คุณท่านนั้นดีกับเฉี่ยนเฉี่ยนมาตลอด เขารักเธอมากกว่าเฟิงเจวี๋ยซะอีก

ตอนที่เฉี่ยนเฉี่ยนแต่งเข้ามาในตระกูลเฟิงใหม่ ๆ มีดาราคนนึงเจอกับเฟิงเจวี๋ยที่งานเลี้ยงและโดนปาปารัซซี่ถ่ายภาพที่ดูสนิทสนมกันไว้ได้

แต่ข่าวลือนั้นถูกตระกูลเฟิงปิดข่าวไว้ก่อนที่จะแพร่กระจายออกไป

แต่คุณท่านก็เรียกเฟิงเจวี๋ยมาทำโทษต่อหน้าเฉี่ยนเฉี่ยน เขาถูกตีจนหนังถลอกไปหมด

สุดท้ายพอเฉี่ยนเฉี่ยนขอร้อง คุณท่านถึงได้หยุด

เขาไม่รักหลานชายของเขาสักเท่าไหร่ แต่เขาดูแลเฉี่ยนเฉี่ยนดีมากและย้ำกับเธอเสมอว่า เขายอมรับเธอในฐานะภรรยาของเฟิงเจวี๋ย

ตระกูลเฟิงจะสนับสนุนเธอโดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ ทั้งสิ้น

ถ้าเธอต้องการที่จะหย่า ขอเเค่เธอเอ่ยปากมาเท่านั้น คุณท่านก็อาจจะยอม

ไม่อย่างนั้นคุณท่านก็จะต้องลงโทษเขา และสอนวิธีการเป็นสามีที่ซื่อสัตย์ให้เขาอีก

“คุณไปพูดเถอะ ถือซะว่าผมขอร้อง”

พอไม่ได้รับคำตอบจากเฉี่ยนเฉี่ยนเป็นเวลานาน เฟิงเจวี๋ยก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง

เฉี่ยนเฉี่ยนรู้สึกปวดใจ เฟิงเจวี๋ยนั้นเกิดมาในตระกูลผู้ดี เขาไม่เคยยอมแพ้ และเขาก็จะไม่ขอความช่วยเหลือจากใครง่าย ๆ

แต่เขากลับลดทิฐิลงเพื่อจะให้การหย่าเป็นไปได้อย่างราบรื่น

ในใจของเขา ชิงหยวนสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอ？

แล้วเมื่อกี้นี้มันอะไร เธอเป็นเพียงแค่ที่ระบายความใคร่ของเขางั้นเหรอ？ ！

ดวงตาของเฉี่ยนเฉี่ยนชุ่มไปด้วยน้ำตา เธอกำผ้าปูที่นอนไว้แน่นจนเส้นเลือดที่มือปูดขึ้นมา

เฟิงเจวี๋ยถึงได้สังเกตว่า มีอะไรผิดปกติ และเขาก็เงยหน้าขึ้นมามอง

เฉี่ยนเฉี่ยนนั่งอยู่ที่ขอบเตียง ในระยะที่เขาเอื้อมถึง แต่เขากลับไม่กล้ายื่นมือออกไป

ชุดนอนของเธอหลุดรุ่ย ทำให้เห็นรูปร่างผอมเพรียวของเธอชัดเจน กระโปรงที่ถูกเลิกขึ้นนั้นก็เผยให้เห็นขาเรียวยาว

ไหล่หอม ๆ ของเธอโผล่ออกมาครึ่งนึง ซึ่งดูเย้ายวนเป็นพิเศษ

“โอเค” เฉี่ยนเฉี่ยนที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นมา

เฟิงเจวี๋ยนั้นคิดว่า ชุดนอนของเธอบางเกินไป

เมื่อวานอาเจียนไปแล้ว ถ้าเป็นหวัดขึ้นมาจะทำยังไง...

มันบีบใจเขามาก เขาจึงพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “งั้นก็รีบไปแต่งตัวซะ”

นิ้วของเฉี่ยนเฉี่ยนสั่นราวกับจุ่มอยู่ในน้ำแข็ง พอเธอตอบตกลงก็รีบไล่เธอไปแต่งตัว เขารอไม่ได้เลยเหรอ？

ที่คุณรีบร้อนจะไปเจอคุณปู่ขนาดนี้ เพราะเรื่องหย่าใช่ไหม？

ใจของเฉี่ยนเฉี่ยนรู้สึกแย่มาก ทุกอย่างมันสับสนวุ่นวายไปหมด เหมือนเลือดทั้งตัวจับตัวเป็นน้ำแข็ง

เธอปวดใจมากจนทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก

เธอลุกขึ้นจากเตียงในสภาพเบลอ ๆ เหมือนกับตัวเองเหยียบอยู่บนก้อนเมฆที่ไม่มีตัวตน และทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเธอก็บิดเบี้ยวและเบลอไปหมด

มีเพียงความเศร้าที่บีบคั้นหัวใจอยู่ในสมองโล่ง ๆ ของเธอเท่านั้น

เฉี่ยนเฉี่ยนเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอมองตัวเองที่กำลังหัวเราะเเละร้องไห้อยู่ตรงหน้ากระจก

ไฟในห้องน้ำนั้นสว่างจนแสบตา ทำให้เธอรู้สึกเวียนหัว พอเธอได้สติขึ้นมา ร่างของเธอก็กำลังจะล้มลงไปกับพื้น

ล้มไม่ได้...！

ท้องของฉัน……

และตอนที่เฉี่ยนเฉี่ยนกำลังพยายามอยู่นั้น เธอก็สัมผัสได้ถึงไออุ่นที่อยู่ด้านหลังของเธอ

เธอถึงได้สบายใจขึ้น

หลังจากนั้น เธอก็หมดสติไป

ตอนที่เฉี่ยนเฉี่ยนตื่นขึ้นมาอีกครั้งนั้น เธอนอนอยู่ในโรงพยาบาลและได้กลิ่นยาฆ่าเชื้อจาง ๆ

เธอเห็นเฟิงเจวี๋ยทันที

เขากำลังยืนคุยกับหมออยู่ไม่ไกล “มีอะไรต้องระวังเป็นพิเศษอีกไหมครับ？”

หมอส่ายหัวและตอบอย่างสุภาพ “ไม่มีแล้วครับ ช่วงนี้คุณนายพักผ่อนไม่เต็มที่ บวกกับกินอาหารไม่ถูกสุขลักษณะ จึงทำให้ร่างกายอ่อนแอ ไม่ต้องกังวลนะครับ”

เสียงของคุณหมอคนนั้น ฟังดูคุ้นเคยมาก

พอเฉี่ยนเฉี่ยนมองเข้าไปใกล้ ๆ เธอก็เหงื่อออกเต็มตัวทันที

นั่นมันหมอที่แจ้งเรื่องท้องกับเธอเมื่อสองสามวันก่อนนี่！

“แต่…” หมอขมวดคิ้วและพูดอย่างจริงจังว่า “ท่านประธานครับ คุณรู้เรื่องที่ภรรยาของคุณตั้ง...”

“เฟิงเจวี๋ย！”