มอบรัก บำเรอใจ

หยางจื้อซี เกิดใหม่ในหมู่บ้านป่าหมอก

จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ

หยางจื้อซี เด็กกำพร้าจากศตวรรษที่21 ถูกองค์กรมืดเลี้ยงดูจนเติบโตและทำให้เธอกลายเป็นมนุษย์กลายพันธ์ ในระหว่างที่ถูกส่งตัวไปทำภารกิจลับ เธอกลับถูกคนในองค์กรมืดหักหลังและถูกฆ่าโดยเพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจมากที่สุด ก่อนสิ้นใจเธอถามเพื่อนสนิทว่าทำไม แต่ไม่ได้รับคำตอบจากปากของอีกฝ่าย สิ่งที่เธอได้รับคือรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามและ คำว่า “โง่” จากปากของอีกฝ่ายเท่านั้น หลังจากที่ตายไปแล้วสิ่งที่เธอคิดไว้ คงจะเป็นนรกหรือที่ไหนสักแห่งที่เป็นโลกหลังความตาย แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นเช่นนัน เธอตื่นขึ้นมาในร่างของ หยางจื้อซี เด็กหญิงอายุ เพียง 13 ขวบปีในหมู่บ้านป่าหมอก ในดินแดนโบราณล้าหลังที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ คล้ายกับว่าเป็นโลกคู่ขนานที่อยู่อีกมิติหนึ่ง เธอตื่นขึ้นมาในบ้านที่ผุพัง ครอบครัวยากจน มีแม่ที่อ่อนแอและเจ็บป่วย มีพี่น้องที่อายุน้อย มีปู่ย่าตายายที่เห็นแก่ตัวและใจร้าย มีลุงที่เห็นแก่ได้ป้าสะใภ้ที่เต็มไปด้วยความละโมบโมบโลภมาก หยางจื้อซี คิดว่านับจากนี้ไปชีวิตจะต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง หากใครมารังแกก็แค่ทุบตี เธอไม่เชื่อว่าด้วยพลังที่ติดตัวเธอมาจากชาติที่แล้วจะไม่สามารถอยู่รอดได้ในโลกล้าหลังแห่งนี้

เมืองแฟนตาซี เกิดใหม่โคแก่กินหญ้าอ่อน พลังวิเศษ บทบาทที่กล้าหาญ หญิง บทบาทที่แข็งแกร่ง หญิง ผู้มีพลังวิเศษ คู่รักแห่งโชคชะตา นางเอกเก่งกาจ ย้อนยุค จีนโบราณ

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ App

ณ สนามแข่งรถ

สวัสดีชื่อของฉันคือมะมาย ฉันเป็นสาวห้าวประจำกลุ่ม ฉันมีเพื่อนรักสองชื่อของพวกเธอคือพลอยไพลินและรถเมล์ พลอยไพลินเป็นสาวสวยที่สุดในกลุ่มเป็นลูกคุณหนูที่มีฐานะทางผ่านที่ดี ไม่เหมือนฉันกับรถเมล์ที่เด็กบ้านนอกเข้ามาเรียนเมืองกรุง ส่วนยัยรถเมล์เป็นสาวน้อยน่ารักผู้เรียบร้อยประจำกลุ่มของเรา

"พลอยทางนี้พวกเราอยู่ทางนี้" ฉันตะโกนเรียกพลอยไพลิน

ที่นี่คือสนามแข่งรถที่พวกเรามักจะแอบเข้ามาเป็นประจำ แถมพวกเรายังใช้เงินของพลอยไพลินกับยามประจำสนามให้เขาเข้ามาดูอีกด้วย ก็เพราะพวกเรายังอายุไม่ถึงที่จะเข้ามาได้นะสิ แต่พลอยไพลินก็สามารถจัดการทุกอย่างด้วยเงินของเธอ

"วันนี้คนเยอะจังเลยนะ ว่าแต่วันนี้จะเชียร์ใครดี" พลอยไพลินถามพวกเรา

"ต้องคันสีดำอยู่แล้วมั้ยแก เพราะพี่ซันหล่อที่สุดแล้ว" ฉันแนะนำยัยพลอย ก็เพราะว่าฉันชอบพี่มายซันไงล่ะ เห็นฉันเป็นสาวห้าวแบบนี้ฉันก็ชอบผู้ชายนะ

"แต่ฉันว่าต้องคันสีแดงของพี่เอ็ม เพราะว่าพี่เอ็มหล่อกว่าพี่ซันของยัยมายด์เยอะเลย" ยัยรถเมล์เถียงฉัน

"แกน่ะตาถั่วแล้ว พี่ซันของฉันหล่อกว่าเยอะเลย"

พี่ซันของฉันหล่อกว่าพี่เอ็มของยัยรถเมล์เยอะ ฉันเถียงรถเมล์อย่างไม่ยอมแพ้

"พอหยุดทั้งสองคนเลย ฉันจะดูเขาแข่งรถน่ะ ไม่ใช่มาฟังพวกแกเถียงกันเรื่องผู้ชายน่ะ" พลอยไพลินห้ามทัพเพื่อนทั้งสองของเธอ

"ค่ะ คุณพลอยไพลิน ข้าน้อยผิดไปแล้ว" ฉันพูดล้อเลียนพลอยไพลิน

"เงียบไปเลยฉันต้องการสมาธิ"

พลอยไพลินพูดเสียงดุ

".........." ทุกคนเงียบ

การแข่งรถรอบแรกจบลงใยเวลา 30 นาที แน่นอนว่าคนที่แข่งชนะสนามแรกคือพี่มายซันของฉัน คนที่เข้าเส้นชัยเป็นคนที่สองคือพี่บิ๊กเอ็มคนหล่อของยัยรถเมล์ ซึ่งแน่นอนว่าพี่เขาหล่อน้อยกว่าพี่มายซันของฉันอยู่แล้ว

"เรากลับกันเลยมั้ย วันนี้ก็ไม่เห็นสนุกเลย" พลอยไพลินพูดขึ้นเมื่อการแข่งขันจบลงแล้ว เพราะว่าแข่งมีเพียงแค่คนเดิมๆ เลยดูไม่สนุกเหมือนเมื่อก่อน

"ใช่ ไม่มีรถคันไหนแข่งสูสีกันกับพี่ซันได้เลย" ฉันพูดอย่างภูมิใจ

ก็มันจริงอย่างที่ฉันพูดนี่นา เพราะไม่มีใครชนะพี่ซันของฉันได้สักคนเลย พี่ซันถือว่าเป็นแชมป์ประจำสนามแข่งรถนี้ไปแล้ว ยังไม่มีใครแข่งชนะเขาเลยแม้แต่พี่เอ็มก็ด้วย

"เฮ้ยแก! พี่ซันเหมือนจะเดินมาทางนี้เลย" ฉันสะกิดเพื่อนๆ

"อย่ามโนพี่ซันจะมาที่นี่ทำไมกัน" รถเมย์พูดขึ้น

"ไม่ได้มโนจะเดินมาถึงอยู่แล้วนะ"

อ่านเลย