คู่ชื่่นหื่นสวิง

ฉันแต่งงานมา 4 ปีแล้ว ยังไม่มีลูก.. อยากรู้ไหมว่าเพราะอะไรฉันถึงไม่มีลูก.. ก็เพราะสามีของฉันน่ะสิ.. นอกจากไม่ค่อยทำการบ้านแล้ว ยังไม่ค่อยจะมีพลังในเรื่องบนเตียงเลย ฉันคิดว่าเขาคงมีปัญหาเรื่องนี้อย่างแน่นอน

ตั้งแต่แต่งงานกันมา ฉันต้องช่วยตัวเองจนนับครั้งไม่ถ้วน ถ้านับจำนวนแล้ว มันมากกว่าที่สามีทำให้ฉันไม่รู้กี่เท่า คิดๆแล้วฉันไม่น่าตัดสินใจผิด มาแต่งงานกับสามีคนนี้เลย

อ้อ.. ขอแนะนำตัวเองก่อน.. ฉันชื่อสุนิษา สามีเรียกฉันสั้นๆว่า..ษา.. อายุตอนนี้ก็ 29 ปี เป็นคนรูปร่างไม่ใหญ่ไม่เล็ก สมส่วนกำลังดี ผิวขาวเนียน ใบหน้า (ถ้าแต่ง) จัดว่าสวยเลย เพราะเบ้าหน้าดี แต่ถ้าไม่แต่งก็จะสวยเรียบๆ พื้นๆ (ตามความคิดของฉัน)

ส่วนสามี ชื่ออภิชาติ ฉันเรียกเขาว่าพี่ชาติ อายุแก่กว่าฉัน 3 ปี คืออายุ 32 รูปร่างแมนมาก แต่ออกตี๋ๆหน่อย ผิวขาว ตัวสูงใหญ่ กล้ามเป็นมัดๆ เพราะเขาชอบเล่นกล้าม มีซิ๊กแพ็คด้วย หน้าตาก็ระดับพระรอง (ในละคร) ฉันเห็นครั้งแรกก็ถูกสเป็คเลย

ฉันรู้จักพี่ชาติได้ยังไงหรือคะ.. วันนั้นฉันไปเดินซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า และนั่งทานอาหารที่ฟู๊ดคอร์ท กำลังนั่งทานอยู่ ก็เห็นผู้ชายในสเป็คเดินถือจานข้าวมานั่งที่โต๊ะข้างๆฉัน.. ความรู้สึกตอนนั้น ฉันปิ๊งเขาทันที

ฉันนั่งมองเขาทานอาหารอย่างเสียมารยาท.. ก็นานๆจะเจอคนถูกใจซักที เลยจ้องตาไม่กะพริบเลยทีเดียว.. ดูเหมือนเขาจะรู้ตัว ชำเลืองตามองฉันแว่บนึง แล้วก็ทำเป็นไม่สนใจ

ในใจฉันตอนนั้น คิดว่าจะทำยังไงถึงจะได้รู้จักเขา เพราะถ้าไม่ทำอะไร ได้แต่นั่งมองอย่างนี้ แล้วเขาจากไป ฉันคงเสียดายแย่.. ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนฉันถึงจะได้เจอคนถูกสเป็คแบบนี้อีก

อาศัยความใจกล้าหน้าด้านของฉัน เดินเข้าไปทักเขาแบบทื่อๆ

“สวัสดีค่ะ.. ขอโทษนะคะ.. คือษารู้สึกว่าจะเคยเห็นคุณมาก่อน แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน.. คุณเคยเห็นษาไหมคะ”

ฉันมั่วนิ่ม เรียกแทนตัวเองว่าษาเลย เหมือนแสดงว่าเคยรู้จักเขามาก่อน เขามองหน้าฉันแบบงงๆ แล้วส่ายหน้า

“ไม่รู้สิครับ.. แต่ผมคิดว่าน่าจะไม่เคยเห็นนะ”

ฉันถือวิสาสะ เลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขาออก แล้วนั่งลงเลย

“ถ้าษาเดาไม่ผิด เราน่าจะเคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน ตอนมัธยมคุณเรียนโรงเรียนอะไรคะ”

ฉันยิงคำถามทันที ดูท่าทางเขาไม่ค่อยจะไว้ใจฉันสักเท่าไหร่ แต่ก็ตอบตามมารยาท

“เอ่อ.. ผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนนานาชาติแถวรังสิตครับ”

“อ้อ.. ถ้างั้นไม่ใช่แล้วค่ะ ฉันคงจำคนผิดเอง ขอโทษด้วยนะคะ”

ตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะไปต่อยังไง ก็กลับมานั่งโต๊ะตัวเดิมที่ฉันนั่ง เริ่มคิดแผนที่จะทำให้ฉันได้รู้จักเขาต่อ.. แล้วฉันก็คิดออก แต่ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่

ฉันลุกขึ้นถือถุงที่ฉันซื้อของมา 3-4 ถุง แต่แกล้งลืมไว้หนึ่งถุง แล้วเดินออกมาช้าๆ

ไม่ถึง 1 นาที ฉันก็ต้องดีใจเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง

“คุณครับ.. คุณครับ.. คุณลืมของ”

ฉันหันหน้ามา แล้วแกล้งทำหน้าตกใจ

“อ้อค่ะ.. ขอบคุณมากค่ะ ถ้าคุณไม่เอามาให้ ษาคงเสียดายแย่เลย ขอบคุณนะคะ”

ฉันกล่าวขอบคุณพร้อมกับยิ้มหวานให้เขา เขาพยักหน้าแล้วทำท่าจะเดินจากไป ฉันต้องรีบชวนคุย

“เดี๋ยวค่ะ.. คุณมาคนเดียวหรือเปล่าคะ”

“ครับ ผมมาคนเดียว มีอะไรหรือครับ”

เขาเปิดทางให้อย่างนี้ มีหรือฉันจะพลาดโอกาสทอง

“เอ่อ.. คือษาอยากรบกวนให้คุณช่วยถือของไปส่งษาที่รถแท็กซี่ที่หน้าห้างหน่อยค่ะ อยู่ๆษาก็รู้สึกมึนหัวเหมือนจะเป็นลม เป็นตั้งแต่ตอนทานข้าวแล้ว คุณสะดวกหรือเปล่าคะ”

มารยาหญิงร้อยเล่มเกวียน ฉันงัดออกมาใช้ทันที ท่าทางเขาลังเล.. ฉันคิดว่าคงหมดหวังแล้ว จึงเอ่ยขึ้น

“งั้นไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณไม่สะดวก เดี๋ยวษาไปเองก็ได้”

“ก็ได้ครับ.. เดี๋ยวผมช่วยถือของเดินไปส่ง”

สำเร็จไปอีกขั้น.. ฉันเดินแผนต่อทันที.. ระหว่างเดินฉันชวนเขาคุยเพื่อทำความรู้จัก

“บ้านคุณอยู่แถวนี้หรือคะ ถึงมาห้างนี้”

“ครับ บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากนี่เท่าไหร่ คุณล่ะครับ”