ปกรณัมหนี้ชีวิตจบ

“แฟนมึง เข้าโรงแรมกับผู้ชาย”

“ชื่อโรงแรม...”

“ไอ้หมอนั่นเป็นลูกชายของนายพลคนนั้นกูจำได้”

“แฟนมึงใส่ชุดสีส้มชุดเดียวกับที่มึงเพิ่งโพสต์ลงไอจีตอนไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน เขากินข้าวกับมึงเสร็จก็ไปกินตับกับไอ้นั่นต่อ”

เสียงอื้ออึงที่ดังในหัวมันก้องเสียยิ่งกว่าเสียงอึกทึกครึกโครมในผับระดับวีไอพีที่เขากำลังนั่งกระดกวิสกี้รัวๆ ยิ่งกว่าน้ำเปล่า

คนรักสาวสวยรวยเสน่ห์ คบกันมาสามปี เจอกันที่อเมริกา เธอเป็นลูกสาวของนักธุรกิจไทยที่ไปลงทุนที่โน่น เขาเจอเธอเพราะตอนเรียนปริญญาโทก่อนจะจบการศึกษาเทอมสุดท้ายได้มีโอกาสไปดูงานที่บริษัทของพ่อของเธอ หลังจากนั้นก็สานสัมพันธ์กันเรื่อยมา

เธออายุน้อยกว่าเขาสองปี เราเจอกันตอนเขาอายุยี่สิบเก้า และตอนนั้นเธออายุยี่สิบเจ็ด

เขาจำได้ว่าตัวเองไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลยตั้งแต่สมัยเรียนจนกระทั่งทำงาน ก่อนจะไปเรียนต่อปริญญาโทตอนอายุย่างยี่สิบแปด

ทุกอย่างระหว่างเขาและเธอสวยงาม เราเข้ากันได้ดีในทุกๆ ไลฟ์สไตล์ของชีวิต ติดแค่เรื่องนั้น...การเข้าไปในกอไผ่ หรือเซ็กซ์ ที่ยังไม่เคยล่วงเกินกันและกัน ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้สนใจ เพราะรักใครก็อยากถนอมเอาไว้จนกว่าจะถึงวันสำคัญอยู่แล้ว เธอเองก็รักษาเนื้อรักษาตัวอย่างดี ขนาดจะจับมือแต่ละทีเขายังต้องรอจนแทบจะแก่ตาย

แล้วนี่มันอะไรกัน! เพื่อนสนิทของเขาโทรมาเล่าว่า เห็นเธอเข้าโรงแรมกับผู้ชาย เขาควรจะค้านหัวชนฝา ถ้ามันไม่ส่งคลิปวิดีโอไร้เสียงมาให้ดูเป็นหลักฐาน แม้จะเห็นแค่ข้างหลัง แต่รูปร่าง ทรงผม ตลอดจนชุดที่เธอสวมใส่ ดูยังไงก็บอกได้ว่านั่นคือคนรักของเขา

มือที่จับแก้วเครื่องดื่มเกร็งจนแทบจะบีบให้แก้วแตกคามือ ในใจก็เฝ้าแต่ถามตัวเองว่ามันจะเป็นไปได้อย่างไร ผู้หญิงแสนดีที่เขารัก เธอจะทำแบบนั้นกับเขาได้จริงๆ หรือ

ความคิดสับสนต่อสู้กันภายในหัว ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เขาก็ขอฟังจากปากของเธอ ต่อให้เธอโกหกว่ามันไม่จริงมันไม่ใช่ เขาก็พร้อมจะเชื่อและกลับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วก็จะลืมเรื่องบัดซบที่ได้รู้และได้ยินในวันนี้ไปซะ

ชายหนุ่มกดโทรออก ในใจเต้นตึกๆ ด้วยความลุ้นระทึก พร้อมกับเฝ้าเรียบเรียงคำพูดในหัวว่าจะเริ่มต้นประโยคแรกอย่างไร เขาเองก็ไม่ใช่คนกลบเกลื่อนอะไรเก่งนัก แต่ก็จะพยายามไม่เอาอารมณ์มาเป็นที่ตั้ง