ดอน ผจญภัยดินแดนเวทมนต์

แล้ว”ออกเดิน อย่างทุลักทุเล “น้ำมาเร็ว มากเลย” ดอนพยายามเดินแต่รางกายไม่เป็นใจ “พ

ี๋ยว คงเต็มพื้นที่ถ้ำ”ไอรามองไปตามพื้นดินที่ตอนนี้น้ำเริ่มมากขึ้น “เราจะทำอย่างไรกันดี”ดอนม

เธอมาช่วยเอง”เต่ายักษ์กลายร่าง เป็นชายสูงอายุ เดินย่างสามขุม “เจ้า มันสมควรตาย ในน้ำ ข้าไม่น่าช่วยเจ้าเลย ”มันจับคอชายหนุ่ม

างไรดีกว่า”เต่ายักษ์ปล่อยร่างดอนลงกองกับพื้น “ลำพังเจ้า ข้าว่าหาทางหนีได้ แต่มีตัวถ่วงด้วยนิ ”มองไปกับชายหนุ่ม “ข้าไม่ใช่ ”ปฏิเ

จะทิ้งให้ตาย อยู่ในถ้ำได้ไง”ชายชราเดินลงไปในน้ำกลายเป็นเต่ายักษ์ “งั้นตามใจ เจ้าแล

งรวดเร็ว “ทำไหม เธอไม่ไปกับมันล่ะ”ถามอย่างสงสัย “อยู่ที่นี้ มีโอกาสตายได้นะ

มของหญิงสาวมองไปตามพนังถ้ำที่วิจิตรงดงาม “สวย ตามธรรมชาติ เลยถ้ำนี้”ขาก้าว

้ สักคืน ถ้าน้ำมามากขึ้นค่อยว่ากันอีกที ” ดอนปืนป่ายขึ้นไปอย่างช้าๆ “ส่งมือมา ข้าช่วยดึงเจ้าขึ้

้ำเยอะ แถมมาติดใน ถ้ำลึกๆอีก”มองไปรอบๆ “ความหวังแทบไม่มีเลย”พนังถ้ำเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน วิบ

ามสงสัยเกิดขึ้น “เป็นแผลขนาดนี้ ธรรมดาต้องใช้เวลาหายวัน”ลุกขึ้นยืนตัวตรง “แผล

ง ไปไหน มาไหนรวดเร็ว”ไอรามองดอน “แผลเจ้าหาย ไปได้อย่างไร”จับตามเนื้อตัวชายหนุ่ม “เหมือนคนไ

สงสัย “มัน เป็นอะไร หรือ ข้าถึงเข้าไปไม่ได้”พ่อเฒ่าเอามือลูบหัวเบาๆ “มัน มีสิ่งเร้นลับ อยู่”แววตาอยากรู้อยากเห็

กำลัง”ชายหนุ่มส่ายหัว “ไม่กินก็ เตรียมตัวตาย”แกะเปลือกไข่ออกกินอย่างอร

องชายหนุ่มด้วยหางตา “รอดตายไป อีกมื้อแล้วเรา”ไอรารีบไปล้างมือและหน้าตา “กินอิ่ม แล้วต้องนอนพักผ่อน”ล้มตัวลงนอน “พรุ่

องคนอยู่แล้ว”มองไปตามเวิ้งน้ำที่เป็นทะเลสาบใหญ่ “ไม่เคยกิน ก็ไม่ใช่จะกินไม่เป็นนิ”

อน้ำเข้ามา“อากาศเย็นจนหนาวเลย”นั่งกอดหลังพิงก้อนหินใหญ่ “ใคร จะคิดว่า ชีวิตจะมาติดเกาะ”เสียงหัวเรา

ายักษ์ ไม่หรอกเรา โว๊ย”ลุกขึ้นเงยหน้ามอง ไปอย่างมีความหวัง “ต้องหาทางขึ้นไป ข้างบนให้ได้”เสียของดอนทำ

นการปีนขึ้นไปข้างบน”ดอนรีบทำตามที่หญิงสาวบอกอย่างไม่ขัดข้อง “ไง ทำตามง่ายจัง”ไอร

ม”รูปร่างแบบบาง แถมไม่ป่วยอีก “ไม่ต้องห่วง ข้า”ดอนเริ่มรู้ตัวว่า เขาจะต้องอยู่ที่นี้อีกนาน

หูตนเอง ว่าจะได้ยินคำนี้จากชายหนุ่มแปลกหน้า “เจ้า ยอมรับมันได้ ข้าก็ดีใจ แต่ งานนี้ ข้าไม่มั่นใจ แต่จะทำให้ดีที่สุด”

ังว่า “ข้า จะปีนนำท่านขึ้นไปช้าๆ หลังจากนั้น ข้าคิดว่าจะมีเถาวัลย์ใหญ่ แล้วเราเปลี่ยนมาไต่ เถาวัลย์”ใ

ข้าจะส่งเสียง เรียกท่านออกไป”ดอนฟังแล้วรู้สึกว่ามันเสี่ยวสำหรับหญิงสาว “ข้า ว่าข้าขึ้นไปสำรวจ ด้านบนก่อนขึ

สึกหวาดกลัว ไม่ต้องถียง”ดอนอ้าปากจะพูด “ดวงตา ท่าบอกข้า แต่ข้าอยู่ที่นี้ ตั้งแต่เกิด ”ลุกขึ้นยืน “ท่านด

นผู้นำทางของตน “ไม่ต้องห่วง ข้าระวังตัวอยู่แล้ว”หินย้อยบางก้อนร่วงหล่นลงมาแม้จะไม่

“ออกไม่เกิน สามสิบเมตร จะถึงปล้องถ้ำแล้ว”ความหวังเกิดขึ้นในใจของคนทั้งคู่ “ไม่ตายแน่งานน

นหายเหนื่อย หรือยัง”ไอราถาม “จะได้ ไต่เถาวัลย์ ขึ้นไปข้างบนกัน”ดอนมองไปตามเถาวัลย์และความสูงข

ครั้งแรก ในชีวิตนะตรู”สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ต้องทำได้ซิ”ดอนไต่ไปอย่างช้าๆ “ท่าน ปล่อยตัวตามธ

นกยักษ์เข้าไปจิกชายหนุ่ม “เจ้ามาจิกข้าทำไหม” มันบินว่อนมาจิกที่มือชายหนุ่ม “ระวัง”มือที่ถู

น เกิดอะไรขึ้น”ดอนประหลาดใจ “ท่านปลอดภัยแล้ว”ไอรารีบตามขึ้นมาติดๆ “ท่านเป็นอย่

กไม้ไฟเลย”ทั้งสองคนยืนมองอย่างตกตลึง “ปล้องถ้ำมัน ปิดตัวลงแล้ว”เห็นต้นไม้น้อยใหญ่ขึ้นมา

สียงดัง “มันมีที่ไหน ที่ข้าจะต้องไป”คำพูดที่ทำให้ไอรา หันหลังกลับมาถาม “บ้านท่านอ

้ารู้ ว่าข้าต้องไปช่วยน้องสาว ที่ถูกชายชุดดำ มีธงนำขบวนรูปนกฟีนิกซ์สีแดง จับไ

ม อย่างจริงใจ “ผู้เฒ่าการิช อาจหา คำตอบที่ ท่านถามข้าได้เลย”มองไอราอย่างไม่เชื่อหูตนเอง

ายหนุ่ม “ท่านจะไปกับข้าไหม”ถามย้ำอีกครั้ง “ถ้าไม่มี ที่ไป ไปบ้านข้าก่อนก็ได้”เดินนำหน้าไป

“ด้านหลังติดภูเขา” เดินนำหน้าชายหนุ่มเข้าไป “ผู้เฒ่า ข้ากลับมาแล้ว”เรียกเสียงดังลั่นบ้าน “ข้าอยู่ที่นี้”ชายผู้วัย

าเรื่องให้ฟังอย่างละเอียด “เจ้า มาอยู่ที่นี้ได้ไง”ผู้เฒ่ามองหน้าชายหนุ่มอย่างคาดคันความจริง “ข้

คน ที่ส่งมาเพื่อปราบ แม่มดดำและเวทมนต์ของมันหรือ”ความรู้สึกบางอย่างมันต้องการบอกและสื่อสารกับ

ในเตา “โชคชะตา เล่นตลก กับเราแล้ว”พรึมพรัมกับตนเอง “ตัวเอง ยังเอาตัวไม่รอด แล้ว

กทาย “ผู้เฒ่า ยังไม่นอนอีกหรือ ดึกแล้ว”เดินนำไปนั่งเก้าอี้ใหญ่ใหญ่ “พ่อหนุ่มมาคุย

ไหม ในสิ่งที่ผมจะเล่าให้ฟัง”ผู้เฒ่าการิช ยิ้มอย่างผู้ใหญ่ใจดี “ข้าพร้อมฟัง และให้คำแนะนำดีๆ แก่เ

อกว่า เจ้ามาจากแหล่งหนใด แต่ข้ารู้ว่าเจ้า ไม่ใช่คนที่นี้แน่”ดอนรู้สึกสับสน “ข้าไม

สาว หนีการตามล่าของคนร้าย”ผู้เฒ่าการิช นั่งฟังอย่างใจเย็น “มันไล่ล่าพวกเรา จนมุมริมหน้าผา สุดท้ายพ

รงหน้า “แม้แต่ ไอรา เธอก็ไม่เหมือนเด็กสาวทั่วไป”นึกถึงหญิงสาวที่ช่วยชีวิตเขา “เธอเหมื

า ท่านก็เชื่อแล้วหรือ”ชายชราเปลี่ยนท่านั่งให้สบายขึ้น “ไม่มีเหตุผลที่ เจ้าจะมาโก

กุตะกัก “ท่านรู้ อะไร บอกข้าด้วย”แววตาวิงวอนขอร้องจากชายหนุ่ม “วันหนึ่ง เมื่อทุกอย่างพร้อม เจ้าจ

“มีความสุขกับการอยู่ที่นี้”ผู้เฒ่ายิ้มน้อย “ปรับตัวให้เข้ากับที่นี้ให้ได้”ลุกขึ้น

เรา”เก็บที่นอน “ถ้าปกติ มันเป็นบรรยากาศที่ดีมา แต่มันไม่ใช่”ยืนรรมชาติทางหน้าต่า

วางอ่างบนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ “เดี๋ยวออกไปกินข้าวกัน”ดอนยืนนิ่งไม่พูดอะไร “ข้

อาณาจักรที่ แม่มดดำ ใช้เวทมนต์ควบคุมไว้”ดอนตกใจอย่างมาก “แม่มด หรือ”ผู้เฒ่าเอ่ยขึ้น “ใช่แม่มด

้าๆ “ที่นี้ถูกปกครองด้วยพระราชาและพระราชินี อันเป็นที่รักของพวกเรา”หลับตานิ่งอย่างสะเทือนใจ

งมีความสุข “หม่อมฉัน ก็เหมือนพระองค์”ความเหนื่อยล้าในการคลอดองค์หญิงไม่มีผล “ทุกคนต่าง ยินดีกับการ

ึ้น “ทุกคน คงอยากรู้ เรื่องการประสูตของเจ้าหญิงน้อยทั้งนั้น”พระราชาทรงอุ้มทารกน้อยไว

่อลูกสาว อันเป็นที่รัก ยิ่งใหญ่เสมอ”มองไปทางชายาอันเป็นที่รัก “ผิวพรรณ องค์หญิงน้อย เหมือนเจ้ามากเลย

กเจ้ารู้จัก ความเสียใจ การพลัดพาก”หัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง “พวกเจ้าหยุดอยู่ตรงนั้น”แม่มดด

ุกขึ้นนั่ง “เจ้า ต้องการอะไร ซอนญ่า”เดินเข้ามาหาประจันหน้าพระราชินี “ยังจะมีหน้ามาถามอีกว

องค์หญิงน้อย “เฮน่า ไม่เกี่ยวด้วย”เงยหน้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ถ้าไม่มี มันท่านจะเปลี่ยนใจไ

ด้แล้ว เจ้าต้องการอะไร”เดินสาวเท้ามายืนตรงหน้าชายที่ตนเองหลงรัก “ท่านต้องชดใช้ ทุกอย่างที่ทำ

รา”พระราชาบันดาลโทสะ “คนที่ ทำให้เจ้าเจ็บปวดคือข้า คนอื่นไม่เกี่ยวข้อง ปล่อยเขาไป”พระ

รชีวิตใครสักคน ขอให้เป็นข้าเถอะ”เดินเข้ามาเขย่าตัวซอนย่าอย่างแรงๆ “เธอรัก ท่านพี่มาก เธอไม่คิด

อยากรู้ว่า ถ้าองค์หญิงน้อย ไม่อยู่ พวกท่านจะเป็นอย่างไร”ชูร่างทารกขึ้นสูงเหนือหัว “ส่วน เจ้าทั้งคู่ ความตายมันน้

ไว้”การต่อสู้เริ่มขึ้น “ท่านพี่ ระวังตัวด้วย”การต่อสู้การใช้ดาบกับแม่มดดำ “อย่

ะเสียงดังก้องท้องฟ้า “วันนี้ เป็นวันของข้าแล้ว”พระราชาและพระราชินีกอด “เจ้ามันช่างโหดร้ายนัก”พระราชิรีเฮ

กเราต้อง อดทนกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น”พระราชาประคองร่างพระราชินีที่บอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจ “เจ้าต้องการอะ

นจะได้ทนทุกข์ ทรมานจากลูกสาวที่ตายตั้งแต่เล็ก ผู้คนในอาณาจักร อดอยาก ไม่มีกิน”ยืนตัวตรงข

ึ้น “ไปเลย”มือหนึ่งอุ้มทารกอีกมือบังคับม้า “บินไปเลยแล้วกัน”ม้าที่วิ่งมาอย่างเร็ว สยายปีกวิ่งขึ้นท้องฟ้าไ

พะกำลังให้นมลูกแพะ “เจ้า ข้าขอร้อง แบ่งนมให้เด็กน้อย คนนี้กินบ้างได้ไหม”เสียงทารกน้องร

พาหนี แม่มดดำ”เสียงลมพัดพามาอย่างแรง “ท่านรีบพา เธอไปเถอะ ความชั่วร้อยกำลังจะเข้ามาแล้

พี่หวังว่า การิช จะพาเธอไปห่างไกลจากแม่มดดำ”พระราชินีร้องไห้ค่ำครวญน้ำตาแทบเป็นสายเลือด “พี่เสียใจ ไม่น้อยกว่าเ

บนหน้าสวย ซึ่งตอนนี้ มีแต่ความหม่นหมอง “เจ้าต้องดูแลตนเอง เพื่อรอวัน ที่ลูกสาวเรากลับมาไง”เ

มด้านหลังไว้ “ถ้าไม่อยากตาย ส่งมาซะดีๆ”การิช ใช้ผ้ามัด ทารกน้อย ไว้กับอกกว้างของตน “ข้ามศพข้าไปก

ระโดดลงจากม้าตามมาติดๆ “ความตาย เป็นสิ่งที่ปราณีที่สุด สำหรับเจ้าแล้ว”การิชใช้มี

“ส่งมาให้ข้า”ไม่ทันขาดคำ หินที่การิชเหยียบอยู่แตกกระจายทำให้ “องค์หญิงน้อย”ร่างนั้นลอยตกลงไปในพื้นข้

หวได้”ตวัดสายตามอง ขึ้นฟ้า เดินจากไป “พวกเจ้าจัดเวรยามเฝ้าตรงนี้ไว้”เดินไปสมทบก