พิตตนันท์ถอยร่นจนแผ่นหลังชิดกับผนังปูน โดยมีร่างของชายหนุ่มที่ก้าวย่างเข้ามาใกล้ดั่งมัจจุราช แววตาของเขาทำให้เธอกลัวอย่างบอกไม่ถูก กลัวจนเธอไม่สามารถบรรยายออกมาได้ “อย่าทำอะไรต้นข้าวเลย..ต้นข้าวกลัวแล้ว” เธอพูดทั้งน้ำตา ตอนนี้กัณติพัฒน์หาได้มีความสงสารและเมตตาไม่ เพราะว่าเขาถูกความโกรธและแรงโทสะ รวมทั้งความหึงหวงครอบงำ “มานี่” มือแกร่งกระชากร่างบางของเธออย่างแรง ลากจูงไปที่ห้องนอนของเขาก่อนจะโยนร่างบางไปบนเตียงกว้าง โดยมีร่างของเขาทาบทับอยู่ “เธอจะได้รู้จักความสุขจนแทบกระอัก ได้รู้จักความเจ็บปวดและทรมานอย่างที่ไม่เคยเจอ และนี่คือการตอบแทนที่เธอทอดร่างกายให้คนอื่นเชยชม” เขากัดฟันพูด ดวงตาลุกโชนด้วยความโกรธ มือหนากระชากชุดคลุมของเธอออก แม้ว่ามันจะหนาแต่ก็ไม่ใช่อุปสรรคสำหรับเขา เพราะเพียงครู่เดียวเสื้อคลุมตัวสวยถูกฉีกขาดกระจุยลงไปอยู่ที่พื้น ตามด้วยชุดนอนตัวบางของเธอเป็นชิ้นต่อไป “ไม่..อย่า..คุณกันไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่” เธอกรีดร้องเสียงดังเมื่อความแข็งแกร่งของเขาคืบคลานเข้าไปในร่างกายเธออย่างรุนแรง กัณติพัฒน์ไม่สนใจเสียงที่แผดร้องและเสียงสะอื้นของพิตตนันท์ เพราะตอนนี้เขานึกเพียงสิ่งเดียวคือต้องการลงโทษเธอให้สาสม กับความเสียใจและผิดหวังของเขา แรงเคลื่อนไหวเริ่มทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น ตามอารมณ์ของเขา ร่างกายสาวแทบแหลกสลาย ไม่ว่าจะเป็นทรวงอกอวบที่ถูกเขาบีบเคล้นจนแหลกคามือ ปลายถันที่เขาดูดกลืนและกัดมันเจ็บจนเธอน้ำตาเล็ด รอยฝากรักตามร่างกายกระจายไปทั่ว พิตตนันท์ไม่รู้ว่าเวลาที่โหดร้ายผ่านไปนานเท่าไหร่ หญิงสาวเองไม่อยากสนใจไม่อยากรับรู้ ขอเพียงเขาหยุดการกระทำที่ป่าเถื่อนนี้เร็วๆ ก็พอ
บทที่ 1 1
1
“ว่าไงนะ จะมากู้เงินฉันหนึ่งแสน มีอะไรมาค้ำประกันเงินกู้ไหม ถ้ามีฉันจะให้”
เสียงของคุณนายผกาผู้ร่ำรวยและแสนเค็ม ปล่อยเงินกู้ด้วยดอกเบี้ยแสนหฤโหด ดังก้องอยู่ในโสตประสาทหูฝังแน่นเข้าไปในจิตสำนึก จริงสิเธอแบกหน้ามาขอกู้ยืมเงินแต่ไม่มีหลักประกันอะไรเลย อย่างนี้เธอจะได้เงินไปรักษายายที่นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง
“บ้านที่อยู่ท้ายสวน พอจะค้ำประกันได้หรือเปล่าคะคุณนาย”
คุณนายผกาหัวเราะออกมาดังลั่น เมื่อได้ยินคำพูดที่ชวนหัวเราะของสาวแสนซื่อคนนี้
“ฉันอยากจะหัวเราะให้ฟันหัก บ้านของเธอที่อยู่ท้ายสวนมันมีค่าถึงแสนหนึ่งเหรอ แม่ต้นข้าวใช้อะไรคิดยะ”
คุณนายแสนเค็มหัวเราะอีกครั้งเมื่อพูดจบ มิหนำซ้ำยังเหยียดอีกฝ่ายด้วยสายตา ส่งผลให้สาวน้อยหน้าใสแสนซื่อนามว่าพิตตนันท์หน้าเจื่อนลงทันที จริงอย่างที่นางพูดบ้านเก่าขนาดนั้นได้เงินแค่ห้าพันก็ถือว่ามากแล้ว
“งั้นต้นข้าวขอตัวกลับก่อนนะคะ”
พิตตนันท์ขอตัวกลับทันทีเพราะอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร รังแต่จะขายขี้หน้าเปล่าๆ หญิงสาวก้าวออกมาพ้นประตูห้องรับแขกอย่างเศร้าสร้อยและเป็นทุกข์ เพราะไม่รู้ว่า จะหาเงินได้จากที่ใด โดยไม่รู้ว่ามีบุคคลที่สามยืนฟังการสนทนาของเธอและคุณนายผกาอยู่
มารุตลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณนายผกา เดินตามพิตตนันท์ออกมา เพื่อยื่นข้อเสนอบางอย่างให้กับเธอ แลกกับเงินหนึ่งแสนบาท หลังจากที่ยืนฟังเหตุผลของการมาขอกู้เงินในครั้งนี้
“เดี๋ยว ต้นข้าว” มารุตร้องเรียกหญิงสาวเมื่อเดินเข้ามาใกล้ ร่างบางหยุดชะงัก หมุนตัวกลับไปมองผู้เรียก
“มีอะไรคะคุณรุต” หญิงสาวเอ่ยถาม
“เธออยากได้เงินหนึ่งแสนบาทอยู่หรือเปล่า” มารุตถามตรงจุด
“คุณรุตจะให้ต้นข้าวยืมหรือคะ” พิตตนันท์ถามอย่างมีความหวัง ใบหน้าระบายด้วยรอยยิ้ม
“อืม ให้เลยล่ะ ไม่เอาคืนด้วย” มารุตตอบ
“จริงหรือคะ” เธอถามย้ำอีกครั้ง ในที่สุดเธอสามารถหาเงินไปรักษาอาการป่วยของยายที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลได้แล้ว
“แต่มีข้อแม้นะ”
“อะไรคะ”
“ไปคุยกันตรงโน้นดีกว่า เพราะว่าเราต้องคุยกันยาว”
มารุตเดินนำหญิงสาวไปที่โต๊ะหินอ่อนที่ตั้งอยู่กลางสนามหน้าบ้านเรือนไทย การสนทนาจึงเริ่มต้นอีกครั้ง เมื่อทั้งสองทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หินอ่อน
“เธอฟังฉันให้จบก่อนนะแล้วค่อยแย้งตกลงไหม”
มารุตรู้ว่าเรื่องจะพูดออกไปนั้น พิตตนันท์ต้องไม่ยินยอมและโวยวายเป็นแน่ เขาจึงพูดดักคอไว้เสียก่อน
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำ
“ก่อนที่จะคุยกันจริงจัง ฉันขอถามเธอสักสองข้อได้ไหมว่า ข้อแรกเธอมีแฟนหรือยัง” มารุตถาม
“ไม่ค่ะ ต้นข้าวไม่เคยมีแฟนค่ะ” มารุตพอใจในคำตอบ
“ส่วนคำถามที่สอง เธออาจมองว่ามันละเมิดความเป็นส่วนตัวเธอ แต่ฉันจำเป็นต้องรู้เพราะมันเกี่ยวโยงกับเงินหนึ่งแสนที่ฉันจะให้เธอ” พิตตนันท์มองหน้าเจ้าของคำถาม แต่ก็เปิดโอกาสให้เขาถาม อาจเป็นเพราะเธอต้องการเงินจำนวนนี้
“คุณรุตถามมาได้เลยค่ะ”
“เธอครองพรหมจรรย์อยู่ไหม” มารุตกลั้นใจถามออกไป คนถูกถามอึ้งไปหลายวินาที ที่มาพร้อมกับความตกใจ ไม่คิดว่าคำถามจะเป็นประโยคนี้
“คำถามนี้มันเกี่ยวกับเงินหนึ่งแสนหรือคะ” น้ำเสียงไม่ได้บ่งบอกว่าโกรธหรือไม่พอใจ พิตตนันทร์แปลกใจและสงสัยมากกว่า
“ใช่ โดยตรงเลยแหละ” มารุตตอบกลับ “ตอบตามตรงนะต้นข้าว”
“ต้นข้าวยังครองพรหมจรรย์อยู่ค่ะ” ถึงไม่รู้เหตุผลแต่เธอก็ตอบออกไป
“งั้นฉันเข้าเรื่องเลยนะ อาทิตย์หน้าเป็นวันเกิดของเพื่อนสนิทของฉัน ปีนี้ฉันอยากให้ของขวัญที่เขาประทับใจและไม่มีวันลืม เป็นของขวัญที่แปลกกว่าคนอื่นๆ” เขาหยุดชะงักคำพูดนั้นไว้ สูดลมหายใจเข้าและผ่อนออกมา มองใบหน้างามของผู้หญิงตรงหน้าเพียงนิดก่อนพูดต่อ “ของขวัญชิ้นนั้นก็คือ ความบริสุทธิ์ของเธอหรือเรียกง่ายๆ ว่าพรหมจรรย์”
ร่างพิตตนันท์เเข็งราวกับหิน หัวใจแทบหยุดเต้น ดวงตาทั้งสองข้างเบิกโพรงด้วยความตกใจ คำพูดที่เปล่งออกมานั้นเป็นคำพูดที่ดูถูกเธอเป็นอย่างมาก และดูถูกศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงด้วย
“คุณมันบ้า บ้าที่สุด” พิตตนันท์ตะโกนใส่หน้าของมารุตเต็มเสียง ตั้งท่าจะวิ่งหนีชายหนุ่มตรงหน้าไปให้ไกลแสนไกล ไกลจากผู้ชายที่หยามเกียรติตน
“เธอลองเอาไปคิดดูนะ ฉันจะรอคำตอบจากเธอสามวัน” เขาพูดไล่หลังพิตตนันท์
“ไม่ว่าจะกี่วัน คำตอบของต้นข้าวก็คือไม่”
หญิงสาววิ่งออกไปจากบ้านหลังนั้นทันที โดยมีสายตาของมารุตมองตามไปจนสุดสายตา
“ฉันไม่คิดอย่างนั้นต้นข้าว เธอต้องกลับมาให้คำตอบที่ฉันพอใจแน่นอน” มารุตพูดออกมาเมื่อร่างของเธอออกไปจากประตูรั้วแล้ว
พิตตนันท์มาหยุดยืนหอบอยู่ที่สะพานไม้ ที่เชื่อมต่อระหว่างสองฝั่งคลอง ดวงตาคู่หวานมองเรือแจวที่ผ่านสัญจรอยู่ในแม่น้ำสายเล็กๆ เชื่อมต่อกันหลายหมู่บ้าน เป็นแม่น้ำที่ยังอุดมไปด้วยความใสสะอาด ใช้ประโยชน์ได้ตามปกติ เป็นเพราะหมู่บ้านทั้งสามแห่ง ช่วยกันดูแลเอาใจใส่ผืนน้ำผืนนี้ให้ลูกหลานไว้ได้ใช้สืบต่อไป บ้านของพิตตนันท์อยู่ในเขตกรุงเทพมหานคร แถบชานเมืองมีสวนผลไม้ปลูกอยู่รอบบริเวณ ร่มรื่นและอบอุ่นด้วยไมตรีของเพื่อนบ้านที่พึ่งพาอาศัยกันเหมือนพี่เหมือนน้อง
“ยายจ๋า...ต้นข้าวจะทำยังไงดี จะหาเงินที่ไหนมารักษายาย”
พิตตนันท์พูดกับผืนน้ำที่สงบนิ่งเบื้องล่าง ปลดปล่อยอารมณ์ให้เลื่อนลอยไปพร้อมกับความคิดที่ว่างเปล่าของเธอ เพราะตอนนี้คิดอ่านอะไรไม่ออก ทุกอย่างมันตันไปหมด ขณะกำลังจมอยู่กับความทุกข์ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทำให้ความคิดที่ล่องลอยไปไกลวกกลับเข้ามาในสมองทันที
“สวัสดีค่ะ”
“ไม่ทราบว่า ใช่คุณพิตตนันท์ญาติคุณยายหอมหรือเปล่าคะ”
“ใช่ค่ะ”
“โทรมาจากโรงพยาบาลนะคะ ตอนนี้อาการของคุณยายยังไม่ดีขึ้น คุณหมอมาตรวจดูอาการคุณยายเมื่อครู่แล้วลงความเห็นว่า คุณยายต้องผ่าตัดค่ะ แต่คุณหมออยากคุยกับทางญาติก่อนค่ะ ไม่ทราบว่า คุณพอมีเวลามาโรงพยาบาลตอนนี้ไหมคะ” พยาบาลบอกตามหน้าที่ ปลายสายน้ำตาไหลอาบแก้ม ใจสั่นและหวั่นใจกับอาการป่วยของยายหอม
“ค่ะ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” พิตตนันท์ตัดสายทิ้งก่อนจะเดินทางไปที่โรงพยาบาลทันที
บทที่ 1 1
15/08/2023
บทที่ 2 2
15/08/2023
บทที่ 3 3
15/08/2023
บทที่ 4 4
15/08/2023
บทที่ 5 5
15/08/2023
บทที่ 6 6
15/08/2023
บทที่ 7 7
15/08/2023
บทที่ 8 8
15/08/2023
บทที่ 9 9
15/08/2023
บทที่ 10 10
15/08/2023
บทที่ 11 11
15/08/2023
บทที่ 12 12
15/08/2023
บทที่ 13 13
15/08/2023
บทที่ 14 14
15/08/2023
บทที่ 15 15
15/08/2023
บทที่ 16 16
15/08/2023
บทที่ 17 17
15/08/2023
บทที่ 18 18
15/08/2023
บทที่ 19 19
15/08/2023
บทที่ 20 20
15/08/2023
บทที่ 21 21
15/08/2023
บทที่ 22 22
15/08/2023
บทที่ 23 23
15/08/2023
บทที่ 24 24
15/08/2023
บทที่ 25 25
15/08/2023
บทที่ 26 26
15/08/2023
บทที่ 27 27
15/08/2023
บทที่ 28 28
15/08/2023
บทที่ 29 29
15/08/2023
บทที่ 30 30
15/08/2023
บทที่ 31 31
15/08/2023
บทที่ 32 32
15/08/2023
บทที่ 33 33
15/08/2023
บทที่ 34 34
15/08/2023
บทที่ 35 35
15/08/2023
บทที่ 36 36
15/08/2023
บทที่ 37 37
15/08/2023
บทที่ 38 38
15/08/2023
บทที่ 39 39
15/08/2023
บทที่ 40 40
15/08/2023
หนังสืออื่นๆ ของ อัญญาณี
ข้อมูลเพิ่มเติม