ดั่งเพลิงพิศวาส

1

ขึ้นเรือผิดลำ

เสียงฝีเท้าวิ่งเร็ว ๆ ไปยังเรือยอชต์ลำหนึ่งที่จอดอยู่ตรงท่า เป็นลำที่จ้างหญิงสาวไปเป็นแม่บ้านชั่วคราว ในช่วงวันหยุดพักผ่อนสุดสัปดาห์ของพวกเขา นีนนาราวิ่งมาหยุดตรงเรือลำด้านหน้า หยิบกระดาษที่ระบุหมายเลขของเรือ ออกมาดูอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“เร็วสิคุณ ! เหลือคุณคนเดียวเลยนะครับ” ผู้ชายคนหนึ่งบนเรือตะโกนพร้อมกวักมือเรียก นีนนารารีบหิ้วกระเป๋าก้าวขึ้นไปบนเรืออย่างเร่งรีบ

“ขอโทษด้วยค่ะที่มาช้าพอดีมัวแต่...”

“ไม่ต้องมาขอโทษผมเลยครับ เดี๋ยวเจ้านายก็โกรธกันพอดี รีบเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องโน้นเลยครับ” คนพูดสาวเชือกดึงสมอขึ้นในทันที

“ค่ะ ๆ แต่ว่าห้องสำหรับแม่บ้านอยู่ตรงไหนคะ”

“แม่บ้านอะไรของคุณ ผมนี่แหละเหมาหมดทุกหน้าที่ อ้อมีพี่วินคนขับเรืออีกคน คุณเป็นคนที่เจ้าของเรือเขาพามานะครับ ห้องของคุณน่าจะอยู่ฝั่งซ้าย ห้องขวาเห็นมีคนเข้าไปแล้ว เดินตรงลงไปเลยครับ ตอนนี้พวกเจ้านายกำลังนั่งดื่มกันอยู่บนดาดฟ้าโน่น อย่าเพิ่งไปรบกวนเขาล่ะ ให้เขาเรียกหาก่อนค่อยขึ้นไป”

“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ” นีนนารารู้สึกงุนงงกับตำแหน่งหน้าที่การงานบนเรือลำนี้เล็กน้อย คิดว่าสักพักเธออาจเข้าใจระบบงานได้ไม่ยาก พอลงบันไดเรือไปเจอห้องนอนฝั่งซ้ายมือ ลองผลักประตูเปิดเข้าเบา ๆ ดวงตาพลันเบิกกว้างขึ้น จากสภาพของห้องนอนแสนหรูหราตรงหน้า หญิงสาวลองนั่งลงบนเตียงนอนเบา ๆ ความนุ่มทำให้ที่นอนยุบยวบลงไปแล้วเด้งตัวคืนกลับที่เดิม

‘อะไรจะโชคดีปานนี้ยัยนีน’

นีนนาราแทบเก็บความดีใจเอาไว้ไม่อยู่ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรับงานนอกสถานที่ ไม่คิดว่าจะหรูหราและแสนสบายถึงเพียงนี้ ผู้ชายคนนั้นบอกว่าอย่าเพิ่งไปรบกวนเจ้านายบนดาดฟ้า หมายความว่าเป็นเวลาส่วนตัวกับครอบครัว โดยที่ไม่ต้องการให้คนนอกไปยุ่งนั่นเอง

นีนนารายังไม่ได้รื้อเสื้อผ้าของใช้ออกจากกระเป๋า เธออยากชื่นชมความงามของเรือกับท้องทะเล ผ่านกระจกวงกลมด้านข้างไปก่อน ทว่านั่งเล่นไปนานพอสมควร ก็ยังไม่มีใครมาเคาะประตูห้องเรียก เธอจึงเปลี่ยนมุมไปนอนเล่นบนเตียงนอนแสนนุ่มแทน และความนุ่มแสนสบายนี่แหละ ทำให้เธอผล็อยหลับลงไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

คนหลับสะดุ้งตื่นขึ้นอย่างตกใจ นีนนารายกฝ่ามือตบหน้าตัวเองเบา ๆ เธอนอนหลับในวันแรกของการทำงานได้อย่างไร คงเพราะเจ้าเตียงนุ่มแสนนุ่มนี่เป็นแน่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ค่ะ ๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนเพื่อไปเปิดประตูให้คนเคาะ

“เอ่อ คุณ...” หญิงสาวตรงหน้าสวมชุดบิกินีสีเหลืองสด มีเสื้อคลุมตาข่ายสีขาวยาวถึงเข่า เจตนาอวดทรวดทรงอันแสนจะเซ็กซี่ของตัวเอง

“ฉันจิลาวัลย์ แต่เอ๊ะ เธอไม่ใช่ชาลิสานี่” เรียวคิ้วได้รูปขมวดเป็นปมขึ้นอย่างสงสัย

“ใช่ค่ะ ฉันชื่อนีน นีนนาราค่ะ ชาลิสาเป็นเพื่อนของฉันเอง”

“ให้เธอมาแทนทำไมไม่บอกกันบ้างเลย แล้วนี่มัวแต่ทำอะไรอยู่ทำไมไม่แต่งตัว เจ้านายเรียกแล้วนะ”

“แต่งตัว เอ่อ แต่งทำไมคะ”

“เด็กใหม่หรือยังไง ก็แต่งตัวสวย ๆ แบบฉันนี่ไง จะได้ไปดูแลเจ้านายบนชั้นดาดฟ้าโน่น” คนสวยส่ายหน้าให้คนไม่เป็นงาน

“ฉันเป็นแม่บ้านคนครัวคนทำความสะอาด ไม่จำเป็นต้องแต่งตัวแบบคุณหรอกค่ะ” นีนนารารีบบอกเผื่อคนตรงหน้าจะเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไป

“เดี๋ยวนะ ! เมื่อกี้เธอบอกว่าเธอเป็นแม่บ้านเหรอ”

“ใช่ค่ะ ฉันมาทำงานครัวกับทำความสะอาดบนเรือลำนี้ค่ะ” นีนนาราบอกเขาอย่างมั่นอกมั่นใจ ในหน้าที่การงานของเธอ

“ต้องมีการเข้าใจผิดกันแน่ ๆ เพราะถ้าเธอมาทำงานอย่างที่เธอบอกมาจริง ๆ เธอคงไม่ได้เข้ามาอยู่ในห้องนอนของเจ้านายเขาหรอก”

“ห้องนอนของเจ้านาย เอ๊ะ ยังไงกันคะ ฉันเข้าห้องผิดเหรอคะ ว่าแล้วเชียวทำไมห้องแม่บ้านถึงได้หรูหราขนาดนี้ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ เดี๋ยวจะรีบเปลี่ยนห้องเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

“ไม่ต้อง ! เดี๋ยวฉันจะไปโทรหาชาลิสาก่อน ว่ามันเรื่องอะไรกันแน่” ได้ยินแล้วจิลาวัลย์ก็เป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมาในทันที รีบกดหมายเลขโทรศัพท์มือถือไปหาชาลิสาในทันที