พ่อนมลูกเจ็ดออกโรงณ บัด NOW

“คุณฉวี่ ยินดีด้วยนะคะ คุณตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วค่ะ”

ขณะที่กำลังอ่านผลการตรวจร่างกายและได้ยินสิ่งที่หมอพูด ดวงตาของฉวี่ชิงเกอก็สั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอท้องงั้นเหรอ？

หลังจากยืนยันอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ ฉวี่ชิงเกอก็ออกจากโรงพยาบาลมาด้วยใบหน้าที่มีความสุข พอเดินไปถึงประตูก็ยกโทรศัพท์โทรออก

“มีเรื่องอะไร？” เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายในสายดังขึ้นมา

เขาคือสามีของเธอเอง ฟู่หนานจิ่น พอได้ยินเสียงที่เย็นชานั้น ฉวี่ชิงเกอก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่พอนึกถึงเรื่องลูก เธอก็มีความสุขขึ้นมาอีกครั้ง

คำพูดมันติดอยู่ที่ปากแล้ว แต่ฉวี่ชิงเกอกลับลังเล เธอเพียงแค่ถามออกไปว่า “คืนนี้คุณจะกลับมาไหม？ ฉันมีเรื่องบางอย่างอยากจะบอกคุณ”

เรื่องนี้ ค่อยเก็บไว้บอกเขาเองต่อหน้าเขาดีกว่า！

“ไม่รู้เหมือนกัน”

หลังจากเขาพูดจบ โทรศัพท์ก็ถูกตัดสายไปทันที

ฉวี่ชิงเกอถอนหายใจและกลับไปที่บ้าน ทันทีที่เธอเปลี่ยนรองเท้าเสร็จ เสียงสาปแช่งด่าทอก็ดังมาจากห้องนั่งเล่น “ฉวี่ชิงเกอ ตอนบ่ายเธอหายหัวไปไหนมา เสื้อผ้าก็ไม่ซัก งานบ้านก็ไม่ทำ แถมยังไม่รับโทรศัพท์อีก เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งใหญ่แล้วนะ！”

คุณแม่ฟู่ยืนขึ้น พลางมองมาที่ฉวี่ชิงเกอด้วยสายตารังเกียจเดียดฉันท์ แล้วก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “รีบไปทำกับข้าวให้ฉันกินสิ！”

ฉวี่ชิงเกอก้มหน้าลง เธอเคยชินกับนิสัยท่าทางแบบนี้ของคุณแม่ฟู่ตั้งนานแล้ว เธอไม่ตอบโต้อะไรกลับ ได้แต่ตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงไปว่า “ได้ค่ะคุณแม่”

หลังกินข้าวเสร็จ ฟู่หนานจิ่นก็ยังไม่กลับมา ฉวี่ชิงเกอนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอลูบท้องตัวเองไปมา และรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

จนกระทั่งตกดึก ฉวี่ชิงเกอนั่งพิงโซฟาแล้วก็สลึมสลือผล็อยหลับไป พอเธอได้ยินเสียงรถแว่ว ๆ ดังมาจากด้านนอก เธอถึงได้ตื่นขึ้นมา

แล้วเธอก็เห็นชายคนหนึ่งใส่ชุดสูทสีดำเดินเข้ามา เขาหล่อเหลา มีออร่าความเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากทั่วร่างกายเขา ราวกับเป็นจักรพรรดิที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัวได้อย่างไรอย่างนั้น