"หวานรักคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว SET คุณพ่อลูกติด" นิยายรักพาฝันที่จะพาทุกคนมารู้จักพวกเขา ผลงานจากปลายปากกาของสรีสามัญ เมื่อดณิชา (เดย์) เป็นหนี้ท่วมหัว หญิงสาวกู้หนี้ยืมสินไปทั่วงานนี้เธอจึงต้องเอาตัวเข้าแลกด้วยการเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่เคปทาวน์ ประเทศแอฟริกาใต้ให้กับมิกซ์ มาริค ชายหนุ่มที่เธอไม่ชอบหมอนี่ตั้งแต่แรกเห็น ร่วมพิสูจน์ความน่ารักของพวกเขาทั้งสามคนได้ในหนังสือเล่มนี้กับ "หวานรักคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว SET คุณพ่อลูกติด" นิยายเล่มนี้สรีสามัญได้จับมือกับนักเขียนมากความสามารถหลายท่านเลยค่ะ ซึ่งนิยาย "หวานรักคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว" นี้จะอยู่ใน SET คุณพ่อลูกติด โดยมีนิยายเรื่อง 1.) จีบได้ครับคุณพ่อของผมโสด #ญาธิดา 2.) ลุ้นรักแด๊ดดี๊เลี้ยงเดี่ยว #พิมรภัค 3.) หวานรักคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว #สรีสามัญ 4.) คุณพ่อหนูโสดโปรดจีบเถอะค่ะ #ณชามา 5.) รักวุ่นวายของปะป๊า(แวนไพร์)เลี้ยงเดี่ยว #เพชรวิฬาร์ 6.) หยอดรักคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว #cnkmidmile 7.) คุณน้าขา...คุณพ่อหนูเป็นประธานบริษัท #อรอินทุ์ 8.) คนนี้มามี้หนู #รณิชา 9.) ปะป๊าหนูโสด อยู่ในโหมดอยากได้แม่ใหม่ #Reenrin 10.) แฟนเก่าแด๊ดดี๊ คือมามี้คนใหม่ของหนู #พิมพ์พิรดา +++++++++++++++++++++++++++ โปรย ดวงตาสุกใสกลมโตเปล่งประกายระยับยามเมื่อเวลานี้เดย์กำลังมองเห็นสิ่งที่หล่อนต้องการอยู่เบื้องหน้าของเธอเอง มือเรียวยาวของเดย์เอื้อมหมายจะหยิบหนังสือท่องเที่ยวภาษาอังกฤษเล่มหนึ่งขึ้น ทว่ามืออีกข้างที่ไวกว่าของคนข้าง ๆ กับฉวยหยิบหนังสือเล่มนั้นไปเสียก่อน หญิงสาวอดรู้สึกไม่ได้ว่า ชายผู้ที่หยิบหนังสือไปต่อหน้าต่อตาของเธอนั้นช่างไร้มารยาทสิ้นดี ดวงตาสองข้างของหญิงสาวกวาดสายตามองบุรุษข้าง ๆ ที่สวมเสื้อโค้ทยาวคลุมตัว บนศีรษะของชายหนุ่มสวมหมวกปีกกว้างใบโตใบใหญ่สำหรับผู้ชาย ผู้ชายคนนี้แต่งตัวราวกับว่าหลุดออกมาจากแฟชั่นอีแมกกาซีน ออนไลน์ก็ไม่ปาน ใบหน้าของชายผู้นี้คมเข้ม คิ้วเรียวเรียงกันเป็นเส้นโค้ง จมูกของเขาโด่งรั้น เชิดขึ้นคล้ายกับลูกเสี้ยวชาวต่างชาติ ริมฝีปากของนายนั่นบางเฉียบแถมยังมีสีหวานอมชมพู ดูรวม ๆ แล้ว ชายหนุ่มคนนี้จัดได้ว่าหล่อเหลาปานวัวตายควายล้มได้เลย ติดก็แต่มารยาทนี่แหละที่ทรามที่สุด อย่างเดย์ไม่เคยเห็นใครเป็นมาก่อนในชีวิตนี้ "นี่คุณเล่มนี้ฉันเห็นก่อนนะ" เดย์เอ่ยท้วงเขาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างมาก "แต่ผมว่าผมเห็นเล่มนี้ก่อนคุณนะครับ คุณผู้หญิง" เสียงเข้มกล่าวโต้ตอบอย่างไม่พอใจที่หญิงสาวตรงหน้าแสดงความเป็นเจ้าของหนังสือเล่มที่เขาจองเอาไว้มานานแล้ว "นี่คุณหมายความว่ายังไง" เดย์เอ่ยถามเขาพลางยกมือขึ้นยืนเท้าสะเอวขึ้นมาอย่างนึกฉุน "ใจเย็น ๆ กันก่อนนะคะคุณลูกค้า" พนักงานสาวแคชเชียร์ที่ยืนคิดเงินเอ่ยเสียงดังขึ้นทะลุกลางปล้อง "คุณผู้หญิงรับเล่มอื่นเถอะนะคะ พอดีเล่มนี้คุณผู้ชายเขาจองไว้ตั้งแต่เดือนที่แล้วค่ะ" พนักงานสาวสวยแคชเชียร์ที่ทำหน้าที่ยืนเครื่องคิดเงินกล่าว "แต่หนังสือมีตั้งหลายเล่มนะคะ" เดย์กล่าวอย่างชี้แจงอย่างไรเธอมาก่อน เธอเห็นมันก่อนและหญิงสาวควรจะได้เป็นเจ้าของหนังสือเล่มนี้ก่อนชายสวมโค้ทผู้นี้ซิ มันถึงจะถูกต้อง! "ขออภัยค่ะคุณผู้หญิงแต่คุณผู้ชายเขาต้องการหนังสือเล่มที่มีหมายเลขสิบสามเท่านั้นค่ะ" พนักงานแคชเชียร์เอ่ยด้วยเสียงสั่นพร่า เดย์ชะงักทันทีที่เห็นหมายเลขบนหนังสือนิตยสารท่องเที่ยวประเทศแอฟริกาใต้ เคปทาวน์ที่หล่อนกำลังหามาอ่านเพื่อเสริมความรู้นั้นมีหมายเลขระบุกำกับไว้เป็นเลขหนึ่งนำหน้า และเลขสามตามท้าย หญิงสาวรู้สึกเหมือนว่าโลกจะถล่ม ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายบ้าบออะไรจองแม้กระทั่งเลขระบุตรงหน้าหนังสือ "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเอาเล่มอื่นก็ได้ค่ะ ถ้าเล่มนี้มีคนจองแล้ว" เดย์กล่าวอย่างตัดบทเมื่อเห็นสายตาดุคมทอดมองมายังเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า "ขออภัยจริง ๆ นะคะ คุณผู้หญิง" หญิงสาวแคชเชียร์กล่าวพลางโค้งให้กับเดย์อย่างสุภาพ "ทางด้านคุณผู้ชายรับเพียงเล่มเดียวใช่ไหมคะ" พนักงานในร้านหนังสือชื่อดังเอ่ยถาม "อ๋อ ถ้าไม่รังเกียจผมขอเหมาทุกเล่มในชั้นนี้เลยครับ" ชายหนุ่มตรงหน้ากล่าวอย่างไม่รอรี ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ขอบคุณจากหัวใจ ดวงดาหลา นักเขียน ติดต่อนักเขียน : เพจ Agif ดวงดาหลา สรีสามัญ รติธร หรือ Facebook : Anchittha Riabroi [เเวะมาคอมเม้นพูดคุยกันได้นะคะ]
บทที่ 1 ไกด์ที่เริ่มซบเซา
ร้านก๋วยจั๊บบ้านป้าป้อม
“ขณะนี้เกิดการระบาดของโรคระบาดโควิดสิบเก้าทำให้บริษัทหลายบริษัทเลย์ออฟพนักงานเป็นจำนวนมากค่ะ คุณพาทิศ” เสียงของผู้ประกาศข่าวเอ่ยขึ้นดึงความสนใจของหญิงสาวที่กำลังนั่งเขี่ยผักไปมาอย่างไม่ชอบใจนัก
“อย่างนี้ก็แย่เลยนะซิครับคุณไข่ไก่ เรามาดูกันดีกว่าว่ามีอาชีพอะไรบ้างที่ถูกเลย์ออฟออกจากบริษัท ได้แก่ อาชีพไกด์มัคคุเทศก์ อาชีพครูสอนภาษา อาชีพ…”
เสียงโทรทัศน์รุ่นเก่ายังคงดังวนไปมาในหัวของหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลเข้มเหลือบทองอ่อน ๆ
“ป้า…เดย์ขออีกชาม” เสียงหวานของหญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็วพลางยกมือชูนิ้วชี้ขึ้นเด่นหรา
“ได้ ๆ” เสียงของป้าป้อมผู้เป็นเจ้าของร้าน ก๋วยจั๊บป้าป้อม ร้านอาหารชื่อดังกลางซอยย่านสุขุมวิทเอ่ยขึ้น
ร้านอาหารป้าป้อมได้รับความนิยมอย่างมาก นั่นก็เพราะว่าเส้นก๋วยจั๊บของแกนั้นเหนียว นุ่ม อร่อยพอดีคำ เส้นก๋วยจั๊บไม่ยืดเกินไป ไม่กลมเกินไป และไม่แบนเกินไป
“อ้าวไอ้เดย์ เอ็งจะกินอะไรนักหนาว่ะ” ป้าป้อมกล่าวพลางกระแทกชามก๋วยจั๊บลงบนโต๊ะอาหารสี่เหลี่ยมจัตุรัสเล็ก ๆ ที่หญิงสาวเท้าคางนั่งอยู่อย่างเบื่อหน่าย
“แหมป้า…เดย์ก็แค่อยากกินก๋วยจั๊บย้อมใจ” เดย์ หรือ ดณิชากล่าวขึ้นพลางรับเอื้อมมือไปหยิบชามก๋วยจั๊บหอมกรุ่นมาวางไว้ตรงหน้า
มือเรียวของหญิงสาวเลื่อนถ้วยชามก๋วยจั๊บแรกออกไปให้พ้นจากตรงหน้า
“ย้อมจงย้อมใจอะไรของเอ็งไอ้เดย์ ข้าเคยเห็นแต่เขากินเหล้าย้อมใจ” ป้าป้อมกล่าวขึ้นอย่างนึกเอ็นดูในตัวของหญิงสาว
“อ้าวป้า นี่ป้าไม่รู้เหรอว่าบริษัทที่ฉันไปทำน่ะกำลังจะปิดตัววันพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้าย” เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นอย่างที่สาวเจ้าไม่ทันได้รู้เนื้อรู้ตัว
“อ้าวเหรอ…แย่เลยล่ะซิเอ็ง” ป้าป้อมกล่าวขึ้นด้วยความเศร้าใจและเวทนาแทนหญิงสาว
“แล้วเอ็งจะทำอย่างไรต่อไปล่ะไอ้เดย์” ป้าป้อมเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ยเศรษฐกิจก็ดี๊ดี…แถมไอ้โรคโควิดอะไรนี่ก็มาพังครืนไปเสียทุกอย่างอีก” ป้าป้อมยังบ่นไม่หยุด
“ใช่ป้า เดย์คงต้องหางานใหม่แล้ว” หญิงสาวกล่าวขณะเขี่ยไข่ต้มในชามไปมา
“เอ้อ ก็คงต้องยังงั้นแล้วล่ะ เอ็งจะไปทำไรได้นอกจากนี้” ป้าป้อมกล่าวขณะยืนเท้าสะเอวอยู่
มือเรียวของหญิงสาวเอื้อมหยิบแก้วน้ำมาใกล้พลางกระดกน้ำลงไปในลำคอขาวนวลละเอียดรวดเดียว
“อ้าว...อิ่มแล้วเหรอไอ้เดย์” ป้าป้อมเอ่ยถามเมื่อเห็นเดย์วางแก้วน้ำพลาสติกร้านของตนเองลง
“อิ่มแล้วจ้ะป้า” เดย์กล่าวตอบพลางวางแก้วน้ำพลาสติกสีชมพูบานเย็นลง
“เออ พรุ่งนี้ค่อยมาจ่าย” ป้าป้อมกล่าวพลางทำท่าจะเดินไปเก็บจานที่โต๊ะสี่เหลี่ยมที่เดย์รับประทานเรียบไม่เหลือซาก
“จะดีเหรอป้า” เดย์เอ่ยขึ้นถามป้าป้อมผู้เป็นเจ้าของร้านอาหารที่หล่อนมักชอบมาสิงอยู่เป็นประจำ
“เอ้อ ข้าไม่คิดดอกเอ็งหรอกนะ” ป้าป้อมเอ่ยกับเดย์อย่างเย้าแหย่
“ขอบคุณจ้ะป้า” เดย์กล่าวพลางยกมือไหว้ป้าป้อมแล้วเดินออกจากร้านไป
รองเท้าผ้าใบของหญิงสาวเดินผ่านร้านค้าร้านรวงต่าง ๆ มาได้สักระยะหนึ่ง หญิงสาวเหลือบมองร้านหนังสือร้านใหญ่กลางซอยหมู่บ้าน
มือเรียวของหญิงสาวเอื้อมมือผลักประตูบานกระจกเข้าไปยังร้านหนังสือกลางหมู่บ้านประดับฟ้าแห่งนี้
ภายในร้านหนังสือตกแต่งสวยงาม ร้านหนังสือนี้ยังแบ่งประเภทหนังสือเป็นสัดส่วนชัดเจน…เดย์มักมาที่นี่เป็นประจำ เวลาที่เธออยากได้หนังสือภาษาอังกฤษล้วน ๆ หรือหนังสือนวนิยายสืบสวนสอบสวน
รองเท้าผ้าใบของหญิงสาวสืบเท้าไปยังชั้นหนังสือด้านในสุด บนป้ายหัวชั้นเขียนไว้ว่า ‘หนังสือท่องเที่ยวภาษาอังกฤษ’
ดวงตาสุกใสกลมโตเปล่งประกายระยับยามเมื่อเวลานี้เดย์กำลังมองเห็นสิ่งที่หล่อนต้องการอยู่เบื้องหน้าของเธอเอง
มือเรียวยาวของเดย์เอื้อมหมายจะหยิบหนังสือท่องเที่ยวภาษาอังกฤษเล่มหนึ่งขึ้น ทว่ามืออีกข้างที่ไวกว่าของคนข้าง ๆ กับฉวยหยิบหนังสือเล่มนั้นไปเสียก่อน
หญิงสาวอดรู้สึกไม่ได้ว่า ชายผู้ที่หยิบหนังสือไปต่อหน้าต่อตาของเธอนั้นช่างไร้มารยาทสิ้นดี
ดวงตาสองข้างของหญิงสาวกวาดสายตามองบุรุษข้าง ๆ ที่สวมเสื้อโค้ทยาวคลุมตัว บนศีรษะของชายหนุ่มสวมหมวกปีกกว้างใบโตใบใหญ่สำหรับผู้ชาย
‘ผู้ชายคนนี้แต่งตัวราวกับว่าหลุดออกมาจากแฟชั่นอีแมกกาซีน ออนไลน์ก็ไม่ปาน’
ใบหน้าของชายผู้นี้คมเข้ม คิ้วเรียวเรียงกันเป็นเส้นโค้ง จมูกของเขาโด่งรั้น เชิดขึ้นคล้ายกับลูกเสี้ยวชาวต่างชาติ ริมฝีปากของนายนั่นบางเฉียบแถมยังมีสีหวานอมชมพู
ดูรวม ๆ แล้ว ชายหนุ่มคนนี้จัดได้ว่าหล่อเหลาปานวัวตายควายล้มได้เลย ติดก็แต่มารยาทนี่แหละที่ทรามที่สุด อย่างเดย์ไม่เคยเห็นใครเป็นมาก่อนในชีวิตนี้
“นี่คุณเล่มนี้ฉันเห็นก่อนนะ” เดย์เอ่ยท้วงเขาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างมาก
“แต่ผมว่าผมเห็นเล่มนี้ก่อนคุณนะครับ คุณผู้หญิง” เสียงเข้มกล่าวโต้ตอบอย่างไม่พอใจที่หญิงสาวตรงหน้าแสดงความเป็นเจ้าของหนังสือเล่มที่เขาจองเอาไว้มานานแล้ว
“นี่คุณหมายความว่ายังไง” เดย์เอ่ยถามเขาพลางยกมือขึ้นยืนเท้าสะเอวขึ้นมาอย่างนึกฉุน
“ใจเย็น ๆ กันก่อนนะคะคุณลูกค้า” พนักงานสาวแคชเชียร์ที่ยืนคิดเงินเอ่ยเสียงดังขึ้นทะลุกลางปล้อง
“คุณผู้หญิงรับเล่มอื่นเถอะนะคะ พอดีเล่มนี้คุณผู้ชายเขาจองไว้ตั้งแต่เดือนที่แล้วค่ะ” พนักงานสาวสวยแคชเชียร์ที่ทำหน้าที่ยืนเครื่องคิดเงินกล่าว
“แต่หนังสือมีตั้งหลายเล่มนะคะ” เดย์กล่าวอย่างชี้แจงอย่างไรเธอมาก่อน เธอเห็นมันก่อนและหญิงสาวควรจะได้เป็นเจ้าของหนังสือเล่มนี้ก่อนชายสวมโค้ทผู้นี้ซิ มันถึงจะถูกต้อง!
“ขออภัยค่ะคุณผู้หญิงแต่คุณผู้ชายเขาต้องการหนังสือเล่มที่มีหมายเลขสิบสามเท่านั้นค่ะ” พนักงานแคชเชียร์เอ่ยด้วยเสียงสั่นพร่า
เดย์ชะงักทันทีที่เห็นหมายเลขบนหนังสือนิตยสารท่องเที่ยวประเทศแอฟริกาใต้ เคปทาวน์ที่หล่อนกำลังหามาอ่านเพื่อเสริมความรู้นั้นมีหมายเลขระบุกำกับไว้เป็นเลขหนึ่งนำหน้า และเลขสามตามท้าย
หญิงสาวรู้สึกเหมือนว่าโลกจะถล่ม ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายบ้าบออะไรจองแม้กระทั่งเลขระบุตรงหน้าหนังสือ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเอาเล่มอื่นก็ได้ค่ะ ถ้าเล่มนี้มีคนจองแล้ว” เดย์กล่าวอย่างตัดบทเมื่อเห็นสายตาดุคมทอดมองมายังเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“ขออภัยจริง ๆ นะคะ คุณผู้หญิง” หญิงสาวแคชเชียร์กล่าวพลางโค้งให้กับเดย์อย่างสุภาพ
“ทางด้านคุณผู้ชายรับเพียงเล่มเดียวใช่ไหมคะ” พนักงานในร้านหนังสือชื่อดังเอ่ยถาม
“อ๋อ ถ้าไม่รังเกียจผมขอเหมาทุกเล่มในชั้นนี้เลยครับ” ชายหนุ่มตรงหน้ากล่าวอย่างไม่รอรี
คำพูดของชายหนุ่มเบื้องหน้าทำให้พนักงานสาวชะงักกึก เธอสัมผัสได้เพียงว่าเวลานี้คุณผู้หญิงตรงหน้าที่มัดผมรวบหางม้าสีน้ำตาลเข้มกำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก
พนักงานสาวหันไปมองทางเดย์อย่างเห็นใจ เมื่อเห็นชายหนุ่มสวมโค้ทตรงหน้ากำลังพยายามกลั่นแกล้งเธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเดือนหน้าเดี๋ยวเดย์มาเอาใหม่นะคะ” หญิงสาวกล่าวพลางหุนหันออกจากร้านหนังสือไปอย่างอารมณ์เสีย
รองเท้าผ้าใบของหญิงสาวก้าวออกมายืนนอกร้านพลางมองไปยังชายหนุ่มในร้านที่ควักธนบัตรสีเทาสองใบออกมาจ่ายอย่างไม่รอรี
หน้าตาก็ดี๊ดี แต่ทำไมนิสัยทรามขนาดนี้ว่ะ ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยพบเคยเจอไอ้มนุษย์ผู้ชายหน้าหนาขนาดนี้ ไร้มารยาทแถมยังกวนประสาทสิ้นดี โธ่เว้ย!
บทที่ 1 ไกด์ที่เริ่มซบเซา
10/12/2023
บทที่ 2 เจ้าหนี้ที่ไม่ได้รับเชิญ
10/12/2023
บทที่ 3 ค่าสินไหมชดเชย
10/12/2023
บทที่ 4 ข่าวดี
10/12/2023
บทที่ 5 ทักทาย
10/12/2023
บทที่ 6 ออกเดินทาง ทวีปแอฟริกา
10/12/2023
บทที่ 7 แซมมี่รักแม่เดย์ครับ
10/12/2023
บทที่ 8 เจ้านายไบโพลาร์
10/12/2023
บทที่ 9 ขอผมนอนด้วยคน
10/12/2023
บทที่ 10 ไปซื้อของ
10/12/2023
บทที่ 11 ตามหาหัวใจ
10/12/2023
บทที่ 12 ค้นตัว
10/12/2023
บทที่ 13 คนสำคัญ
10/12/2023
บทที่ 14 พระเอกของเดย์ (จบ)
10/12/2023
หนังสืออื่นๆ ของ สรีสามัญ
ข้อมูลเพิ่มเติม