"ถ้านายยังทำนิสัยแบบนี้ สักวันนายจะไม่เหลือใคร" ร่างเล็กพูดบอกผมออกมาด้วยแววตานิ่งๆ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยและเพรียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ถ้าเปรียบเธอเป็นที่สูง ผมก็คงเป็นที่ต่ำ ผมอยากจะไขว่คว้าเธอ แต่มันก็เกินเอื้อม เพราะคนเลวๆ อย่างผมมันไม่มีค่าที่จะคู่ควรกับเธอ "ถ้าฉันเป็นคนดีแล้วเธอจะรักฉันได้มั้ย" ผมลองย้อนถามกลับไป เธอยังคงยืนนิ่งก่อนที่จะเดินออกไปโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรผมทั้งนั้น ไม่ว่าผมจะเป็นยังไงสุดท้ายเธอก็ไปอยู่ดี ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว ประโยคนี้มันไม่มีผลอะไรกับชีวิตของผม ไม่ว่าจะทำตัวดีแค่ไหน สุดท้ายก็เหี้ยในสายตาของเธออยู่ดี...
บทที่ 1 .
.:ICE PART:.
ผมชื่อ “ไอซ์” เป็นผู้ชายเหี้ยๆ คนหนึ่งที่แอบรักเพื่อนสนิทของตัวเอง เธอกับผมมันช่างแตกต่างกัน ผมยอมรับว่าผมมันไม่เอาไหน แต่ถ้าได้เอาเธอผมก็ไม่หวั่น เวลาผมทำอะไรไม่ดีเธอมักจะคอยเตือนและคอยด่าผมเสมอ หนึ่งคำก็เหี้ย สองคำก็เหี้ย แต่เขาว่ากันว่าผู้หญิงด่าแปลว่าผู้หญิงรัก โอเคถ้างั้นผมให้อภัยเธอ ถึงแม้ว่าผมจะเหี้ย แต่ถ้าได้เลียนี่เล่นซะเพลียเลยนะ
“อยู่กับพี่ ให้ ‘ปี้’ ได้ก่อ”
.:END ICE PART:.
.:SODA PART:.
ฉันชื่อ “โซดา” ฉันเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง ถึงแม้ว่าใครต่อใครจะบอกว่าฉันไม่ธรรมดาก็ตาม และคนที่มักจะพูดแบบนี้อยู่เสมอ เขาก็คือเพื่อนสนิทของฉันเอง เขาคนนั้นเป็นผู้ชาย ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าเรามาสนิทกันได้ยังไง รู้แค่ว่าคบแล้วรู้สึกสบายใจที่สุด มันก็ยังดีกว่าคบเพื่อนผู้หญิงด้วยกัน แล้ววันๆ เอาแต่จ้องจะงาบของเราไปกิน แต่สำหรับเพื่อนคนนี้ เขาไม่เคยคิดจะแย่งอะไรไปจากฉัน มีแต่คอยหยิบยื่นทุกอย่างให้ โดยไม่สนว่าตัวเองจะไม่เหลืออะไร
“เขาคือ ‘เพื่อน’ ที่ดีที่สุดสำหรับฉัน”
.:END SODA PART:.
...น้ำแข็งโซดา ซาบซ่าสุดขั้ว...
.:ICE PART:.
ทุกคนเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้ ซึ่งสิ่งที่ผมเลือกนั้นแม่งก็บัดซบสิ้นดี ผมชื่อ ‘ไอซ์’ ใครๆ ก็รู้จักผมดีว่าเหี้ยแค่ไหน ผมอาศัยอยู่ในห้องแคบๆ ภายในบ้านไม้หลังเก่าแถวสลัม ซึ่งเป็นแหล่งมั่วสุมยาเสพติดทุกชนิด มีหลายคนที่ย้ายมาอยู่แถวนี้แล้วหลงระะเริงไปกับสิ่งเหล่านั้น ถ้าถามว่าผมเป็นแบบนั้นมั้ย? ตอบได้เลยว่า ไม่!
ไม่เหลือเหี้ยอะไรแล้วตอนนี้ เงินทุกบาททุกสตางค์ของผมมันหมดไปกับอบายมุขทุกอย่าง อย่ามาถามว่าผมเสพอะไรบ้าง ถามมาดีกว่าว่าอะไรที่ผมยังไม่เคยเสพ เพราะถ้าให้ผมบอกว่าผมเสพอะไรวันนี้ก็คงจะบอกไม่หมด แม่งยาวยิ่งกว่าแม่น้ำปิงวังยมน่านรวมกันซะอีก
ผมมองไปที่โต๊ะตรงหน้านิ่งๆ ขณะพ่นควันบุหรี่ออกมาลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง กลิ่นเหล้าหรือกลิ่นอะไรต่างๆ ก็ลอยคลุ้งไปทั่ว บ้านผมไม่มียุงหรอก แม่งเมาควันบุหรี่จนตกลงมาตายหมดแล้ว
เห็นไหมว่าอย่างน้อยสิ่งเหี้ยๆ แม่งก็มีอะไรดีๆ ซ่อนอยู่
บนโต๊ะของผมนั้น พื้นที่ทุกตารางนิ้วถูกจับจองไปด้วยยาเสพติดชนิดต่างๆ ผมวางมันไว้อย่างโจ่งแจ้งโดยไม่กลัวว่าใครจะมาเห็น เพราะส่วนมากไม่มีใครเข้ามายุ่งกับผมอยู่แล้ว
“ไอซ์!” นอกจากเธอคนนี้คนเดียว โซดาคือเพื่อนสนิทคนเดียวของผม เธอตะโกนเรียกชื่อผมเสียงดังพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ ผมคีบบุหรี่ออกจากปากแล้วดับมัน โซดายกมือขึ้นปิดจมูก พลางปัดควันบุหรี่ออกห่างตัว
เธอไม่ชอบมัน แต่ผมนี่สิชอบมันยิ่งกว่าอะไร
“มาทำไม” ผมถามขึ้นเสียงนิ่ง พลางมองหน้าเธอไปด้วย วันนี้เธอใส่ชุดนักศึกษามาหาผม คงจะเพิ่งเลิกเรียนแน่ๆ ส่วนตัวผมนั้นไม่เรียนหรอก ผมได้แต่ใช้ชีวิตเสเพลไปวันๆ
สายตาของโซดาไม่ได้มองมาที่ผม เธอมองจ้องไปที่สิ่งเหล่านั้นที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะหันกลับมามองผมด้วยสายตานิ่งๆ
“เมื่อไหร่จะเลิกเสพสักที” เธอถามผมด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“...” แต่ผมก็นั่งเงียบไม่ตอบคำถามของเธอ
“ถามจริงมันดีตรงไหนของพวกนี้เนี่ย” เธอเอ่ยถามออกมาต่อ
“มันฟิน” ผมตอบออกไปสั้นๆ ไม่ได้จะกวนตีน แต่นี่คือความจริงที่อยากจะพูดต่างหาก
“...”
“แล้วมันก็จะเวิ้งๆ หน่อย” ผมพูดออกมาต่อ โซดาเดินขยับเข้ามาใกล้ผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ พร้อมกับง้างฝ่ามือขึ้น
ผลัวะ!
“เจอแบบนี้ยังเวิ้งอยู่มั้ย” เธอเอ่ยถามออกมา หลังจากที่ฟาดฝ่ามือลงบนศีรษะของผม อยากถามว่านี่มือหรือส้นตีน มันไม่เวิ้งหรอกแต่มันวิ้งมากกว่า
“ทำเหี้ยไรวะ กลับบ้านไปดิ่ ปวดหัวจะกินยา” ผมพูดไล่ออกมาด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ได้ตะคอกหรืออะไร แค่พูดเล่นๆ แต่ถ้าเธอไปจริงๆ มันก็ดี ผมไม่อยากให้เธอมาเห็นเวลาผมทำเรื่องเลวๆ หรอก แล้วยาที่ผมบอกว่าจะกินนี่ก็ไม่ใช่ยาปกติทั่วไปด้วย แต่เธอก็ยังคงยืนนิ่งพร้อมกับสายตาที่มองมาทางผมอย่างไม่ลดละ
แววตาของเธอมันสื่อให้เห็นว่าอีกสักพักจะมีเรื่องดราม่าตามมา
“ถ้านายยังทำนิสัยแบบนี้ สักวันนายจะไม่เหลือใคร” ร่างเล็กพูดบอกผมออกมาด้วยแววตานิ่งๆ
เห็นหรือเปล่าผมบอกแล้ว
สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็คือมองสบตาเธอนิ่งๆ โดยไม่กล้าขยับปากพูดอะไรออกมา ขณะที่สมองของผมมันกำลังคิดทบทวนกับสิ่งที่เธอพูด โซดาเป็นผู้หญิงที่สวยและเพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ถ้าเปรียบเธอเป็นที่สูง ผมก็คงเป็นที่ต่ำ ผมอยากจะไขว่คว้าเธอ แต่มันก็เกินเอื้อม
เพราะคนเลวๆ อย่างผมมันไม่มีค่าที่จะคู่ควรกับเธอ
“ถ้าฉันเป็นคนดีแล้วเธอจะรักฉันได้มั้ย” ผมลองย้อนถามกลับไป แต่เธอก็ยังคงยืนนิ่ง ก่อนที่จะเดินออกไปโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรผมทั้งนั้น
ก็เข้าใจ...ไม่ว่าผมจะเป็นยังไงสุดท้ายเธอก็ไปอยู่ดี
ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว ประโยคนี้มันไม่มีผลอะไรกับชีวิตของผม ไม่ว่าจะทำตัวดีแค่ไหน สุดท้ายก็เหี้ยในสายตาของเธออยู่ดี…
ครั้นพอคิดมาถึงตรงนี้ผมก็รู้สึกเครียด จนต้องเอื้อมมือไปหยิบบุหรี่อีกมวนขึ้นมาจุดสูบ ก่อนจะพ่นควันออกมาช้าๆ อย่างเหม่อลอย อยากจะตบปากตัวสักทีสองทีที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป
แต่สักพักหนึ่งโซดาก็กลับเข้ามาพร้อมกับถุงก๋วยเตี๋ยวในมือ เธอเดินตรงเข้าไปในครัวก่อนจะกลับมาอีกครั้งพร้อมชามก๋วยเตี๋ยว โซดาใช้มือกวาดสิ่งเสพติดที่อยู่บนโต๊ะไปทางอื่น แล้ววางชามก๋วยเตี๋ยวนั้นลงตรงหน้าผมแทน
“ที่พูดออกมาเมื่อกี้คือนายกำลังเบลอใช่มั้ย งั้นกินอะไรร้อนๆ หน่อยสติจะได้กลับมา” เธอพูดบอก ดวงตาคมของผมหลุบมองชามก๋วยเตี๋ยวสลับกับใบหน้าของเธอ
“ถ้าอยากให้กินก็ปรุงให้ด้วยดิ” หลังจากที่ผมโพล่งออกไปแบบนั้น โซดาจึงเดินเข้าไปในครัวอีกครั้งแล้วกลับออกมาพร้อมเครื่องปรุง เธอใส่ทุกอย่างลงไปจนกระทั่งเหลือขั้นตอนปรุงลำดับสุดท้าย
“ใส่พริกเยอะมั้ย” เธอเงยหน้าขึ้นถามผม ขณะที่มือเล็กก็กำลังจับช้อนและกระปุกพริกป่นอยู่
“เยอะๆ” ผมตอบสั้นๆ อย่างไม่ใส่ใจ จริงๆ ก็กินได้หมดขอแค่เธอทำให้ก็พอ
“งั้นเทหมดเลย” แล้วเธอก็ทำแบบนั้นจริงๆ โซดาตะแคงพริกป่นในกระปุกที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง แล้วเทพรวดเดียวลงในชามก๋วยเตี๋ยวของผมจนหมดกระปุก
“ไหนๆ ปรุงแล้วก็กินเองเลยเถอะ” ผมบอกเธอก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนีไป ตอนกินไม่เท่าไหร่ แต่ตอนขี้นี่ดิใครจะมาช่วยผม
.:END ICE PART:.
.:SODA PART:.
หลังจากที่ฉันบังคับให้ไอซ์กินก๋วยเตี๋ยวที่ฉันปรุงได้ ฉันก็เดินออกมาจากบ้านของเขา แล้วตรงไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านของตัวเอง
ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดเท่าไหร่ เขามักจะชอบถามตลอดว่ารักฉันมั้ยๆ รักเหี้ยอะไรของมันฉันก็ไม่รู้ สงสัยไอซ์เบลออย่างที่ฉันว่าจริงๆ นั่นแหละ แต่ถึงแม้ว่าเขาจะทำตัวเหลวแหลกแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยทำให้ฉันต้องหลั่งน้ำตา
“ลุงคะจอดตรงบ้านหลังนี้เลยค่ะ” ฉันพูดบอกลุงคนขับแท็กซี่ เมื่อรถขับมาถึงหน้าบ้านของตัวเอง ลุงจอดรถตามที่ฉันบอก ก่อนที่ฉันจะยื่นค่าโดยสารให้กับลุง แล้วเปิดประตูก้าวลงจากรถเพื่อเดินเข้าบ้าน
บ้านของฉันค่อนข้างใหญ่โต เพราะฐานะทางบ้านค่อนข้างดี แต่ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะดีไปอีกนานแค่ไหน ทุกอย่างที่ครอบครัวฉันมี ก็เป็นเพราะพ่อของฉันนั่นแหละคือคนที่สร้างมันขึ้นมา แต่ตอนนี้พ่อของฉันไม่อยู่แล้ว ท่านเสียไปตั้งแต่ที่ฉันยังเรียนอยู่มัธยม อีกไม่นานคงจะมีใครสักคนมาทำลายสิ่งที่พ่อฉันสร้างด้วยน้ำพักน้ำแรงของท่าน
“ไปไหนมาโซดา!” และคนที่จะทำลายมันก็อาจจะเป็นแม่ของฉันเองก็ได้
“ไปหาเพื่อนมาค่ะ” ฉันตอบออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ขณะกำลังเดินตรงไปที่บันไดซึ่งแม่ของฉันเองก็กำลังเดินลงมาจากบนนั้น
“เพื่อนคนไหน ใช่ผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า” แม่เอ่ยถามออกมาต่อ ท่านไม่ชอบให้ฉันไปยุ่งกับไอซ์มากเท่าไหร่ เหตุผลมันก็เพราะว่าเขาเป็นคนไม่ดี แต่ความจริงแล้วที่แม่ของฉันไม่ชอบไอซ์ก็เป็นเพราะว่าเขาไม่ได้ร่ำรวยต่างหากล่ะ ที่บอกว่าไม่ดีน่ะมันก็แค่การหาข้ออ้างให้ดูสวยหรู
สำหรับแม่ของฉันต่อให้เลวมากแค่ไหนแม่ก็ไม่สนใจหรอก แม่ฉันสนอย่างเดียวคือขอแค่มีเงินเท่านั้น
“ใช่ค่ะ”
“ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามไปยุ่งกับมัน! ผู้ชายทำตัวเหลวแหลกอย่างนั้นแกยุ่งเข้าไปได้ยังไงห๊ะ!!” แม่ฉันเป็นพวกชอบดูถูกคนแบบนี้แหละ ถ้าเห็นบ่อยๆ ก็คงจะชินไปเอง คนรอบข้างแม่ก็ใช่ว่าจะไม่มีใครทำตัวเหลวแหลก บางทีอาจจะหนักกว่าไอซ์เลยด้วยซ้ำ
บทที่ 1 .
13/09/2022
บทที่ 2 .
13/09/2022
บทที่ 3 .
13/09/2022
บทที่ 4 .
13/09/2022
บทที่ 5 .
13/09/2022
บทที่ 6 .
13/09/2022
บทที่ 7 .
13/09/2022
บทที่ 8 .
13/09/2022
บทที่ 9 .
13/09/2022
บทที่ 10 .
13/09/2022
บทที่ 11 .
13/09/2022
บทที่ 12 .
13/09/2022
บทที่ 13 .
13/09/2022
บทที่ 14 .
13/09/2022
บทที่ 15 .
13/09/2022
บทที่ 16 .
13/09/2022
บทที่ 17 .
13/09/2022
บทที่ 18 .
13/09/2022
บทที่ 19 .
13/09/2022
บทที่ 20 .
13/09/2022
บทที่ 21 .
13/09/2022
บทที่ 22 .
13/09/2022
บทที่ 23 .
13/09/2022
บทที่ 24 .
13/09/2022
บทที่ 25 .
13/09/2022
บทที่ 26 .
13/09/2022
บทที่ 27 .
13/09/2022
บทที่ 28 .
13/09/2022
บทที่ 29 .
13/09/2022
บทที่ 30 .
13/09/2022
บทที่ 31 .
13/09/2022
บทที่ 32 .
13/09/2022
บทที่ 33 .
13/09/2022
บทที่ 34 .
13/09/2022
บทที่ 35 .
13/09/2022
บทที่ 36 .
13/09/2022
บทที่ 37 .
13/09/2022
บทที่ 38 .
13/09/2022
บทที่ 39 .
13/09/2022
บทที่ 40 .
13/09/2022
หนังสืออื่นๆ ของ JAMBENZ
ข้อมูลเพิ่มเติม