ไฟคลั่งรัก

ภาพันธ

กๆ

้อยทั้งสองข้างผลักบานประตูโบสถ์สีขาวเข้าไปด้านใน ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความดีใจพร้อมกับพุ

ของเด็กอีกกลุ่มหนึ่งที่เพิ่งวิ่งตามหลังเข้ามา เด็กๆ ถลาเข้ากอดร่างบางล

่ไล

่ไล

อเอื้อมมือโอบกอดเด็กน้อยรอบตัวให้ครบทุกคน ก่อนจะย่อตัวนั่งลงในระดับเดียวกันกับเด็กๆ ใ

นเด็กดีกั

ลานาลูบผมเด็กคนนั้นทีคนนี้ที นี่เป็นภาพที่พบเห็นเป็นประจำยาม

่ไลลาไปก่อนนะ เด็กๆ ต้องตั้งใจเรียนแล้วพี่ไลลาจะมาหาอีก เข้

ริน หนูน้อยวัยแปดขวบผู้วิ่งมากอดเธอคนแรกเอ่ยถา

ซิสเตอร์สักครู่นะ แล้วพี่จะรีบ

เตอร์นารีไปพร้อมเด็กคนอื่นๆ เมื่อประตูโบสถ์ปิดลง ภายใน

ียดอึมครึมอีกครั้ง รอยยิ้มบนใบหน้

คะ?” หญิงสาวเอ่ยถาม

่รัก’ กำลังจะถูกย้ายไปรวมกับมูลนิธิอื่น ตอนได้ยินข่าวครั้งแรกเธอตกใจมาก เพราะเธอคือหนึ่งในคนที่ร่วมอาสาดูแลมูลนิธิแห่งนี้มาห

่เป็นเพียงรายย่อย ไม่ใช่รายใหญ่ และด้วยภาระค่าใช้จ่ายสำหรับการดูแลเด็กเกือบครึ่งร้อยแบบนี้ ทางมูลนิธิของเราไม่สามารถแบกรับต่อไปได้จริงๆ” ซิสเตอร์อรุณีบอกเล่าด้วยสีหน้าเสียใจ เธอเองก

โครงการ

ดตัวลง เธอไม่อยากให้เด็กๆ ต้องย้ายไปอยู่มูลนิธิอื่น เพราะสำห

นูจะติดต่อกลุ่มอาสาให้มาช่วยกันทำโครงการน

คล้ายกำลังปรึกษากัน เธอครุ่นคิดครู่

ะ ถ้าเธอหาผู้อุปถัมภ์รายใหม่ให้กับทางมู

็มเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น แม้ว่าในใจจะว้าวุ่นเหลือเกิน เพราะเธอเองก็ไม่มั่นใจว่าจะส

ากจริงๆ ที่ห่วงใยและรักเด็กๆ ด้วยห

บคุ

นที่แห่งนี้มาก เรียกว่าเป็นบ้านหลังที่สองสำหรับเธอเลยก็ว่าได้

สียงจากปลายสายตอบรับด้วยความร่าเริงตามปกตินิสัยของ แพร

ค้อม เวลาไม่รอท่า ชักช้าจะยิ่งเสียการณ์ หลังจากเธอเล่าเรื่องราวจนจบ ปลา

วบรวมทุกคนให้นะ ทุกคนต้องเต็มใจช

กนะพลอย พรุ่ง

น้อยๆ เธอไม่ได้สู้เพียงลำพัง ยังมีทุกคนพร้อมจะสู้เคียงข้างเธอ ดวงตา

่เอาไว้ให้ได้ ฉั

งชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์ เขาสวมชุดสูทหรูหราราคาแพงนั่งไขว่ห้า

ไปจากถนนเลยสักนิด เขายังคงไล่สายตามองผู้คนเบื้องล่างทีละคน ทีละคน โดยเฉพาะเด็กสาวในชุดนักเรียนนาน

ปากไล่โดยไม่ชายตามองคนข้างกาย ทำเอาคนถูกไล่ถอนหายใจดังเฮือก มือหนาคลายเนกไทออกลวกๆ ทิ้งตัวนั

้มตอบด้วยน้ำเสียงยียวนหน่อยๆ นอกจากเขาจะรั้งตำแหน่งเลขาของท่

ลูกน้องกันแน่” ไฟซัลเบะปากใส่ก่อนจะเลื่อนสายตากลับไปมองเหล่าเ

นั่งมองเด็กพวกนั้นไปถึงเมื่อไหร่ ทำแบบนี

งโคตรอัจฉริยะอย่างเขาเป็นตาลุงโรคจิตกัน เขาคือไฟซัล แวนเนอร์นะ ทายาทเพียงคนเดียวของ แวนเนอร์กรุ๊ป บริ

เขาแบบนี้กัน อลันชัก

องอลันเอ่ยถามคำถามเดิมๆ ที่เขามักจะถามไฟซัลมาตลอดเวลาสิบปี คนถูกถา

ย ไม่ว่าฉันจะทุ่มเงินหรืออำนาจในการสืบหาตามหาแค่ไหนก็ไม่เคยพบเบาะ

ามหาเธออย่างไม่หยุดพัก ไม่ว่าจะทุ่มเงินมหาศาลขนาดไหนหรือจ้างนักสืบฝีมือดีแค่ไหน แต่ก็ยังไร้วี่แววของเธอ

งแบบนักเรียนนานาชาติที่เธอคนนั้นเคยสวมใส่ตอนนั้นนี่แหละ เพราะมันคือสิ่งที่เขาจ

รที่นายมานั่งมองพวกเด็กมัธยมเหล่านี้บ่อยๆ มันไม่มีประโยชน์อะไ

มือ และเท้า เขาเป็นทุกๆ อย่างเท่าที่จะเป็นให้ไฟซัลได้ ทั้งเพื่อนที่รู้ใจ ทั้งลูกน้องผู้ซื่อส

ุดรั้งไฟซัลออกมาจากอดีตอันแสนเศร้าได้ นับตั้งแต่วันนั้นไฟซัลเอาแต่หมกมุ่นกับการตามห

วมกอดได้… เด็กสาวคนนั้

ากใจ ในมือถือเครื่องแบบนักเรียนจากโรงเรียนเก่าของเธอ ดวงตาหวานกวาดมอ

าต ผอ. แล้วค่ะ พี่ไปเปลี่ยนชุดมาเถอะ” ริตา รุ่นน้องสาววัยยี่สิบสองผลักดันแผ่นหลังรุ่นพี่คนสวยไปทางห้องน้

ลานากังวลไม่ใช่เรื่องผู้อำนวยการโรงเรียน แต่เป็นเรื่องวัยของเธอต่างหาก จะ

อายเกิน

ยังเด็กกว่าหนูอีกนะ เชื่อหนูเถอะน่า

ริตา ทำไมต้องใส่ชุดนักเรียนแบบนี้ด้

ยใหม่ที่ถนนสายนี้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเก่าของพวกเธอ และคนที่คิดภารกิจในวันนี้

รู้จักคิดคอนเทนต์แปลกใหม่ แล้วใช้สื่อโซเชียลให้เป็นประโยชน์

ือนเราหลอก

นื่อยใจหน่อยๆ เธอลากรุ่นพ

มนี่คะ จะเรียกว่าหลอกลวงได้ยังไง พ

ต่

ากจะช่วยมูลนิธิก็รีบเปลี่ยนช

ั

ลานากะพริบตามองบานประตูปริบๆ ในมือยัง

ใส่มันจริง