ร่ายรักไฟเสน่หา

กล่องไม้ขนาดย่อม ถูกผู้เป็นเจ้าของเอื้อมหยิบออกมาจากชั้นวางบนสุดภายในตู้เสื้อผ้า ก่อนที่จะใช้มือบรรจงเช็ดคราบฝุ่นบางๆ ที่เกาะอยู่แล้วเดินไปนั่งบนเตียง ทุกครั้งที่เธอคิดถึงอดีต คิดถึงสามีผู้จากไป เธอก็มักจะหยิบกล่องไม้นี้ออกมานั่งมองสิ่งของที่เก็บไว้ภายในเสมอ จดหมายรักที่เธอและสามีเขียนให้กันและกัน ของขวัญแทนใจชิ้นเล็กๆ และดอกรักที่แห้งกรอบสองสามดอกซึ่งเธอก็ยังคงเก็บรักษามันไว้อย่างดี

จิตตา หญิงวัยห้าสิบกว่าปี หวนคิดถึงอดีตที่มีทั้งหอมหวานและขื่นขม เมื่อมองผ่านข้าวของแทนใจที่อยู่ด้านบน ก็จะเห็นกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ถูกซ่อนไว้ล่างสุด สีของหนังสือพิมพ์ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีเหลืองเพราะเก็บมานานลายสิบปี รายละเอียดบนหนังสือพิมพ์แผ่นนี้เธอจำได้ขึ้นใจ

‘นางเอกชื่อดัง เป็นชู้กับผู้กำกับ สุดท้ายท้องไม่มีพ่อ จนถูกไล่ออกจากวงการมายา’

นี่คือประโยคบนหนังสือพิมพ์ที่ใช้โจมตีเธอในเวลานั้น แม้จะเจ็บปวดกับตัวอักษรที่ตีแผ่เรื่องราวของเธอในแง่ลบโดยไม่มีมูลความจริงเลยแม้แต่น้อย อนาคตของเธอในวงการมายาที่กำลังสวยหรูในฐานะนักแสดงหญิงต้องจบลงเพียงเพราะความเข้าใจผิดๆ และต่อให้เธอแก้ข่าวยังไงกลับไม่มีใครเชื่อในความจริงว่าเธอถูกใส่ร้ายจากใครสักคน

ข่าวที่เกิดขึ้นทำให้เธอจมปลักอยู่กับความทุกข์และได้รู้ว่าใครคือมิตรแท้ในวันที่เธออับจนหนทาง จิตตากลับมาอยู่บ้านย่าที่ราชบุรี ใช้ชีวิตหลบๆ ซ่อนๆ จากสายตาของผู้คน กระทั่งได้พบกับเด่นคุณ หนุ่มชาวสวนผลไม้ที่อยู่ติดกับบ้านผู้เป็นย่า เพราะความมองโลกในแง่ดี เด่นคุณค่อยๆ เข้ามาเปลี่ยนจิตตาที่หมองเศร้าให้กลับมามีชีวิตชีวาดั่งเก่า ตอนนั้นเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอดีตของจิตตาเป็นใคร รู้เพียงแต่ว่าเธอคือหญิงสาวที่ชอบเก็บตัว ไม่สุงสิงกับใครทั้งสิ้น

กระทั่งวันหนึ่งจิตตาก็รู้จักความรักอันแท้จริง ความทุกข์ใจที่เคยมีถูกแปรเปลี่ยนให้เป็นความสุข คนที่มอบความรู้สึกพิเศษเหล่านั้นให้ก็ไม่ใช่ใครอื่นนั่นคือเด่นคุณ เมื่อความรักสุกงอมทั้งคู่ก็ตกลงที่จะแต่งงานใช้ชีวิตร่วมกัน และก่อนถึงวันแต่งงานจิตตาก็เล่าความจริงว่าอดีตของเธอเป็นใคร รวมถึงเหตุใดถึงต้องมาอยู่ที่บ้านย่าเช่นนี้ เด่นคุณได้แต่ยิ้มและตอบกลับมาว่า เขารักเธอ คิดว่ารู้จักผู้หญิงที่เขารักและต้องการให้เป็นแม่ของลูกเขามากพอ ยิ่งคิดเช่นนี้จิตตาก็ยิ่งคิดถึงสามีจับหัวใจ

“ฉันคิดถึงพี่เหลือเกิน” จิตตายกมือขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นพร้อมจะค่อยๆ ไหลอาบแก้ม ในขณะที่ยังมองกล่องไม้ซึ่งเก็บทั้งเรื่องราวที่เป็นความทุกข์และความสุขของเธอเอาไว้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!

“แม่จิตจ๋า ดาขอเข้าไปได้ไหมคะ” เสียงเคาะประตูห้องพร้อมกับเสียงของมธุรดาบุตรสาวซึ่งดังขึ้น ทำให้จิตตายกมือปาดน้ำตาพร้อมกับสูดอากาศให้เต็มปอด ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“เข้ามาสิลูก”

“ดาจะออกไปตลาดก็เลยมาบอกแม่นะจ้ะ” ขณะพูดก็หย่อนตัวลงนั่งข้างๆ มารดา กล่องไม้ที่เห็นตรงหน้า เธอรู้ว่าภายในล้วนแต่มีของสำคัญกับมารดาทั้งสิ้นและสำคัญกับเธอมากด้วยเช่นกัน เพราะนั่นคือของแทนตัวผู้เป็นบิดาที่จากไปเมื่อหลายปีก่อน

“คิดถึงพ่ออยู่เหรอจ๊ะแม่”

“จ้ะ...เมื่อคืนแม่ฝันถึงพ่อ เช้ามาเลยอดไม่ได้ที่จะเอาของพวกนี้มาดู”

“พ่อจ๋า พักนี้แม่ไม่สบาย แถมยังไม่ยอมไปหาหมอด้วย พ่อช่วยพูดกับแม่ให้ไปหาหมอหน่อยสิจ้ะ” มธุรดามองกล่องไม้ในมือมารดาพร้อมกับเอ่ยขึ้น

“อย่าไปฟังลูกนะพ่อ แม่สบายดี วันนี้ให้ออกไปช่วยดาขายผลไม้ที่ตลาดยังไหวเลย” จิตตารีบแย้งคำพูดของบุตรสาวทันที

“ไม่ต้องหรอกจ้ะแม่ แม่อยู่บ้านพักผ่อนเถอะนะ จะได้หายไข้” ต่อให้มารดาสบายดี มธุรดาก็ไม่อยากให้ออกไปขายผลไม้ช่วยเธอที่ตลาดสักเท่าไหร่นัก ยิ่งระยะหลังๆ มานี้มารดาไม่สบายเจ็บออดๆ แอดๆ ด้วยแล้วเธอก็ยิ่งห่วง

“แต่ดาจะขายคนเดียวไหวเหรอลูก ผลไม้ตั้งหลายอย่าง แต่ละอย่างก็ไม่ใช่น้อยๆ เลย” จิตตาเป็นห่วงบุตรสาวไม่น้อย เพราะนี่คือฤดูผลไม้ ทุกสวนมีผลไม้ออกพร้อมๆ กันจนแทบจะล้นตลาด โชคดีที่สวนของเธอมีพ่อค้าคนกลางมาเหมาไปบ้าง ส่วนที่เหลือจึงต้องเอาไปขายที่ตลาดร้อยปี

“ไหวสิจ้ะ ดาลูกแม่จิต พ่อเด่นเสียอย่าง” ต่อให้มีผลไม้ที่ต้องเอาไปขายเองมากกว่านี้ มธุรดาก็ไม่หวั่น เพราะรู้ว่าเธอนั้นต้องขายได้อยู่แล้ว ลูกชาวสวนอย่างเธอไม่ยอมท้อถอยอะไรง่ายๆ แน่นอน เสียชื่อพ่อเด่นคุณหมด

“จ้ะ...งั้นแม่ขอให้ขายดิบ ขายดี มีคนเหมาผลไม้เรานะลูก”

“จ้ะแม่ ดารักแม่นะ” มธุรดาไหว้รับคำอวยพรของมารดาพร้อมบอกรักอย่างที่เคยได้ทำมาตลอด เธอยิ้มจนโลกทั้งโลกดูสดใสไปหมด

“แม่ก็รักดานะลูก” จิตตาหอมแก้มบุตรสาวให้หายรัก มธุรดายิ้มกว้างมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า ก่อนจะสวมกอดแล้วออกไปตลาด พอคล้อยหลังบุตรสาวใช่ว่าจิตตาจะอยู่บ้านพักผ่อนตามคำขอ เพราะเมื่อเห็นว่ามธุรดาออกไปแล้ว เธอก็แต่งตัวเข้าสวน ดูคนงานรายวันที่จ้างมาเก็บผลไม้ส่งพ่อค้าที่จะมารับ แต่ยืนดูเปล่าๆ ก็กลัวจะเสียเวลาจึงลงมือช่วยเก็บอีกคน

ในกองถ่ายละครหรือภาพยนตร์นั้นปรกติจะวุ่นวายมากอยู่แล้ว แต่วันนี้ดูเหมือนความวุ่นวายจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า เมื่อผู้บริหารสูงสุดของโมเดลลิ่งชื่อดังและยังเป็นถึงเจ้าของโปรเจคภาพยนตร์รักแห่งปีเรื่องที่กำลังถ่ายทำอยู่นี้จะเดินทางมาเยี่ยมกองถ่าย ด้วยความขึ้นชื่อเรื่องความสมบูรณ์แบบ ทุกอย่างต้องออกมาดีเท่านั้น ทำให้ทุกคนในกองถ่ายต่างพากันทำงานด้วยความเกร็ง กลัวจะไม่ถูกใจชายหนุ่มที่ชื่อ อีธาน โคปแลนด์ ผู้มีเชื้อสายไทย แคนาดา

พวกเขาไม่ต้องการให้งานวันนี้มีอะไรผิดพลาดแม้แต่เรื่องเล็กน้อย เพราะหากเกิดขึ้นนั่นอาจทำให้ตกงานกันได้ง่ายๆ แต่ใช่ว่าจะมีแค่เรื่องงานเท่านั้นที่อีธานให้ความสำคัญ ลูกน้องทุกคนชายหนุ่มเองก็ให้ความสำคัญเช่นกัน โดยเฉพาะเรื่องอาหารการกิน โดยใช้คติกองทัพต้องเดินด้วยท้อง ในขณะที่ทุกคนในกองถ่ายกำลังวุ่นวายตระเตรียมทุกอย่างให้พร้อม บรรดานักแสดงสาวสวยเองก็พากันแต่งหน้า แต่งตัวเพื่อรอรับอีธานเช่นกัน