4.9
ความคิดเห็น
80.7K
ชม
61
บท

สำหรับเธอ ความรัก ไม่มีความแค้น สำหรับเขา รักที่มอบให้ คือความแค้นต้องชำระ เพราะความเข้าใจผิด ทำให้เขาเกลียดเธอ คิดเสมอว่าเธอคือผู้หญิงแสนร้ายกาจ หลอกลวงเขา เห็นเขาเป็นผู้ชายหน้าโง่ สำหรับเธอ เขาคือรักแรก รักเดียว และรักสุดท้าย ไม่ว่าเขาจะโกรธ จะเกลียดเธอเท่าไร เธอก็ยอม นั่นเป็นเพราะคำว่ารัก...คำเดียว แต่สำหรับเขา เธอคงเป็นได้แค่เครื่องระบายความแค้น

บทที่ 1 1

บทที่ 1

เกล็ดน้ำตาใสวาวราวกับน้ำค้างหยาดรินไหลอาบสองแก้มบอบบางช้าๆ ประหนึ่งเม็ดฝนไหลรินจากท้องฟ้าอย่างไม่ขาดสายราวกับสายเลือด กระบอกตาทั้งสองข้างของเธอร้อนผ่าวปวดร้าวไปหมด แต่ความรู้สึกทั้งหมดต้องอดกลั้นเอาไว้ให้ลึกสุดใจ ริมฝีปากสั่นระริกค่อยๆ ฝืนแย้มรอยยิ้มออกมา มือเล็กสั่นระริกบีบมือที่ผอมซีด เห็นเส้นเลือดปูดออกมานอกผิวหนังจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกของพี่ชายเอาไว้ หยาดน้ำที่คอยจะรินไหลออกมาอีกถูกผลักให้ไหลย้อนกลับเข้าไปในอก ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เธอจะไม่ยอมให้พี่ชายที่เธอรักเป็นห่วงอีกต่อไป

“นกยูง...นกยูงของพี่ พี่ขอโทษ...ขอโทษ...ที่คอยแต่ทำให้นกยูงเสียใจ พี่มันเลว...สมควรแล้วที่ชีวิตเป็นแบบนี้ อย่าโกรธพี่นะ...อย่าโกรธ”

น้ำตาที่ถูกกล้ำกลืนเข้าไปในอกแทบจะไหลรินออกมาอีกครั้ง เมื่อได้ยินถ้อยคำแหบพร่าของพี่ชาย เรียวปากบางสั่นระริกพยายามฝืนยิ้มออกมาอีกครั้ง เปลือกตาบางกะพริบถี่เพื่อขับไล่หยาดน้ำตาแห่งความอ่อนแอนั้นออกไปอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ชัช...ไม่เป็นไรเลย พี่ชัชไม่ต้องพูดอะไรอีกนะคะ พักผ่อนเถอะ”

“นกยูงน้องรักของพี่...พี่คงไม่ได้อยู่ดูแลน้องอีกแล้ว พี่ขอโทษ ถ้าพี่ไม่พูดตอนนี้คงไม่มีโอกาสได้พูดกับนกยูงอีกแล้ว ตลอดเวลาพี่มีแต่ทำให้นกยูงเสียใจเพราะความเลวของพี่ รวมทั้งเรื่องของไอ้ลัน...ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ ป่านนี้นกยูงกับไอ้ลันคงไม่ต้องแยกกันแบบนี้ พี่อยากขอโทษ อยากให้ลันยกโทษให้พี่ อยากขออโหสิกรรมในสิ่งที่พี่เคยทำ เคยทรยศ อยากฝากให้มันดูแลนกยูงของพี่”

เสียงแห้งแหบพร่าของเมชัชติดขัด เสียงหายใจหอบสะท้าน เขารู้ตัวดี...รู้ว่าคงจะอยู่บนโลกนี้ได้ไม่นาน แต่ตอนนี้ที่เขากังวลที่สุด ใครจะดูแลน้องน้อยของเขาคนนี้ ถ้าเขาไม่อยู่สักคนใครจะดูแล ใครจะดีกับมัญชุลิกาเท่าเขา ถึงแม้เขาจะไม่ใช่พี่ชายที่ดีนัก แต่เขาก็ไม่เคยยอมให้ใครทำร้ายน้องน้อยของเขาเนื่องจากบิดากับมารดาสั่งแล้วสั่งอีกก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตว่าอย่าทิ้งน้อง...กระบอกตาปวดร้าวขึ้นมาทันทีเมื่อคิดถึงตรงนี้ ตอนนี้เขาไม่สามารถรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับผู้มีอุปการะคุณทั้งสองท่านได้แล้ว เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเขา...เพราะความโลภเพียงสิ่งเดียว

มัญชุลิกาสะอื้นไห้อีกครั้ง มือบางบีบกระชับมือของพี่ชายแน่นเรียวปากบางที่สั่นระริกพยายามส่งยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างที่สุด

“ไม่เป็นไรคะพี่ชัชไม่ต้องเป็นห่วง นกยูงจะทำทุกอย่างเพื่อให้พี่ลันอภัยให้พี่ชัชให้ได้ ต่อให้เขาโกรธและเกลียดนกยูงมากแค่ไหน นกยูงจะพาพี่ลันมาหาพี่ชัชนะคะ พี่ชัชทำใจให้สบาย ไม่ต้องคิดมากสักวันหนึ่งพี่ลันจะต้องมาขอโทษและให้อภัยกับเรื่องทั้งหมด เชื่อนกยูงนะคะ”

มือผอมซีดเซียวของเมชัชพยายามอย่างเหลือเกินที่จะบีบมือบางของน้องสาว ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ เสียงหายใจหอบสะท้าน นี่เอง...ที่เขามารู้สึกตัวเมื่อสายเมื่อไม่เหลือใคร ทรัพย์สมบัติ ชีวิต หรือแม้แต่เพื่อนเพียงคนเดียวอย่างลวรรษเขายังทรยศความไว้ใจ เชื่อใจ เพียงเพราะความโลภเพียงตัวเดียว ทั้งๆ ที่ครอบครัวของเขาไม่ได้ยากจนหรือเดือดร้อนการเงินแม้แต่น้อย แต่เจ้าความโลภนั้นมันก็ยังครอบคลุมและมีอิทธิพลต่อใจของเขา เรื่องทุกอย่างมันถึงลงเอยแบบนี้ ตอนนี้เขาไม่เหลือใครทั้งสิ้น

“นกยูงถ้ามีโอกาสได้เจอไอ้ลัน... ฝากบอกว่าพี่ขอโทษขออโหสิกรรมกับเรื่องทั้งหมด บอกมันว่าพี่เสียใจ... แต่ถ้ามันไม่ให้อภัยพี่ล่ะก็ พี่ก็ไม่โกรธเพราะพี่ทำตัวเองทั้งนั้น คนเลวอย่างพี่ก็สมควรแล้วที่ไม่เหลือใครสักคนสมควรแล้วที่จะตายไปอย่างไม่มีใครเสียใจแต่พี่เสียใจอยู่อย่างเดียว ความรักของนกยูงกับไอ้ลันเพิ่งเริ่มเท่านั้น พี่ก็เป็นคนทำลายมันลงด้วยน้ำมือของพี่”

เสียงของเมชัชขาดห้วงอีกครั้งน้ำเสียงแหบพร่าพยายามอย่างเหลือเกินที่จะพูดออกมา เพราะถ้าเขาช้าอีกเพียงแค่วินาทีเดียว เขาอาจไม่ได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา... สงสารน้องน้อยตรงหน้ายิ่งนัก นกยูงตัวน้อยต้องอยู่อย่างเดียวดายใบโลกใบกว้างเพราะความเลวของคนเป็นพี่ เมชัชพยายามบีบมือเล็กของมัญชุลิกาอีกครั้งแต่สัมผัสนั้นก็เบาหวิวจนแทบไม่รู้สึกในความคิดของมัญชุลิกา สายตาของเมชัชมีเพียงความเสียใจ ขอโทษ เมื่อสบตาดวงตาพราวระยับไปด้วยหยาดน้ำของน้องสาว

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ชัช นกยูงไม่เป็นไร ถือเสียว่านกยูงกับเขาไม่ใช่คู่กัน ถ้าผู้ชายคนนั้นรักนกยูงจริง เขาคงไม่คิดทิ้งนกยูงไปหรอก แต่ที่เขาทิ้งนกยูงไปเพียงเพราะว่าเรารักกันไม่พอ ป่านนี้เขาคงจะลืมนกยูงแล้วก็ได้ พี่ชัชไม่ต้องรู้สึกเสียใจอะไรกับเรื่องนี้ทั้งสิ้น ทำใจให้สบาย พักผ่อนนะคะ...อย่าพูดอีกเลย ยิ่งพูดยิ่งเหนื่อย ขอให้พี่ชัชรับรู้ไว้แค่เพียงว่า นกยูงตัวนี้ของพี่ชัชแข็งแรงเสมอ นกยูงอยู่ได้ ต่อให้โลกใบนี้เลวร้ายขนาดไหน...นกยูงก็จะสู้ นกยูงจะพาพี่ลันมาอโหสิกรรมต่อหน้าพี่ชัชให้ได้...นกยูงสัญญา แต่ตอนนี้พี่ชัชพักผ่อนก่อนนะคะ”

รอยยิ้มซีดเซียวของเมชัชพยายามฝืนออกมาอย่างสุดกำลัง นั่นไง...นกยูงน้อยของเขาเป็นแบบนี้เสมอ ให้อภัย ไม่ยึดติดยึดแค้นอะไรทั้งสิ้น...

“พักหรือนกยูง... อีกไม่กี่นาทีพี่ก็ได้พักยาวแล้ว...พักตลอดชีวิต ตอนนี้ให้พี่พูดเถอะ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้พูดออกมา พี่ขอโทษ...ขอโทษทุกเรื่องที่เคยทำให้นกยูงเสียใจ และอยากฝากนกยูงไปขอโทษไอ้ลัน บอกมันว่าพี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ขออโหสิกรรมกับมันทุกเรื่อง...และถ้าชาติหน้ามีจริง ก็ขอให้เราได้เกิดมาเป็นพี่น้องกันอีก พี่สัญญา...ชาติหน้าพี่จะไม่ทำให้นกยูงเสียใจอีกเด็ดขาด พี่จะปกป้องนกยูงให้นานกว่าชาตินี้...นกยูงของพี่”

ร่างบางของมัญชุลิกาสะอื้นไห้อีกครั้ง หยาดน้ำตาพรั่งพรูจากสองตาเปียกสองแก้มของเธอหลั่งไหลออกมาราวกับหยาดฝน ความเสียใจของเธอไม่เคยจากหาย เพียงแต่เธอเก็บมันเอาไว้ลึกสุดหัวใจเท่านั้น

วันนั้นฝนตกหนัก ภาพพี่ชายของเธอกับเขาคนนั้นกำลังถกเถียงกันเสียงดัง เธอกำลังวิ่งลงมาจากชั้นบน เมื่อสาวใช้วิ่งเข้าไปบอกเธอว่าคุณลันมาหา แต่หญิงสาวก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงลวรรษตะโกนใส่หน้าพี่ชายของเธอดังลั่น

“ฉันไม่คิดเลยไอ้ชัชว่าแกจะเลว หักหลังได้แม้กระทั่งเพื่อนของแก”

เมชัชใช้สองมือของตัวเองผลักอกกว้างของลวรรษออกไปอย่างแรง ก่อนจะชี้หน้าชายหนุ่มตรงหน้า รอยยิ้มเหยียดออกมาพร้อมกับสายตาเหยียดหยามดูแคลน

“ก็แกมันโง่คนอย่างแกจะไปทันอะไรกับเกมส์แข่งขันของธุรกิจ ฉันลงทุนมากกว่าแก ฉันก็ต้องได้มากกว่าแกสิถึงจะถูก ถึงเงินเราจะลงกันคงละครึ่ง...แต่ฉันต้องบากหน้าฝ่าฟันกับไอ้พวกเขี้ยวลากดินนั่นมากกว่าแก ส่วนแบ่งฉันก็ต้องมากกว่าสิ”

ลวรรษมองหน้าผู้ชายตรงหน้าอย่างผิดหวังเสียใจ เมื่อครั้งที่ตกลงทำธุรกิจร่วมกันเมชัชไม่เห็นพูดแบบนี้ เงินก้อนนั้นเป็นก้อนที่เขาเก็บมาทั้งชีวิต เป็นก้อนที่เขาคิดจะสร้างอนาคตกับใครคนหนึ่ง การอยู่บนโลกใบนี้เพียงลำพังโดยไม่รู้ว่าใครเป็นบิดามารดา อยู่กับหลวงตาที่วัดมาตั้งแต่เกิดก็ว่าได้ทำให้เขาเก็บเล็กผสมน้อย ใช้เงินอย่างประหยัด หนักเอาเบาสู้กับงานทุกชนิด บากบั่นส่งตัวเองเรียนจนจบปริญญาตรี แต่ตอนนี้ความภูมิใจของเขากำลังจะสลายเพียงเพราะเพื่อนทรยศอย่างเมชัช

เขากับเมชัชเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนมหาวิทลัยเดียวกัน ในตอนนั้นเมชัชเป็นหนุ่มสังคมมากขนาดใครๆ ทั่วมหาวิทยาลัยก็รู้จักหมด แต่ชายหนุ่มก็ยังลดตัวมาสนิทสนม ไม่รังเกียจกับความจนของเขา คบค้าสมาคมกันตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา จนวันหนึ่งเมชัชชวนเขาทำธุรกิจ ในตอนนั้นเขาลังเลเล็กน้อย แต่พอคิดถึงอนาคตที่จะดีขึ้นเรื่อยๆ หากธุรกิจของเขาประสบความสำเร็จ และที่สำคัญสิ่งที่สร้างขึ้นมาทั้งหมดก็เพื่อมัญชุลิกา เขาจะสร้างตัวให้หญิงสาวไม่ต้องอายใครที่ตัดสินใจคบกับผู้ชายที่มีแต่ตัวอย่างเขา เขาก็ตกลงกับเมชัชทันที แต่พอได้ยินคำพูดของเมชัชในตอนนี้ ความไว้วางใจ เสียใจก็ประเดประดังเข้ามาบนอกของเขาอย่างจัง

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ พุดน้ำบุษย์

ข้อมูลเพิ่มเติม
เจ้าพ่อก่อรัก

เจ้าพ่อก่อรัก

มหาเศรษฐี

5.0

“เป็นอะไรคะ...ไข้กลับมาหรือเปล่า” มือเล็กยื่นไปแตะหน้าผากของชายหนุ่มอย่างร้อนใจเพราะความเป็นห่วง แต่หัวใจดวงน้อยของหญิงสาวก็ต้องไหววูบหล่นกับพื้นเมื่อมือหนาของอนรรฆปัดมือเล็กของเธอออก “กะ...เกิดอะไรขึ้นคะ” “เก่งนี่...ตีหน้าได้เนียนสนิท...คิดจะโกหกฉันไปอีกนานแค่ไหน” หัวใจดวงน้อยของกมิตตราไหววูบหล่นไปกองกับเท้าทั้งดวง “ทะ...ทำไมคุณเอียนพูดแบบนั้นคะ” ถามไปแล้วหญิงสาวก็ต้องกลั้นหายใจรอคำตอบของอีกฝ่าย ก่อนที่ซองสีน้ำตาลสำหรับใส่เอกสารจะถูกโยนมาตรงหน้าเธอ “นี่ใช่ไหม...สิ่งที่เธออยากได้” น้ำเสียงราบเรียบกับสายตาเย็นชาของอนรรฆมันทำให้กมิตตราแทบจะหายใจไม่ออก “มันซื้อเธอเท่าไร บอกฉันมาสิ...เผื่อฉันจะเสนอเงินในราคาที่สูงกว่ามัน ตัวเธอราคาเท่าไร...กมิตตรา เธอถึงได้ยอมทรยศความไว้ใจของฉัน” ซองเอกสารสีน้ำตาลถูกเขวี้ยงใส่หน้ากมิตตราอย่างแรงด้วยน้ำมือของอนรรฆ “อยากได้ไอ้เอกสารนี่มากใช่ไหม ได้...ถ้าเธออยากได้นักฉันก็จะให้...แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ” ความหวาดหวั่นของกมิตตราฉายชัดในดวงตาคู่ที่ฉ่ำด้วยหยาดน้ำตาอย่างเห็นได้ชัด “คะ...คุณทำอะไร ยะ...อย่าทำอะไรแก้มเลยนะคะ” เสียงสั่นสะท้านถามออกมาเพียงแผ่วเบาเมื่อเห็นมือหนากระชากสาบเสื้อของตัวเองจนกระดุมหลุดหล่นกระจายลงบนพื้นไปคนละทิศละทาง ดวงตาวาวโรจน์พุ่งมองมาที่เธอ “ยะ...อย่าทำอะไรแก้มเลยนะคะ แก้มขอร้อง” กมิตตรายกมือขึ้นไหว้อ้อนวอน “ไง ตัวสั่นระริกเลย...กลัวหรือว่าตื่นเต้นกันล่ะ” น้ำเสียงเยาะหยันของอนรรฆบีบเค้นหัวใจของเธออย่างแรง “คุณเอียนขา...แก้มขอโทษ อย่าโกรธแก้มเลยนะคะ แก้มจำเป็นจริง ๆ อย่าทำอะไรแก้มเลยนะคะ แก้มกลัว...” เสียงสะอื้นวอนขอของกมิตตราไม่ได้ทำให้อนรรฆใจอ่อนลงแม้แต่น้อย “กลัว...กลัวอะไร เธอควรจะดีใจสิที่ครั้งหนึ่งได้มีโอกาสสนองตัณหาของนายอนรรฆ เอียน แบรนดอน เจ้าพ่อธุรกิจคอมพิวเตอร์ ที่เธอยอมเอาตัวเองเข้าแลกเพราะเงิน” “มะ...ไม่จริงนะคะ...พวกนั้นขู่แก้ม จะทำร้ายน้อง ๆ ของแก้ม...แก้มถึงต้องทำแบบนี้ แก้มไม่ได้อยากหลอกคุณเอียนนะคะ ไม่ได้อยากหลอกทุกคน” “หยุดพูดเถอะ...ฉันสะอิดสะเอียนกับคำพูดมารยาจอมปลอมของเธอจริง ๆ” ดวงตาวาวโรจน์ของอนรรฆลุกโชนขึ้นเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของกมิตตราพูดออกมาแบบนั้น อนรรฆมองผู้หญิงใต้ร่างอย่างสมเพช กมิตตราที่เคยหยิ่งในศักดิ์ศรี เงินไม่สามารถซื้อเธอได้ แม้จะเป็นแค่เด็กกำพร้าไม่รู้หัวนอนปลายเท้า ไม่ได้ร่ำรวย ผู้หญิงที่เขาชื่นชมคนนั้นหายไปไหน ทำไมถึงได้เหลือเพียงผู้หญิงโกหกหลอกลวง และซื้อได้ด้วยเงินคนนี้ ดวงตาแดงก่ำของอนรรฆมองหญิงสาวใต้ร่างอย่างสมเพช “ถือเสียว่าฉันซื้อเธอด้วยใบประมูลนั่นละกัน...ราคามันเกือบพันล้านเลยนะ...ผู้หญิงอย่างเธอหาอีกกี่ชาติก็ไม่มีใครเป็นพ่อบุญทุ่มเท่าฉันหรอกกมิตตรา” พูดจบมือหนาทั้งสองข้างของอนรรฆก็ดึงสาบเสื้อของกมิตตราออกจากกันอย่างแรง เผยให้เห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ด้านใน ในขณะที่หญิงสาวใต้ร่างดิ้นรนพร้อมกับวอนขอเขาอย่างน่าสงสาร แต่อนรรฆหาได้ฟังไม่ “จะดีดดิ้นเพิ่มราคาให้ตัวเองหรือยังไง เรียกมา...กมิตตรา ฉันทุ่มไม่อั้นอยู่แล้ว” แววตาหวาดกลัว เสียงร่ำไห้ มือบางที่ยกขึ้นไหว้วอนขออนรรฆ ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มใจอ่อนลงแม้แต่น้อย แววตาเย็นชามุ่งร้ายมองมาที่เธอเขม็ง ในนั้นมีแต่ความโกรธและเกลียดชัง “คุณเอียน...อย่าทำอะไรแก้มเลยนะคะ แก้มกลัวแล้ว แก้มขอร้อง” กมิตตราสะอื้นไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้คิดแบบเดียวกับเธอ ตอนนี้อนรรฆเหมือนสัตว์ร้ายดี ๆ นี่เอง ไม่มีอะไรมาดลใจให้เขาเปลี่ยนใจได้ เสียงกมิตตรากรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงเมื่อใบหน้าคมเข้มก้มลงซุกไซ้กับซอกคอของเธอ โดยที่มือทั้งสองข้างของเขาตรึงข้อมือทั้งสองข้างของเธอให้กางออกบนเตียงกว้าง ไม่ให้เธอดิ้นรนหนีรอดจากเขาไปได้ “อย่า...อย่านะ” เสียงกรีดร้องวอนขอของกมิตตราถูกปิดด้วยริมฝีปากหนาของอนรรฆที่บดขยี้อย่างไร้ความปรานี เพียงครู่เดียวกลีบปากบางของกมิตตราก็ช้ำบวมเจ่อ รสเค็มที่ลิ้นของเธอสัมผัสได้มันทำให้เธอรู้ว่านั่นคือเลือด ร่างบางพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดแต่มันกลับไม่ได้ผล หยาดน้ำตาแห่งความเจ็บปวด หวาดกลัว ไหลรินจากหางตาไม่ขาดสาย

หนังสือที่คุณอาจชอบ

รอยรักรอยร้าว

รอยรักรอยร้าว

Del Goodman
5.0

เซียวหลิ่นตาบอดจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ลูกสาวคนรวยทุกคนต่างหลีกเลี่ยงเขา มีแต่สวี่โยวหรานยอมแต่งงานกับเขาโดยไม่ลังเล สามปีต่อมา เซียวหลิ่นกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง จากนั้รเขา็ยื่นข้อตกลงการหย่าเพื่อยุติการแต่งงานนี้ เขากล่าวอย่างเย็นชาว่า "ฉันพลาดกับชิงชิงมานนานมากพอแล้ว ฉันไม่อยากให้เธอต้องรอนานกว่านี้!" สวี่โยวหรานลงนามในข้อตกลงการหย่าโดยไม่ลังเล ทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะเธอตลอด - หัวเราะเยาะว่าที่เธอแต่งเข้าตระกูลเซียวถือว่าเกาะผู้มีอิทธิพลเข้า จากนั้นก็มาหัวเราะเยาะเธอที่ถูกทอดทิ้ง เป็นหญิงที่ไร้ค่า แต่ทุกคนกลับไม่รู้ว่า เธอคือหมออัศจรรย์ที่รักษาดวงตาของเซียวหลิ่นให้หายดี เป็นผู้ออกแบบเครื่องประดับมูลค่าหลักร้อยล้าน ผู้เป็นมือหนึ่งแห่งหุ้นที่ครองตลาดหุ้น และแม้แต่แฮกเกอร์ระดับแนวหน้าและลูกสาวแท้ๆ ของผู้มีอิทธิพล อดีตสามีมาขอร้องขอคืนดี ซีอีโอผู้เผด็จการก็โยนเซียวหลิ่นออกไปนอกประตูอย่างเย็นชา "ดูดีๆ นี่ภรรยาของผม"

เป็นสุดที่รักของผู้เผด็จการ

เป็นสุดที่รักของผู้เผด็จการ

Charlton Buccafusco
5.0

ตลอดสิบปีที่ฉู่จินเหอรักเหลิ่งมู่หยวนฝ่ายเดียว เอาใจใส่กับเขาอย่างเต็มที่ แต่เธอไม่เคยคิดว่าที่แท้เธอเป็นแค่ตัวตลกคนหนึ่งเท่านั้น ที่สำนักงานเขตเพื่อทำการหย่า เหลิ่งมู่หยวนมองดูฉู่จินเหอด้วยความเย็นชาและพูดอย่างเหยียดหยามว่า "ถ้าเธอคุกเข่าลงและขอร้องฉัน ฉันอาจจะให้โอกาสเธอกอีกครั้ง ฉู่จินเหอเซ็นอย่างไม่ลังเลและออกจากตระกูลเหลิ่ง สามเดือนต่อมา ฉู่จินเหอปรากฏตัวอย่างเปิดเผย ในเวลานั้น เธอเป็นประธานเบื้องหลังของ LX นักออกแบบลับที่ล้ำค่าที่สุดในโลก และเจ้าของเหมืองที่มีมูลค่าหลายร้อยล้าน ทางตระกูลเหลิ่งคุกเข่าลงและขอร้องให้คืนดีและขอการให้อภัย ฉู่จินเหอแยู่ในโอบกอดของซีอีโอโจว ซึ่งเป็นคนใหญ่คนโตในโลกธุรกิจอย่างมีความุข เธอเลิกคิ้วพลางเยาะเย้ย "ฉันในตอนนี้ไม่ใช่คนที่พวกคุณมาเกี่ยวข้องได้"

พวกเจ้าคอยดู ข้าไม่ปล่อยไว้แน่

พวกเจ้าคอยดู ข้าไม่ปล่อยไว้แน่

Ellary Delossa
5.0

หยุนม่านชิง บุตรสาวของฮูหยินเอกจากจวนโหวหวยอัน ซึ่งถูกสลับตัวตอนอายุยังน้อย และเติบโตในชนบท เมื่อนางได้กลับมาที่จวนท่านโหวหวยอัน นางคาดหวังความรักและความอบอุ่นจากครอบครัว แต่ไม่คาดคิดว่าเป็นเพียงภาพลวงตาจวนโหวถูกยึดครองโดยหยุนโหรวเจียที่เป็นลูกสาวปลอม ในการวางแผนของลูกสาวปลอมและคู่หมั้นของนาง หยุนม่านชิงต้องแต่งงานในฐานะอนุภรรยา ต้องทำตัวนอบน้อมและก้มหัวให้ทุกคนเพื่อเอาใจคนในบ้าน นางคิดว่าจะได้ความรักและความสามัคคีในครอบครัว แต่กลับต้องถูกทำร้ายอย่างต่อเนื่องจนถึงแก่ชีวิตเมื่อนางลืมตาขึ้นอีกครั้ง นางกลับมาสู่วันที่เปลี่ยนโชคชะตาของนาง หยุนม่านชิงไม่ยอมอดทนอีกต่อไป นางค่อยๆ เผยโฉมหน้าที่แท้จริงของลูกสาวปลอม ไม่ได้ต้องการความรักที่เป็นเพียงภาพลวงอีก และได้เรียกคืนทุกสิ่งที่เป็นของนางทีละนิดเมื่อนางตัดสินใจที่จะตัดขาดจากจวนท่านโหวอย่างสิ้นเชิง คนทั้งจวนกลับคุกเข่าขอร้องไม่ให้นางจากไป!

หยางจื้อซี เกิดใหม่ในหมู่บ้านป่าหมอก

หยางจื้อซี เกิดใหม่ในหมู่บ้านป่าหมอก

จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ
5.0

หยางจื้อซี เด็กกำพร้าจากศตวรรษที่21 ถูกองค์กรมืดเลี้ยงดูจนเติบโตและทำให้เธอกลายเป็นมนุษย์กลายพันธ์ ในระหว่างที่ถูกส่งตัวไปทำภารกิจลับ เธอกลับถูกคนในองค์กรมืดหักหลังและถูกฆ่าโดยเพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจมากที่สุด ก่อนสิ้นใจเธอถามเพื่อนสนิทว่าทำไม แต่ไม่ได้รับคำตอบจากปากของอีกฝ่าย สิ่งที่เธอได้รับคือรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามและ คำว่า “โง่” จากปากของอีกฝ่ายเท่านั้น หลังจากที่ตายไปแล้วสิ่งที่เธอคิดไว้ คงจะเป็นนรกหรือที่ไหนสักแห่งที่เป็นโลกหลังความตาย แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นเช่นนัน เธอตื่นขึ้นมาในร่างของ หยางจื้อซี เด็กหญิงอายุ เพียง 13 ขวบปีในหมู่บ้านป่าหมอก ในดินแดนโบราณล้าหลังที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ คล้ายกับว่าเป็นโลกคู่ขนานที่อยู่อีกมิติหนึ่ง เธอตื่นขึ้นมาในบ้านที่ผุพัง ครอบครัวยากจน มีแม่ที่อ่อนแอและเจ็บป่วย มีพี่น้องที่อายุน้อย มีปู่ย่าตายายที่เห็นแก่ตัวและใจร้าย มีลุงที่เห็นแก่ได้ป้าสะใภ้ที่เต็มไปด้วยความละโมบโมบโลภมาก หยางจื้อซี คิดว่านับจากนี้ไปชีวิตจะต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง หากใครมารังแกก็แค่ทุบตี เธอไม่เชื่อว่าด้วยพลังที่ติดตัวเธอมาจากชาติที่แล้วจะไม่สามารถอยู่รอดได้ในโลกล้าหลังแห่งนี้

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ