความสงสัยจึงถาม “ไม่มีหรอก ถือเป็นยาบ

“ไม่รู้สิ”ไอรามองอย่างสงสัย “เป็นไปได้อย่างไร เจ้าไม่รู้ว่า ตัวเจ้าจะไปที่ใด

มนต์ดำของแม่มด “ส่งผ่านเจ้านกระอกแล้วกัน”กระรอกน้อยวิ่งเล่นบนต้นไม้ “เจ้าช่วยไปบอกพ่อเฒ่าด

ทมนต์ปิดป่าเพื่อตามล่าศัตรูทำให้ทุกอย่างได้รับผลด้วย “อย่าเสี่ยงเลย หลบอยู่ใน

แต่ฝนตกหนัก”ไอราเนื้อตัวเปียกฝนเข้ามา “เดี๋ยวไม่สบายหรอก”เธอเกิดค

มีความสุข “กินยาด้วย”ไอราร้องเตือนชายหนุ่ม “อย่าเห็นว่าอาการดีแล้วไม่กิน”ดอน

ต่อ “ท่านมาทำอะไรที่นี้”ดอนเลือกพูดความจริงบางอย่าง “มาตามหา น้องสาวที่ถูก

รจับน้องสาวข้าไป”มันเป็นความจริงที่เจ็บปวด “ไม่รู้ อะไรสักอย่าง”ไอราปลอบใจชา

ม่รู้ จะเป็นอย่างไรบ้าง”ไอรามีความรู้สึกแปลกกับชายหนุ่มแต่ไม่รู

ราะเห็นไอรามีความคุ้นเคยกับสถานที่ “เคยมาตอนเด็กๆ แต่ไม่ได้มานานแล้ว

กายจะได้ฟื้นตัวเร็ว”สาวน้อยหายตัวไปอย่างรวดเร็ว “ไปไหนแล้ว”ดอนรู้สึกปวดหัวมาก

ล้มตัวลงนอนตรงกันข้ามชายหนุ่ม “คืนนี้ ไข้คงไม่ขึ้นนะ”ความเป็นห่วงเอื้อมมือไปจับตัว

“ตื่นๆ ดอนตื่นได้แล้ว”เขย่าตัวอย่างแรง “เกิดอะไรขึ้น”ชายหนุ่มร้องถามแต่ไม่ลืมตา “น้ำป่า

ข้าช่วยท่านเอง”มันเป็นความทุเรศที่สุดในชีวิตของดอนที่ให้ผู้หญิงประคอง “ไม่ต้อง ข้าเดินเอ็งได้”ไอรา