ค่ำคืนของนางคณิกา

Name: ค่ำคืนของนางคณิกา
Rating: 5.0 (1 reviews)

หนูแดง หนูแดงตัวน้อย

โรแมนติก | จบเล่ม

5.0

ความคิดเห็น

1.1K

ชม

บท

เพราะผิดหวังจากการเป็นมังกรเฝ้าประตูสวรรค์ผู้แสนภักดี ‘ตงหลง’ จึงแปรพักต์มาเป็นมารร้าย ไล่พรากดวงวิญญาณของเหล่ามนุษย์ ใช้อิทธิฤทธิ์ของตนให้ยอมจำนน มอบดวงวิญญาณให้เขาได้กลืนกินเพื่อความสำราญอยู่ร่ำไป แต่...ไยสวรรค์ถึงได้นำเขามาเจอเข้ากับนางคณิกาแรกรุ่นอย่าง ‘อ้ายฉิง’ กัน? เพราะนอกจากนางจะไม่ถอดใจอยากไปปรโลกเพราะต้องขายตัวเองมาเป็นนางคณิกาเพื่อช่วยเหลือครอบครัวแล้ว ยังจะหาได้เกรงกลัวเขาอีก “ท่านน่ะหรือคือปีศาจมังกรที่คนเขาเล่าลือ?” “ใช่” “แล้วท่านมาถึงที่ห้องข้า จะเสพกามหรือจะกินข้ากัน? ข้าจะได้เตรียมตัวเตรียมใจได้ถูก” ความหวาดกลัวน่ะรู้จักบ้างหรือไม่!? ไม่ถอดใจสละชีวิตตน แล้วเขาจะกินนางได้อย่างไร!? ตงหลงจำต้องเทียวไปเทียวมา เป็นแขกคนพิเศษของอ้ายฉิงทุกค่ำคืน โดยมีปณิธานว่าไม่ว่าอย่างไร เขาก็จะต้องกินดวงวิญญาณของแม่นางน้อยผู้นี้ให้จงได้แม้ว่าจะตัดใจกินนางไม่ลงสักทีก็ตาม!

นางบำเรอ R-18 นิยายจีน ทาสทางเพศ ปีศาจ การอยู่กินด้วยกัน โดนบังคับมาหลงรัก

บทที่ 26 ชั่วนิรันดร์ (จบ)

01-17 15:35

บทที่ 1 ผู้ฆ่าไม่ตาย

หมื่นปีศาจร่อนเร่

หว่าเว้ในวิกาล

มังกรร้ายผจญเวหา

มวลประชาตระหนกตื่นกลัว

เพียงโบตั๋นงามดอกเดียว

ตระหง่านหาญเผชิญหน้า

จอมมารดื่มด่ำเพียงผ่าน

เว้าวอนร่ำไรแทบสิ้นชีวาวาย

บทนำ

กว่าจะได้เป็นที่ยอมรับของทวยเทพช่างหนักหนาสาหัสนัก แล้วไฉนเลยการถูกขับไล่ออกจากสวนสวรรค์ ถูกรังเกียจเดียดฉันท์ราวกับหมูสกปรกตัวหนึ่งถึงได้ง่ายดายปานนี้?

‘ตงหลง’ ผูกใจเจ็บเหลือเกินกับสิ่งที่เขาถูกกระทำจากบรรดาเซียนผู้งดงาม ใครจะไปคาดคิดล่ะว่าภายใต้รูปลักษณ์ผ่องแผ้วนั้น ภายในกลับเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาจนพากันกลั่นแกล้งเขากระทั่งตกต่ำถึงเพียงนี้ เขาเป็นเพียงมังกรต่ำต้อยที่มีใจมุ่งหมายจะดูแลปกป้องพระพุทธองค์ผู้เป็นใหญ่ในสวนสวรรค์เท่านั้น ไม่ได้คิดเลยว่าจะต้องดีเด่นเกินหน้าเกินตาผู้ใด

แล้วสิ่งที่ได้ตอบแทนจากความซื่อสัตย์ของเขาคือสิ่งนี้อย่างนั้นหรือ?

แม้กระทั่งพระพุทธองค์ก็หาได้ล่วงรู้ว่าเขาถูกกระทำต่ำช้าจากพวกเทพที่อยู่สูงศักดิ์กว่าเพียงใด ตงหลงผูกใจเจ็บแค้นลึกถึงทรวงใน ในเมื่อไม่ได้กลับคืนสวนสวรรค์อีกแล้วชั่วชีวิตนี้ เขาก็จะไม่ขอเหยียบย่างเข้าไปอีก และทุกอณูแผ่นดินที่เขาย่างกรายไปจะต้องลุกเป็นไฟ มอดไหม้ด้วยเพลิงแห่งโทสะของเขา

โลกมนุษย์เป็นอะไรที่ไม่น่าพิสมัยอยู่แต่ดั้งเดิมอยู่แล้ว มีปีศาจมากมายกระจายเร่ร่อนระรานชีวิตอันแสนบอบบางไม่เว้นวัน จำนวนก็มากมายเกินกว่าที่เทพเซียนจะปราบได้หมดด้วย และอย่างที่ตงหลงรู้ พวกเทพเซียนเห็นแก่ตัวก็มีมาก หากไม่ใช่เรื่องของตน หรือตนไม่ได้รับผลประโยชน์ หรือเดือดร้อน ก็จะไม่มีใครยื่นมือเข้าไปยุ่งวุ่นวายทั้งนั้น

ไม่มีใครอยากจะหาเรื่องใส่ตัวหรอก มีแต่อยากหาความดีใส่ตัวเพื่อเอาหน้ากันทั้งนั้น!

ดังนั้นมนุษย์จึงล้มตายสูญหายกันเป็นจำนวนมาก ลูกหลานถูกกลืนกิน ภรรยาและบุตรสาวถูกพรากพรหมจรรย์ บุรุษจนไปถึงผู้เฒ่าถูกฆ่าตายราวใบไม้ร่วง ล้วนแล้วเป็นฝีมือของปีศาจทั้งสิ้น แม้ว่าเหล่ามนุษย์จะช่วยกันรวบรวมกำลังพลเพื่อหาทางปราบก็ตาม แต่เพียงสองมือจะไปทำอะไรปีศาจที่มีมากกว่าสองมือ สองขา หรือสองหัวกัน?

ตงหลงสังเวชกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย แต่เขาจะไปใส่ใจอะไร ขนาดพวกเทพเซียนยังไม่สนใจไยดีเลย อีกทั้งเขาได้เลือกที่จะเข้าเป็นพลพรรคกับปีศาจแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องมีศีลธรรมใดๆ อีก เขาเองก็เป็นอีกหนึ่งมารร้ายที่กลืนกินดวงวิญญาณของมนุษย์เพื่อการประทังชีวิตและเพื่อความสะใจ กระนั้นด้วยความที่เป็นพรรคพวกของเทพเซียนมาก่อน ถึงจะบอกว่าไม่สนซึ่งศีลธรรม แต่ก็ใช่ว่าจะกระทำต่ำช้าได้โดยไม่รู้สึกรู้สา เขาไม่ฉกฉวยชีวิตผู้ใดหากคนผู้นั้นไม่มีความประสงค์ที่จะตาย

พูดง่ายๆ...เขาจะกินเฉพาะมนุษย์ที่อยากตายเท่านั้น เขาก็แค่สงเคราะห์ให้มันง่ายขึ้น

ดังนั้นเหยื่อของเขามักจะเป็นผู้คนที่สิ้นหวังในชีวิต ไม่ว่าจะช่วงอายุใด เขาล้วนสงเคราะห์ได้ทั้งนั้น ทว่า...น่าเสียดายสักหน่อยที่เขาไม่เคยเจอคนที่ไม่ประสงค์อยากตายเลย ไม่ว่าผู้ใดที่ได้ประสบพบพักตร์เขา ก็จะถูกความมืดมนอึงอลไหลเวียนเข้ามาปะทะร่าง จนสุดท้ายแล้วก็เต็มใจจะสละชีวิตให้เขาได้ลิ้มรสกันถ้วนหน้า

นับว่าเป็นพลังพิเศษที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้นอกจากตัวตงหลงเอง และเขามั่นใจเสียเหลือเกินว่าไม่มีผู้ใดจะปราบเขาลงได้ เอาแค่สบตาเขาให้เกินช่วงเวลาหนึ่งก้านธูปให้ได้ก่อน แล้วค่อยมาพูดเรื่องกำจัดเขาทิ้ง

เพราะเหตุนี้เอง ตงหลงจึงเป็นหนึ่งในปีศาจที่น่าหวาดเกรงแม้แต่ในหมู่ปีศาจด้วยกัน หรือแม้แต่เทพเซียน เพราะไม่เพียงแต่มนุษย์เท่านั้น ต่อให้มีตบะแก่กล้าก็ไม่กล้ากำแหงกับเขา ถ้ามีใครกล้ามาสักคน รับรองเลยว่าไม่เหลือแม้เถ้ากระดูกให้เห็น

แต่อย่างที่บอกว่าตงหลงยังพอมีศีลธรรมหลงเหลืออยู่บ้าง ถึงจะเป็นศีลธรรมที่มาจากพลังพิเศษ แต่ส่วนลึกภายในจิตใจ เขามีศีลธรรมอยู่ในตัวโข การกระทำของเขาล้วนแล้วเป็นการประชดโชคชะตา เขาจึงไม่รั้งอยู่ที่พื้นที่ไหนนานๆ ด้วยเกรงว่าจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้ปีศาจแห่กันมาระรานมนุษย์มากมาย เพราะเขาได้รับการยกย่องจากปีศาจด้วยกันว่าเป็น ‘ผู้ฆ่าไม่ตาย’

ถึงจะเข้าพรรคพวกด้วย ก็ใช่ว่าจะอยากจับกลุ่มก้อนหรอกนะ เขารักสันโดษเกินกว่าจะไปอยู่กับผู้ใด สำคัญกว่านั้นคือเขากลัว...ความผูกพัน

ความผูกพันก่อเกิดซึ่งความรัก ความรักนำพามาซึ่งความเจ็บปวด เมื่อซื่อสัตย์กับผู้ใดแล้วได้รับการตอบแทนที่เลวทราม ไม่ว่าจะจากตัวคนรอบข้างคนที่รักหรือตัวคนที่รักเอง มันทรมานแสนสาหัสเกินกว่าที่เขาจะรับไหว การอยู่เพียงลำพังเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเขา

เมื่อได้กลืนกินดวงวิญญาณมนุษย์เพียงไม่กี่คน เขาก็จะร่อนเร่พเนจรไปเรื่อยๆเ เพื่อไม่ให้ใครติดตามด้วยส่วนหนึ่ง อีกส่วนก็เป็นเพราะเขาอยากประสบกับความน่าตื่นเต้นใหม่ๆ

แต่...โลกมนุษย์ก็คือโลกมนุษย์ จะมีอะไรให้น่าตื่นเต้นตรงไหนอีกกัน?

ตงหลงคิดไม่ออกเลย ได้แต่เหม่อมองท้องฟ้ามืดมิดที่กำลังทอประกายดวงดาราวาววับ ก่อนพรูลมหายใจยาวออกมาเมื่อเห็นก้อนเมฆกลุ่มใหญ่ลอยบดบังจันทราที่ส่องแสงสว่างด้วยความรวดเร็ว

ไม่ใช่เพราะลมพัดแรง แต่เป็นเพราะเหล่าปีศาจมากมายพากันเหาะเหินดั้นเมฆาออกหากิน

เริ่มแล้วสินะ...

เขาคิดในใจ พลันลุกขึ้นจากหินผาที่ใช้เป็นที่พักพิงอยู่ตั้งแต่เมื่อยามก่อน

เห็นทีคืนนี้เขาคงจะต้องระเห็จไปที่อื่นแล้ว

พลันหันหน้าไปทางทิศประจิม กระโดดขึ้นในอากาศ กายเนื้อเฉกเช่นมนุษย์แปรเปลี่ยนเป็นมังกรสีดำมะเมื่อมตัวเขื่อง บินเลาะนภาไปยังแคว้นห่างไกลที่อยู่เบื้องหน้า

เราคงจะได้เจอกันเร็วๆ นี้...เหล่ามนุษย์แคว้นฉิน

อ่านต่อ