ความรักแสนคลั่งของนายชั่วร้าย

หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก นัยน์ตากลมโตสีดำขลับเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง หญิงสาวยืนนิ่งหยุดเดินราวกับถูกสาปด้วยมนต์ขลัง โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน มีเพียงหัวใจของหล่อนเท่านั้นที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่

แถมเต้นแรง... แรงเหลือเกิน

“หยุดเดินทำไมอุษา ฉันทั้งร้อนทั้งเหนียวตัว รีบกลับบ้านกันเถอะ”

เสียงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจระคนหงุดหงิดของสายใจที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและญาติห่างๆ ทำให้อุษาสะดุ้งและได้สติ

นี่หล่อนเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงได้หัวใจเต้นแรงแบบนี้ เข่าก็แทบทรุดเพียงแค่เห็นผู้ชายคนนั้นเดินผ่านไปเท่านั้น

“ปละ เปล่าหรอก”

แม้จะตอบว่าเปล่า ไม่มีอะไร แต่สายตาของหล่อนก็ยังคงชะเง้อมองร่างสูงใหญ่ในชุดเก่าๆ นั้นตลอดเวลา สายใจมองตามสายตาของเพื่อนไปก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน

“อย่าบอกนะว่าชอบผู้ชายคนนั่นน่ะ”

คนถูกถามแก้มแดงก่ำ พยายามกลบเกลื่อน“ชอบ? ชอบอะไรกัน... ไม่มี ฉันไม่ได้ชอบใครสักหน่อย” อุษาพูดแล้วก็ออกเดิน ความขัดเขินยังแน่นเต็มอก หล่อนพยายามเดินตามเขาไป แต่เขากลับหายไปจนหาไม่เจอ

“ก็เธอมองผู้ชายคนนั้นแทบจะกินเข้าไปทั้งตัวอยู่แล้ว นี่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าดาวมหาลัยแบบเธอที่มีผู้ชายรุมจีบวันละเป็นสิบๆ คนจะมาสนใจผู้ชายกระจอกๆ ทำงานในตลาดอย่างนี้”

อุษาไม่สนใจคำพูดเหยียดหยามของเพื่อน แต่สิ่งที่หล่อนสนใจกลับเป็นเรื่องของผู้ชายคนนั้นมากกว่า “นี่เธอรู้จักผู้ชายคนนั้นด้วยเหรอสายใจ”

สายใจเบ้หน้า พลางมองเพื่อนอย่างแปลกใจระคนเวทนา

“ไม่ได้รู้จงรู้จักอะไรหรอก แค่เคยเห็นขายผักอยู่ในตลาดบ่อยๆ น่ะ”

คนฟังยิ้มแก้มแทบปริ อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมจะต้องรู้สึกลิงโลดมากมายขนาดนี้

“งั้นก็แสดงว่าเขาทำงานในตลาดของแม่ฉันจริงๆ น่ะสิ”

“คงใช่แหละ เพราะเห็นมาสองเดือนกว่าแล้ว นี่ถามจริงๆ เถอะ เธอสนใจผู้ชายสกปรก จนๆ คนนี้ได้ยังไงกันน่ะ พี่แน๊ตทั้งรวยทั้งหล่อ แต่เธอกลับไม่ยอมมอง เธอมันบ้ามากรู้ไหมเนี่ย อุษา”

“ฉัน... ฉันไม่ได้สนใจสักหน่อย... ก็แค่...”

“อย่ามาริอ่านโกหกหน่อยเลย แค่เห็นสายตาที่เธอมองตามหลังผู้ชายคนนั้นไป ฉันก็รู้แล้วว่าเธอตกหลุมรักเข้าเต็มเปาเลยทีเดียว” สายใจพูดอย่างรู้ทัน และนั่นก็ทำให้อุษาแก้มแดงระเรื่อ

“นี่ฉันแสดงออกไปมากขนาดนั้นเชียวเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ เด็กมันยังมองออกเลย”

สายใจพูดอย่างหมั่นไส้ และเดินนำหน้าไป อุษาวดียืนนิ่ง ก่อนจะรีบวิ่งตามร่างของเพื่อนไป

“รอฉันก่อนสิสายใจ” วิ่งไปทันก็ดึงแขนให้เพื่อนหยุดเดิน

“มีอะไรอีกล่ะแม่คนสวย นี่มันเย็นมากแล้วนะ เดี๋ยวแม่เธอก็มาหาว่าฉันพาเธอไปเถลไถลอีกหรอก”

“ยังไม่เห็นเย็นสักหน่อย นี่แค่บ่ายสี่โมงเอง”

อุษาทำตาวิงวอนใส่เพื่อน

“ช่วยฉันหน่อยนะสายใจ”

คนฟังเริ่มเอะใจ และรู้สึกหวาดระแวงขึ้นมาทันที

“ช่วยอะไร อย่าบอกนะว่า...”

อุษาระบายยิ้มกว้าง

“พาฉันไปแอบดูบ้านของผู้ชายคนนั้นหน่อยสิ นะสายใจนะ ฉันอยากเห็นน่ะ”

“ไม่ได้! เราต้องรีบกลับบ้าน”

อุษาผิดหวังแต่ก็ยังคงพยายามอ้อนวอนต่อไป

“น่านะ... สายใจคนสวย ถือว่าช่วยเด็กน้อยตาดำๆ อย่างฉันเถอะนะ ฉันขอร้องล่ะ”

“ไม่... บอกแล้วไงว่าไม่มีทาง กลับบ้านได้แล้วอุษา”

สายใจส่ายหน้า และหมุนตัวจะเดินหนี แต่อุษาไม่ยอม รีบวิ่งไปขวางหน้า และยกมือไหว้

“ฉันไหว้ล่ะสายใจ ช่วยฉันหน่อยนะ ฉัน... ฉันคงจะนอนไม่หลับแน่ๆ ถ้าไม่ได้รู้ว่าบ้านของผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหน ฉันอยากเห็นเขาอีกสักครั้ง”

“ก็บอกว่าไม่ไง”

“ก็ได้... งั้นฉันไปถามคนในตลาดเองก็ได้”

อุษาหมุนตัวจะเดินหนีไป แต่สายใจดึงเอาไว้เสียก่อนอย่างไม่มีทางเลือก