จอมใจมาเฟียทมิฬ

“วายร้าย!” อาร์เชอร์ย้ำคำของคู่หูที่พึ่งจะเอ่ยเพื่อกล่าวหาใส่ร้าย ตัวเขาเองและเหล่าพรรคพวกเดียวกัน

“ใช่!” เจเนต ย้ำสิ่งที่เธอคิดและรู้สึก จะไม่ให้เธอคิดแบบนี้ได้ไง ก็ในเมื่อตอนนี้พวกเธอสองคนมานั่งอยู่ในผับดังที่ต้องเป็นสมาชิกเท่านั้นถึงจะเข้ามาได้ ถ้าพวกเธอมาเที่ยวตามประสาก็ไม่แปลก แต่นี้พวกเธอนั่งมานานเกือบสองชั่วโมงในขณะคนที่นี่ถ้าไม่ไปแด้นซ์ก็ดื่มครื้นเครงอย่างสนุกสนาน แต่พวกเธอสองคนจะดื่มก็ได้อยู่ แต่ต้องน้อยๆ ห้ามเมาสติต้องอยู่ครบ เพราะพวกเธอต้องคอยเฝ้าจับตามองใครคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าจะมาเหรอเปล่า เจเนตแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเบื่องานแบบนี้ งานสุ่มจับตา

“ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าทำไมคนแบบเธอท่านอดัมถึงส่งมาทำงานนี้ได้ ความอดทนต่ำอย่างร้ายกาจ” เจเนต จ้องมองอาร์เชอร์ด้วยความไม่พอใจ

“ใช่ นั่นแหละฉัน ตอนนี้ฉันก็เริ่มสงสัยแล้วว่าทำไมท่านอดัมถึงส่งฉันมาทำงานแบบนี้ ทั้งๆที่ฉันมันความอดทนต่ำ และแถมให้มีคู่หูเป็นครั้งแรกด้วยทั้งๆที่ท่านก็ทราบดีว่าฉันชอบฉายเดี่ยว” อาร์เชอร์ยิ้มมุมปากเข้าใจโดยทันที เพราะเขารู้แล้วว่าทำไมเจเนตถึงถูกส่งมาทำงานนี้ ‘ความอดทนต่ำ’

อาร์เชอร์ไม่ต่อคำกับเจเนต สายตามองไปที่ทางเข้าที่มีชายร่างสูงสวมเสื้อแจ็คเกตหนังสีดำกำลังเดินเข้ามาและเดินเลยพวกเขาไป อาร์เชอร์ไม่ได้มองตาม แต่รับรู้ได้ว่าชายคนนั้นนั่งห่างจากโต๊ะของพวกเขาอยู่มาก น่าจะติดผนังเลยก็ว่าได้ในมุมอับสายตา

“ไปเต้นรำกันเถอะ”

! เจเนตตกใจเล็กน้อยปนไม่เข้าใจ เต้นรำก็พอเข้าใจว่าตอนนี้ดนตรีเปลี่ยนเป็นเพลงช้าแล้วแต่ทำไมจู่ๆ ถึงต้องเต้นด้วย แต่เจเนตไม่มีโอกาสปฎิเสธ เมื่อถูกคู่หูดึงแขนเธอให้ไปที่ฟลอร์เต้นรำ พร้อมกับเอวบางของเธอก็ถูกรั้งเข้าแนบร่างกำยำของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ และเขาก็พูดต่อ...

“เราสองคนมานั่งนานสองชั่วโมงแล้ว ถ้าไม่ทำอย่างอื่นบ้าง คนจะสงสัย และผับนี้เจ้าของเป็นผู้ทรงอิทธิพล จบไม่สวยแน่ถ้ามีใครสังเกตเห็นว่าเรามาคอยและจับตาใครอยู่...”