สาวใช้คนเก่งของผม

ผมชื่อ ‘บิ๊ก’ ครับ ช่วงเรียนมหาลัยปี 4 ผมเรียนหนักมาก บางครั้งต้องทำรายงานกับเพื่อนๆ จนดึกดื่น ทำให้ผมกลับบ้านบ้างไม่กลับบ้าง แม้ว่ารถเมล์จะหมดประมาณเที่ยงคืน แต่ผมก็สู้ระยะเวลาเดินทางไม่ไหวครับ บางคืนผมเลยต้องอาศัยนอนตามบ้านเพื่อน

สุดท้ายแม่ก็เลยฝากให้ผมไปอยู่ที่บ้านลุงแถวมีนบุรีน่ะครับ จะได้เดินทางได้สะดวกหน่อย ประกอบกับลุงผมต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดนาน 1 เดือน นั่นก็เท่ากับว่าผมจะได้ช่วยลุงดูแลบ้านไปด้วยเลย

ลุงผมเป็นพ่อหม้ายเมียตายครับ แต่แกไม่ได้แต่งงานใหม่ แม่ว่าแกครองตัวเป็นโสดเพราะรักเมียมาก อีกอย่างระยะเวลาทำใจที่เมียตาย ทำให้แกทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับการทำงาน แกจึงติดที่จะใช้ชีวิตอยู่ตามลำพัง อีกทั้งยามที่แกต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัด บ้างก็ 1 เดือน และมีบ้างที่หลายเดือน ทำให้แกอยากใช้ชีวิตให้คุ้มค่ามากที่สุด หากมีเมียใหม่แกก็คงจะทำงานไม่ได้เต็มที่

“คิดซะว่าเป็นบ้านของตัวเองนะบิ๊ก มีอะไรขาดเหลือก็บอกเหมียวเขา”

“ครับลุง เดินทางปลอดภัยนะครับ สวัสดีครับ”

ผมกดตัดสายโทรศัพท์ ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองบ้านครึ่งตึกครึ่งไม้สีฟ้าหม่นตรงหน้า จากแผนที่ที่แม่ให้มา บ้านเลขที่ และคำยืนยันจากลุงที่คุยโทรศัพท์กันเมื่อครู่ก็ยืนยันได้ว่าผมมาถูกบ้านแล้ว

ใช่ครับ ผมเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก ผมก็เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปล่ะครับ เวลาแม่ชวนไปบ้านญาติ ผมไม่อยากไปหรอก อ้างว่าติดเรียน ติดทำรายงานมั่ง แค่นี้แม่ก็ไม่บังคับผมแล้ว และวันแรกที่ผมย้ายมาอยู่บ้านลุง ก็เป็นวันที่ลุงเดินทางไปดูงานพอดีครับ ผมก็เลยไม่ได้เจอลุง ได้แต่คุยโทรศัพท์กันเมื่อสักครู่เท่านั้น

ติ๊งหน่อง... ติ๊งหน่อง...

ผมกดออดหน้าบ้านได้สักพักหนึ่ง แต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้ครับ ทั้งที่ลุงบอกว่าเด็กทำงานบ้านที่ชื่อว่า ‘เหมียว’ เธออยู่ในบ้าน แต่เธอกลับไม่ออกมาเปิดประตูให้ผมครับ หรือว่าเธอจะไม่อยู่ ผมคิดก่อนจะเดินตรงไปยังประตูเล็กที่อยู่ด้านข้าง มองลอดเข้าไปก็เห็นว่าลงกลอนไว้ นั่นก็แปลว่าเธอจะต้องอยู่ข้างในแน่ แต่ทำไมเธอไม่ออกมาเปิดประตูให้ผมล่ะครับ

ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วล่ะ เพราะตั้งแต่เช้าก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง กะว่าจะรีบมาให้ทันเจอลุง ก่อนที่ลุงจะออกจากบ้าน แต่ก็ไม่ทัน

ความหงุดหงิดทำให้ผมถือวิสาสะหาทางเข้าไปด้านในด้วยตัวเอง ผมเปิดกระเป๋าเป้ หยิบเอาไม้บรรทัดฟุตเหล็กอันจิ๋วออกมา แล้วปฏิบัติการสะเดาะกุญแจของผมก็ดำเนินไปอย่างง่ายดาย ไม่ต่างจากขุนแผนสะเดาะกุญแจเข้าไปลักพานางวันทองเลยครับ ก็อย่างที่ผมบอกไปแล้ว ผมน่ะกลับบ้านดึกประจำ ไอ้เรื่องสะเดาะกุญแจเข้าบ้านนี่งานถนัดของผมเลย

แค่แป๊บเดียวผมก็ขนกระเป๋าสัมภาระใบเขื่อง 2 ใบ เข้ามาด้านในรั้วบ้านได้สำเร็จ แต่ถึงตอนนี้สาวใช้ที่ชื่อว่าเหมียวก็ยังไม่โผล่หน้าออกมาครับ

ผมส่ายหัวด้วยความขัดใจ เพราะโมโหแทนลุงที่ดันจ้างสาวใช้แบบนี้มาดูแลบ้าน ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมลุงถึงไว้ใจให้เหมียวดูแลบ้าน เพราะถ้าผมเป็นโจร สาวเหมียวคงถูกฆ่าหมกท่อส้วมไปแล้วล่ะ

ผมเดินลัดเลาะไปตามแนวรั้วของบ้านที่น่าจะนำทางไปสู่ด้านหลังของตัวบ้าน เพราะประตูด้านหน้านั้นล็อคเอาไว้ และเสียงตะหลิวกระทบกับกะทะ บวกกับกลิ่นหอมของอาหารจานผัดที่โชยมาก็ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าที่สาวเหมียวไม่ไปเปิดประตูให้ผมนั้นเพราะว่าเธอกำลังทำกับข้าวอยู่นี่เอง

แต่ถึงอย่างนั้นก็คงต้องตำหนิกันหน่อยที่ทำเพลินจนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงกริ่ง ทั้งๆ ที่เสียงนั้นควรจะดังไปทุกจุดในตัวบ้านสิ

ผมเดินตามกลิ่นและเสียงจนมาถึงลานโล่งด้านหลังของตัวบ้าน ซึ่งน่าจะใช้เป็นที่ซักล้าง เพราะเห็นมีอุปกรณ์ซักผ้า คือ เครื่องซักผ้า กะละมัง และแปรง พิงผนังบ้านอยู่ ทว่าสิ่งที่ทำให้ผมชะงักเท้าที่จะก้าวเดินต่อไปก็คือ

‘ชุดชั้นในสตรี’

แม่นครับ ชุดชั้นในสตรีที่ภาษาบ้านๆ เราเรียกกันว่า ‘เสื้อใน, ยกทรง, กางเกงใน หรือ กางเกงลิง’ นั่นแหละครับ ที่ทำให้ผมสะดุดกึก ก็จะไม่ใช่สะดุดได้ยังไง เพราะทั้งหมดนั่นตากเรียงกันเป็นแนวอยู่บนราวที่ต่อง่ายๆ จากท่อพีวีซี

ขนาด สี และแบบต่างๆ ราวกับกวักมือเรียกผมเข้าใกล้ โดยเฉพาะตัวที่เป็นลูกไม้สีแดงสดนั่น ทั้งเสื้อในและกางเกงใน ทำให้ผมเดินเข้าหาราวกับละเมอ รู้ตัวอีกที จมูกและปากของผมก็อยู่ชิดติดเนื้อผ้า

‘อา... หอม’

ผมเผลอตัวดมกางเกงชั้นในของใครก็ไม่รู้ครับ แต่... ผมว่าผมรู้แล้วล่ะ เมื่อเสียงฮึมฮัมเพลงร่วมสมัยดังแว่วมา

ผมสูดความหอมจากเนื้อผ้าหอมกรุ่นด้วยน้ำยาปรับผ้านุ่มนั้นอีกครั้ง ก่อนจะเดินลัดเลาะไปสู่ทิศทางของห้องครัว เพราะผมยังได้ยินเสียงตะหลิวกับกะทะกระทบกันอยู่ไม่หยุด และสิ่งที่เห็นก็ทำให้ผม ‘แข็ง’