หวานรักวิมานลวง

ทุกๆ วันที่ผ่านพ้นไปของวาดจันทร์ยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นั่นก็คือชีวิตมีไว้ให้ดิ้นรนและต่อสู้เพื่อหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตัวเอง ต้องสู้ในทุกๆ วินาทีที่ยังมีลมหายใจอยู่

ตั้งแต่ที่นี่ไม่มีปาณิศา หล่อนก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวภายในโลกใบนี้ เมื่อก่อนไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร จะมีความสุขหรือความทุกข์ใดๆ หล่อนก็จะมีปาณิศาคอยรับฟังและให้กำลังใจตลอด แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ปาณิศาโชคดีได้กลายเป็นนางซินมีสามีที่รักและห่วงใยอย่างลิโอเนล การ์รัสโซ่อยู่ข้างๆ กาย บางครั้ง บางเวลาหล่อนก็อยากจะไปเยี่ยมเยียนเพื่อนรักที่การ์รัสโซ่ พาราไดส์ แต่ด้วยสถานะที่ต่ำต้อยของตัวเองที่ไม่ผิดจากหนูสกปรก หล่อนจึงไม่มีความกล้าพอที่จะไปที่นั่น แม้จะคิดถึงปาณนิศามากแค่ไหนก็ตาม

แต่นั่นหาใช่ปัญหาเดียวที่หล่อนหวาดกลัวไม่ เพราะสิ่งสำคัญที่ทำให้หล่อนไม่กล้าเหยียบย่างไปการ์รัสโซ่ พาราไดส์ก็คือ... คือเขา... คามิเอล การ์รัสโซ่ ผู้ชายเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ และเห็นผู้หญิงเป็นเพียงแค่เครื่องระบายความใคร่เพียงเท่านั้น หล่อนกลัวว่าเขาจะจดจำหล่อนได้ กลัวว่าเขาจะเกิดสงสัยในตัวของหล่อน ถึงแม้ว่าในหลายๆ ครั้งที่มีโอกาสเผชิญหน้ากัน เขาจะไม่มีทีท่าว่าจะจดจำหล่อนได้เลยก็ตาม

วาดจันทร์ระบายลมหายใจออกมาจากกลีบปากอิ่มสีแดงสดของตัวเองอีกครั้ง พยายามจะสลัดความคิดของตัวเองที่มีต่อคามิเอล การ์รัสโซ่ ผู้ชายที่อยู่สูงเกินเอื้อมคนนั้นให้ออกไปจากสมองอย่างสุดความสามารถ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เกิดผลสำเร็จเลยสักนิด เมื่อยิ่งพยายามผลักไส สมองไม่รักดีของหล่อนกลับยิ่งคิด ยิ่งจดจำ และยิ่งโหยหา คิดถึงเขา คิดถึงผู้ชายร้ายกาจคนนั้นใจจะขาด ในที่สุดหล่อนก็ไม่ได้แตกต่างไปจากผู้หญิงคนอื่นๆ ในโลกใบนี้แม้แต่นิดเดียว นั่นก็คือการตกหลุมรักคามิเอล การ์รัสโซ่ เพียงแค่จูบเดียวเท่านั้น

“คนร้ายกาจ ฉันไม่ควรคิดถึงคุณเลย”

แม้จะบอกตัวเองแบบนี้ แม้จะบอกตัวเองว่ามันไม่สมควร แต่ดูเหมือนว่าหล่อนจะสูญเสียสิทธิ์บังคับสมองและหัวใจของตัวเองไปเสียแล้ว เมื่อทั้งสมองและทั้งหัวใจของหล่อนมีเจ้านายคนใหม่นั่นก็คือคามิเอล การ์รัสโซ่ ผู้ชายที่มีรูปโฉมไม่ผิดจากเทพบุตรชั้นฟ้า ในขณะที่หัวใจดำมืดพอๆ กับจอมมารคนนั้น

แล้วนี้หล่อนจะทำยังไงดี จะทำยังไงดีกับหัวใจของตัวเอง เพราะยิ่งนับวัน ยิ่งเวลาเดินผ่านไปมากเท่าไหร่ หัวใจของหล่อนก็ยิ่งโหยหาผู้ชายร้ายกาจอย่างคามิเอล การ์รัสโซ่มากมายขึ้นเท่านั้น ไม่เคยลดน้อยลงเลย แม้ว่าหล่อนจะไม่ได้พบหน้าของเขามาเกือบหนึ่งเดือนเต็มๆ แล้วก็ตาม

“บ้าๆๆๆ เธอต้องบ้าไปแล้วแน่เลย วาดจันทร์ หยุดคิด หยุดๆ ได้แล้ว เขาไม่มีทางมองเธอ และแน่นอนว่าเธอไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นซินเดอเรลล่าอย่างปาณิศา ดังนั้นเลิกฝันได้แล้ว”

หญิงสาวเค้นเสียงขมขื่นบอกตัวเองเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะก้มหน้าลงมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือเก่าๆ ของตัวเอง

ได้เวลาเริ่มงานของวันแรกในสัปดาห์นี้แล้ว วาดจันทร์สั่งตัวเองให้ยิ้มกว้างๆ จากนั้นจึงตัดสินใจเดินตรงไปยังแผนกที่ตัวเองรับผิดชอบทันที แต่ระหว่างทางก็พบกับเชอินพนักงานชายในห้างสรรพสินค้าเดียวกันเสียก่อน

“น้องจันทร์ทานอาหารเช้าหรือยังครับ”

เจ้าของชื่อระบายยิ้มบางๆ มองออกว่าผู้ชายคนนี้สนใจในตัวของหล่อน แต่แน่นอนว่าหล่อนไม่ได้มีใจให้กับเขา สิ่งที่มอบให้ได้ก็คือความเป็นเพื่อนเท่านั้น ซึ่งหล่อนก็รู้ดีว่าเชอินรู้ฐานะของตัวเองดี เพราะเขาไม่เคยพูดจา หรือแสดงท่าทางให้หล่อนลำบากใจเลยสักครั้ง และนี่แหละคือสิ่งที่ทำให้หล่อนเต็มใจที่จะยิ้มให้กับเขาอย่างแท้จริง

“เรียบร้อยแล้วค่ะพี่เชอิน แล้วพี่ล่ะทานหรือยัง”

“พี่ก็ทานเรียบร้อยแล้วเหมือนกันครับ” เชอินระบายยิ้ม มองสาวน้อยตรงหน้าด้วยความรู้สึกดีๆ มากมาย

“วันนี้พี่เชอินเข้ากะเช้าเหรอคะ”

“ครับ พอดีพี่ขอหัวหน้าเปลี่ยนกะน่ะ ว่าแต่น้องจันทร์เถอะ วันหยุดยาวนี้มีโปรแกรมไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่าครับ”

เชอินหมายถึงวันหยุดของทางห้างที่ตรงกับวันศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์ วาดจันทร์เข้าใจดี แต่ยังไม่ทันจะให้คำตอบใดออกไป หัวหน้างานของหล่อนก็ควักมือเรียกเสียก่อน

“พี่เชอิน จันทร์ขอตัวก่อนนะคะ หัวหน้าควักมือเรียกแล้ว”

เชอินมองตามสายตาของวาดจันทร์ไปก็เห็นอย่างที่หญิงสาวบอกจริงๆ นั่นก็หัวหน้าของวาดจันทร์กำลังยืนควักมือเรียกอยู่ แถมข้างๆ กายยังมีผู้ชายแต่งตัวภูมิฐานสามคนยืนอยู่ใกล้ๆ อีกด้วย

“ครับ เอาไว้เราค่อยคุยกันใหม่ อืม ตอนเที่ยงนี้น้องจันทร์ทานอาหารกับพี่ได้ไหมครับ”

วาดจันทร์ยิ้มบางๆ แม้จะไม่อยากไปนัก แต่ก็ไม่อยากทำให้ผู้ชายตรงหน้าที่กำลังมองหล่อนอย่างรอคอยต้องผิดหวัง

“ก็ได้ค่ะ ถ้าจันทร์ได้พักตอนเที่ยงนะคะ”