Tell Me Is Love เพราะรักมันพูดยาก

พ่อเลี้ยงเมืองราม ชายหนุ่มหน้าตาดี ผู้ที่มีรูปร่างหล่อล่ำสมชายชาตรี สูงขาวเจ้าเสน่ห์ อายุอานามของเขาปาเข้าเลขสี่อยู่รอมร่อ แต่ทว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มผู้มีสวนองุ่นส่งออกทั้งในและต่างประเทศ กลับไม่เคยคิดที่จะสานสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน หลังจากที่เขาสูญเสียม่านฟ้าให้กับผู้ชายคนนั้นไป

ทั้งที่บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่แข่งกันขายขนมจีบไม่เว้นในแต่ละวัน แต่ทว่าเขานั้นกลับมุ่งมั่นทำแต่งาน จนได้รับฉายาว่าคนไร้ความรู้สึก เมื่อเขาเห็นงานสำคัญกว่าผู้หญิง ไม่ว่าใครหน้าไหน สวยระดับนางสาวไทย ก็ไม่เคยเข้ามาอยู่ในใจของพ่อเลี้ยงเมืองรามได้

“พ่อเลี้ยง หมอคนใหม่ที่ลูกจะให้เธอมาดูแลแม่แทนหมอประวิทย์หน้าเป็นยังไง ใจดีหรือเปล่า ความจริงแค่จ้างพยาบาลก็ได้ ทำไมต้องให้หมอมาดูแลถึงบ้านด้วย”

หญิงสูงวัยพูดกับลูกชายออกมาด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ เมื่อพ่อเลี้ยงเมืองรามจะให้แพทย์เฉพาะทางมาดูแลมารดา ซึ่งเธอสามารถทำงานที่โรงพยาบาลได้ตามปกติ แต่ต้องมาพักที่ไร่ของเขา จนกว่าการว่าจ้างจะสิ้นสุด

“พยาบาลกับหมอแตกต่างกันนะครับแม่ ผมแค่อยากให้แม่อยู่ใกล้หมอ” คำพูดของลูกชายทำให้มารดาถึงกับส่ายศีรษะ เพราะนางไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่แพทย์ระบุว่าหญิงสูงวัยเป็นโรคหัวใจ ห้ามให้ใครหรือสิ่งใดมากระทบกระเทือนหัวใจของนาง แต่ดูลูกชายจะเป็นกังวลมากไป

“ผมมีเงินมากพอที่จะจ้างเขาให้มาดูแลแม่คนเดียวเลยด้วยซ้ำ ผมอยากให้เธอลาออกจากโรงพยาบาล แต่หมอประวิทย์บอกว่าเธอไม่ยอม กว่าหมอคนนั้นจะใจอ่อนหมอประวิทย์ต้องชักแม่น้ำทั้งห้า ที่สำคัญเธอไม่รับเงินจากผม”

สาเหตุที่แพทย์หญิงไม่รับเงิน นั่นเป็นเพราะว่าเธอต้องพาลูกมาด้วย และก็ยังคงสามารถเดินทางไปทำงานที่โรงพยาบาลตามปกติ ที่สำคัญในวันที่เธอต้องเข้าเวรจะมีคนดูแลลูกให้ เพราะพี่เลี้ยงที่เคยจ้างนั้นกำลังจะลาออกไปทำงานที่กรุงเทพฯ

“จริงเหรอ แม่ชักอยากจะเห็นหน้าเธอแล้วสิ แต่...เอ... ที่ไม่รับเงินจากพ่อเลี้ยง เป็นเพราะว่าหมอคนนี้ อยากได้ลูกชายแม่เป็นการตอบแทนหรือเปล่าน๊า....”

หญิงสูงวัยพูดจาหยอกเย้าลูกชายออกมาอย่างอารมณ์ดี ซึ่งนางอยากอุ้มหลานเต็มที แต่พ่อเลี้ยงกลับไม่เลือกผู้หญิงคนไหนมาเป็นแฟน เมื่อเขานั้นเคยผิดหวังจากความรัก

“คงไม่หรอกครับแม่ หมอประวิทย์บอกว่าเธอมีลูกแล้ว กำลังอยู่ในวัยน่ารัก เธอคงจะพาลูกมาพักที่นี่ด้วยก็เลยเกรงใจ ไม่ยอมรับค่าจ้างจากผม ที่สำคัญผมว่าคุณแม่คงหายเหงาแน่” พ่อเลี้ยงเมืองรามพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่ม ซึ่งเขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเธออยู่แล้ว เพราะถึงยังไง ผู้ชายที่เคยมีแผลเป็นในใจอย่างเขา คงไม่สามารถเปิดรับใครเข้ามาได้อีก

“อ้าว! แล้วสามีของเธอล่ะ มาด้วยหรือเปล่า” หญิงสูงวัยอุทานออกมาด้วยอาการเสียดาย เมื่อแพทย์หญิงมีครอบครัวไปแล้ว อุตส่าห์ตั้งใจจะเชียร์ให้ลูกชายสักหน่อย

“ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมลืมถาม แต่บ้านเราออกจะกว้าง มีหลายห้องนอน หรือจะให้เธอไปอยู่หลังเล็กดีครับ” พ่อเลี้ยงเมืองรามเริ่มขอความเห็นจากมารดา เมื่อเขากำลังคิดว่าแพทย์หญิงควรมีพื้นที่ส่วนตัวกับครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูก ถ้าหากว่าเธอมาอยู่ที่ไร่ของเขา

“อืม... ก็ดีเหมือนกัน” หญิงสูงวัยตอบกลับไป พร้อมตักข้าวต้มขึ้นมาเป่า ก่อนจะค่อยๆ รับประทาน พลางนึกคิดไปด้วย ถ้าหากไร่นี้มีเด็กวิ่งเล่นก็คงจะดีไม่น้อย ถึงแม้ว่าเด็กคนนั้นจะไม่ใช่ลูกหลานของนาง แต่หญิงสูงวัยที่อยากอุ้มหลานมานานหลายปี ก็คงจะรู้สึกดีหรือชดเชยสิ่งที่ต้องการลงไปได้บ้าง ถ้าหากว่ามีเด็กมาวิ่งเล่นภายในบ้าน