สำหรับเธอ ความรัก ไม่มีความแค้น สำหรับเขา รักที่มอบให้ คือความแค้นต้องชำระ เพราะความเข้าใจผิด ทำให้เขาเกลียดเธอ คิดเสมอว่าเธอคือผู้หญิงแสนร้ายกาจ หลอกลวงเขา เห็นเขาเป็นผู้ชายหน้าโง่ สำหรับเธอ เขาคือรักแรก รักเดียว และรักสุดท้าย ไม่ว่าเขาจะโกรธ จะเกลียดเธอเท่าไร เธอก็ยอม นั่นเป็นเพราะคำว่ารัก...คำเดียว แต่สำหรับเขา เธอคงเป็นได้แค่เครื่องระบายความแค้น
บทที่ 1
เกล็ดน้ำตาใสวาวราวกับน้ำค้างหยาดรินไหลอาบสองแก้มบอบบางช้าๆ ประหนึ่งเม็ดฝนไหลรินจากท้องฟ้าอย่างไม่ขาดสายราวกับสายเลือด กระบอกตาทั้งสองข้างของเธอร้อนผ่าวปวดร้าวไปหมด แต่ความรู้สึกทั้งหมดต้องอดกลั้นเอาไว้ให้ลึกสุดใจ ริมฝีปากสั่นระริกค่อยๆ ฝืนแย้มรอยยิ้มออกมา มือเล็กสั่นระริกบีบมือที่ผอมซีด เห็นเส้นเลือดปูดออกมานอกผิวหนังจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกของพี่ชายเอาไว้ หยาดน้ำที่คอยจะรินไหลออกมาอีกถูกผลักให้ไหลย้อนกลับเข้าไปในอก ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เธอจะไม่ยอมให้พี่ชายที่เธอรักเป็นห่วงอีกต่อไป
“นกยูง...นกยูงของพี่ พี่ขอโทษ...ขอโทษ...ที่คอยแต่ทำให้นกยูงเสียใจ พี่มันเลว...สมควรแล้วที่ชีวิตเป็นแบบนี้ อย่าโกรธพี่นะ...อย่าโกรธ”
น้ำตาที่ถูกกล้ำกลืนเข้าไปในอกแทบจะไหลรินออกมาอีกครั้ง เมื่อได้ยินถ้อยคำแหบพร่าของพี่ชาย เรียวปากบางสั่นระริกพยายามฝืนยิ้มออกมาอีกครั้ง เปลือกตาบางกะพริบถี่เพื่อขับไล่หยาดน้ำตาแห่งความอ่อนแอนั้นออกไปอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ชัช...ไม่เป็นไรเลย พี่ชัชไม่ต้องพูดอะไรอีกนะคะ พักผ่อนเถอะ”
“นกยูงน้องรักของพี่...พี่คงไม่ได้อยู่ดูแลน้องอีกแล้ว พี่ขอโทษ ถ้าพี่ไม่พูดตอนนี้คงไม่มีโอกาสได้พูดกับนกยูงอีกแล้ว ตลอดเวลาพี่มีแต่ทำให้นกยูงเสียใจเพราะความเลวของพี่ รวมทั้งเรื่องของไอ้ลัน...ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ ป่านนี้นกยูงกับไอ้ลันคงไม่ต้องแยกกันแบบนี้ พี่อยากขอโทษ อยากให้ลันยกโทษให้พี่ อยากขออโหสิกรรมในสิ่งที่พี่เคยทำ เคยทรยศ อยากฝากให้มันดูแลนกยูงของพี่”
เสียงแห้งแหบพร่าของเมชัชติดขัด เสียงหายใจหอบสะท้าน เขารู้ตัวดี...รู้ว่าคงจะอยู่บนโลกนี้ได้ไม่นาน แต่ตอนนี้ที่เขากังวลที่สุด ใครจะดูแลน้องน้อยของเขาคนนี้ ถ้าเขาไม่อยู่สักคนใครจะดูแล ใครจะดีกับมัญชุลิกาเท่าเขา ถึงแม้เขาจะไม่ใช่พี่ชายที่ดีนัก แต่เขาก็ไม่เคยยอมให้ใครทำร้ายน้องน้อยของเขาเนื่องจากบิดากับมารดาสั่งแล้วสั่งอีกก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตว่าอย่าทิ้งน้อง...กระบอกตาปวดร้าวขึ้นมาทันทีเมื่อคิดถึงตรงนี้ ตอนนี้เขาไม่สามารถรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับผู้มีอุปการะคุณทั้งสองท่านได้แล้ว เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเขา...เพราะความโลภเพียงสิ่งเดียว
มัญชุลิกาสะอื้นไห้อีกครั้ง มือบางบีบกระชับมือของพี่ชายแน่นเรียวปากบางที่สั่นระริกพยายามส่งยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างที่สุด
“ไม่เป็นไรคะพี่ชัชไม่ต้องเป็นห่วง นกยูงจะทำทุกอย่างเพื่อให้พี่ลันอภัยให้พี่ชัชให้ได้ ต่อให้เขาโกรธและเกลียดนกยูงมากแค่ไหน นกยูงจะพาพี่ลันมาหาพี่ชัชนะคะ พี่ชัชทำใจให้สบาย ไม่ต้องคิดมากสักวันหนึ่งพี่ลันจะต้องมาขอโทษและให้อภัยกับเรื่องทั้งหมด เชื่อนกยูงนะคะ”
มือผอมซีดเซียวของเมชัชพยายามอย่างเหลือเกินที่จะบีบมือบางของน้องสาว ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ เสียงหายใจหอบสะท้าน นี่เอง...ที่เขามารู้สึกตัวเมื่อสายเมื่อไม่เหลือใคร ทรัพย์สมบัติ ชีวิต หรือแม้แต่เพื่อนเพียงคนเดียวอย่างลวรรษเขายังทรยศความไว้ใจ เชื่อใจ เพียงเพราะความโลภเพียงตัวเดียว ทั้งๆ ที่ครอบครัวของเขาไม่ได้ยากจนหรือเดือดร้อนการเงินแม้แต่น้อย แต่เจ้าความโลภนั้นมันก็ยังครอบคลุมและมีอิทธิพลต่อใจของเขา เรื่องทุกอย่างมันถึงลงเอยแบบนี้ ตอนนี้เขาไม่เหลือใครทั้งสิ้น
“นกยูงถ้ามีโอกาสได้เจอไอ้ลัน... ฝากบอกว่าพี่ขอโทษขออโหสิกรรมกับเรื่องทั้งหมด บอกมันว่าพี่เสียใจ... แต่ถ้ามันไม่ให้อภัยพี่ล่ะก็ พี่ก็ไม่โกรธเพราะพี่ทำตัวเองทั้งนั้น คนเลวอย่างพี่ก็สมควรแล้วที่ไม่เหลือใครสักคนสมควรแล้วที่จะตายไปอย่างไม่มีใครเสียใจแต่พี่เสียใจอยู่อย่างเดียว ความรักของนกยูงกับไอ้ลันเพิ่งเริ่มเท่านั้น พี่ก็เป็นคนทำลายมันลงด้วยน้ำมือของพี่”
เสียงของเมชัชขาดห้วงอีกครั้งน้ำเสียงแหบพร่าพยายามอย่างเหลือเกินที่จะพูดออกมา เพราะถ้าเขาช้าอีกเพียงแค่วินาทีเดียว เขาอาจไม่ได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา... สงสารน้องน้อยตรงหน้ายิ่งนัก นกยูงตัวน้อยต้องอยู่อย่างเดียวดายใบโลกใบกว้างเพราะความเลวของคนเป็นพี่ เมชัชพยายามบีบมือเล็กของมัญชุลิกาอีกครั้งแต่สัมผัสนั้นก็เบาหวิวจนแทบไม่รู้สึกในความคิดของมัญชุลิกา สายตาของเมชัชมีเพียงความเสียใจ ขอโทษ เมื่อสบตาดวงตาพราวระยับไปด้วยหยาดน้ำของน้องสาว
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ชัช นกยูงไม่เป็นไร ถือเสียว่านกยูงกับเขาไม่ใช่คู่กัน ถ้าผู้ชายคนนั้นรักนกยูงจริง เขาคงไม่คิดทิ้งนกยูงไปหรอก แต่ที่เขาทิ้งนกยูงไปเพียงเพราะว่าเรารักกันไม่พอ ป่านนี้เขาคงจะลืมนกยูงแล้วก็ได้ พี่ชัชไม่ต้องรู้สึกเสียใจอะไรกับเรื่องนี้ทั้งสิ้น ทำใจให้สบาย พักผ่อนนะคะ...อย่าพูดอีกเลย ยิ่งพูดยิ่งเหนื่อย ขอให้พี่ชัชรับรู้ไว้แค่เพียงว่า นกยูงตัวนี้ของพี่ชัชแข็งแรงเสมอ นกยูงอยู่ได้ ต่อให้โลกใบนี้เลวร้ายขนาดไหน...นกยูงก็จะสู้ นกยูงจะพาพี่ลันมาอโหสิกรรมต่อหน้าพี่ชัชให้ได้...นกยูงสัญญา แต่ตอนนี้พี่ชัชพักผ่อนก่อนนะคะ”
รอยยิ้มซีดเซียวของเมชัชพยายามฝืนออกมาอย่างสุดกำลัง นั่นไง...นกยูงน้อยของเขาเป็นแบบนี้เสมอ ให้อภัย ไม่ยึดติดยึดแค้นอะไรทั้งสิ้น...
“พักหรือนกยูง... อีกไม่กี่นาทีพี่ก็ได้พักยาวแล้ว...พักตลอดชีวิต ตอนนี้ให้พี่พูดเถอะ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้พูดออกมา พี่ขอโทษ...ขอโทษทุกเรื่องที่เคยทำให้นกยูงเสียใจ และอยากฝากนกยูงไปขอโทษไอ้ลัน บอกมันว่าพี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ขออโหสิกรรมกับมันทุกเรื่อง...และถ้าชาติหน้ามีจริง ก็ขอให้เราได้เกิดมาเป็นพี่น้องกันอีก พี่สัญญา...ชาติหน้าพี่จะไม่ทำให้นกยูงเสียใจอีกเด็ดขาด พี่จะปกป้องนกยูงให้นานกว่าชาตินี้...นกยูงของพี่”
ร่างบางของมัญชุลิกาสะอื้นไห้อีกครั้ง หยาดน้ำตาพรั่งพรูจากสองตาเปียกสองแก้มของเธอหลั่งไหลออกมาราวกับหยาดฝน ความเสียใจของเธอไม่เคยจากหาย เพียงแต่เธอเก็บมันเอาไว้ลึกสุดหัวใจเท่านั้น
วันนั้นฝนตกหนัก ภาพพี่ชายของเธอกับเขาคนนั้นกำลังถกเถียงกันเสียงดัง เธอกำลังวิ่งลงมาจากชั้นบน เมื่อสาวใช้วิ่งเข้าไปบอกเธอว่าคุณลันมาหา แต่หญิงสาวก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงลวรรษตะโกนใส่หน้าพี่ชายของเธอดังลั่น
“ฉันไม่คิดเลยไอ้ชัชว่าแกจะเลว หักหลังได้แม้กระทั่งเพื่อนของแก”
เมชัชใช้สองมือของตัวเองผลักอกกว้างของลวรรษออกไปอย่างแรง ก่อนจะชี้หน้าชายหนุ่มตรงหน้า รอยยิ้มเหยียดออกมาพร้อมกับสายตาเหยียดหยามดูแคลน
“ก็แกมันโง่คนอย่างแกจะไปทันอะไรกับเกมส์แข่งขันของธุรกิจ ฉันลงทุนมากกว่าแก ฉันก็ต้องได้มากกว่าแกสิถึงจะถูก ถึงเงินเราจะลงกันคงละครึ่ง...แต่ฉันต้องบากหน้าฝ่าฟันกับไอ้พวกเขี้ยวลากดินนั่นมากกว่าแก ส่วนแบ่งฉันก็ต้องมากกว่าสิ”
ลวรรษมองหน้าผู้ชายตรงหน้าอย่างผิดหวังเสียใจ เมื่อครั้งที่ตกลงทำธุรกิจร่วมกันเมชัชไม่เห็นพูดแบบนี้ เงินก้อนนั้นเป็นก้อนที่เขาเก็บมาทั้งชีวิต เป็นก้อนที่เขาคิดจะสร้างอนาคตกับใครคนหนึ่ง การอยู่บนโลกใบนี้เพียงลำพังโดยไม่รู้ว่าใครเป็นบิดามารดา อยู่กับหลวงตาที่วัดมาตั้งแต่เกิดก็ว่าได้ทำให้เขาเก็บเล็กผสมน้อย ใช้เงินอย่างประหยัด หนักเอาเบาสู้กับงานทุกชนิด บากบั่นส่งตัวเองเรียนจนจบปริญญาตรี แต่ตอนนี้ความภูมิใจของเขากำลังจะสลายเพียงเพราะเพื่อนทรยศอย่างเมชัช
เขากับเมชัชเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนมหาวิทลัยเดียวกัน ในตอนนั้นเมชัชเป็นหนุ่มสังคมมากขนาดใครๆ ทั่วมหาวิทยาลัยก็รู้จักหมด แต่ชายหนุ่มก็ยังลดตัวมาสนิทสนม ไม่รังเกียจกับความจนของเขา คบค้าสมาคมกันตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา จนวันหนึ่งเมชัชชวนเขาทำธุรกิจ ในตอนนั้นเขาลังเลเล็กน้อย แต่พอคิดถึงอนาคตที่จะดีขึ้นเรื่อยๆ หากธุรกิจของเขาประสบความสำเร็จ และที่สำคัญสิ่งที่สร้างขึ้นมาทั้งหมดก็เพื่อมัญชุลิกา เขาจะสร้างตัวให้หญิงสาวไม่ต้องอายใครที่ตัดสินใจคบกับผู้ชายที่มีแต่ตัวอย่างเขา เขาก็ตกลงกับเมชัชทันที แต่พอได้ยินคำพูดของเมชัชในตอนนี้ ความไว้วางใจ เสียใจก็ประเดประดังเข้ามาบนอกของเขาอย่างจัง
บทที่ 1 1
03/01/2023
บทที่ 2 2
03/01/2023
บทที่ 3 3
03/01/2023
บทที่ 4 4
03/01/2023
บทที่ 5 5
03/01/2023
บทที่ 6 6
03/01/2023
บทที่ 7 7
03/01/2023
บทที่ 8 8
03/01/2023
บทที่ 9 9
03/01/2023
บทที่ 10 10
03/01/2023
บทที่ 11 11
04/01/2023
บทที่ 12 12
04/01/2023
บทที่ 13 13
04/01/2023
บทที่ 14 14
04/01/2023
บทที่ 15 15
04/01/2023
บทที่ 16 16
04/01/2023
บทที่ 17 17
04/01/2023
บทที่ 18 18
04/01/2023
บทที่ 19 19
04/01/2023
บทที่ 20 20
04/01/2023
บทที่ 21 21
04/01/2023
บทที่ 22 22
04/01/2023
บทที่ 23 23
04/01/2023
บทที่ 24 24
04/01/2023
บทที่ 25 25
04/01/2023
บทที่ 26 26
04/01/2023
บทที่ 27 27
04/01/2023
บทที่ 28 28
04/01/2023
บทที่ 29 29
04/01/2023
บทที่ 30 30
04/01/2023
บทที่ 31 31
04/01/2023
บทที่ 32 32
04/01/2023
บทที่ 33 33
04/01/2023
บทที่ 34 34
04/01/2023
บทที่ 35 35
04/01/2023
บทที่ 36 36
04/01/2023
บทที่ 37 37
04/01/2023
บทที่ 38 38
04/01/2023
บทที่ 39 39
04/01/2023
บทที่ 40 40
04/01/2023
หนังสืออื่นๆ ของ พุดน้ำบุษย์
ข้อมูลเพิ่มเติม