รักนั้นที่เคยมองผ่าน

“ชล ชลได้ยินป้าหรือเปล่า”

เสียงที่ดังอยู่ด้านนอกทำให้ชลรัมภา หญิงสาวร่างโปร่งบางสมส่วน ผิวขาวซึ่งกำลังดูดฝุ่นในห้องนอนใหญ่รีบหยุดงานในมือ เดินไปเปิดประตูขานรับป้า

“ป้าผกามีอะไรคะ ไหนว่าจะไม่มา”

ผกากรอง หญิงวัยห้าสิบปีที่สูงราวนางแบบยังมีเค้าความสวยเดินมาใกล้หลานและจับตรงแขนเบาๆ

“ป้าไปธนาคารมา เสร็จก็รีบมาเลยเนี่ย ว่าแต่ใกล้เสร็จแล้วสินะ เรียบร้อยดีมาก”

ป้ามองรอบๆ ห้องกว้างซึ่งเป็นคอนโดมิเนียมหรูของลูกค้า ชลรัมภาพยักหน้า ปาดเหงื่อที่หน้าผากไปด้วย

“ใกล้แล้วป้า ว่าแต่ที่นี่หรูจังเลยค่ะ เป็นของชาวต่างชาติหรือคะ เหมือนจะไม่ค่อยได้มาอยู่”

ปกติบริษัทที่ป้ารับจ้างทำความสะอาดให้เป็นชาวต่างชาติ ครั้งนี้หญิงสาวจึงคิดเช่นนั้นอีก

นางผกากรองเดินไปช่วยหลานเก็บอุปกรณ์

“ไม่รู้สิ ไม่เคยเห็นเจ้าของ บริษัทส่งงานมาให้ ป้าก็แค่มาทำงาน ที่นี่เพิ่งมาสองครั้งเองจ๊ะ ไปๆ คงหิวแล้ว ช่วงนี้มีสอบด้วย ป้ากวนเราแล้วเด็กเตี้ย”

ชลรัมภาไปล้างมือ พูดแง่งอน

“ป้าผกาคะ ชลสูง 159 เซนฯ แล้วนะ นับว่าไม่เตี้ย ถ้าใส่ส้นสูงก็สูงอีก ใครจะหุ่นนางแบบเหมือนป้าล่ะ สูง170 กว่า”

“แหมแค่หยอกจ้า ไม่ต้องสูงมากก็สวยดี ผู้ชายบางคนก็ไม่ได้ชอบคนตัวสูงมากนี่น่า ขายออกแน่ๆ เราน่ะ ไปๆ อย่าพูดมากเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

“ไม่เป็นไรค่ะ นานแล้วไม่ได้มาช่วยป้า และต่อไปเมื่อเรียนจบ ได้ทำงานดีๆ เงินเดือนเยอะๆ ชลจะให้ป้าเกษียณเสียที เหนื่อยมามากเพราะหลานคนนี้”

ป้ายิ้มภูมิใจ กวักมือให้ออกไปข้างนอก ชลรัมภาหยิบกระเป๋าใบเล็ก เดินตามหลังป้า

เมื่อเปิดประตูห้อง ป้าถอยห่างประตู ซ้ำดึงแขนเธอ ชลรัมภาซึ่งก้มหน้าหยิบหวีเพื่อหวีผมที่ค่อนข้างยุ่งถอยตามแรงป้า ไม่ได้มองว่าป้าหลบใคร จนกระทั่งได้ยินเสียงคุ้นหู ชลรัมภาจึงแหงนหน้าขึ้น ก่อนจะยืนอึ้งอยู่ข้างหลังป้า

ขณะนั้นเธอไม่ได้รับฟังว่าป้าพูดอะไรกับหญิงสาวสวยตรงหน้าป้า สายตาเธอจ้องชายหนุ่มที่คุยมือถือไม่สนใจใครตาไม่กระพริบ กระทั่งป้าดึงแขน เธอจึงพาขาชาๆ ตามป้าไป

“ไปๆ ชล เจ้าของห้องมาแล้ว นี่ยืนเหม่ออะไรหรือเรา”

ชลรัมภายังเหลียวหลังมองคนที่ยังสนใจคุยมือถือ ก่อนที่เขาจะโดนดึงเข้าห้องโดยสาวสวยที่ยืนข้างๆ วินาทีนั้นชลรัมภารู้สึกตัว เธอขยับปากเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ

“ผู้หญิงคนนั้น เขา เขามากับใคร”

“นั่นคงเป็นเจ้าของห้อง หมายถึงผู้ชายน่ะ ส่วนผู้หญิงเธอบอกเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกน่ะ ที่นี่ก็รู้แล้วใช่ไหม ที่แท้เป็นคอนโดฯ หรู ของคู่รักน่ะ แต่ต่อไปป้าคงต้องมาบ่อยๆ เพราะผู้หญิงคนนั้นบอกว่า จะกลับมาอยู่ที่นี่แล้ว ไม่ไปเมืองนอกแล้ว”

ชลรัมภาบีบมือทั้งสองของตนสุดแรง พิงผนังลิฟต์ หรุบสายตาลงเมื่อได้ยินเช่นนั้น

คนนี้เหรอคือคนที่คุณหมอดลทัชรอคอย และทำให้เขาไม่สนใจเธอทั้งที่เธอดูแล ปรนนิบัติเขาอย่างเต็มที่ ตลอดเวลาที่กลายเป็นคนของเขา

คนของเขา บางทีเธอโมเมคำนี้ขึ้นมาเอง เขาไม่เคยคิดอะไรแบบนี้สักหน่อย คิดแล้วก็ปวดแปลบที่ใจ เมื่อมาเห็นคาตา เจอความจริง ว่าที่แท้ตนไม่มีค่าเลยสำหรับผู้ชายที่รัก

คงหมดเวลาหลอกตนเอง

เมื่อครู่ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก หญิงสาววัยยี่สิบสองปีก้มมองตนเอง และอดเปรียบเทียบตนกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้

ต่างกับทุกอย่าง ราวฟ้ากับเหว ต่อไปเธอคงต้องทำใจอย่างที่เคยคิดไว้สินะ

พลันอยากร้องไห้โฮ เพราะตลอดเวลาที่เธอดูแลดลทัช เธอทำไปเพราะความรัก แม้เขามองว่าเธอทำเพราะเงิน เธอไม่เคยสนใจคัดค้าน หวังให้เขารู้เองในสักวัน ว่าทำไปเพราะรัก เสน่หา…

ทว่าต่อจากนี้ เธอคงไม่จำเป็นต้องพิสูจน์คำนั้นกับเขาแล้ว

คนสำคัญในใจกลับมา มีตัวตนอย่างที่เคยได้ยินเพื่อนพูด เธอควรยอมรับความจริง เลิกหลอกตนเองซะที

“หน้าซีดจังเป็นอะไรชล”

ป้าเอ่ยถามขณะที่ใจว้าวุ่น ชลรัมภากระพริบไล่น้ำตาและฝืนยิ้มให้ป้า

“หิว ไปค่ะไปหารถกัน จะได้กลับบ้านไปทำกับข้าวอร่อยๆ ”

“ป้าเตรียมไว้ให้แล้วล่ะ เด็กดี ขยันก็ต้องดูแลหน่อย ดูสิช่วงนี้อ่านหนังสือเยอะผอมไปนะเรา ติวบ้านเพื่อนน่ะเพลาๆ บ้างนะ ไหนต้องออกไปทำงานช่วงวันหยุดอีก ผอมลงจริงๆ”

ป้าจับมือไปโบกรถไป ปากก็ชมเธอทั้งสั่งสอนอย่างที่ทำเสมอ คราวนี้หญิงสาวยิ้มแห้งแล้ง

ติวบ้านเพื่อน ทำงาน ถ้าป้ารู้เรื่องงานที่ทำคงเสียใจมาก แต่ต่อไปทุกอย่างที่เธอทำมาเกือบปีคงไม่เกิดขึ้นแล้ว

คนของเขามาเธอต้องไป แบบนี้ความลับก็ให้เป็นความลับตลอดไป แม้เสียใจ เธอก็พร้อมรับไว้คนเดียว ในเมื่อวันนั้นตัดสินใจเรื่องนี้เอง

ติดๆๆ

“ใครโทรมา”

“ดวงแขค่ะ”

เธอบอกป้าก่อนรับสายเพื่อนสนิท และต้องอึ้งไปเมื่อฝ่ายนั้นเอ่ยเรื่องที่กำลังทำให้เธอสับสนหัวใจ

“นี่แก แฟนพี่ชายฉันมาแหละ หลังสอบเสร็จเราได้ไปเที่ยวแน่ๆ เพราะพี่เขาต้องพาแฟนไปเที่ยว ฉันเองไม่ยอมให้พี่ขังไว้ในกรงหรอก ต้องไปบ้าง แกเตรียมตัวนะ ฉันโทรมาบอกก่อน เพื่อให้เตรียมตัว”

ดวงแขอยากไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนมานาน ดังนั้นแม้ไม่อยากไปชลรัมภาก็ไม่ปฏิเสธไปในทันที เธอเอ่ยกับเพื่อนเสียงเบา

“ถ้าไม่ช่วยป้าจะไปนะ”

“แกก็แบบนี้ทุกที แต่อย่าหวังจะขัดใจฉันได้ คราวนี้เราเรียนจบก็ควรไปฉลองสิก่อนจะแยกย้ายกัน”

เพื่อนตัดสายไป ชลรัมภาหลับตาลง ซุกศีรษะที่ซอกรถ คิดถึงพี่ชายของเพื่อนด้วยใจที่สับสน…

คุณหมอดลทัช จะไปเที่ยวเหรอคะ ดีจัง อยากเป็นคนนั้นที่คุณใส่ใจ ยอมทิ้งงานทิ้งการไป แต่เรื่องของเราไม่มีวันเป็นไปได้ ดังนั้นขอเวลาหน่อยนะคะ อย่าเร่งรัดกันเลย ได้โปรด