รักดุจสายน้ำ [ Way to love ]

เอี๊ยดดดด เสียงยางรถหรูบดบล็อกปูพื้นเสียงดังจากด้านหน้าประตูเป็นเหตุให้คนในบ้านที่กำลังกินมื้อเย็นให้ความสนใจในทันที

“นั่นใช่เสียงรถคุณพ่อหรือเปล่า” คุณแขไขเอ่ยกับหััสวีร์ลูกชายเพียงคนเดียวของเธอและคุณหาญรัช

แต่คำถามของเธอไม่ทันที่ผู้เป็นลูกจะได้ตอบ คำตอบก็เดินเข้ามาในห้องอาหาร ใบหน้าของผู้มาเยือนบ่งบอกชัดเจนไม่ปิดบังอำพรางอารมณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้แม้สักนิด

“ไอ้ลูกเลว!” คำทักทายแรกที่ผู้เป็นพ่อเอ่ยกับลูกชายเพียงคนเดียว คนเป็นแม่ที่รักลูกชายยิ่งถึงกับเปลี่ยนสีหน้าไปทันที

“คุณหาญรัช! ทำไมคุณถึงพูดกับตาหัสแบบนั้น” สัญชาติญาณการปกป้องในตัวผู้เป็นแม่แผ่ขยายเป็นวงกว้างในทันที

“วันนี้ผมจะไม่เพียงแค่พูดเท่านั้น ผมจะเอาเลือดหัวโง่ๆ ของมันออกมาด้วย”

โอ้ย! “นี่คุณจะทำอะไร!” แขไขเข้าขวางระหว่างพ่อลูกไว้ในทันที สองมือของเธอพลักหาญรัชให้ออกห่างไปอย่างสุดแรง หาญรัชที่ไม่ทันตั้งตัวจึงเซถลาถอยหลังไปชนเก้าอี้ โครม! ดีที่สิ่งที่ล้มไปคือเก้าอี้ไม่ใช่ร่างสูงใหญ่ของเขา

แขไขยังยืนมั่นขวางร่างสูงเพรียวของบุตรชายวัยสิบหกกับบิดาของบุตรชายที่กำยำสูงใหญ่กว่าเธอและลูกชายมากนัก หากมีการลงไม้ลงมือกันจริง ทั้งเธอและบุตรชายคงไม่อาจต้านทานผู้ที่เป็นบิดาได้

“ปกป้องมัน...ดี! ถ้างั้นเธอก็ดูนี้!!” หาญรัชโยนซองเอกสารที่ถือมาโยนใส่หน้าแขไขไร้ความปราณีอย่างสิ้นเชิง แขไขก้มลงหยิบมันขึ้นมาและเมื่อเธอเห็นเอกสารดวงตาเธอก็เบิกกว้าง และหันกลับไปมองลูกชายสุดรักสุดหวงแหน

“หัส นี่ลูก...ลูกทำอะไรลงไป” แขไขกล่าวออกไปอย่างไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ตนเห็นอยู่ในตอนนี้ “ไม่...ไม่เป็นไร” หัสวีร์ยังไม่ทันได้เอ่ยคำตอบแขไขก็เอ่ยตัดบทเขา และเธอก็หันกลับไปหาสามีทันที

“เราแจ้งทางโรงเรียนขอให้ลูกกลับไปเรียนเหมือนเดิมได้ใช่มั้ย ไม่สิ! มันต้องได้ ผู้อำนวยการโรงเรียนกับคุณเป็นเพื่อนกันนิค่ะ...”

“ผมไม่กลับไปครับ” หัสวีร์แสดงจุดยืนของตนด้วยความนิ่งสงบ จะว่าไป ณ สถาณการณ์ตอนนี้คนที่สงบที่สุดก็คงมีเพียงหัสวีร์ผู้เป็นสาเหตุของความวุ่นวายในวันนี้

“แกกล้า!” หาญรัชชี้หน้าปรามาสข่มลูกชาย

“ผมเป็นคน ผมมีสิทธิ์เลือกเส้นทางชีวิตของผมเอง”

“เลือก! แกตาบอดหรือไงถึงมองไม่เห็นว่าฉันพ่อแกทำมาหากินอะไรเลี้ยงดูจนแกเติบโตขึ้นมาปีกกล้าขาแข็งอวดดีกับฉันอยู่ตลอดเวลา”

“นั่นคือหน้าที่ของคนเป็นพ่อ แล้วคุณพ่อคนเดียวบนโลกใบนี้หรือครับที่มีสิทธิ์เลือกเส้นทางชีวิตของตัวเอง”

“ไอ้หัส!”

“นี่!” แขไขแม้จะตกใจและเสียใจกับสถานการณ์ในตอนนี้ แต่ลูกชายเพียงคนเดียวก็ยังคงสำคัญที่สุดยิ่งกว่าชีวิตของเธอ เธอขวางสามีที่กำลังจะเข้าทำร้ายลูกชายอีกครั้ง

“ตกลงคุณอยากให้มันทำตามที่มันต้องการอย่างงั้นเหรอ”

“ไม่! แต่ฉันไม่ยอมให้คุณทำร้ายลูกเด็ดขาด” หาญรัชพยักหน้าถี่ๆ เพราะภายในใจเขาก็ยังมีพวกอยู่

“ถ้าฉันไม่เซ็นต์ แกก็ไม่สมหวัง”

“ถ้าคุณพ่อไม่เซ็นต์ ผมก็จะปลอมลายเซ็นต์คุณพ่อแต่ถ้าหากในวันข้างหน้าทางโรงเรียนทราบ ในตอนนั้นผมก็ยินดีรับโทษทัณฑ์ทางกฎหมาย ผมก็ขออภัยคุณพ่อล่วงหน้าที่จะต้องอับอายขายหน้า”

“คุณได้ยินมั้ย...” หาญรัชโกรธจนตัวสั่นเสียงสั่น เมื่อไหร่กันเขาก็จำไม่ได้แล้วที่จู่ๆ ลูกชายที่เขารักและรักเขากลับกลายเป็นดั่งน้ำกับไฟที่ไม่อาจอยู่ใกล้กันได้ “ฉันจะตัดแกออกจากกองมรดก” เสียงคำรามบ่งบอกถึงที่สุดของทุกอย่าง สองคนที่ได้ยินจะต้องเกรงกลัวคำประกาศิตนี้ แต่หาญรัชถูกแค่ครึ่งเดียว เพราะผู้ที่เกรงกลัว

กรี๊ดดดด แขไขกรีดร้องเสียงดังลั่น “คุณหาญรัช!” พร้อมเสียงตะโกนดังลั่น “คุณมันสารเลว คุณมันชั่ว คุณรอโอกาสนี้มาตลอดใช่มั้ย เอาสิ! ถ้าคุณกล้าทำร้ายลูก ฉันจะฟ้องคุณให้คุณสูญเสียทุกอย่าง” หาญรัชเม้มปากแน่น เมียเขาทำไมถึงโง่งี่เง่าขนาด ซึ่งถ้าเธอไม่โง่ไม่งี่เง่าสถานการณ์วันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

“ก็ได้!” หาญรัชคล้านจะเอ่ยอะไรทั้งสิ้น เขาดึงปากกาออกมาจากกระเป๋าด้านในของเสื้อสูทและดึงเอกสารในมือภรรยาคืนมา เขาจรดปากกาเซ็นต์ชื่อยินยอมในเอกสารที่ถือมาในทันที “ขอให้ลูกบังเกิดเกล้าของคุณจงเจริญ!” สิ้นคำประชดประชันเอกสารดังกล่าวก็ปลิวว่อนและค่อยๆ ล่วงหล่นสู่พื้น ความเงียบบังเกิดขึ้นโดยรอบโดยทันที

เป็นหัสวีร์ที่ก้มลงหยิบเอกสารขึ้นมาเขาเก็บใส่ซองด้วยใบหน้าราบเรียบ และเขาก็หันไปยิ้มให้คุณแขไข แม่ผู้ที่รักและปกป้องเขาอย่างไร้ข้อจำกัด

“หัส! ทำไมลูกถึงทำแบบนี้...” หัสวีร์ก็ยังคงยิ้มอบอุ่น แต่คำพูดที่เอ่ยออกมากลับทำให้คุณแขไขอยากจะเป็นลม

“เงินไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต” พูดจบเขาก็โอบกอดร่างผู้เป็นแม่ที่แข็งทื่อทีหนึ่งก่อน ก่อนที่จะกล่าวขอตัวและเดินกลับขึ้นห้องนอนของตัวเองไปอย่างสงบ