กลรักกัปตันร้าย

สองปีก่อน

“นังพาย แกมานี่สิ มาขัดรองเท้าให้ฉันหน่อย”

เสียงแหลมเล็กที่เต็มไปด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดของ สุพรรษา รัตนชัย ดังกึกก้องขึ้น และมันก็มักจะดังแบบนี้ในทุกๆ วัน

“ค่ะ พี่สุ”

ร่างเล็กสมส่วนของ พาขวัญ คนใจซื่อ หญิงสาววัยยี่สิบเอ็ดปีรีบวิ่งกระหืดกระหอบมาตามเสียงเรียก

“ฉันสั่งแกกี่รอบแล้วนังพาย ฮึ!” นิ้วเรียวของสุพรรษาจิ้มหน้าผากมนของพาขวัญแรงๆ จนดวงหน้ารูปไข่หงายไปด้านหลัง “อย่าเรียกฉันว่าพี่อีก ฉันไม่ใช่พี่ของแก จำใส่กะโหลกเอาไว้ด้วย!”

“ตะ...แต่ว่าคุณพ่อกับคุณแม่สั่งให้พายเรียกพี่สุว่าพี่...”

พาขวัญยังอธิบายไม่ทันจบ ก็ถูกตบจนใบหน้างดงามสะบัด เส้นผมสีดำขลับที่ถูกมัดด้วยยางสีดำหลุดกระจายสยายเต็มแผ่นหลัง

“แล้วนั่นก็พ่อแม่ของฉัน แกห้ามมาสะเออะเรียกว่าพ่อว่าแม่เด็ดขาด จำเอาไว้นังขี้ข้า!”

พาขวัญน้ำตาร่วงด้วยความเสียใจ ร่างของหล่อนสั่นสะท้านอยู่ท่ามกลางพายุอารมณ์ของสุพรรษา หล่อนไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดสุพรรษาถึงได้จงเกลียดจงชังหล่อนนัก ทั้งๆ ที่หล่อนก็คอยรับใช้และเอาอกเอาใจเป็นอย่างดีเสมอมา รับใช้ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่ในตระกูลรัตนชัย จนกระทั่งตอนนี้... ที่สุพรรษาบินมาเรียนต่อที่กรีซ แต่กระนั้นหล่อนก็ยังไม่สามารถทำให้สุพรรษาถูกใจได้

เพราะอะไรกัน

“ไม่ต้องมาบีบน้ำตา แกมันก็แค่เด็กสลัมที่พ่อกับแม่ของฉันซื้อมาอุปการะเอาไว้เท่านั้น ดังนั้นอย่าเผยอคิดจะขึ้นมาเทียบกับฉันเด็ดขาด”

“พาย...พายไม่เคยคิดแบบนั้นเลยค่ะ”

สุพรรษาแค่นยิ้มหยัน มองอีกฝ่ายอย่างเกลียดชัง

“คิดว่าฉันโง่นักหรือไงนังพาย สายตาที่แกมองคุณลาซแฟนฉันน่ะ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกกำลังมักใหญ่ใฝ่สูงอยู่”

ดวงหน้านวลที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาส่ายไปมา กลีบปากอิ่มสีแดงสดสั่นระริก

“ไม่...พาย...พายไม่เคยคิดแบบนั้น...”

“อีตอแหล!”

สุพรรษาไม่อาจจะหักห้ามอารมณ์โกรธเอาไว้ได้อีก ฝ่ามือจึงตวัดลงบนใบหน้าของพาขวัญอีกหลายครั้ง จนแก้มนวลแดงชอกช้ำเป็นรอยนิ้ว

“ได้โปรด...อย่าตีพายเลย...พี่...คุณสุ...อย่าค่ะ...”

ไม่ว่าพาขวัญจะวิงวอนขอความเมตตาแค่ไหน แต่สุพรรษาก็ไม่หยิบยื่นให้เลย เพราะหล่อนยังคงตบตีไม่หยุดมือ จนกระทั่งลาซาลอสแฟนหนุ่มปรากฏตัวขึ้นนั่นแหละ ถึงได้ยอมหยุดเกรี้ยวกราด

“สุ คุณทำอะไรน่ะครับ พอเถอะ”

ลาซาลอสคว้ามือเล็กของแฟนสาวเอาไว้ และพยายามเตือนสติ

“มีเรื่องอะไรกัน ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันแบบนี้ด้วยครับ”

สุพรรษารีบตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จเพื่อให้ตัวเองดูเป็นนางฟ้าในทันที

“ก็อี...น้องพายน่ะสิคะ ทำให้สุโมโห”

ลาซาลอสปรายตามองหญิงสาวที่ร้องไห้ตาแดงก่ำ