เจ้าบ่าวฟ้าประทาน

จนะ ท

ืม

ลัวและน่าขยะแขยงที่สุด เสื้อผ้ายับยู่ยี่ หัวหูกระเซอะกระเชิง

ือไง ทำไมมานั่งเลื่

ื่อมันเป็นพื้นที่สาธารณะ ใครจะไปใครจะมาก็ได้ พิมดาวเริ่มฉุน เมื่อชา

งเหมือนเด็กเรียนทั่วๆ ไป เขาเริ่มสำรวจผู้หญิงข้างตัว ว่าไปเธอก็ดูดีไม่ใช่น้อย ผิวขาวใสวิ้งๆ ขนาดไม่ได้แต่งเติม

ลายเป็นที่รกร้าง อีกอย่างการที่ฉันมานั่งตรงนี้ไม่ได้หมายความว่

ขี้ยวขู่สำทับเพราะเขากำลัง

นเศรษฐศา

ม เขาไม่รู้สึกอะไรเลยกับน้ำเสียงกระแทกกระทั้นแบบนี้ เ

ะเป๋าผ้าใบใหญ่ “เปล่าฉันเรียนกฎหมาย แต่ก็ต้อ

ิ และต้องการพัฒนาไม่ให้ประเทศของตัวเองมีข้อเสียเปรียบให้คู่ค้า เพราะจากที่เห็นๆ ม

ๆ ไม่เคยชอบเลยไอ้พวกตำราเล่มหนาๆ ม

กจูงมาทำงานด้วย อีกอย่างต้นตระกูลก่อร่างปลูกสร้างรากฐานไว้ให้มั่นคงแข็งแรง ขนาดพวกเขา

่คอยกวนใจ คือการมีมาดามเทเรซินผู้เป็นย่า ท่านเป็นจอมเผด็จการและคอยชี้นำให้เขาต้องคอยทำตามมาตั้งแต่เด็ก อายุล่วงเขาไปแปดสิบสองปี คุณย

สาระ เมาไร้สตินอนข้างทาง ถึงจะหน้าตาดีก็เถอะ!! มันไม่ได้เป็นการประกาศเกียรติคุณของ

้ก็คงไม่เกิดประโยชน์เพราะถูกก่อกวนจากผู้ชายหน้

กลับแล้

ขึ้นยืนชายหนุ่มจึงอดใจไม

กับเธอ จนทำให้เธอต้องอับเปหิตัวเองกลับไปอยู่ในห้องพักท

ทำไมไม

ิงคนนั้นไปห่างๆ ไม่รู้สิสัญชาตญาณของเขาบอกนี่ ว่าเธ

ดินตามเธอมาห่างๆ ถึงบนถนนจะเต็มไปด้วยผู้คนแต่มัน

าหรือเ

ะแข็งตาย พอโอบอุ้มเอาไว้ให้ไออุ่นจนตัวมันรู้สึกดีขึ้น กลับแว้งกัดคนที่ช่วยเหลือ เธอคงไม่ได้