หวานรักคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว SET คุณพ่อลูกติด

ร้านก๋วยจั๊บบ้านป้าป้อม

“ขณะนี้เกิดการระบาดของโรคระบาดโควิดสิบเก้าทำให้บริษัทหลายบริษัทเลย์ออฟพนักงานเป็นจำนวนมากค่ะ คุณพาทิศ” เสียงของผู้ประกาศข่าวเอ่ยขึ้นดึงความสนใจของหญิงสาวที่กำลังนั่งเขี่ยผักไปมาอย่างไม่ชอบใจนัก

“อย่างนี้ก็แย่เลยนะซิครับคุณไข่ไก่ เรามาดูกันดีกว่าว่ามีอาชีพอะไรบ้างที่ถูกเลย์ออฟออกจากบริษัท ได้แก่ อาชีพไกด์มัคคุเทศก์ อาชีพครูสอนภาษา อาชีพ…”

เสียงโทรทัศน์รุ่นเก่ายังคงดังวนไปมาในหัวของหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลเข้มเหลือบทองอ่อน ๆ

“ป้า…เดย์ขออีกชาม” เสียงหวานของหญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็วพลางยกมือชูนิ้วชี้ขึ้นเด่นหรา

“ได้ ๆ” เสียงของป้าป้อมผู้เป็นเจ้าของร้าน ก๋วยจั๊บป้าป้อม ร้านอาหารชื่อดังกลางซอยย่านสุขุมวิทเอ่ยขึ้น

ร้านอาหารป้าป้อมได้รับความนิยมอย่างมาก นั่นก็เพราะว่าเส้นก๋วยจั๊บของแกนั้นเหนียว นุ่ม อร่อยพอดีคำ เส้นก๋วยจั๊บไม่ยืดเกินไป ไม่กลมเกินไป และไม่แบนเกินไป

“อ้าวไอ้เดย์ เอ็งจะกินอะไรนักหนาว่ะ” ป้าป้อมกล่าวพลางกระแทกชามก๋วยจั๊บลงบนโต๊ะอาหารสี่เหลี่ยมจัตุรัสเล็ก ๆ ที่หญิงสาวเท้าคางนั่งอยู่อย่างเบื่อหน่าย

“แหมป้า…เดย์ก็แค่อยากกินก๋วยจั๊บย้อมใจ” เดย์ หรือ ดณิชากล่าวขึ้นพลางรับเอื้อมมือไปหยิบชามก๋วยจั๊บหอมกรุ่นมาวางไว้ตรงหน้า

มือเรียวของหญิงสาวเลื่อนถ้วยชามก๋วยจั๊บแรกออกไปให้พ้นจากตรงหน้า

“ย้อมจงย้อมใจอะไรของเอ็งไอ้เดย์ ข้าเคยเห็นแต่เขากินเหล้าย้อมใจ” ป้าป้อมกล่าวขึ้นอย่างนึกเอ็นดูในตัวของหญิงสาว

“อ้าวป้า นี่ป้าไม่รู้เหรอว่าบริษัทที่ฉันไปทำน่ะกำลังจะปิดตัววันพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้าย” เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นอย่างที่สาวเจ้าไม่ทันได้รู้เนื้อรู้ตัว

“อ้าวเหรอ…แย่เลยล่ะซิเอ็ง” ป้าป้อมกล่าวขึ้นด้วยความเศร้าใจและเวทนาแทนหญิงสาว

“แล้วเอ็งจะทำอย่างไรต่อไปล่ะไอ้เดย์” ป้าป้อมเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว

“โอ๊ยเศรษฐกิจก็ดี๊ดี…แถมไอ้โรคโควิดอะไรนี่ก็มาพังครืนไปเสียทุกอย่างอีก” ป้าป้อมยังบ่นไม่หยุด

“ใช่ป้า เดย์คงต้องหางานใหม่แล้ว” หญิงสาวกล่าวขณะเขี่ยไข่ต้มในชามไปมา

“เอ้อ ก็คงต้องยังงั้นแล้วล่ะ เอ็งจะไปทำไรได้นอกจากนี้” ป้าป้อมกล่าวขณะยืนเท้าสะเอวอยู่

มือเรียวของหญิงสาวเอื้อมหยิบแก้วน้ำมาใกล้พลางกระดกน้ำลงไปในลำคอขาวนวลละเอียดรวดเดียว

“อ้าว...อิ่มแล้วเหรอไอ้เดย์” ป้าป้อมเอ่ยถามเมื่อเห็นเดย์วางแก้วน้ำพลาสติกร้านของตนเองลง

“อิ่มแล้วจ้ะป้า” เดย์กล่าวตอบพลางวางแก้วน้ำพลาสติกสีชมพูบานเย็นลง

“เออ พรุ่งนี้ค่อยมาจ่าย” ป้าป้อมกล่าวพลางทำท่าจะเดินไปเก็บจานที่โต๊ะสี่เหลี่ยมที่เดย์รับประทานเรียบไม่เหลือซาก

“จะดีเหรอป้า” เดย์เอ่ยขึ้นถามป้าป้อมผู้เป็นเจ้าของร้านอาหารที่หล่อนมักชอบมาสิงอยู่เป็นประจำ

“เอ้อ ข้าไม่คิดดอกเอ็งหรอกนะ” ป้าป้อมเอ่ยกับเดย์อย่างเย้าแหย่

“ขอบคุณจ้ะป้า” เดย์กล่าวพลางยกมือไหว้ป้าป้อมแล้วเดินออกจากร้านไป

รองเท้าผ้าใบของหญิงสาวเดินผ่านร้านค้าร้านรวงต่าง ๆ มาได้สักระยะหนึ่ง หญิงสาวเหลือบมองร้านหนังสือร้านใหญ่กลางซอยหมู่บ้าน

มือเรียวของหญิงสาวเอื้อมมือผลักประตูบานกระจกเข้าไปยังร้านหนังสือกลางหมู่บ้านประดับฟ้าแห่งนี้

ภายในร้านหนังสือตกแต่งสวยงาม ร้านหนังสือนี้ยังแบ่งประเภทหนังสือเป็นสัดส่วนชัดเจน…เดย์มักมาที่นี่เป็นประจำ เวลาที่เธออยากได้หนังสือภาษาอังกฤษล้วน ๆ หรือหนังสือนวนิยายสืบสวนสอบสวน

รองเท้าผ้าใบของหญิงสาวสืบเท้าไปยังชั้นหนังสือด้านในสุด บนป้ายหัวชั้นเขียนไว้ว่า ‘หนังสือท่องเที่ยวภาษาอังกฤษ’

ดวงตาสุกใสกลมโตเปล่งประกายระยับยามเมื่อเวลานี้เดย์กำลังมองเห็นสิ่งที่หล่อนต้องการอยู่เบื้องหน้าของเธอเอง

มือเรียวยาวของเดย์เอื้อมหมายจะหยิบหนังสือท่องเที่ยวภาษาอังกฤษเล่มหนึ่งขึ้น ทว่ามืออีกข้างที่ไวกว่าของคนข้าง ๆ กับฉวยหยิบหนังสือเล่มนั้นไปเสียก่อน

หญิงสาวอดรู้สึกไม่ได้ว่า ชายผู้ที่หยิบหนังสือไปต่อหน้าต่อตาของเธอนั้นช่างไร้มารยาทสิ้นดี

ดวงตาสองข้างของหญิงสาวกวาดสายตามองบุรุษข้าง ๆ ที่สวมเสื้อโค้ทยาวคลุมตัว บนศีรษะของชายหนุ่มสวมหมวกปีกกว้างใบโตใบใหญ่สำหรับผู้ชาย

‘ผู้ชายคนนี้แต่งตัวราวกับว่าหลุดออกมาจากแฟชั่นอีแมกกาซีน ออนไลน์ก็ไม่ปาน’

ใบหน้าของชายผู้นี้คมเข้ม คิ้วเรียวเรียงกันเป็นเส้นโค้ง จมูกของเขาโด่งรั้น เชิดขึ้นคล้ายกับลูกเสี้ยวชาวต่างชาติ ริมฝีปากของนายนั่นบางเฉียบแถมยังมีสีหวานอมชมพู

ดูรวม ๆ แล้ว ชายหนุ่มคนนี้จัดได้ว่าหล่อเหลาปานวัวตายควายล้มได้เลย ติดก็แต่มารยาทนี่แหละที่ทรามที่สุด อย่างเดย์ไม่เคยเห็นใครเป็นมาก่อนในชีวิตนี้

“นี่คุณเล่มนี้ฉันเห็นก่อนนะ” เดย์เอ่ยท้วงเขาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างมาก

“แต่ผมว่าผมเห็นเล่มนี้ก่อนคุณนะครับ คุณผู้หญิง” เสียงเข้มกล่าวโต้ตอบอย่างไม่พอใจที่หญิงสาวตรงหน้าแสดงความเป็นเจ้าของหนังสือเล่มที่เขาจองเอาไว้มานานแล้ว

“นี่คุณหมายความว่ายังไง” เดย์เอ่ยถามเขาพลางยกมือขึ้นยืนเท้าสะเอวขึ้นมาอย่างนึกฉุน

“ใจเย็น ๆ กันก่อนนะคะคุณลูกค้า” พนักงานสาวแคชเชียร์ที่ยืนคิดเงินเอ่ยเสียงดังขึ้นทะลุกลางปล้อง

“คุณผู้หญิงรับเล่มอื่นเถอะนะคะ พอดีเล่มนี้คุณผู้ชายเขาจองไว้ตั้งแต่เดือนที่แล้วค่ะ” พนักงานสาวสวยแคชเชียร์ที่ทำหน้าที่ยืนเครื่องคิดเงินกล่าว

“แต่หนังสือมีตั้งหลายเล่มนะคะ” เดย์กล่าวอย่างชี้แจงอย่างไรเธอมาก่อน เธอเห็นมันก่อนและหญิงสาวควรจะได้เป็นเจ้าของหนังสือเล่มนี้ก่อนชายสวมโค้ทผู้นี้ซิ มันถึงจะถูกต้อง!

“ขออภัยค่ะคุณผู้หญิงแต่คุณผู้ชายเขาต้องการหนังสือเล่มที่มีหมายเลขสิบสามเท่านั้นค่ะ” พนักงานแคชเชียร์เอ่ยด้วยเสียงสั่นพร่า

เดย์ชะงักทันทีที่เห็นหมายเลขบนหนังสือนิตยสารท่องเที่ยวประเทศแอฟริกาใต้ เคปทาวน์ที่หล่อนกำลังหามาอ่านเพื่อเสริมความรู้นั้นมีหมายเลขระบุกำกับไว้เป็นเลขหนึ่งนำหน้า และเลขสามตามท้าย

หญิงสาวรู้สึกเหมือนว่าโลกจะถล่ม ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายบ้าบออะไรจองแม้กระทั่งเลขระบุตรงหน้าหนังสือ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเอาเล่มอื่นก็ได้ค่ะ ถ้าเล่มนี้มีคนจองแล้ว” เดย์กล่าวอย่างตัดบทเมื่อเห็นสายตาดุคมทอดมองมายังเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“ขออภัยจริง ๆ นะคะ คุณผู้หญิง” หญิงสาวแคชเชียร์กล่าวพลางโค้งให้กับเดย์อย่างสุภาพ

“ทางด้านคุณผู้ชายรับเพียงเล่มเดียวใช่ไหมคะ” พนักงานในร้านหนังสือชื่อดังเอ่ยถาม

“อ๋อ ถ้าไม่รังเกียจผมขอเหมาทุกเล่มในชั้นนี้เลยครับ” ชายหนุ่มตรงหน้ากล่าวอย่างไม่รอรี

คำพูดของชายหนุ่มเบื้องหน้าทำให้พนักงานสาวชะงักกึก เธอสัมผัสได้เพียงว่าเวลานี้คุณผู้หญิงตรงหน้าที่มัดผมรวบหางม้าสีน้ำตาลเข้มกำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก

พนักงานสาวหันไปมองทางเดย์อย่างเห็นใจ เมื่อเห็นชายหนุ่มสวมโค้ทตรงหน้ากำลังพยายามกลั่นแกล้งเธอ

“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเดือนหน้าเดี๋ยวเดย์มาเอาใหม่นะคะ” หญิงสาวกล่าวพลางหุนหันออกจากร้านหนังสือไปอย่างอารมณ์เสีย

รองเท้าผ้าใบของหญิงสาวก้าวออกมายืนนอกร้านพลางมองไปยังชายหนุ่มในร้านที่ควักธนบัตรสีเทาสองใบออกมาจ่ายอย่างไม่รอรี

หน้าตาก็ดี๊ดี แต่ทำไมนิสัยทรามขนาดนี้ว่ะ ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยพบเคยเจอไอ้มนุษย์ผู้ชายหน้าหนาขนาดนี้ ไร้มารยาทแถมยังกวนประสาทสิ้นดี โธ่เว้ย!