นางรำอย่างข้าคงเป็นได้แค่เครื่องบรรณาการของท่านแม่ทัพ โดย พริมริน

“อุ๊ย! ปล่อยฉันนะไอ้บ้า บอกให้ปล่อยไง”

เสียงโกรธเกรี้ยวแทบจะลั่นห้อง

“ไม่ปล่อย.. อยากท่ามากนักมันต้องเจออย่างนี้แหละ”

“ไม่นะ! ปล่อย...”

คำพูดปฏิเสธเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองขาดหายกลางคัน เสียงดิ้นรนต่อสู้อึกอักพลอยหายไปด้วย ทิ้งไว้แต่เสียงหายใจหอบกระเส่า

ภาพที่ไม่มีใครได้เห็น...บนที่นอนหนานุ่มขนาดหกฟุตในห้องนอนตกแต่งไว้อย่างสวยงามสมฐานะบุตรสาวเศรษฐี หญิงสาวผิวขาวผ่องผ้าผ่อนไม่มีติดกายกำหมัดทุบหลังไหล่เปลือยแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดของชายหนุ่มที่กำลังซบหน้าลงกับเนินนางอวบอูมอย่างตั้งใจปลุกเร้าอารมณ์ใคร่ให้ลุกโชน ด้วยปากและลิ้นแก่ฝ่ายหญิง

แว่บหนึ่งที่ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสังเกตสีหน้าหญิงสาว ก่อนแนบหน้าลงดูดเลียติ่งตูมอันเป็นจุดศูนย์รวมประสาทความเสียวซ่านสลับห่อปลายลิ้นแยงร่องที่เขาใช้นิ้วแหวกแคมให้อ้ารับเข้าๆออกๆ

ใบหน้ารกหนวดเครามีคราบน้ำรักของหญิงสาว แม้เจ้าตัวจะยังก่นด่าสลับเสียงครางราวกับยังตัดสินใจไม่ได้ ว่าควรปล่อยตัวเองตามอารมณ์เสียวซ่านที่ต้องการปลดปล่อย หรือยุติเหตุการณ์บัดสี

“ฉะ...ฉัน...บอกให้ปล่อย อะ...ไอ้บ้า! ปล่อย...ฉัน”

แม้เสียงจะสั่นพลิ้วขาดเป็นห้วงๆ แต่ก็บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวพยายามเต็มที่ในการต่อสู้ เพื่อพาตัวเองรอดพ้นเหตุการณ์คับขันที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้น

“อย่าปฏิเสธเลยน่า....”

ลิ้นสากแบ ตวัดเลียเม็ดกลางแคมคั่นคำพูดอู้อี้

“รู้นะว่าเสียว อยากให้ผมเย_จนน้ำแตก”

คำพูดลุ่นๆ อย่างคนไร้การศึกษา ที่ไม่พยายามจะกลั่นกรองให้ฟังสุภาพ ส่งผลต่อคนฟังเกินกว่าที่ชายหนุ่มจะคาดถึง

นอกจากโกรธ วิรามรรู้แต่ผู้เดียวว่าคำพูดดิบ เถื่อน ฟังหยาบคาย ทำเอาหล่อนเกือบพบความสุขสมอีกครั้ง เมื่อประกอบกับที่โดนชายหนุ่มโจมตีปุ่มกระสันอย่างไม่ปรานี

“ฉ... ฉันจะฆ่าแกไอ้หน้า อูยยยส ตะ...ตัวเมีย!”

ปากอวบอิ่มผรุสวาทเผลอครางซี้ดคั่นคำด่าทอ เมื่อปากหยักได้รูปรวบดูดแรงๆ

“ยังจะปากเก่งอีกนะ”

ใบหน้าคมสันหล่อเหลาผงกขึ้นมองคนปากเก่ง

“ดี! เก่งให้ตลอดละกัน”