รักร้ายๆเมื่อ...สามีฉันเป็นมาเฟีย

มาร์คัส นิคาซิโอ้ นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้สีดำสนิทภายในห้องหรูหราของโรงแรมที่มีเพียงเศรษฐีเท่านั้นที่จะเข้าพักได้ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มมองดูผู้หญิงสิบคนที่ยืนสวมชุดชั้นในเรียงแถวอยู่ต่อหน้า

สาวๆ เหล่านี้ดีกรีระดับนางแบบ ดารา พริตตี้ ทรวดทรวงองค์เอวเป๊ะหมดทุกจุด จุดไหนที่ไม่เป๊ะก็ไปเสริมแต่งด้วยเทกนิคทางการแพทย์จนงดงามสมบูรณ์แบบ

ทั้งหมดต่างยิ้มยั่วยวนเขา หวังว่าจะได้เป็นหนึ่งในคนที่เข้าตามาร์คัส...

ถึงแม้ว่าเขาจะได้ชื่อว่าเป็นจอมโหดและไร้หัวใจ แต่เขาก็มีเงินเยอะมาก และพร้อมจะมอบรางวัลให้ผู้หญิงที่ทำให้เขาถูกใจ ไม่ว่าปรารถนาสิ่งใด คงมีเพียงเดือนดาวและทะเบียนสมรสเท่านั้นที่เขาไม่สามารถให้ใครได้

ถ้าพูดถึงทรวดทรงที่โดนใจสุดคงไม่พ้น... ชายหนุ่มจับจ้องมองโศภิตา ดีกรีดารานางยั่วสุดเซ็กซี่ ก่อนชี้นิ้ว

“ฉันเลือกเธอ”

หญิงสาวยิ้มกว้าง เชิดหน้าขึ้น ท่ามกลางสีหน้าผิดหวังของสาวๆ คนอื่น เธอนวยนาดมาย่อกายตรงหน้ามาร์คัส

“ขอบคุณนะคะคุณมาร์คัส”

“อย่าเรียกทำสนิทกับฉัน” บอกเสียงเย็น “ให้เรียกฉันว่านิคาซิโอ้”

เธอหน้าเสียเล็กน้อย แต่พอคิดว่าตัวเองโชคดีที่จะได้ปรนนิบัติมาร์คัสเป็นเวลา 1 เดือนเพื่อแลกกับสิ่งที่ต้องการ เธอก็กลับมายิ้มหวานได้ตามเดิม

“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ ฉันชื่อโศภิตานะคะ เรียกว่าโศก็ได้”

ชายหนุ่มพยักหน้า ก่อนปรายตามองผู้หญิงที่เหลือ “ใส่เสื้อผ้าแล้วก็ไปรับเงินค่าเสียเวลาได้”

ทุกคนทอดถอนหายใจยาวเหยียด ก้มเก็บเสื้อผ้ามาสวม ก่อนจะเดินออกจากห้องไปรับเงินชดเชยค่าเสียเวลาจากลูกน้องคนสนิทของมาร์คัสที่รออยู่

ชายหนุ่มสั่งโสภิตา “ถอดชุดชั้นในออกซะ”

เธอรีบร้อนถอดออกด้วยความเต็มใจ ก่อนจะขึ้นไปนอนทอดกายอยู่บนเตียงรอ ร่างสูงใหญ่ลุกตามขึ้นเตียง ถามเสียงเย็นชา

“รู้ใช่ไหมว่าเธอมีหน้าที่ทำให้ฉันมีความสุข 1 เดือน”

“รู้ค่ะ”

“แล้วฉันจะให้ทุกอย่างที่ต้องการ ไม่ว่าจะเงิน ทอง หรือทรัพย์สินอะไร”

“ค่ะ” เธอพยักหน้า ดวงตาเป็นประกาย ในขณะที่มาร์คัสปลดเข็มขัดออกแล้วรูดซิบกางเกง ควักเจ้าโลกออกมาโดยไม่ถอดเสื้อผ้าตัวเองแม้แต่ชิ้นเดียว จากนั้นก็จับเธอแหกขาแล้วสวมถุงยาง จากนั้นยัดเยียดความเป็นชายเข้าไป กระแทกกระทั้น ไม่เล้าโลม ไม่สร้างบรรยากาศอะไรทั้งสิ้น ซอยๆ ไม่ฟังเสียงอะไรจนเธอเจ็บแสบเพราะแรกๆ นั้นขาดน้ำหล่อลื่น

“อะ...” เธอตาเหลือก จุกและแสบไปหมด คู่นอนที่ผ่านมาของเธอไม่มีใครดิบและเถื่อนขนาดนี้มาก่อน จากที่ควรมีความสุขสมก็กลายเป็นความเจ็บปวด

“ทำไม...ไม่ชอบหรือไง” เขาถามเสียงเรียบ แววตาเฉยเมย ซึ่งเธอรู้ดี...หากเขาไม่พอใจก็จะไล่ให้ออกจากห้องได้ง่ายๆ แม้จะยังไม่เสร็จก็ตาม หญิงสาวฉีกยิ้ม แสร้งครางกระเส่าเหมือนเสียวมาก ทั้งที่จริงๆ แล้วเจ็บ และภาวนาให้เกมพิศวาสครั้งนี้จบลงไวๆ

“ชอบสิคะ อ๊ะ อ๊าส์ส์”

เขายิ่งเพิ่มความรุนแรงมากขึ้น...เนิ่นนานจนเธอหมดแรง ทั้งที่เป็นฝ่ายนอนเฉยๆ ทว่าเรี่ยวแรงกลับหดหาย ต่างจากชายหนุ่มที่ยังคงความเสมอต้นเสมอปลายในการกระหน่ำทิ่มแทง มีเพียงหยดเหงื่อที่ซึมเล็กหน่อยตรงข้างขมับเท่านั้นที่บอกให้รู้ว่าเขาใช้แรงเยอะแค่ไหน

“มะ ไม่ ไม่ไหวแล้วค่ะ อา...” เธอครางในลำคอ สั่นไปทั้งตัว กว่าเขาจะเสร็จสิ้นบทสวาทก็ใช้เวลานาน...นานจนเธอแทบจะตายเอาเสียให้ได้

เสร็จกิจ มาร์คัสก็ผละถอยห่างทันควัน รูดซิบกางเกง ไม่เหลือบมองร่างดาราสาวที่นอนระทวยหน้าซีดอยู่บนเตียงสักนิด

“เดี๋ยวย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านฉัน1 เดือนนะ”

“ค่ะคุณนิคาซิโอ้” รับคำเสียงแผ่วโหยเหมือนคนใกล้ตาย ในขณะที่ชายหนุ่มเปิดประตูออกจากห้อง วันนี้เขาเหมาชั้นบนสุดของโรงแรมทั้งชั้น นอกห้องสวีทจึงมีแต่คนของเขาพลุกพล่าน

เขาเป็นคนรักษาความสะอาด ทุกครั้งที่มีเซ็กซ์กับใครจะต้องสวมถุงยาง แม้ลึกๆ จะอยากทำสดๆ โดยไม่ต้องใช้ถุง แต่เพราะผู้หญิงที่ต้องการเงินจนยอมปรนเปรอกามให้เขานั้นแต่ละคนก็ล้วนเคยมีประสบการณ์เรื่องอย่างว่ามาแล้วทั้งนั้น

จะว่าไปตั้งแต่เขาเริ่มทำผู้หญิงเป็น ไม่มีสักครั้งที่จะได้ชิมรสสาวบริสุทธิ์

แต่ก็เอาเถอะ แค่ได้ปลดปล่อยก็พอใจแล้ว

เรนดิชยืนพินอบพิเทา อีกหลายคนยืนเอามากุมเป้าก้มหน้าเรียงรายอีกเกือบสิบคน...บนพื้นกระเบื้องที่เยียบเย็นมีร่างเล็กบางในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นตัวเก่าๆ นั่งคุกเข่าก้มหน้าอยู่ ผมหยักศกยาวถึงกลางหลังยุ่งรุงรัง

“ท่านครับ...” เรนดิชปรายตามองสาวร่างเล็กที่ไม่ยอมเงยหน้าสบตาใครทั้งสิ้น “ผมไปทวงหนี้จากไอ้ลมแล้ว แต่มันบอกไม่มีอะไร ทรัพย์สินมีค่าในบ้านก็ขายจนเกือบหมด มันให้ตัวผู้หญิงคนนี้มา บอกว่าเป็นน้องสาวมัน ขอยกให้ท่านเพื่อขอลดหนี้ครับ”

มาร์คัสขมวดคิ้ว “จะบ้าหรือไง เงินตั้งสองล้าน จะให้ตัวเด็กมอมแมมมาคนนึงเพื่อขอลดหนี้เนี่ยนะ บาทเดียวฉันยังไม่อยากลดให้เลย”

“ถ้าขัดเนื้อขัดตัวดีๆ แล้วส่งไปขายล่ะครับ” เรนดิชแนะนำ คิดว่าปกติเจ้านายของเขาก็ทำธุรกิจสีเทาๆ อยู่แล้ว แต่เรื่องยาเสพติดกับค้ามนุษย์นี่ไม่เคย ถ้าหากทำล่ะก็...จะต้องรุ่งแน่ “ลองทำด้านนี้ดูบ้างดีไหมครับ”

หญิงสาวเนื้อตัวสั่นเทา มือกำแน่นวางบนต้นขา รูปร่างที่ผ่ายผอมและท่าทางหวาดกลัวของเธอทำให้มาร์คัสมองขันๆ

“ไหนเงยหน้าขึ้นสิ”