สานหัวใจรัก

1

เสียงรถวิ่งเข้ามาจอดทำให้นางจารุวรรณที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ในบ้านกับสามีรีบลุกขึ้นมาดู แล้วนางก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ หันไปบอกสามีว่า “ยัยเบญมาถึงแล้ว” จากนั้นก็รีบเดินตรงดิ่งไปหาบุตรสาวที่นานๆ จะกลับบ้านที

“มาถึงแล้วเหรอ” นางจารุวรรณเดินเข้าไปสวมกอดบุตรสาวเพียงคนเดียวอย่างคิดถึงด้วยรอยยิ้มที่เต็มวงหน้า แต่เมื่อมองเห็นร่างสูงของใครบางคนที่เพิ่งจะลงจากรถก็ทำให้รอยยิ้มนั้นหุบฉับลงแทบทันที

“มาด้วยเหรอ” ถามลอยๆ อย่างไม่ได้เจาะจงว่าถามใคร แต่เบญจากลับยิ้มแห้งๆ และตอบกลับอ่อยอย่างรู้ว่าท่านหมายถึงใคร

“ค่ะ”

“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่” วายุยกมือไหว้พ่อแม่ของคนรักด้วยความนอบน้อมย่างเช่นทุกครั้งที่มาเที่ยวที่นี้ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าไม่เป็นที่ต้อนรับสักเท่าไหร่

นางจารุวรรณรับไหว้แบบขอไปที่ แล้วรีบลากลูกสาวเข้าบ้าน ซึ่งผิดกับสามีที่เดินเข้าไปพูดคุยทักทายพร้อมกับเข้าไปช่วยวายุและสาธุยกสัมภาระท้ายรถกระบะเข้าบ้าน

“แม่นึกว่าเลิกกันไปแล้วเสียอีก ไม่เห็นเราพูดถึงเลย”

“เบญรู้ว่าแม่ค่อยชอบคุณยุ แล้วเบญจะพูดถึงเขาให้แม่ฟังทำไมละจ๊ะ”

นางจารุวรรณพยักหน้ารับรู้อย่างผิดหวังเล็กๆ ก่อนจะชวนลูกสาวคุยเรื่องอื่น “แล้วนี่เราจะมาอยู่กับแม่กี่วันล่ะ”

“เบญลาพักร้อนมาอาทิตย์หนึ่งค่ะ จะนอนกอดแม่ให้หายคิดถึงเลย” ไม่พูดเปล่าหญิงสาวยังโน้มตัวลงไปสวมกอดร่างอวบพร้อมกับหอมแก้มมารดาอย่างออดอ้อน

“ถ้าคิดถึงก็กลับมาอยู่บ้านเราสิลูก ที่ไร่ที่นาเราก็มีหลายอยู่ เก็บไวกินบางส่วน ที่เหลือก็ขายมันก็ได้พอตัวอยู่นะ ไม่ขัดสนอะไร” ได้ทีคนเป็นแม่เริ่มเกลี่ยกล่อมบุตรสาว

“เบญยังสนุกกับการทำงานอยู่เลยคะแม่ ขอเวลาเบญหน่อยนะคะ”

ได้ยินคำตอบนางจารุวรรณก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองชายหนุ่มร่างสูง ไม่ว่าจะเป็นการแต่งตัวหรือรูปร่างหน้าตาผิวพรรณที่ดูดีไปเสียทุกอย่าง แล้วทำเสียงฮึขึ้นจมูกก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าครัวไปอย่างขัดใจ เมื่อคิดว่าคนที่ทำให้ลูกสาวของนางไม่ยอมกลับมาอยู่บ้านนอกนั่นก็คือ แฟนหนุ่มเจ้าสำอางผู้รากมากดีอย่างวายุ

หลังจากหายเข้าไปในครัวไม่นานนางจารุวรรณก็กลับออกมาพร้อมน้ำดื่มเย็นๆ และใบหน้าที่เหมือนจะดูดีขึ้นกว่าตอนเข้าไป

“เพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ ดื่มน้ำเย็นๆ กันก่อนนะ” นางรินน้ำใส่แก้วยื่นให้บุตรสาว จากนั้นก็รินอีกแก้วไปวางตรงหน้าวายุ ส่วนแก้วสุดท้ายนางนำมันไปยื่นให้กับพลขับที่ทำหน้าที่ไปรับเบญจาที่ท่ารถทัวร์ตามคำร้องขอของนาง

“น้ำเย็นจ๊ะ...ขอบใจนะที่เป็นธุระไปรับยัยเบญให้ป้าน่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงวันนี้ผมก็ว่างอยู่แล้ว” สาธุเจ้าของไร่ดาวเรืองที่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านบอกพลางยกน้ำขึ้นดื่มแล้วจะขอตัวกลับ

“อย่าเพิ่งกลับสิ อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน นี่ป้าทำกับข้าวไว้เยอะเลยนะ”

“นั่นสิพี่ธุ นานๆ เบญญจะกลับมาบ้านที่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสินะคะ”

เมื่อทั้งแม่ทั้งลูกสาวเอ่ยปากชวน ก็ใช่ว่าเขาจะเกรงใจจนต้องตอบตกลงทันที คนที่เขาหันไปมองก่อนตัดสินใจคือวายุ เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้อย่างไม่ติดใจอะไร คนที่ตั้งใจจะกลับไปหาอะไรกินที่บ้านตัวเองก็ตกปากรับคำอย่างเสียไม่ได้ แม้ในใจจะรู้สึกเกรงใจวายุอยู่มากก็ตาม

“เดินทางมาเหนื่อยๆ ก็เอาของไปเก็บอาบน้ำอาบท่ากันก่อนนะ แม่จะตั้งสำรับรอ...ห้องนอนคุณก็ห้องเดิมใช้ได้เลยนะ” นางจารุวรรณหันไปบอกแฟนหนุ่มของบุตรสาว ก่อนจะเดินเข้าห้องครัวเพื่อเตรียมสำรับอาหารเช้าด้วยรอยยิ้มเมื่อสาธุอาสาไปช่วยนางตั้งสำรับ

ตกกลางคืนสิ่งแรกที่วายุมักจะทำก่อนเข้านอนคือการมานั่งสูดอากาศบริสุทธิ์เย็นสดชื่นพร้อมกับแหงนหน้ามองดูดาว ที่หน้าระเบียงบ้าน

“ดาวสวยนะคะ”

วายุยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะละสายตาจากท้องฟ้าสีดำหากแต่มันระยิบระยับจากแสงของดวงดาวน้อยใหญ่มามองคนรักที่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ

“แต่น้อยกว่าคนข้างๆ”

“รู้ตัวค่ะว่าสวย” พูดจบเบญจาก็หัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ วายุที่พลอยขำกับมุกหลงตัวเองเลยอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นไปโยกศีรษะของแฟนสาวอย่างรักใคร่เอ็นดู

แต่ไม่นานเสียงหัวเราะนั้นก็เลือนหายไป ทั้งคู่นั่งเงยหน้ามองฟ้าเงียบๆ อยู่พักใหญ่ ก่อนเบญจาจะหันมามองเสี้ยวหน้าของแฟนหนุ่มแล้วถอนหายใจพลางเม้มปาก

“เบญขอโทษแทนแม่ด้วยนะคะ” มันเป็นประโยคเดิมๆ ที่หญิงสาวจะได้พูดมันทุกครั้งที่พาแฟนหนุ่มมาเที่ยวบ้าน

“ผมว่าผมเริ่มชินกับมันแล้วละ” วายุตอบเสียงกลั้วหัวเราะเพื่อให้แฟนสาวคลายกังวล

“เบญว่าเรื่องนั้นเบญจะคุยกับคุณพ่อคุณแม่เองดีกว่านะคะ”