อาถรรพ์ 7 ปี 18

ท่ามกลางเทือกเขาสูงเสียดฟ้าเต็มไปด้วยม่านหมอกหนาลงปกคลุมบนยอดเขา เบื้องล่างคือหุบเหวลึกมีแต่ความเงียบสงัดและป่าดงดิบเขียวครึ้ม มองไปแห่งหนใดไร้สิ้นแสงแห่งตะวันและสิ่งมีชีวิต บริเวณก้นเหวลึกเต็มไปด้วยหมอกบางเบาปกคลุมไปทั่วบริเวณ

ปลายเท้าเรียวสวยสวมรองเท้าสีแดงกำลังยืนโดดเดี่ยวเพียงลำพังอยู่ภายในก้นเหวดังกล่าว ร่างงามระหงในชุดเจ้าสาวสีแดงเพลิงปักลวดลายหงส์กางปีกผงาดสีทองอร่ามลงบนเนื้อผ้าราคาแพงลิบลิ่ว เส้นผมสีดำสนิทถูกเกล้าสูงรับกับมงกุฎหงส์ ซึ่งทำมาจากทองคำแท้อันเป็นเครื่องประดับเลอค่ามีราคาอย่างยิ่งยวด ใบหน้างดงามลึกล้ำอย่างประหลาดถูกแต่งเติมอย่างประณีตจนความงามบรรเจิดยากนักที่ผู้ใดได้ยลรูปโฉมจะลืมเลือนนางได้ลง

“ฉันอยู่ที่ไหน!ทำไมจู่ๆ ก็มายืนอยู่กลางป่ากลางเขาแบบนี้... อะไรกันนี่... ผู้คนหายไปไหนกันหมด!” แม่สาวน้อยในชุดเจ้าสาวรำพึงด้วยความตื่นตระหนก ร่างงามหมุนกายพลางสำรวจไปทั่วบริเวณ

“ฟิ้วววว!!!” กระแสลมแรงพัดถูกใบหน้างามและเรือนกายขึ้นมาฉับพลัน

หญิงสาวหันกลับไปมองทิศทางที่ถูกกระแสลมต้องผิวกายทันใด ดวงตากลมโตคู่สวยมองไปรอบกายก่อนจะหยุดนิ่งครั้นสายตาเห็นเถาวัลย์มากมายเลื้อยปกคลุมอยู่บนหินผาแต่ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นว่าเถาวัลย์และวัชพืชมากมายปกคลุมเฉพาะจุดเท่านั้น ราวกับว่ากำลังปิดบังอำพรางอะไรบางอย่างภายใต้ขุนเขานั้น

“แปลกจังทำไมถึงมีลมแรงมาจากทางนั้น ละ... แล้ว... นั่นมันปากทางเข้าถ้ำมิใช่เหรอ” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยพร้อมสองขาก้าวเดินตรงไปเบื้องหน้าทันใด

มือเรียวค่อยๆ สัมผัสกับเหล่าวัชพืชที่ขึ้นปกคลุมไปจนทั่ว ครั้นสัมผัสด้านหลังเป็นหินผาแต่ก็ยังไม่ละความพยายามเพราะแน่ใจว่าลักษณะการปกคลุมของสิ่งมีชีวิตจำพวกวัชพืชพวกนี้บ่งบอกให้ล่วงรู้ว่าภายในบริเวณดังกล่าวเป็นปากทางเข้าไปภายในเทือกเขานั่นเอง มือเรียวของนางพยายามคลำไปเรื่อยๆ จนกระทั่งแตะถูกวัชพืชตรงหน้ายุบตัวลง

“ตรงนี้แหละ!” หญิงสาวกล่าวออกมาด้วยความดีใจเมื่อสัมผัสถูกลมที่เล็ดลอดออกมาจากด้านใน

นิ้วเรียวงามแหวกเถาวัลย์มากมายออกอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งเห็นช่องขนาดใหญ่ขนาดตัวคนพอที่จะเข้าไปได้ ร่างระหงในชุดเจ้าสาวรีบลอดเข้าไปภายในทันทีโดยมิรั้งรอ ครั้นเข้ามาภายในถ้ำได้เป็นผลสำเร็จ คิ้วเรียวได้รูปสวยกลับต้องขมวดเข้าหากันอีกครั้ง

“กลิ่นอะไร... หอมจัง!” หญิงสาวสูดกลิ่นหอมดังกล่าวเข้าไปจนเต็มปอด

ดวงตาคู่งามพยายามเพ่งมองไปยังทางเดินที่ทอดยาวไปเบื้องหน้า กลิ่นหอมโรยรื่นยังคงฟุ้งกระจายตลบอบอวลไปทั่วบริเวณราวกับว่ากำลังนำทางเธอให้เดินตามกลิ่นหอมดังกล่าว ในขณะที่หญิงสาวก้มมองลงที่พื้นดินซึ่งแลดูแปลกตาไปจากที่เคยเห็น เพราะพื้นดินซึ่งเป็นเส้นทางที่ทอดยาวมีประกายแสงสว่างอยู่ตลอดเวลา ทำให้เห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน โดยมิอาจมองเห็นเส้นเขตแดนบางอย่างเอาไว้

และแล้วปลายเท้าของเธอก็ก้าวข้ามผ่านเส้นเขตแดนพร้อมร่างงามก้าวเดินตรงไปเบื้องหน้าตามกลิ่นหอมรวยรื่นที่ยังคงอยู่ไม่เลือนหาย สองขาก้าวเดินตรงไปอย่างมั่นคง หญิงงามหามีใจหวาดหวั่นแต่อย่างใด สิ่งที่อยู่ภายในใจคือความอยากรู้อยากเห็นสถานที่แปลกประหลาดซึ่งเธอกำลังประสบพบเจออยู่ในขณะนี้

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วธูป หญิงสาวมาหยุดยืนอยู่ภายในห้องโถงขนาดใหญ่พร้อมดวงตากลมโตดั่งตากวางเบิกกว้างขึ้นมาโดยพลัน เมื่อภายในแก่นของเทือกเขาปรากฏรูปปั้นหินของบุรุษตั้งอยู่โดดเดี่ยวเพียงลำพังอยู่บนแท่นหินสีดำสนิทราวกับนิลกาฬตรงหน้าเธอในขณะนี้

“ทำไมภายในถ้ำลึกแบบนี้ ถึงมีรูปปั้นหินตั้งเอาไว้เดียวดายด้วยนะ... หรือคนโบราณปั้นเอาไว้เพื่อกราบไหว้เทพเจ้าอย่างนั้นเหรอ” เสียงหวานรำพึงออกมาเบาๆ คิ้วสวยขมวดมุ่นเข้าหากันอีกคราด้วยความสงสัยอย่างยิ่งยวด ก่อนจะเดินตรงไปยังจุดที่ตั้งรูปปั้นโบราณดังกล่าว