ดอน ผจญภัยดินแดนเวทมนต์

า แน่เลย”เดินไปลองผลักก้อนหินออกช้า “ไปตามทางนี้ดีกว่า”ไอรารีบเดินไปอย่างเร่งรีบ “มีคนบุกเข้ามาใน

”ทันใดนั้นประตูเปิดออกพร้อมมีมือเล็กๆดึงไอราเข้าไป “อย่าส่งเสียง”ไอราดีใจที่เจอเจ้ามังกรน้อย “อยู่ในนี้ นะ”มันเดินออกไปข้าง

่ ที่นี้ตั้งแต่เกิดเลย”ไอราเดินเข้ามาใกล้ๆ “เจ้าช่วยพาข้าออกไปจากที่นี้ได้ไหม”หญิงสาวเริ่มมีความหวัง “ได้ซิ

หตุการณ์ข้างนอก สักหน่อย”ไอรากินอาหารอย่างหิวโหย “ดีนะที่ข้ามาเจอเจ้า มังกรน้อย”สายตามองห้องพักมังกรน้อย “ห้องใหญ่โต”เดิน

าเดินเข้ามากอดร่างเด็กน้อยในสายตาเธอ “เจ้าเข้มแข็ง และน่ารักมาก”ลูบหน้าอย่างรักใคร่ “เมื่อเจ้าเติบใหญ

ใหญ่ “มีอะไรหรือเปล่า”มองไปรอบห้อง “ข้าได้ยินเสียง เจ้าคุยกับใคร”มังกรน้อยหัวเราะเสียงดัง “ข้าจะคุยกับใครได้ ท่านเห็นใคร ในห้

ทุกสายตามองไปยังรูปวาดมังกรเฒ่า “บอกกับท่านว่า ไม่ต้องห่วงข้า”มองไปยังรูปวาดที่ มีแต่ความรัก และความหวังดีให้ตน “ข้า ดูแลตัว

”มังกรน้อยพาหญิงสาวมาส่งปากถ้ำอีกทางที่ไม่เคยมีใครเข้ามาได้ “ท่านออกทางนี้นะ”มังกรน้อยใช้ฝ่ามือตนเองเปิดปากถ้ำ “เจ้ารู

จุดที่เราแยกทางกันแล้วกัน”หญิงสาวเร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็ว “

็นลานกว้าง “เหมือนในรูปวาดในถ้ำเลย”มองอย่างสงสัย “แต่มันเป็นลานกว้าง แล้วดาบมังกรอยู่ที่ใด”ทันใดนั้น มังกรเฒ่าบิ

็ตามมา”มังกรเฒ่าบินและพ่นไฟใส่ แต่มันกลายเป็นอากาศ “มัน หนีไปได้อย่างไร”ความหงุดหงิดเกิดขึ้นในใจ “มันคงไม่ขโมยดาบม

ม่ได้ บุกรุกนะ”ทางเดินที่ ปูไปด้วยหินสวยงาม “เหมือนจะมีคนอยู่”ชายหนุ่มเดินไปรอบๆ “ไม่มีสิ่งมีชีวิต”เขาเดินไปข

ดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว “โอ๊ย หลบแทบไม่มันเลย”ลูกธนูไม่รู้พุ่งมาจากไหน “มีค่ายกล สำหรับป้องกัน ดาบมังกรด้วย”ชา

้ๆเลย”ดอนใช้สายตาคำนวณเส้นทาง “โหนเถาวัลย์ไปแล้วกัน”ชายหนุ่มวิ่งอย่างเร็วไปจัวเถววัลย์ แต่ละเส้นที่ยึดโยงกับต้นไม้ใหญ่ “ข

มา ก็ถือมาอย่างดี”ชูดาบขึ้นเหนือหัว “มันเกิดอะไรขึ้น”เมืองมายาสั่นสะเทือนไปทั่ว “ดาบมังกร มันเป็นเสาหลัก ค่ำเมือง

มาดูใกล้ “ขนาด ไม่สมบูรณ์ยังมีอานุภาพขนาดนี้ ถ้ามันอยู่ครบทุกอย่างจะขนาดไหน”สิ

วกเราทำอย่างไร ต่อไป”ซอนย่าเฝ้าครุ่นคิด “ตามมันต่อไป ถ้ามีโอกาสขโมยดาบมังกรมาให้ข้า”ตำนานดาบมั

กครั้ง “ข้าไม่ยอมให้ เหตุการณ์ แบบนั้น เกิดขึ้นกับพวกเรา”เดินไปมาอย่างใช้ความคิด “ทำลาย ทั้งดาบ

เรื่องกับข้าได้”แม่มดดำไม่อยากใช้เวทมนต์ในภูเขาน้ำแข็ง “ข้ากลัว มันพังทลายลง

้สึก “เจ้าได้ทุกอย่างไปแล้ว เหลือแต่ชีวิตของเรา กับพระราชินีเท่านั้น”ไม่มีความหวาดกลัวหรือหวาดหวั่นใดๆ “ชีวิต

หยียดหยัน “ทารกน้อย บุตรของท่านยังมีชีวิตอยู่”พระราชินีเฮน่ารีบเข้ามาจับมือ “จริงๆหรือ ลูกสาวข้ายังมีชีวิตอยู่”ล้นลานอย่

ขังนางไว้ ที่พ่อและแม่ของนางเคยอยู่อย่างมีความสุข”เฮน่ารีบเข้ามาจับตัวซอนย่าเขย่า “เจ้าทำอะไร นางหรือไม่”สะบัดแขนอย่างแรง “ข้า

ด้วยอะไร ถึงพรากพ่อแม่ลูก”ร้องไห้อย่างน่าเวทนา “บุตรสาวข้า ไปทำอะไรให้เจ้า ถึงทำร้ายนาง

ยตัวไปอย่างรวดเร็ว “ใจเย็นๆ”พระสามีปลอบใจ “พวกเรา อดทนแบบไม่มีความหวังมาได้เกือบ ยี่สิบปี”กอดร่างที่ร้องไห้หนัก “ตอนนี้ พ

ยกันคิดดีกว่า จะต้องทำอย่างไร”มองร่างหญิงอันเป็นที่รักที่ไม่ยอมกินอะไรมานานแล้ว “สิ่งแรกที่เจ้าต้

มากที่สุดเท่าที่เคยอยู่ที่นี้ “ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อนาง”อนุภาพความรักของแม่ที่มีต่อลูกสาวทำให้พระราชินีเกิ

ริช ค่ะ”เดินเข้ามาอย่างนอบน้อม “ท่านเรียกไปถามถึง ท่านหญิงคัทลินว่า เป็นอย่างไรบ้าง”ยิ้มเย

นหญิง พวกเจ้าเข้าใจใช่ไหม”สองสาวรับใช้ก้มหน้านิ่ง “ค่ะ”ดาลินโล่งออกที่สามารถ พูดให้เข้าใจตนเองได้ถูกต้อง “

จ้าหญิงคัทลิน”ความไม่พอใจและเหนื่อยใจกับการพูดที่ไร้ผล “เมื่อกี้ พวกเจ้าสองคนก็บอกว่า เข้าใจแล้วไง

อย่างไรก็ตามใจพวกเจ้าแล้ว”เธอมาหยุดนั่งบนเก้าอี้ใหญ่มองไปในกระจกบานใหญ่ “การแต่งกาย คล้า

หันหน้ามามองสองสาวที่แก้ตัวแทน “แล้ว เคยถามคนเราหรือเปล่า ว่าอยากให้ดูแล เป็นอย่างดีแบบนี้ไหม”ไอริชยืนนิ่งฟังสิ่งที่สามสามพูดคุยกั

ยู่แต่ในห้องรู้สึก อยากออกไปข้างนอกบ้าง”ดาลินเริ่มมีความหวัง กับการกระทำที่จะให้อีกฝ่ายหนึ่งยอมรับตน “จริงๆหรื

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”มองดูชายหนุ่มที่เลี้ยงดู อบรมสั่งสอนทั้งการต่อสู้และเวทมนต์ต่างๆให้ “ไม่พบเจ้าเสียหลายวัน

ไม่อยาก ให้ใคร ได้ฟังเรื่อง พวกนี้”มีเพียงแสงไฟที่จุดบนตะเกียงอันใหญ่ “เจ้ารู้ เรื่องดาบมังกร ใช่ไหม”พอพูดถึงดาบมังกร มีความประหลาด

ของตนเลยสักครั้ง “มีคนไปเจอมัน แล้วพามาจากที่มันอยู่”ลุกขึ้นยืน “มันจะเป็นอันตรายต่อพวกเราทุกคน”สะบัดมือไปข้าง

ปใส่เผาไหม้ ดำเป็นตอตะโก “เหลือไว้ เพียงความเสียหาย”ไปหยุดตรงเนินเขาใหญ่ ที่เมื่อคืนดอนใช้เป็นที่พัก “เจ้า นอนที่นี้”กองไฟยั

้านโน้นนี้หว่า”เร็วกว่าความคิดร่างนั้น เคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็ว “ดาบมังกร เพิ่มพลัง ให้คนที่ครอบครอ

ิงห์สาลาสัตว์ “เหมือนกับ ที่นี้ ไม่มีสิ่งมีชีวิต”ทันใดนั้น สิ่งที่ไอรารอคอยมาปรากฏตัวตรงหน้า “ข้ามาแล้ว”ดอนท

นมันยังไม่ สมบูรณ์นะ”ดอนพยักหน้ารับ “พลังของมัน ขาดหายไป พวกเราต้องหาสิ่งนั้นให้เจอก่อน”ทั้

ชม “ท่านเก่งและแกร่งขึ้นมากเลย”เสียงหัวเราะดังของชายหนุ่ม “จะได้ ไม่เป็นภาระ

สียงฟ้าผ่าลงมาแบบไม่ทันตั้งหลัก “หาที่หลบเร็ว”ทั้งสองวิ่งอย่างรวดเร็ว “มันเป็นสายฟ้าผ่า แห่งเวทมนต์ของ

วก เจ้าสองคนไม่อยากตาย”ในมือถือดาบที่เงามันวาวขึ้นสูง “ข้าไม่ ให้เจ้า”ไอราเดินถอยหลังไปเรื่อยเกือบตกหน้าผา “เจ้

มเต็มที่”ดาบอสูร ฟันตามสองติดๆ แรงฟันในครั้งแรกเบาๆ แต่ครั้งที่สองเป็นการโจมตี “”การต่อส

ด ทำให้ดอนเกือบเสียท่า หลายครั้ง “เอาไงดี สู้ต่อไป ทำกับเอาชีวิต มาทิ้งไว้แน่”ดาบอสูรใช้พลังอย่างเต็มที่ ฟันดาบอส

ันใส่ร่างดอนที่พยามยามหลบนี้ ถูกเพียงชายโคร่ง “เก่งนิ ใจสู้เสียด้วย”มันไล่ลาแต่ดอนใช้หลบหนี “ดอนหลบไป”ไอราใช

ะให้พวกข้าทำอย่างไร”รอคำตอบอย่างกระวนกระวาย “นางหนีไปทาง ภูเขาน้ำแข็งน้ำค่ะ”ทุกคนในอาณาจักร Lambert Land รู้ดีว่า มันเป็นที

ะหายไปในพริบตา “มันรีบไปไหน”ดอนพูดขึ้นมา แผลเริ่มมีเลือดออก “เจ้า บาดเจ็บ มาข้าดูให้”ทั้งสองค

งไว้ใกล้ตัว “เขา เป็นใคร ที่มาทำร้าย พวกเรา ยังต้องการดาบมังกรอีกด้วย”ไอรานึกถึงเครื่องแต่งกายของบุรุษผู้นั้นแล้ว “ข้า ว่าเข้าคือไอร

อราพยักหน้ารับ “ใช่ มันเป็นรูปนกฟีนิกซ์ ที่เป็นสัญลักษณ์ของไอริช ”ชายหนุ่มพยายามครุนคิดว่า “ทำไหม ไอริช ถึงได้เดิน

พวกเรา ไม่รู้ ว่าความลับคืออะไร”ไอราสร้างความมั่นใจ ในความคิดของดอน “แต่ อย่างน้อย มันทำให้เรา

ราที่เป็นคู่ทุกข์คู่ยากของเขาในการเดินทาง “ถ้าไม่มีเจ้า ข้าคงไม่รู้ ทำอย่างไร เหมือนกัน”หญิงสาว สงสัยในคำพูดชายหนุ่ม “มัน คือเรื่องอะไร ข้าไม่เข้าใจ

ววตาครุ่นคิดของหญิงสาว ที่มีภาระใหญ่อยู่บนบ่าทั้งสองข้าง “ถ้า ข้าเดินหรือไปคนเดียว มันก็ยากเย็น แต่นี้ มีเจ้าไ

การของดอนดีขึ้นตามลำดับ “ข้ารู้สึกว่า ตนเองไม่มีท่วงท่า ในการใช้ดาบเลย”ดอนปรึกษาไอรา “มีอาวุธดี แต่ไม่รู้

บคนที่คู่ควรกับมัน “แต่ตอนนี้ ทั้งคนและดาบ ยังไม่มีความพร้อม ออกสู่สนามรบได้เล

บมาสักพัก “บาดแผล เจ้าจะได้ทุเลา แล้วเจ้าจะได้ ฝึกการใช้ดาบมังกร ให้คล่องแคล้ว อีกด้วย”ดอนเ

ี่จะมีคนมาเห็นเข้า”เสียงเอะอะดังแววมาจากทางขวามือชายหนุ่ม “พวกเจ้า มาจับข้าทำไหม ปล่อยข้านะ”ดาลินพยายามต

าลินรีบวิ่งเข้ามาหาชายหนุ่มแปลกหน้า ขณะเขาคงเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยเธอได้ “ขอบใจท่าน ที่มาช่วยข้าได้ทันเวล

หมือนขาดน้ำมาแรมปี “ข้าขอโทษ วันหลังข้าไม่ทำอีกแล้ว”ไอริชส่ายหน้าระอากับความดื้อรั้นของนาง “ถ้าข้า

ู่ เพียงในห้องพัก อยากออกไปข้างนอก ให้บอกสองสาวที่ดูแลเจ้า นางจะพาเจ้าไป”มองคนตรงหน้าที่ยังหวาดกลัว

ะ”เสียงอ่อยของหญิงสาว “ข้าเหนื่อย หมดแรงแล้วด้วย”สาวสวยหยุดเดินกะทันหัน “ข้าเดินไม่ไหวแล้ว”นางประท้วงด้วยการนั่งลง “

“ไม่มีน้ำใจ คนลำบากไม่คิดช่วยเหลือ”ไอริชเดินจากไปอย่างเงียบ “เจ้าทิ้ง ข้าไปจริงหรือ คนใจร

ะ ไม่กินด้วยกันหรือ”ชายหนุ่มเดินไปนั่งเงียบ “ตามใจ กินคนเดียวก็ได้”ดาลินนั่งกัดกินผลไม้ มองต้นไม

ได้ ซิถ้าเจ้า ต้องการเป็นอาหาร สัตว์ป่า”ดาลินหน้าตาเลิกลั่ก หวาดกลัว “ข้าไม่อยากเป็น อาหารของสัตว์ป่า”รีบลุก

ง “เจ้าจะทิ้งข้า ไว้อย่างนี้ ได้อย่างไร”ชายหนุ่มบังคับมาด้วยสองมือ “เจ้ามาเอง ก็น่าจะกลับเองได้ใช่ไหม”ดาลินส่ายหน้า “ข้

ท้าไปอย่างช้าๆ “งั้นข้าไปส่งเจ้าก็แล้วกัน”ดาลินดีใจจนออกนอกหน้า “ข้าไปด้วย”ดาลินขึ้

ึ้นมาจากดีเลย”หญิงสาวลูบลำคอม้าบิน “ข้าชอบเจ้า”ม้าบินพาทั้งสองคนไปอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องกลัวตก ข้าจะดูแลเจ้าเ