ความรักแสนคลั่งของนายชั่วร้าย

“ฉันจ้าง 1 แสน ช่วยทำยังไงก็ได้ให้ลูกชายของฉันหันมาชอบผู้หญิง”

ประโยคนี้บุษกรได้ฟังมาตั้งแต่สัปดาห์ก่อน ตอนนั้นเธอไม่คิดจะรับปากทำงานที่ดูไร้สาระและไร้ศักดิ์ศรี คำว่า ‘ตกลง’ ไม่เคยมีอยู่ในสมองของเธอ

จนกระทั่งวันนี้...

วันที่บุษบา พี่สาวของเธอเสียชีวิตกะทันหัน เธอต้องกู้หนี้ยืมสินนับแสนบาทเพื่อเอามาจัดงานศพให้พี่ เพราะพี่ไม่ได้ทำประกันอะไรไว้เลย

และนับจากนั้น ชีวิตเรียบง่ายพอเพียงของบุษกรก็เปลี่ยนไป...

แปะก๊วย ลูกชายเจ้าหนี้ดันปิ๊งเธอตั้งแต่แรกพบ และพยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เธอไปเป็นภรรยา

เคราะห์ซ้ำกระหน่ำซัด หลานของเธอซึ่งเป็นลูกสาวแท้ๆ ของบุษบาก็ถูกคนเป็นพ่อพาไปอยู่ด้วย และไม่ยอมคืนให้

บรรเจิด ให้เหตุผลว่าเขาเป็นพ่อย่อมมีสิทธิ์ในตัวน้องจันทร์เจ้ามากกว่าเธอที่มีศักดิ์เป็นแค่น้า

เธอคงไม่ลำบากใจเท่านี้ หากไม่ใช่เพราะคำสั่งเสียครั้งสุดท้ายของบุษบา

“รับปากพี่ได้ไหมเบลว่าจะไม่ทิ้งจันทร์เจ้า น้องไม่เหลือใครแล้ว พ่อแท้ๆ ก็เอาแต่กินเหล้าแถมชอบทำร้ายร่างกายอีก พี่อุตส่าห์พาน้องหนีมาจากพ่อใจสัตว์ได้แล้ว ถ้าน้องกลับไปอยู่กับหมอนั่น สักวันมันอาจพลั้งมือฆ่าน้องก็ได้”

เธอเองก็รักจันทร์เจ้า เพราะพอจะรู้พฤติกรรมของอดีตพี่เขยมาบ้าง จึงรับปาก

ไม่กี่วันหลังจากนั้น บุษบาก็เสียชีวิตอย่างสงบ เด็กหญิงจันทร์เจ้าถูกคนเป็นพ่อลักพาตัวไปในขณะที่บุษกรกำลังวุ่นวายอยู่กับงานศพ

เธอพยายามติดตามทวงถามจะขอหลานมาเลี้ยงเอง แต่บรรเจิดซึ่งเป็นบิดาของจันทร์เจ้าได้ปฏิเสธ เธอไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะเธอเป็นแค่น้า ยังไงพ่อแท้ๆ ก็ต้องมีสิทธิ์ในตัวจันทร์เจ้ามากกว่าเธออยู่แล้ว

บรรเจิดได้ยื่นข้อเสนอว่าถ้าหากอยากได้จันทร์เจ้ามาอยู่ด้วยจะต้องจ่ายเงิน 1 แสนบาท

ฟังดูก็ไม่ต่างจากเอาลูกตัวเองไปเรียกค่าไถ่

แต่คนอย่างบรรเจิด อะไรก็ทำได้อยู่แล้วล่ะ

ในตอนนี้บุษกรจึงต้องการเงิน จำนวน 2 แสน

เธอเปิดร้านขายดอกไม้ร้านเล็กๆ ซึ่งเศรษฐกิจเช่นนี้ มีคนมาซื้อดอกไม้น้อยลง และเธอจะต้องทำงานอีกกี่ปีกันกว่าจะเก็บเงินแสนได้เพราะเธอต้องใช้จ่าย ซื้อกินไปทุกวัน

เสียงกรุ๋งกริ๋งของโมบายที่ติดตรงขอบบนประตูดังขึ้นเมื่อมีใครคนหนึ่งผลักประตูกระจกเข้ามา

“ยินดีต้อนรับค่า” หญิงสาวส่งเสียงสดใสไปโดยอัตโนมัติ ก่อนจะหุบยิ้มฉับพลันเมื่อเห็นว่าใครมา...

แปะก๊วยนั่นเอง

“ที่รัก วันนี้ก็สวยอีกแล้วนะ” หนุ่มวัย 26 ผมทรงสกินเฮด หน้าเสี้ยม ใต้ตาบวม ผิวคล้ำ ฟันเหยินได้เอ่ยปากทักทายราวกับว่า สนิทสนมเป็นคนรู้ใจของเธอมานานแรมปี

“จะรับดอกอะไรคะ” เธอพยายามปั้นสีหน้าเป็นมิตร ถามเสียงสุภาพโดยไม่สนใจท่าทีก้อร่อก้อติกของอีกฝ่าย

“จะเหมาหมดร้านเลยก็ยังได้ ถ้าที่รักยอมไปเที่ยวกับก๊วย”

“เที่ยว ? ” คิ้วเรียวเลิกขึ้นสูง “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันคงต้องปฏิเสธ”