โสเภณีเฉพาะกิจ

@ร้านอาหารหลัง มหาวิทยาลัย SU

วันนี้ฉันมานั่งทานเข้ากับเพื่อนๆ หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการสอบ

"เฮ้ย "

“พวกมึง อาทิตย์หน้าวันเกิดกูละนะ กูอยากให้พวกมึง ไปกันทุกคน โดยเฉพาะ มึง อิแซน” พูดจบยัยแพรก็หันหน้ามาบอกกับฉัน

"มึงต้องไปให้ได้นะ โว้ย !!

"ถ้ามึงไม่ไปกูงอลมึงยันลูกบวชแน่ ! ยัยแพรคาดโทษฉัน ก็จริงแหล่ะฉันไม่เคยไปงานวันเกิดมันเลยซักปีไง ตั้งแต่เป็นเพื่อนมันมา

มาแนะนำตัวกันหน่อยจ้า สวัสดี ฉันชื่อ แซนดี้ เรียนอยู่ปี 2 คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัย SU มีเพื่อนสนิทอยู่ 3 คนยัยแพร ยัยน้ำซัน และยัยเจส นางเป็นพวก หญิงเทียมนะคะ ส่วนยัยแพร ยัยน้ำซันหญิงแท้มีมดลูกคะ

ที่ฉันเข้าเรียนมหาวิทยาลัยนี้ได้เพียงเพราะฉันสอบได้ชิงทุนไง ส่วนมากทุกคนที่เรียนที่นี่ก็มีแต่ลูกคุณหนู คนรวยทั้งนั้น เพื่อนๆในห้องเรียนไม่มีใครอยากคบฉันหรอก จะมีก็แต่ พวกมันสามคนนี้แหล่ะ ส่วนยัยเจสกับฉันเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ส่วนยัยแพร กับยัยน้ำซัน พึ่งจะมารู้จักตอนเข้าปีหนึ่งนี้แหละ อาจจะเป็นเพราะฉันจนไง ฉันเลยไม่ค่อยชอบพวกงานปาร์ตี้อะไรแบบนี้ ก็มันมีแต่พวกคุณหนูไฮโซ ขนาดคบกับสามคนนี้ยังโดนคนอื่นเมาท์ว่าฉันไม่ดูฐานะตัวเองเลย แต่ช่างเถอะเรื่องนี้ฉันชินแล้วแหละ

"ว่าไง อิแซน" ยัยแพรที่นั่งข้างๆ ฉันถามฉันมาอีกที ใจจริงก็ไม่ได้อยากจะไปหรอก แต่วันเกิดเพื่อนสนิทตั้งทีจะปฎิเสธก็ยังไงอยู่

"เออ ๆ กูไปก็ได้"

"เย้ ! “น่ารักที่สุด" ยัยแพรยิ้มออกมาอย่างพอใจกับคำตอบของฉัน

“ม่า มะ ให้เพื่อน จุ๊บทีนึง " ยัยแพรพูดมาพร้อมกับยื่นปากมาเหมือนจะจุ๊ฟที่แก้มของฉัน แต่ก็แค่แกล้งเท่านั้นไม่ได้จะทำจริง ๆ หรอก

" มึงพูดละนะ ห้ามกลับคำนะโว้ย "

"อืม" ฉันตอบเพื่อนไป

"มึงอย่าพึงดีใจไป อิแพร พอถึงวันจริง อิแซนมันอาจจะบอกมึง"

" อิแพร มึงกูไม่สบายว่ะ ปวดหัว ตัวร้อน ไรงี่ก็ได้ อินี้ข้ออ้างมันเยอะจะตาย มึงก็รู้มันไม่ชอบหรอกปาตรงปารตี้อะไรแบบนี้ ใช่ไหม ซะนีน้อย" อิเจสพูดดักคอฉันมา

“ไอ้เจส” ฉันจึงหันไปทำหน้ายักษ์ใส่มันอย่างไม่พอใจนัก

มึงอะชอบคิดไรแทนกู ไม่ต้องคิดกูมีนี้” ฉันชี้ไปที่สมอง

"อ้าย…อิแซน เรียกเพื่อนแบบนี้ ไม่น่ารักนะคะ ใครสั่งใครสอนแก…เนี้ยดูปากกูค่ะ เจส…สิ ก้า” ฉันชื่อเจสสิก้า แบบนี้อะ เป็นไหม…มึงอะ อิเจสถามฉันมาอย่างไม่ยอม

“พอๆพวกมึงเลิกทะเลาะกันได้แหละ กูลำไยพวกมึงสองคน”อิน้ำมันคงรำคาญจริง ๆแหล่ะถึงได้ห้ามฉันกับอิเจสเพราะปกติจะเป็น อิแพรซะมากกว่าที่คอยห้ามพวกฉันสองคน สักพักอาหารบนโต๊ะก็ถูกเก็บเรียบในกระเพาะหลุมดำของพวกฉันทั้งสี่คน ถึงฉันจะตัวเล็กแบบนี้ก็กินเก่งนะ

"ทั้งหมด เจ็ดร้อยห้าสิบบาทค่ะ" พนักงานเสร์ฟคิดตัง

"งั้นแยกกันตรงนี้เลยนะ พวกมึง” ยัยน้ำซันกล่าวมา

"แซนมึงกลับกับกูป่าว เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่ร้าน" ยัยแพรหันมาถามฉัน

"พอดีวันนี้กูก็จะกลับบ้านเลยนะ ป๊ากับม๊าจะไปต่างประเทศ กะจะข้าบ้านซะหน่อย" ยัยแพรบอกฉันมาเพระปกติยัยเพื่อนฉันจะค้างที่คอนโดมากว่าบ้านของเธอ

"ไม่เป็นไรมึง กูจะแวะไปทำธุระก่อน ค่อยเข้าร้าน" ร้านที่ว่าคือที่ทำงานของฉันนั้นเอง จากนั้นฉันก็รีบเดินออกมา

"ไปละ บาย " ฉันโบกมือให้เพื่อนๆ แล้ววิ่งเข้าในซอยที่ถัดจากร้านอาหาร เพื่อที่จะนั่งวินมอไซต์ ไปทำงาน ชั่วโมงเร่งด่วนแบบนี้ต้องวินมอไต์เท่านั้น เพราะถ้าเข้าสาย เดี๋ยวเจ้ดาด้า จะเอ็ดฉันเอา จริง ๆ ฉันไม่มีธุระที่ไหนหรอกแต่ฉันเป็นพวกขี้เกรงใจไง ฉันเลยไม่อยากรบกวนเพื่อน ฉันทำงานที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ฉันทำมาตั้งแต่อายุ15 ปี ฉันทำหลังเลิกเรียนแทบจะทุกวัน ทำไงได้ละคนเราต้นทุนเรามันไม่เท่ากัน ฉันทำงานส่งตัวเองเรียนมาได้ขนาดนี้ฉันก็เก่งสุดและ งานมีก็ทำไปเถอะจะได้มีตังเก็บไว้เยอะ ๆ นะฉันว่า อีกอย่างงานที่ทำก็ไม่ได้หนักหนาสากันอะไรด้วย แถมเจ้าของร้านก็ใจดีมาก ๆ ด้วย

@FinFin Restaurants

เป็นภาพที่แซนดี้ผมเผ้ายุ่งเหยิง