กรงรักรามินทร์

“ผู้ชายคนนั้นขับรถชนแม่ของมีนตายแถมยังทำให้มีนตาบอดอยู่ทุกวันนี้ คุณพ่อยังจะบังคับให้มีนแต่งงานกับเค้าอีกเหรอคะ” หญิงสาวที่มีใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตา ตอนนี้ใบหน้าและดวงตาแดงก่ำเพราะผ่านการร้องห่มร้องให้มาร่วมครึ่งชั่วโมง

“ฉันต้องเอาเงินมาพยุงโรงงานไม่อย่างงั้นจะอยู่กันรอดได้ยังไง” ศรุตชายร่างท้วมวัย50กว่ายืนเท้าเอวมองจ้องลูกสาวของภรรยาคนรองตาเขม็ง เขาตวาดเสียงดังลั่นใส่มีนานุชที่ไม่ยอมเชื่อฟังในสิ่งที่ตัวเองพูดเลยสักครั้ง

“คุณพ่อก็หาวิธีอื่นที่ไม่ใช่มาบังคับมีนให้แต่งงานกับคนที่เป็นฆาตกร ฮือๆๆ..” หญิงสาวสะอื้นตัวโยนหน้าตาแดงก่ำ ยกมือปาดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า

น้อยอกน้อยใจที่พ่อเห็นตัวเองเป็นสินค้าที่คิดจะขายให้ใครก็ได้ง่ายๆ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแท้ๆ ว่าผู้ชายที่สู่ขอเธอไปเป็นภรรยาสร้างความเจ็บปวดหัวใจให้เธอไว้มากแค่ไหน

“แกต่างหากที่ทำให้แม่แกตาย ถ้าวันนั้นแกไม่คะยั้นคะยอให้แม่แกออกไปข้างนอกตอนกลางคืนคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก”

“เกิดเป็นมีนมันผิดทุกอย่างเลยสินะคะ ฮือๆๆ..ไม่รู้จะทำให้มีนเกิดมาทำไม” แม้จะมองไม่เห็น หญิงสาวแค่ฟังจากเสียงก็พอจะรู้ว่าหน้าตาท่าทีของพ่อเธอนั้นดูโมโหโกรธาเธอมากแค่ไหน เพราะก่อนหน้านี้ก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากันโดยตลอดอยู่แล้ว

คนอย่างเธอมันก็แค่ลูกชัง ไม่เหมือนกับลูกรักอย่างพี่สาวของเธอที่เป็นลูกของเมียหลวง รายนั้นจะทำอะไรพ่อของเธอก็ตามไจไปเสียหมดทุกอย่าง

“ยัยมีน” เพียะ

มีนานุชหน้าหันไปตามแรงเหวี่ยงมือหนาของคนเป็นพ่อ ตอนนี้เธอพูดอะไรไม่ออกได้แต่ขบเม้มริมฝีปาก ปล่อยให้น้ำตาไหลทะลักระบายความรู้สึกในใจออกมาเท่านั้น

“คุณคะ” เปรมนภารีบดึงสามีของเธอเอาไว้ ถึงแม้จะไม่ค่อยถูกกับลูกของภรรยาคนรองของสามีเธอเพราะไม่ค่อยชอบความดื้อรั้น แต่ก็ไม่ได้ชอบให้สามีใช้ความรุนแรงในบ้าน

“ตีมีนให้ตายไปเลยสิคะ ตีเลยสิ” ใบหน้าสวยขบกัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสัน มือเรียวกำจิกกันแน่นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

“มีน” เปรมนภาต้องปรามมีนานุชให้สงบปากสงบคำ ไม่เช่นนั้นอาจจะถูกศรุตบันดาลโทสะอีกจนได้ ก่อนจะรีบปรี่เข้าไปดึงมือมีนานุชให้เดินตามเธอกลับไปที่ห้องนอน

“ทีหลังก็หัดระวังคำพูดกับพ่อเราบ้างยัยมีน” เปรมนภาพามีนานุชกลับห้องของหญิงสาวมาได้ก็เห็นทีจะต้องนั่งสอนกันเสียหน่อย เธอก็ไม่ได้เข้าข้างสามีทุกเรื่อง แต่การที่มีนานุชเถียงคนเป็นพ่อคำไม่ตกฟากทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าพ่อตัวเองเป็นคนอารมณ์ร้อนมันก็ทำให้เกิดเรื่องลงไม่ลงมืออย่างเมื่อครู่

“ก็คุณพ่อเอาปัญหามาไว้ที่มีนทำไมล่ะคะ เห็นแก่ตัวไม่เลิก” สาวเจ้าว่าเสียงสะอื้น และยังคงปาดน้ำตาอยู่ตลอดเวลา

“อย่าพูดถึงพ่อเราแบบนั้นนะ”

“หรือแม่ใหญ่ว่ามันไม่จริงล่ะคะ ถ้าคุณพ่อไม่เห็นแก่ตัว คงไม่ทำให้แม่ใหญ่เจ็บปวดใจโดยการมาหลอกแม่ของมีนให้เป็นเมียน้อยหรอกค่ะ”

เปรมนภาถอนหายใจอ่อน เธอเถียงอะไรมีนานุชไม่ออก เพราะมันก็จริงอย่างที่มีนานุชได้พูดออกมา

“ช่างเถอะ ตอนนี้โรงงานของเราติดหนี้ธนาคารจนเค้าจะสั่งยึดทรัพย์สินแล้ว ที่แกเติบโตมาได้อย่างสุขสบายไม่ได้ขัดสนเงินทองก็เพราะเงินที่ได้จากโรงงานนี้นะมีน ถือว่าฉันขอร้องเธอก็ได้ ช่วยครอบครัวสักครั้งเถอะนะ” เธอขอร้องมีนานุชเสียงอ่อน

“พี่เมล่ะคะ ผัวเค้าก็รวยทำไมไม่ให้เค้าช่วยล่ะคะ” เธอเอ่ยถึงเมนิลาลูกสาวของเปรมนภา ที่ก่อนจะแต่งงานพูดเย้ยหยันเธอนักหนาว่าหาสามีได้ทั้งหล่อทั้งรวย มีกินมีใช้สบายตลอดชาติไม่ต้องทำอะไร ทำไมตอนนี้พ่อของเธอไม่เห็นโผล่หน้าไปเรียกร้องให้ลูกรักช่วย

“ฉันไปขอร้องแล้ว ลำพังยัยเมก็เป็นแค่ลูกสะใภ้ ทุกวันนี้ก็นังต้องทำงานแลกกับเงินเดือนเหมือนกัน เธอจะให้ฉันไหว้เธอก็ได้”

“ไม่ต้องค่ะ” คนที่ไม่เห็นอะไรรีบยกไม้ยกมือห้าม

“ฉันกับพ่อเธออับจนหนทางแล้วจริงๆ นะมีน” หญิงวัยกลางคนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ

“มีนจะช่วยแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะคะ” หญิงสาวจำใจกัดฟันตอบตกลงเปรมนภาไป

“ขอบใจมากนะมีน ขอบใจจริงๆ” เปรมนภาพอจะหายใจหายคอได้คล่อง หากมีนานุชไม่ช่วยเธอก็ไม่รู้ว่าจะพึ่งใครจริงๆ เพราะที่ทางที่เป็นสมบัติติดตัวมาก็จำนองไว้กับธนาคารหมดแล้ว เครื่องเพชรเครื่องพลอยที่เคยมีเธอก็เอาไปขายจนหมดเกลี้ยง ก็ยังไม่สามารถใช้หนี้ธนาคารได้หมดอยู่ดี

“แล้วก็บอกคุณพ่อด้วยนะคะ ว่าเรื่องที่มีนจะต้องแต่งงานอย่าให้ยายของมีนรู้”

“ได้ แล้วฉันจะกำชับให้” หมดธุระเปรมนภาก็เดินหน้าละห้อยออกจากห้องของมีนานุชไป หากก่อนหน้าสามีของเมนิลาช่วยเรื่องการเงินของบ้านได้ เชื่อว่าสามีของเธอคงไม่ยอมเอ่ยปากตกลงยกมีนานุชให้แต่งงานกับรามินทร์ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นฆาตรกรและเคยติดคุกมาก่อนแบบนี้หรอก

เสียงประตูห้องของเธอปิดสนิทได้ หญิงสาวตัวเล็กที่มีหน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตาปากนิดจมูกหน่อย ผมดำขลับยาวตรงถึงกลางหลัง วัย24ย่าง25ก็นั่งกอดเข่าร้องให้น้อยใจในโชคชะตา เพราะตั้งแต่เกิดมาชีวิตของเธอก็ไม่เคยมีอะไรสมหวังไปกับคนอื่นเขาสักอย่าง

ตั้งแต่เกิดมาเธอก็มีแต่คำว่าลูกเมียน้อยติดหน้ามาโดยตลอด เพราะแม่ของเธอถูกคนเป็นพ่อหลอกว่ายังไม่แต่งงานมีลูกมีเมีย แม่เธอเพิ่งมารู้ความจริงว่าคนที่รักมีลูกมีเมียอยู่แล้วก็ตอนที่เธอได้ขวบกว่า

ตอนนั้นเปรมนภาก็เหมือนแบ่งรับแบ่งสู้ ยอมที่จะรับแม่ของเธอและเธอเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยกัน เพราะเห็นว่าไหนๆ สามีก็สร้างเรื่องไปแล้ว ตลอดเวลาที่เข้ามาอยู่เป็นครอบครัวใหญ่เธอก็ถูกเมนิลาลูกของเปรมนภาแกล้งและกรอกหูเธอทุกวันว่าเธอคือลูกเมียน้อย

คราแรกเธอก็ไม่ได้ตอบโต้เพราะไม่เข้าใจ แต่พอจะรู้เรื่องทุกอย่างเธอก็อดไม่ได้ที่จะทะเลาะกับพี่สาวต่างแม่จนถึงขั้นลงไม้ลงมือ และสุดท้ายลูกชังอย่างเธอก็ต้องถูกพ่อทำโทษอยู่คนเดียว

แม่ของเธอเห็นว่าหากปล่อยให้เธอและเมนิลาอยู่ร่วมบ้านกันต่อไปคงต้องถูกตีไม่เว้นวันแน่ จึงเลือกที่จะส่งเธอไปอยู่กับยายที่ต่างจังหวัดและเรียนที่นั่นจนจบมหาวิทยาลัย

หลังจากเรียนจบเธอคิดว่าจะหางานทำและมาอยู่ด้วยกันกับแม่อีกครั้ง แต่ฝันก็สลายเพราะวันที่เธอจะไปฉลองเรียนจบกับแม่ ผู้ชายคนนั้น คนที่ชื่อรามินทร์...ก็มาพรากแม่ของเธอไปและพรากแสงสว่างของดวงตาเธอไปด้วย

เรื่องราวเลวร้ายเกิดขึ้นได้สองปีกว่าแล้ว เธอยังจำภาพที่แม่ของเธอมีเลือดอยู่เต็มหน้าได้ขึ้นใจ และวันนี้ผู้ชายคนนั้นก็กลับมากรีดแผลใจของเธอให้มันกว้างขึ้นกว่าเดิมอีกครั้ง โดยการเลือกให้เธอไปเป็นคู่ชีวิต โดยที่ไม่คิดเลยว่าเธอจะต้องเจ็บปวดทรมานใจมากแค่ไหน