รู้ว่ามันผิด แต่ก็จะทำ... รู้ว่ามันเจ็บ แต่ก็ยังรัก... การรักใครมากๆ มันไม่ใช่เรื่องผิด แต่มันผิดที่ว่าฉันยอม และอดทนกับเขามากเกินไป มากเกินจนทำให้ตัวเองต้องเจ็บหลายต่อหลายครั้ง และสักวันหนึ่งความอดทนของฉันมันก็คงจะหมดลง "ฉันทนอยู่กับนายอีกต่อไปไม่ได้แล้ว" "เออ งั้นก็ออกไปสิ"
บทที่ 1 .
เพื่อความรักต่อให้ต้องแรกด้วยความเจ็บมากแค่ไหนเธอก็ยอมได้...
ท่ามกลางบรรยากาศใต้ตึกคณะนิติศาสตร์ ที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของเหล่านักศึกษา ที่เจื้อยแจ้วไปทั่วบริเวณ แต่กลับมีนักศึกษาหนุ่มสาวเพียงแค่สองคน ที่นั่งอยู่กันตามลำพังตรงโต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่ โดยไม่สนใจใครนอกจากกันและกัน
ถึงแม้ว่าฝ่ายชายจะมีแฟนอยู่แล้ว แต่เขาก็ทำกับผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่สนใจอะไร มือหนาของเขากอดที่ไหล่บาง พร้อมกับลูบผมของเธอไปด้วย ทั้งสองพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ไม่แม้แต่จะสนใจ ว่าตัวจริงของฝ่ายชายกำลังยืนดูทั้งคู่อยู่อีกฟาก
พ้อยท์ หญิงสาวหน้าสวยที่อยู่ในชุดนักศึกษา มองจ้องไปที่ทั้งคู่ด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ ถึงแม้ว่าเธอและเขาจะคบกันได้ยังไม่ถึงปี แต่เธอก็รักเขามากยิ่งกว่าอะไร เพราะความจริงแล้วเธอนั้นแอบชอบเขามานานนับหลายปีได้ เธอชอบเขาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น จนกระทั่งตอนนี้ทั้งคู่อยู่มหาลัยกันแล้ว
แต่ใช่ว่าเมื่อเธอสมหวังกับเขามันจะทำให้เธอมีแต่ความสุข ต่างกันมันกลับทำให้เธอทุกข์มากกว่าแอบชอบเขาแบบเงียบๆ ด้วยซ้ำ
เหมือนเขาตอบรับคำขอเป็นแฟนของเธอส่งๆ โดยที่ไม่เคยดูดำดูดี หรือดูแลเธอในฐานะคนรักสักนิด
ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะไม่ทน แต่เพราะเธอรักเขาเธอถึงพยายามทนให้ได้…
.:POI PART:.
ฉันมองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาสั่นระริก ขณะที่ขาเรียวของฉันก็กำลังเดินตรงเข้าไปหาทั้งคู่ พวกเขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ก่อนจะหันกลับไปคุยกันต่ออย่างไม่สนใจฉันที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า
“บอมส์ไปกินข้าวกัน” ฉันเอ่ยปากชวนออกมา ทั้งๆ ที่ฉันก็เป็นแฟนของเขาแท้ๆ แต่ฉันก็ไม่กล้าปริปากโวยวายออกมา ได้แต่ทำตัวนิ่งๆ เหมือนกับไม่คิดอะไร ทั้งที่ในใจอยากจะจับทั้งสองให้แยกออกจากกัน ฉันกลัวว่าเขาจะโกธรจึงไม่กล้าที่จะทำอะไรสักอย่าง เหตุการณ์ลักษณะแบบนี้มันเกิดขึ้นค่อนข้างบ่อย ฉันควรที่จะชินกับมัน แต่ก็ไม่สามารถทำได้
“ฉันกินกับดารินมาแล้ว เธอไปเถอะ” บอมส์หันมาบอกกับฉัน คำพูดของเขามันเหมือนเป็นเชิงไล่ฉันให้ออกไปพ้นๆ จากตรงนี้ยังไงก็ไม่รู้
“ถ้าหิวข้าวก็ไปกินเลยก็ได้นะพ้อยท์ เดี๋ยวเราดูแลบอมส์ให้ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ” ดารินพูดขึ้นยิ้มๆ แต่ยังไงฉันก็รู้อยู่ดีว่าเธอกำลังเสแสร้ง คำว่าดูแลของเธอมันหมายถึงดูแลจริงๆ หรือจะเก็บไว้แดกเองก็ไม่รู้
“ก็ไม่ได้หิวมากเท่าไหร่ ขอนั่งด้วยคนละกันนะ” แล้วสุดท้ายฉันก็เลือกที่จะเดินเข้าไปนั่งแทรกตรงกลางระหว่างพวกเขาสองคน
“มานั่งตรงนี้ก็ได้ดาริน” บอมส์พยักเพยินไปยังที่นั่งด้านข้างของเขา ดารินส่งยิ้มให้ฉันน้อยๆ ก่อนที่เธอจะเดินไปนั่งตามที่เขาบอก แล้วทั้งคู่ก็นั่งคุยกันเหมือนเดิม ตอนนี้ฉันทั้งรู้สึกอึดอัดและดูเหมือนจะเป็นส่วนเกินทั้งที่มันไม่ควรเกิดขึ้นกับฉันก็ตาม
“ฉันเหมือนเป็นส่วนเกินเลยเนอะ” และปากของฉันมันก็ไวเท่ากับความคิดในหัว ฉันพูดพร้อมกับมองสบตาพวกเขาทั้งสองไปด้วย
“ทำกันขนาดนี้ทำไมไม่คบกันไปเลยล่ะ” ฉันพูดเสริมเข้าไปอีก บอมส์เองก็เริ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ก็กำลังปรึกษาเรื่องงานกันอยู่ ไม่เห็นหรือไงว่าอะไรกองอยู่บนโต๊ะ” บอมส์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“แล้วทุกทีนายเคยสนใจฉันบ้างหรือเปล่าล่ะ นายทำแบบนี้รู้มั้ยว่าฉันอึดอัดแค่ไหน สำหรับนายฉันเป็นอะไรกันแน่” ฉันพูดออกมาอย่างยาวเหยียด ขณะที่พูดฉันก็พยายามกลืนก้อนสะอื้นที่มันจุกอยู่ที่ลำคอไปด้วย ฉันอยากจะร้องไห้ออกมาซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ต้องพยายามข่มน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา
“ถ้าเธออึดอัดมากนัก จะเลิกกับฉันก็ได้นะ” นี่เป็นคำพูดที่ฉันไม่อยากได้ยินจากปากเขามากที่สุด ยิ่งได้ยินมันก็ยิ่งทำให้ฉันอ่อนแอ
“ใจเย็นๆ นะบอมส์” ดารินยกมือขึ้นลูบที่แขนแกร่งของเขา พร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ตอนนี้ฉันเหมือนนางมารร้าย แต่เธอกลับเหมือนนางเอก บนโลกนี้มันไม่มีอะไรยุติธรรมสำหรับฉันเลย
พรึบ!
ฉันลุกขึ้นยืน ก่อนจะมองจ้องเข้าไปในดวงตาของเขา ในดวงตาคู่นั้นฉันมองแล้วไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันมีความรักให้กับฉันบ้างหรือเปล่า
ฉันละสายตาออกมาจากเขา ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว สุดท้ายแล้ว ฉันก็เป็นคนที่ต้องยอมแพ้ แพ้ในทุกๆ เรื่อง และยอมในทุกๆ อย่างเพื่อรักษาความสัมพันธ์ของเราเอาไว้
ฉันเดินออกมาขณะที่ดวงตาก็เริ่มมีน้ำใสๆ ไหลออกมาไม่ขาดสาย ฉันยกหลังมือขึ้นปาดมันออกลวกๆ แล้วพยายามปลอบใจตัวเองว่าต้องเข้มแข็ง
.:END POI PART:.
.:BOM PART:.
ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังเล็กที่เดินไกลออกไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่คิดจะลุกขึ้นแล้ววิ่งตามเธอกลับมา
“ไม่ไปง้อหน่อยหรอ” ดารินเอ่ยถามผมขึ้นทันที เธอเป็นเพื่อนของผม และก็ไม่ใช่เพื่อนธรรมดาๆ ด้วย
บทที่ 1 .
01/08/2022
บทที่ 2 .
01/08/2022
บทที่ 3 .
01/08/2022
บทที่ 4 .
10/09/2022
บทที่ 5 .
10/09/2022
บทที่ 6 .
10/09/2022
บทที่ 7 .
10/09/2022
บทที่ 8 .
10/09/2022
บทที่ 9 .
10/09/2022
บทที่ 10 .
10/09/2022
บทที่ 11 .
10/09/2022
บทที่ 12 .
10/09/2022
บทที่ 13 .
10/09/2022
บทที่ 14 .
10/09/2022
บทที่ 15 .
10/09/2022
บทที่ 16 .
10/09/2022
บทที่ 17 .
10/09/2022
บทที่ 18 .
10/09/2022
บทที่ 19 .
10/09/2022
บทที่ 20 .
10/09/2022
บทที่ 21 .
10/09/2022
บทที่ 22 .
10/09/2022
บทที่ 23 .
10/09/2022
บทที่ 24 .
10/09/2022
บทที่ 25 .
10/09/2022
บทที่ 26 .
10/09/2022
บทที่ 27 .
10/09/2022
บทที่ 28 .
10/09/2022
บทที่ 29 .
10/09/2022
บทที่ 30 .
10/09/2022
บทที่ 31 .
10/09/2022
บทที่ 32 .
10/09/2022
บทที่ 33 .
10/09/2022
บทที่ 34 .
10/09/2022
บทที่ 35 .
10/09/2022
บทที่ 36 .
10/09/2022
บทที่ 37 .
10/09/2022
บทที่ 38 .
10/09/2022
บทที่ 39 .
10/09/2022
บทที่ 40 .
10/09/2022
หนังสืออื่นๆ ของ JAMBENZ
ข้อมูลเพิ่มเติม