ใบสั่งพิศวาส

บทนำ

ในห้องสี่เหลี่ยมที่เปิดไฟสว่างไสว เครื่องปรับอากาศทำงานส่งเสียงดังหึ่งๆ บนเตียงขนาดใหญ่กลางห้อง ร่างชายหญิงนอนเคียงข้าง ดวงตาแห้งผากสีดำจัดสองคู่จับจ้องที่เพดานนิ่ง เพดานขาวสะอาดไม่มีจุดที่น่าสนใจแม้แต่น้อย ทว่าดวงตาสองคู่นั้นยังจับจ้องเหมือนกับคนหลงใหลในสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนถอนสายตา ถอนตัวไม่ขึ้น

พักใหญ่ดวงตายาวใหญ่ ขนตาหนางามงอนค่อยๆ ละจากเพดานเบื้องบน ค่อยๆ เบือนมามองคนข้างๆ อย่างลังเล งุนงง สับสน จนมองใบหน้าข้างๆ ไม่ชัดสักเท่าใด รับรู้แต่ใบหน้านั้นค่อยๆ เบือนมาสบตาเขาเช่นกัน

ดวงตากลมโตที่เปียกชุ่ม มองภาพตรงหน้าพร่ามัวเพราะคราบน้ำตา หยาดน้ำแห่งความเจ็บปวดทางร่างกายที่เพิ่งพานพบ และผ่านพ้นไปไม่นาน ผสานกับความเจ็บปวดตรงหัวใจกับเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะเจอะเจอกับเรื่องแบบนี้ เรื่องที่เธอคิดว่าเป็นสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนไม่อยากพานพบ แต่เธอโชคร้ายประสบกับมันเข้าแล้ว โดยไม่อาจหลีกเลี่ยงและหวนกลับไปแก้ไข หรือร่ำร้องให้ใครช่วยได้ นอกจากตัวของเธอเอง

“กรี๊ด! ไอ้บ้า ไอ้เลว...”

เสียงกรีดร้องของเธอถูกมือใหญ่ของคนข้างกาย เอื้อมมาปิดเอาไว้อย่างเร่งรีบด้วยอาการตกใจไม่แพ้กัน ก่อนเขาจะขู่เบาๆ

“จะตะโกนให้รู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองหรือยังไงนะ เงียบๆ เถอะน่า”

เงียบหรือ? เขาสั่งให้เธอเงียบ ทั้งๆ ที่เธอถูกเขาข่มขืน ไม่มีทางเสียละ นอกจากเธอจะพยายามกรีดร้อง ยังพยายามแกะมือเขาและผลักไสให้ห่างตัวเธอมากที่สุด ทั้งมือทั้งเท้าของหญิงสาวเปะปะไม่ยอมอยู่นิ่ง จึงถูกคนออกคำสั่งข่มขู่อีกครั้ง

“หยุดดิ้นเสียที เหนื่อยนะ”

เขาไม่ได้ตะคอกเปล่า ยังต้องออกแรงรวบร่างที่ดิ้นรนขลุกขลักอยู่บนเตียงนั้นพัลวัน ยิ่งดิ้นผลักไสเขามากเท่าไหร่ แรงทั้งหมดของชายหนุ่มก็โถมเข้าใส่ มือใหญ่ละจากปากมาจับข้อมือตรึงท่อนแขนเธอเอาไว้ ร่างใหญ่โถมทับอยู่บนร่างบางของเธอ ใช้ท่อนขาเขากดทับขาเธอเอาไว้เพื่อให้ผู้หญิงคนนี้ คนที่เขาไม่รู้จักสิ้นฤทธิ์ยอมสงบเพื่อจะได้พูดคุยตกลงทำความเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นกับทั้งคู่เสียที เมื่อมือเขาละมาจับข้อมือ ปากหญิงสาวก็เป็นอิสระ

“จะข่มขืนฉันรอบสองหรือไง ไอ้บ้า ไอ้เลว ไอ้...”

“ถ้ายังไม่หยุด” เขาสวนขึ้นโดยไม่รอให้เธอด่าจนเสร็จ

“โดนรอบสองแน่ เงียบ!”

เหมือนประกาศิตของเปาบุ้นจิ้น หรือของใครก็ตาม แต่มันทำให้ร่างที่ถูกเขาพันธนาการเอาไว้หยุดนิ่ง แม้แต่ปากที่กรีดร้องและผรุสวาทก็อ้าค้างเหมือนขากรรไกรแข็งเสียทันที

ชายหนุ่มเห็นแววสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่นในดวงตาของหญิงสาวชัด เขาถอนหายใจเชื่องช้า ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้น

“เราต้องคุยกัน ผมจะปล่อย ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายผม ไม่ร้องโวยวายให้ได้อับอาย ถ้าใครมาได้ยินเข้า ตกลงมั้ย”

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เธอก็ได้แต่พยักหน้าช้าๆ รับรู้ว่าร่างหนักที่ทับอยู่บนตัวเธอค่อยๆ ขยับออก เขาขยับไปนั่งห้อยเท้าที่ริมเตียง เธอรีบลุกขึ้นขยับไปกอดเข่าชิดหัวเตียงอีกด้าน มองแผ่นหลังเปล่าเปลือยของชายหนุ่มอย่างระแวดระวัง แผ่นหลังกว้างของเขาขาวสะอาดผิวเนียนละเอียด และเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นตึงแค่มองด้วยตาเปล่า เมื่อไล่สายตาต่ำลงมาเธอก็รีบเบือนหนีไม่อยากเห็นช่วงสะโพกบนที่เปลือยเปล่าของเขา ก่อนหันมาสำรวจตนเองเมื่อนึกขึ้นได้ ว่าทั้งเธอและเขาต่างมีสภาพแบบใด หญิงสาวดึงผ้าห่มที่กองขยุกขยุยอยู่ริมเตียง บางส่วนตกลงไปกองกับพื้นขึ้นมาคลุมตัว พร้อมๆ กันนั้นก็ได้ยินเสียงเขาถอนหายใจอีกครั้งแล้วพูดขึ้น

“คุณชื่ออะไร”

คนถูกถามเหมือนจะอึ้งเล็กน้อย เม้มปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง เขาถามชื่อเธอ ถามชื่อผู้หญิงที่เขาเพิ่งพรากความบริสุทธิ์ผุดผ่องที่เธอเฝ้าถนอมมาถึงยี่สิบสี่ปีไปหมาดๆ เมื่อนึกถึงความสาวของตนเองเธอก็หวนคิดถึงคำพูดของเพื่อนหนุ่มสมัยเรียนมหาวิทยาลัย

‘จะเก็บพรหมจารีไว้ให้หมาคาบไปกินหรือไง ยอมๆ เสียทีเถอะ ผมขี้เกียจเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงแล้วนะ ข้าวจ๋า’

ในตอนนั้นคนพูดทำหน้าทะเล้น คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอ จึงถูกผลักเสียหน้าหงาย แล้วทั้งกลุ่มเพื่อนของเธอก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แต่เวลานี้พรหมจารีของเธอยิ่งกว่าถูกหมาคาบไปกิน เพราะหมามันยังจำกลิ่นจำหน้าเจ้าของได้ แต่ชายหนุ่มผู้ฉกฉวยสิ่งหวงแหนที่สุดในชีวิตสาวของเธอไป กลับจำแม้กระทั่งชื่อของเธอไม่ได้