นักรบแห่งมังกร

กลางดึกยามจื่อคืนนี้ครึกครื้นนัก ภายในจวนใหญ่ของอ๋องเจ็ดเต๋อลู่หานผู้ที่กำลังเกิดความต้องการอันบ้าคลั่ง สองมือปลดเปลื้องชุดแต่งงานของสตรีที่ชื่อว่าเป็นพระชายาของตนเองออกโดยแรง กระทั่งชุดแต่งงานขาดออกเป็นชิ้น ๆ กระจายอยู่เต็มพื้น

สตรีนางหนึ่งกลับนอนแน่นิ่ง ปล่อยให้เต๋อลู่หานย่ำยีร่างกายตนเองตามที่เขาปรารถนาโดยไร้อาการต่อต้านอย่างสิ้นเชิง

เมิ่งลี่เฟยมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่กำลังจับร่างของตนด้วยอาการหยาบโลนด้วยสายตาอันว่างเปล่าไร้ความรู้สึก

นางได้แต่คิดถึงงานมงคลของตนเองที่เพิ่งจะผ่านพ้น

ช่างเป็นวันมงคลที่น่าอดสูสิ้นดี

สามีเกลียดชัง ไร้การคล้องแขนดื่มสุราอวยพร ไร้ซึ่งการเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวอย่างที่ควรจะเป็น

เสียงของผู้คนภายนอกยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าอากาศด้านนอกนั้นจะหนาวจัด แต่ผู้คนยังปักหลักอยู่ในจวน ร่ำสุราฟังเสียงหวานของนักดนตรีผู้งดงามขับกล่อมด้วยความสนุกสนาน

ผ้าสีแดงถูกประดับเต็มอาณาเขต ภายนอกเรือนหอผู้คนเริงสำราญ ทว่าบรรยากาศภายในเรือนนั้นกำลังเดือดพล่านด้วยความร้อนแรงของเต๋ออ๋องที่คล้ายจะคลุ้มคลั่งด้วยความหื่นกระหายจนไม่อาจควบคุม

อ๋องเจ็ดเต๋อลู่หานปลดผ้าคาดเอวของตนเองออกแล้วโยนทิ้งลงข้างเตียงอย่างไม่แยแส มือของเขาสั่นเทา รู้สึกปวดร้าวไปทั่วกายราวกับว่าหากเขามิได้ปลดปล่อยความใคร่ออกไปในยามนี้ เขาคงต้องตายเป็นแน่แท้

สายตาของเต๋อลู่หานเต็มไปด้วยไฟราคะกวาดมองร่างงดงามจนทั่ว พระชายาของเขาผู้นี้มีผิวพรรณขาวผ่องรูปร่างเย้ายวล ใบหน้างดงามประดุจเทพเซียนที่ลงมาจุติจากสวรรค์ ในยามที่เขามองนางด้วยสายตาหื่นกระหายนั้นเมิ่งลี่เฟยกลับไม่ร้อนรนเลยแม้แต่น้อย

ใบหน้าของนางยังราบเรียบไร้ความเขินอาย ไร้แววยินดี คล้ายกับว่าเต๋อลู่หานที่กำลังย่ำยีนางอยู่ในตอนนี้เป็นเพียงแค่บุรุษที่อยู่ในฝันร้ายเท่านั้น

นางได้ยินเสียงหัวเราะหยันของเขาชัดเจน เขาผู้นี้แม้ไม่ต้องการแตะต้องกายนางทว่ายามนี้กลับไม่สามารถต้านทานความต้องการของตนเองได้

สองมือใหญ่กดข่มร่างบางเอาไว้ ลมหายใจของเขาเป่ารดใบหน้างามกระทั่งเมิ่งลี่เฟยได้กลิ่นสุรารุนแรง

ใบหน้าหล่อเหลาของเต๋อลู่หานแดงก่ำด้วยฤทธิ์สุรา มีรอยยิ้มเย็นชาปรากฏชัด เขาแยกขาของนางออกอย่างรวดเร็วแล้วชำแรกร่างกายใหญ่โตเข้ามาในช่องทางคับแคบทันใด

สตรีนางนี้ใจกล้าเป็นอย่างยิ่ง เมิ่งลี่เฟยไม่รู้หรือว่าเขาเกลียดคนเช่นนางมากเพียงใด ในเมื่อนางต้องการให้เขาเป็นสามีโดยที่เขาไม่เต็มใจ เขาก็จะทำให้นางรู้จักคำว่าอยู่ไม่สู้ตาย

“อ๊ะ!”

เมิ่งลี่เฟยรู้สึกเจ็บแสบที่ช่วงกึ่งกลางร่างกายจนต้องกัดฟันทนเอาไว้ มีเพียงเปล่งเสียงร้องออกมาเล็กน้อยเท่านั้นแม้จะเจ็บปวดเพียงใดก็ยังอดทน ด้วยทั้งหมดคือความต้องการของนางเอง เช่นนั้นนางก็ยินดียอมรับผลที่ตามมาด้วยความเต็มใจ

ไฟร้อนแรงที่กำลังเผาไหม้เต๋อลู่หานยิ่งทำให้การกระทำนั้นรุนแรงขึ้น เขากระแทกบดอัดโดยไม่สนใจว่าร่างบอบบางของนางจะเป็นเช่นใด

ระหว่างคนสองคน มิได้มีความรักใคร่ มิได้มีการเล้าโลม มีเพียงความป่าเถื่อนและจุมพิตที่หนักหน่วงจนริมฝีปากของนางแตกยับ ในยามที่เขาก้มลงมาขบกัดครั้งแล้วครั้งเล่า

เสียงเย็นแหบแห้งของเขาพลันดังขึ้น

"พระชายาคงไม่อยากตายดีสินะ จึงกล้าหาญวางยาข้าเช่นนี้ ทำกรรมใดไว้ก็ให้ผลกรรมนั้นคืนสนองเถิด"

เขาบดอัดร่างกายรุนแรงยิ่งขึ้นสะโพกซอยไม่ยั้งกระทั่งเกิดเสียงดังสนั่น เขากัดลำคอขาวผ่องจนเป็นรอยแผล เมิ่งลี่เฟยเจ็บปวดทว่ากลับแหงนใบหน้ารับด้วยความหยิ่งทะนง

สัมผัสของเต๋อลู่หานนับว่าป่าเถื่อน ยามนี้เขาเพียงคิดเล่นงานเมิ่งลี่เฟยด้วยบทพิสวาสของตนเอง ไม่สนใจสิ่งใดขอเพียงตนได้รับการปลดปล่อยความอัดอั้นภายในออกไปเท่านั้น

ในขณะที่เมิ่งลี่เฟยยังคงอดกลั้นต่อความรู้สึกเจ็บปวดมหาศาล ราวกับร่างกายของนางกำลังแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

เหงื่อของนางเปียกชื้นเต็มตัว บุรุษผู้นี้แม้ว่าวาจาจะเผ็ดร้อน แต่ไม่อาจละจากร่างกายของนางได้เลยแม้แต่น้อย เขาเลื่อนริมฝีปากลงมา กัดเข้าที่ลำคอขาวผ่องซ้ำแล้วซ้ำเล่า ท่าทางราวกับสุนัขป่าที่กำลังขย้ำเหยื่อ ทั้งดูดกินทั้งกลืนด้วยความกระหาย

เสียงหอบหายใจของคนทั้งคู่รุนแรงขึ้น ในขณะที่เมิ่งลี่เฟยรู้สึกคล้ายจะไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป แท่งหยกของเขาใหญ่โตเกินไป แม้ว่านางจะเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ก็ยังเจ็บปวดอยู่จนเกินทนไหว

"อ๊ะ เจ็บ!"

สุดท้ายแล้วนางก็อดที่จะร้องออกมาไม่ได้

เต๋อลู่หานคล้ายวิญญาณหลุดลอยจากร่างกายเมื่อเมิ่งลี่เฟยเปล่งเสียงออกมา

เสียงของนางหวานใสดุจจักจั่นในเดือนหงาย หวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งเดือนห้าที่ทำให้คนเคลิบเคลิ้มอยากลิ้มลอง

ดวงตากลมโตของนางเบิกกว้างเมื่อริมฝีปากคู่นั้นครอบครองที่ปทุมถันอันหวงแหน สิบเจ็ดปีที่ผ่านมาจุดนี้นางจากบ่าวข้างกายที่ปรนนิบัติยามอาบน้ำแล้ว ไม่เคยมีสักคนที่จะได้ยลและล่วงล้ำ

ความรู้สึกแปลกใหม่กับสัมผัสจากริมฝีปากทำให้นางต้องพยายามตั้งสติ ปลายถันของนางเปียกชุ่มยามที่เขาอ้าปากรวบดูดตวัดเลีย นิ้วมือร้อนจัดบีบเขี่ยยอดถันไม่หยุด

"อื้ม ไม่คิดว่าจะดีเพียงนี้"

นางได้ยินเสียงของเขาครางชัดเจน และยังมีเสียงดูดเลียอันน่าละอายที่ดังขึ้นพร้อมกัน ใบหน้าเมิ่งลี่เฟยแดงก่ำรู้สึกเหมือนตนเองเป็นสตรีที่ไร้ยางอายยิ่งนัก

เขาขยับท่อนล่าง ปากรวบดูดสองเต้าสลับไปมาคล้ายจะหลงใหลจุดนี้ไปเสียแล้ว

"ใหญ่โตยิ่งนัก กินอร่อยยิ่งนัก คนชั่วช้าเช่นเจ้าไม่สมควรได้รับร่างกายที่งดงามเพียงนี้"

เสียงกระซิบหยาบคายดังขึ้น เมิ่งลี่เฟยตอบเสียงต่ำ

"ใช่ ข้าชั่วช้าแล้วอย่างไร ท่านมิใช่พระสวามีของข้าหรือ"

"ข้ามิใช่สามีของเจ้าแม้แต่น้อย ความรู้สึกนี้ไม่อาจฝืนได้อย่าได้เพ้อว่าข้าจะยอมรับเจ้าเป็นอันขาด"

น้ำเสียงนี้เต็มไปด้วยไฟโทสะ เมิ่งลี่เฟยเชิดใบหน้าตอบโต้ไม่ลดละ

"ไม่ว่าท่านจะคิดอย่างไร แต่ฐานะพระชายาของข้าท่านก็มิอาจปฏิเสธได้มิใช่หรือ"

กระแสเสียงของนางเองก็เต็มไปด้วยความชิงชังอย่างเปิดเผย แม้ว่าจะอยู่ในอ้อมกอดของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยปากจากการละเลียดดูดกลืนปทุมถัน แต่วาจาที่เปล่งออกมากลับเต็มไปด้วยน้ำเสียงแห่งความเดียดฉันท์

"แล้วอย่างไรเล่า แม้เรื่องจะเกิดขึ้นแล้ว ข้าจะไม่มีวันให้ในสิ่งที่เจ้าต้องการ ไม่มีทาง"

เมิ่งลี่เฟยข่มโทสะ คิดเพียงว่าอย่างไรนางต้องเอาชนะคนผู้นี้ให้จงได้ นางไม่ได้โต้เถียงเขาอีก เมื่อปากของเขาบอกว่ารังเกียจแต่ในความจริงแล้วเขากลับโอบกอดร่างของนางอยู่เช่นนี้

เต๋อลู่หานสูดลมหายใจเข้าลึก ร่างกายอันหอมหวานของเมิ่งลี่เฟยทำให้เขาเจียนบ้า ถึงจะถูกนางวางยาและรู้อยู่เต็มอก ในยามนี้กลับไม่สามารถถอยห่างจากความงดงามของนางได้

ริมฝีปากร้อนรุ่มถูไถที่ปลายถัน สร้างความรู้สึกแปลกประหลาดให้เกิดขึ้นกับนางทว่าความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นมาอีกครั้งทำให้นางแทบอยากจะถีบเขาออกจากร่างของตน