กัญญายอมมาเป็นผู้หญิงของรอน กวี อลอนโซแทนน้องเพื่อใช้หนี้ให้พ่อ แม้เธอจะต้องทิ้งรักแรกแต่ก็ไม่สามารถหลีกหนีได้ ทว่าวันหนึ่งกลับเจอว่าน้องสาวและคนรักเก่ากำลังคบหาจะแต่งงานกัน เธอได้รับรู้ที่ผ่านมาไม่มีใครสนใจถึงความเสียสละของเธอแม้แต่น้อย กัญญารู้สึกโดดเดี่ยว เสียใจเป็นที่สุด และในเวลานั้นรอนก็กำลังจะแต่งงาน ยุติความสัมพันธ์กับเธอ ซ้ำจะยกเธอให้ลูกน้องเขา เธอไม่มีค่ากับใครเลยหรือ?
บทที่ 1 ไม่อยากอยู่แต่ต้องอยู่
ไม่อยากอยู่แบบนี้แต่ต้องอยู่
รอน หรือ กวี อลอนโซ กำลังลุกขึ้นห่างเตียงใหญ่ เรือนร่างที่มีรอยสักมากมายหยิบไฟเช็คเดินไปยังระเบียง ชายหนุ่มใบหน้าเสี้ยวลูกครึ่งหล่อเหลาพ่นควันสีขาวออกมา มองวิวของตึกสูง
ครืนๆๆ
ชายหนุ่มเรือนร่างสูง 190 เซนฯ เดินมารับสาย “ว่าไงครับมาดามคนสวย”
น้ำเสียงที่อ่อนโยนใช้กับมารดา คนสนิทต่างรู้เรื่องนี้ ทว่าปลายสายพูดมาเสียงแตกต่างกับเขา
(อยู่ไหนยะคุณกวี แม่บอกให้ไปรับหนูซู่ซี่ไงล่ะ รอแย่แล้วป่านนี้ เมื่อกี้โทรมาแม่นี้พูดไม่ออกเลย ไม่น่านัดให้คนอย่างเลย)
รอนยืนขึ้น แววตาคมคายไหวระริก เนื่องจากนั่นเป็นข่าวที่พอใจ เขาบอกมารดา “อาบน้ำไม่นานครับคุณแม่ วันนี้ไม่ไปที่โรงแรม บอกเขานะครับว่าผมรถติด)
มาอยู่เมืองไทยก็หาข้ออ้างได้ มันดีตรงนี้ ปลายสายรับปาก น้ำเสียงยังโมโห รอนไม่มีเวลาสนใจรีบหยิบเสื้อคลุม ทิ้งผ้าขนหนูที่พันกายไว้ไม่ไกลเตียง
ซู่ซี่คนสวยรับนัดเขาแล้ว จะพลาดได้อย่างไรเล่า แบบนี้ต้องทำเวลาหน่อย คิดเช่นนั้นก็เรียกคนที่นอนตะแคงข้างบนเตียงให้ทำงาน
“เก้า เธอตื่นหรือยัง เตรียมเสื้อผ้าให้ฉันหน่อย ทุกอย่างเลยนะ”
คนบนเตียงหันมา ลุกขึ้นมองเขาด้วยสายตาแปลกใจ ทว่าความมืดในห้องทำให้รอนไม่เห็น ชายหนุ่มเข้าห้องน้ำทันที ทิ้งให้คนบนเตียงนั่งเสยผมยาวสีน้ำตาลอ่อนที่ปรกหน้าช้าๆ ชันเข่าซึ่งทอดยาวขึ้นเอาศีรษะไปรองรับใจที่แสนเบื่อหน่าย
ได้ไปหาผู้หญิงที่พอใจเป็นแน่ สีหน้ารอนที่เย็นชามากกว่ายิ้มแย้มยามอยู่กับเธอดูร่าเริงมาก
เป็นใครนะ?
ใครก็ช่าง สำหรับเธอคงมีแค่ช่วงที่หิวกระหาย เขาจะมีสีหน้าที่ดีให้เธออยู่บ้าง แล้วจะเป็นแบบนี้อีกกี่ครั้งนะ เก้าหรือ กัญญา เครียดเสมอยามคิด ทว่าคิดได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องไปทำงานให้ชายหนุ่มที่เลี้ยงดูเธอมาเกือบสองปี
แต่งตัวเนี้ยบ เขาก็ทำอยู่ทุกวันแน่นอน จะให้เนี้ยบไปถึงไหน?
เธอเตรียมของไปก็คิดไป ก่อนจะหยิบนาฬิกาเรือนหรูเป็นสิ่งสุดท้ายวางให้เขาที่ห้องแต่งตัว และมองตนเองในกระจกเพราะเดินผ่าน
สองปีที่กลายเป็นลูกหนี้ใบหน้าเธอที่ไม่มีเสน่ห์ บัดนี้ซีดเซียวขึ้น ในสายตาเธอ แบบนี้ให้รอนยิ้มให้บ่อยๆ ก็คงเกินไปยิ่งมอบรักให้ยิ่งไม่มีทาง
เธอลูบคิ้วตนเองเบาๆ คงมีนี่ใช่มั้ยที่ดูสวย เวลาใครมองหน้าหล่อนก็จะชม เธอเดินห่างกระจก อยากรู้ขึ้นมาว่าผู้หญิงที่ทำเขานั่งไม่ติดเก้าอี้จะสวยขนาดไหน
“ออกไปได้แล้วเก้า ขวางฉันทำไม เรียกไอ้แดนมา เตรียมรถด้วย”
“ค่ะ” เธอทำได้แค่นั้น หญิงสาวพาร่างสูง 157 เซนฯ ออกไปจากห้องนอนกว้าง เธอนั่งลงตรงโซฟาหรู กดโทรหาแดน บอดีการ์ดของเขา สั่งเรื่องที่เขาต้องการ
หนังสืออื่นๆ ของ ลิขิตนางฟ้า
ข้อมูลเพิ่มเติม