" ถึงแม้ว่านิ่งเฉี่ยนเฉี่ยนเป็นเด็กกำพร้าธรรมดาคนหนึ่ง แต่เธอกลับได้แต่งงานกับผู้ชายที่มีทั้งอำนาจและทรัพย์สมบัติมากที่สุดในเมืองนี้ ชายคนนี้เพอร์เฟกต์ทุกอย่างแต่เขาไม่ได้รักเธอเลย หลังจากที่พวกเขาได้แต่งงานกันเป็นเวลาสามปี เธอก็ได้ตั้งครรภ์ในที่สุด แต่ในวันเดียวกัน สามีของเธอขอหย่ากับเธอ ดูเหมือนเขาได้ตกหลงรักผู้หญิงคนอื่น เสียแล้วและขณะเดียวกันเขาก็คิดว่าเธอได้รักชายคนอื่นเข้าแล้ว ในขณะที่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขากำลังจะจบลง จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนใจและไม่อยากปล่อยให้เธอจากไป นิ่งเฉี่ยนเฉี่ยนซึ่งกำลังจะตัดสินใจหย่ากับเขา แต่ก็มาเจอกับคำสารภาพของเขา ท่ามกลางความสับสนในความสัมพันธ์ที่มีทั้งรักและแค้นนั้น นิ่งเฉี่ยนเฉี่ยนซึ่งกำลังท้องอยู่นั้นควรจะทำอย่างไร ทางไหนถึงเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับเธอกันแน่"
“คุณนิ่ง คุณท้องเเล้วนะ”
เฉี่ยนเฉี่ยนออกจากโรงพยาบาลด้วยความมึนงง เสียงของคุณหมอยังดังก้องอยู่ในหู
เธอมองผลตรวจที่อยู่ในมืออีกครั้ง และยกมุมปากขึ้นอย่างหยุดไม่ได้
ปีนี้เป็นปีที่สามของการแต่งงานของเฉี่ยนเฉี่ยนกับเฟิงเจวี๋ย
พวกเขาไม่ได้แต่งงานกันเพราะความรัก แต่ทั้งคู่แต่งงานกันเพื่อเติมเต็มความปรารถนาสุดท้ายของคุณย่าของเฟิงเจวี๋ย
หลังจากแต่งงาน เฟิงเจวี๋ยนั้นทำหน้าที่สามีที่ดี ให้ชีวิตที่ดีกับเธอ เอาใจใส่เธอ อีกทั้งยังให้ผู้ช่วยของเขาส่งของขวัญวันครบรอบเเต่งงานให้ภรรยาของเขาอย่างสม่ำเสมอด้วย
เขาให้เกียรติเธอในแบบที่คุณนายเฟิงควรจะได้รับ
ในสายตาของคนนอกนั้น ทั้งคู่ดูรักกันมาก
แต่...
มีแค่เฉี่ยนเฉี่ยนเท่านั้นที่รู้ว่า ตลอดสามปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยได้ยินเฟิงเจวี๋ยพูดคำว่า “ผมรักคุณ” กับเธอเลย
เดิมทีเธอคาดหวังกับการเเต่งงานในครั้งนี้ไว้ค่อนข้างสูง เเต่เฉี่ยนเฉี่ยนเองก็พอใจกับสิ่งที่มี และตอนนี้เธอกับเขาก็มีลูกด้วยกันเเล้ว ชีวิตของพวกเขาก็จะมีแต่ความสุขมากยิ่งขึ้น
เฉี่ยนเฉี่ยนเก็บผลตรวจที่อยู่ในมือ และอดใจไม่ไหวที่จะโทร. หาเฟิงเจวี๋ย
“เฉี่ยนเฉี่ยน”
เสียงผู้ชายที่ไพเราะราวกับเสียงเชลโล่นั้น ดังออกมาจากที่ปลายสาย
เฉี่ยนเฉี่ยนไม่สามารถเก็บความตื่นเต้นไว้ได้ เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า “เฟิงเจวี๋ย ฉันมีเรื่องจะบอกคุณค่ะ!”
“ผมก็มีเรื่องที่จะบอกคุณอยู่พอดี ไว้คืนนี้ค่อยคุยกัน”
“โอเคค่ะ...”
เฉี่ยนเฉี่ยนยังไม่ทันพูดจบ สายก็ถูกตัดไปเสียแล้ว
เธอรู้สึกงง ๆ แต่ไม่นานความสุขของการที่จะได้เป็นแม่คนก็เข้ามาแทนที่
...
ตกดึก
วิลล่าริมน้ำเปิดไฟสว่างไสว
เฉี่ยนเฉี่ยนทำอาหารที่เฟิงเจวี๋ยชอบกินไว้เต็มโต๊ะและรอเขากลับมาอย่างเงียบ ๆ
ไม่นานเสียงรถยนต์ก็ดังมาจากนอกบ้าน
หัวใจของเฉี่ยนเฉี่ยนเต้นรัว เธอทั้งตื่นเต้นและประหม่าในคราวเดียวกัน
เธออดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นไปต้อนรับเขา
พอประตูเปิดออก ชายร่างสูงก็เดินเข้ามา
เฟิงเจวี๋ยนั้นแต่งตัวเนี๊ยบ เขาสวมเสื้อสูทสีเทาเข้ม เสื้อเชิ้ตสีขาวและผูกเนคไทเรียบร้อย
รูปหน้าของเขาดูชัดเจน จมูกโด่งเป็นสัน กรอบเเว่นตาสีทองนั้น ทำให้เขาดูเย็นชาเเละเคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น
“มาแล้วเหรอคะ มากินข้าวกันเถอะค่ะ”
เฉี่ยนเฉี่ยนยิ้มหวาน
เธอจะจับมือของเฟิงเจวี๋ย แต่เขานั้นกลับยกมือขึ้นมาดูนาฬิกาพอดี
“นี่ก็ดึกแล้วนะ คุณยังไม่กินข้าวอีกเหรอ?” เฟิงเจวี๋ยขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เราไม่ได้บอกว่า คืนนี้จะ...” เฉี่ยนเฉี่ยนโพล่งออกมาก่อนจะหยุดและถามว่า “คุณกินข้าวมาแล้วเหรอคะ?”
เฟิงเจวี๋ยมองผ่านผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหน้าไปที่อาหารที่ทำอย่างพิถีพิถันบนโต๊ะ
“ผมยังไม่ได้กิน”
พอพูดจบเขาก็เดินไปที่โต๊ะอาหาร
เฉี่ยนเฉี่ยนถอนหายใจด้วยความโล่งอกและยิ้มพลางเดินตามเขาไป
ทั้งสองนั่งที่โต๊ะด้วยกัน
เฉี่ยนเฉี่ยนนั้นมัวแต่ยุ่งอยู่กับการทำซุปอยู่หลายชั่วโมง และเธอก็เริ่มหิวแล้ว
หลังจากที่กินไปได้สองสามคำ เธอก็เห็นว่า เฟิงเจวี๋ยนั้นไม่ได้แตะตะเกียบและกำลังมองมาที่เธอ
พอสบตากัน เฟิงเจวี๋ยก็พูดขึ้นมา
“เฉี่ยนเฉี่ยน เราหย่ากันเถอะ”
“เกร๊ง” เสียงตะเกียบร่วงจากมือลงมากระแทกโต๊ะ
เฉี่ยนเฉี่ยนตัวแข็งทื่อ ราวกับมีคนมากดปุ่มหยุดเธอเอาไว้
เฟิงเจวี๋ยเองก็หยุดพูดและรออย่างเงียบ ๆ เพื่อให้เธอคิด
ภายในบ้านนั้นเงียบสนิท
และเสียงข้อความก็ดังขึ้นมาทำลายความเงียบนั้น
เฉี่ยนเฉี่ยนก้มหน้ามองไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือที่สว่างอยู่ และหน้าจอก็แสดงข้อความที่ส่งมาจากกู้ซีเพื่อนสนิทของเธอ
“วันนี้ฉันเห็นเฟิงเจวี๋ยกับชิงหยวนอยู่ด้วยกันที่นิทรรศการศิลปะ! เธอต้องดูเฟิงเจวี๋ยไว้ให้ดี ๆ นะ อย่าปล่อยให้อีชิงหยวนแย่งสามีของเธอไปได้ล่ะ!”
ขนตาของเฉี่ยนเฉี่ยนสั่นไหวและเริ่มน้ำตาคลอขึ้นมา
รอยยิ้มของเธอดูขมขื่นขึ้นมาทันที
ไม่น่าแปลกใจเลย ที่วันนี้เธอรู้สึกว่า เฟิงเจวี๋ยดูแปลกไป... และเมื่อคืนเขาก็ไม่ได้กลับบ้านด้วย...
ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง
แต่อาซี ฉันจะไปทำอะไรได้ล่ะ?
เฟิงเจวี๋ยโดนแย่งไปแล้ว
เฉี่ยนเฉี่ยนหลับตาแน่นและพยายามกลั้นน้ำตาของเธอไว้
หัวใจของเธอเหมือนโดนมีดกรีด แต่ใบหน้าของเธอนั้นยังยิ้มอยู่ “หย่า...เพราะชิงหยวนใช่ไหม?”
พอเห็นสายตานิ่ง ๆ ของเธอ เฟิงเจวี๋ยก็เงียบไป
บทที่ 1 ท้องและหย่า
18/07/2022
บทที่ 2 เปลี่ยนโอกาส
18/07/2022
บทที่ 3 เขาไม่ต้องการลูก
18/07/2022
บทที่ 4 ทนรอพบเขาไม่ไหว
18/07/2022
บทที่ 5 นอนกอดกัน
18/07/2022
บทที่ 6 ไปคุยเรื่องหย่ากับคุณปู่เอง
18/07/2022
บทที่ 7 เข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว
18/07/2022
บทที่ 8 วันครบรอบการเสียชีวิตของคุณย่า
18/07/2022
บทที่ 9 หลังวันครบรอบการเสียชีวิตค่อยหย่า
18/07/2022
บทที่ 10 ชิงหยวน
18/07/2022
บทที่ 11 ทำอะไรของคุณน่ะ!
18/07/2022
บทที่ 12 ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการใช้ชีวิตหรือเเม้กระทั่งเรื่องบนเตียง
18/07/2022
บทที่ 13 เธอนัดกับใคร
18/07/2022
บทที่ 14 ผู้หญิงขี้โวยวาย
18/07/2022
บทที่ 15 อย่ามาพูดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ!
18/07/2022
บทที่ 16 เธอทำให้ตระกูลเฟิงต้องขายหน้า!
18/07/2022
บทที่ 17 เฉี่ยนเฉี่ยน หึงเหรอ?
18/07/2022
บทที่ 18 เธอท้องใช่ไหม?
18/07/2022
บทที่ 19 ยื้อต่อไปไม่ได้แล้ว
18/07/2022
บทที่ 20 ช่วยลูกของฉันที
18/07/2022
บทที่ 21 เขาไม่ต้องการ
18/07/2022
บทที่ 22 คู่สามีภรรยาที่รักกันขนาดนั้น
18/07/2022
บทที่ 23 ฉีกใบหย่า
18/07/2022
บทที่ 24 ตอนนั้นเธอเอาไปแล้วห้าล้าน
18/07/2022
บทที่ 25 คุณนายน้อยเฟิงต้องเป็นฉันเท่านั้น
18/07/2022
บทที่ 26 คุณสามี
18/07/2022
บทที่ 27 ออกจากโรงพยาบาลอย่างโดดเดี่ยว
18/07/2022
บทที่ 28 ที่นี่ไม่ต้องการแก
18/07/2022
บทที่ 29 ที่ ๆ ถ่ายรูปด้วยกันครั้งแรก
18/07/2022
บทที่ 30 อุบัติเหตุในวัยเด็ก
18/07/2022
บทที่ 31 คนที่คุณชอบนี่เยอะจังนะ
18/07/2022
บทที่ 32 ผู้ช่วยชีวิตตอนเด็ก
18/07/2022
บทที่ 33 ยุ่งกับผู้ชายที่แต่งงานแล้วนี่มันหมายความว่าไง?
18/07/2022
บทที่ 34 ให้เธอกลายเป็นจุดด่างพร้อยของตระกูลเฟิง
18/07/2022
บทที่ 35 อัลบั้มภาพของเขาและเธอ
18/07/2022
บทที่ 36 เเย่งลูกของเธอไป
18/07/2022
บทที่ 37 ถ้าผมบอกว่า ผมไม่หย่าล่ะ
18/07/2022
บทที่ 38 แขกไม่ได้รับเชิญ
18/07/2022
บทที่ 39 สถานที่ส่วนพระองค์โดโรเธียนั้นสร้างขึ้นเพื่อเธอ
18/07/2022
บทที่ 40 หลงทางในวันฝนตก
18/07/2022