เทพสายลมสะท้านพิภพ ภาค 2 โอสถหมื่นทิพย์เทวาสวรรค์

ค่ำคืนแห่งความอันตราย ผมหวาดกลัวและหวาดระแวงเมื่อได้เผชิญหน้ากับแวมไพร์ตัวเป็น ๆ รูปลักษณ์ของมันน่าขยะแขยง เรียวปากแสยะยิ้มน่ากลัวเชือดเฉือนหมายจะฆ่าชีวิตพวกเราสองพ่อลูก ใจของผมสั่นกลัว เพราะกลัวว่าจะสูญเสียคนในครอบครัวไปอีกคนหนึ่ง ความรู้สึกเจ็บปวดทรมานจนเข้าไปในกระดูกผมจดจำมันได้ดี ร่างกายของผมอิดโรย พยายามฝืนดวงตาให้เปิดออกชำเลืองมองดูบาดแผลบนตัว เลือดที่ไหลออกมาจากไหล่ด้านซ้ายมันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บเลยในตอนนี้ ก่อนจะเลื่อนสายตามองจ้องแผ่นหลังของพ่อที่กำลังขับรถพาผมหนีออกมาจากแวมไพร์กลุ่มนั้นเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเราปลอดภัยแล้ว แต่จู่ ๆ ภาพของพ่อก็กลายเป็นหมอกสีขาว และตัวผมเองก็สลบไปโดยไม่ร

ู้ตัว

บ้านของเรย์

ผมลืมตาตื่นมาบนเตียงด้วยร่างกายที่ยังเหนื่อยล้าและปวดเมื่อยไปทั้งตัว ในขณะที่ขยับตัวความรู้สึกเจ็บจี๊ดพลันแล่นขึ้นมาที่บริเวณแขนด้านซ้าย เมื่อมองดูมันจึงเห็นว่าถูกพันด้วยผ้าพันแผลไว้เป็นอย่างดี อาการมึนหัวยังคงไม่หายไป

ดวงตาสีน้ำเงินมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง ภาพเลือนรางชัดเจนขึ้น ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยสีดำ ในขณะที่แสงพระอาทิตย์กำลังถูกบดบัง หางตาเล็กหันกลับมาสำรวจรอบห้องก็พบว่ามันคือห้องของเขาเอง เหตุการณ์เมื่อคืนเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในหัวอีกครั้ง มันย้ำเตือนถึงอันตราย และทำให้เรย์ร้อนใจรีบดีดตัวลุกจากที่นอน

“เมื่อคืนพวกเราสู้กับแวมไพร์ แล้วนี่มัน...เป็นช่วงดึกของอีกวันแล้วงั้นเหรอ” ผมรีบวิ่งตรงไปที่ห้องของพ่ออย่างไม่ลังเล

“พ่อครับ!” ผมเปิดประตูห้องเข้าไปแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ‘หรือว่าจะอยู่ข้างล่างนะ ที่ห้องครัวงั้นเหรอ’

“พ่ออยู่หรือเปล่า” แม้จะเดินลงมาดูที่ห้องครัวก็ไม่มีวี่แววของพ่ออยู่เลย

“พ่อออกมาเถอะครับ” ผมยังคงวิ่งวนหารอบบ้านเปิดดูห้องนู้นห้องนี้และรับรู้ด้วยตัวเองว่าผมกำลังจะขาดสติ

‘ไปไหนของเขานะ รถก็ยังจอดอยู่นี่นา’

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก แต่ปลายสายไม่มีการตอบรับใด ๆ ทำให้ผมร้อนใจกดโทรหาพ่อซ้ำ ๆ

“ตื่นแล้วงั้นเหรอ” เสียงปริศนาของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากในห้องนั่งเล่น เสียงนั้นทำเอาผมตกใจจนสะดุ้งโหยง น่าแปลกที่มัน...เป็นเสียงที่ผมคุ้นเคย เพียงแต่ไม่ใช่เสียงพ่อของผม!!!

เมื่อผมหมุนตัวไปมองตามเสียงก็ต้องชะงักหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

‘ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ เขามาอยู่ในบ้านของผมได้ยังไง!?’

ดวงตาของคนทั้งคู่สบเข้าด้วยกัน เรย์จ้องมองอีกคนด้วยความหวาดระแวง ก่อนจะคว้าปืนที่เหน็บไว้ข้างเอวขึ้นจ่อตรงไปที่เขาด้วยมือที่สั่นระริกจากความกลัว

“นายมาอยู่ที่บ้านของฉันได้ยังไง?” คนร่างสูงเดินเข้าหาคนตัวเล็กทั้งที่ยังไม่ตอบอะไร สีหน้าของเขาเรียบนิ่งจนคนตัวเล็กเดาไม่ถูกว่าคนตรงหน้าคิดจะทำอะไรกันแน่

“ยะ...อย่าเข้ามา!!!” เรย์ค่อย ๆ ถอยออกห่างจากผู้ชายตรงหน้า

“ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก” สองมือของเขายกขึ้นคล้ายเป็นการบอกอีกนัยหนึ่งว่าไม่มีอาวุธ พลางมองจ้องไปที่เรย์ด้วยสายตาไม่ประสงค์ร้าย คนตัวเล็กหลบสายตาจากคนตรงหน้า สิ่งเดียวที่เขาสนใจในตอนนี้คือความปลอดภัยของพ่อ

“เรย์...” คนเสียงทุ้มเรียกชื่อคนตัวเล็กออกมาอย่างแผ่วเบา เขายังคงก้าวเท้ายาวตามเรย์ที่ถอยออกห่างจากตัวเขา

“นายมาทำอะไรที่นี่กันแน่ ตอบมา!” เรย์มองชายเส้นผมสีดำสนิทด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร ดวงตาสีน้ำเงินจดจ้องอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ หางตายกสูงหมายเค้นคำตอบจากคนตรงหน้า

“อยากรู้เรื่องพ่อไม่ใช่เหรอ”

“นายรู้อะไร!”

“ตั้งใจฟังสิ่งที่ฉันจะบอกให้ดี” เรย์มีสายตาที่คาดหวัง คนตัวสูงไม่อยากโกหกเรย์อีกต่อไป เขาคิดเพียงว่าเรย์ควรได้รับรู้ความจริง

“พ่อของนาย...ไม่รอดแล้ว” เพียงคำกล่าวที่นิ่งเรียบ ทำให้เรย์ตกตะลึงกับสิ่งที่เขาพูดออกมาจนสติแทบหลุดไป

ไม่จริง!!!

ไม่มีทาง!!!

ไอ้หมอนี่!!! มันโกหก!!!

“พูดบ้าอะไรของนายวะ!!!” เรย์สบถใส่หน้าเขา น้ำตาของเรย์เริ่มไหลรินออกมาจากดวงตาสีครามที่บอบช้ำนั้น ตัวสั่นเครือ สายตาเบือนหนีจากคนตรงหน้า ก่อนจะผลักคนตัวสูงให้หลบแล้ววิ่งตรงไปที่ประตูทางออก แน่นอนว่าเรย์ไม่เชื่อในสิ่งที่ถูกเปล่งออกมาจากปากของเขา

“ไปที่นั่นไม่ได้! อยากถูกฆ่าตายหรือไง!” คนร่างบางขาดสติไปแล้ว ร่างสูงเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งตามไป มือหนาคว้ากอดเอวของเรย์ดึงรั้งเข้าหาตัวเขา

ฮึก ฮึก...ฮือ

“ปล่อย!!! อย่ามาจับตัวฉัน อย่ามาขวาง” เรย์ดิ้นและร้องไห้โฮออกมา เขากำลังเสียใจอย่างหนักจนคุมตัวเองไม่อยู่ แต่ด้วยท่าทีของคนร่างสูงที่ไม่ยอมปล่อยเรย์ง่าย ๆ คนตัวเล็กเลยต่อว่าเขาไปอีก

“ปล่อยดิวะ ไอ้เลว! นายเป็นคนของพวกมันสินะลูคัส” คนตัวสูงยังไม่ทันได้เอ่ยตอบ เรย์ก็กระโดดเหยียบเท้าคนที่กอดจากด้านหลังซ้ำ ๆ ทั้งยังกระทุ้งศอกแหลมเข้าที่หน้าท้องหลายครั้งจนคนตัวสูงต้องยอมปล่อย ทันทีที่ร่างกายหลุดพ้นจากพันธนาการเรย์จึงเร่งฝีเท้าก้าวยาวพยายามคว้าบิดกลอนประตู

“หยุด!!!”

น้ำเสียงที่เย็นชาและดุดันของเขาไม่อาจหยุดการกระทำของเรย์ได้ ดูเหมือนเรย์จะไม่สนใจสิ่งรอบข้างอีกแล้ว และกำลังคลุ้มคลั่ง

“ถ้านายไม่หยุด ฉันจะจูบนาย!!!” ประโยคที่ฟังดูจริงจังดังมาจากข้างหลัง คนร่างสูงจับแขนของคนตัวเล็กกระชากกลับมา

[Talk Lucus]

‘เรย์รู้ว่าผมเป็นแวมไพร์จริงด้วยสินะ แต่ช่างเถอะ เรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้วผมเห็นเรย์ปวดใจ ผมเองก็...ปวดร้าว’

ผมรวบกอดเอวของเรย์ดึงเข้าหาตัวและล็อกไว้แน่นกว่าเดิม เรย์ยังคงดิ้นไม่หยุด เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม ดวงตาสีน้ำเงินเศร้าหมอง น้ำตาใสไหลออกมาไม่หยุด

ดวงตาคู่นี้เต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจซึ่งในตอนนี้มันไม่เหมือนเคย เรย์กำลังสูญเสียความเป็นตัวเอง เขากำลังกลัว พร้อมทั้งสายตาที่สื่อว่าเขากำลังโกรธแค้น และรังเกียจผม

‘ผมรู้สึกชาไปทั้งตัว ผมทนมองดวงตาที่เผยความรู้สึกทรมานของเรย์...ไม่ไหวแล้วล่ะ’

มือหนายกขึ้นจับท้ายทอยคนตัวเล็กโน้มกอดร่างบาง คนร่างเล็กศีรษะแนบซบกับอกกว้างของเขาทำให้ได้ยินเสียงหัวใจเราทั้งคู่ดังประสานกันไปมา

“ฮือ...ฮึก นายทำแบบนี้ทำไมลูคัส!!!” มือเรียวยกขึ้นทุบตีคนตรงหน้า

“ฉันไม่ได้อยากทำ” มือใหญ่ยกขึ้นจับล็อกมือเล็กทั้งสองไว้ด้วยมือเดียว เขาพยายามจะอธิบาย

“นายไม่ต้องแสร้งทำเป็นคนดี นายมันตัวอันตราย อยากฆ่าฉันอีกคนก็เอาเลย ฉันไม่เหลือใครแล้วลูคัส!!!” เรย์พ่นประโยคยาวออกมาด้วยความโมโหและเสียใจ คำพูดของเรย์มันเสียดแทงและกัดกินไปจนถึงขั้วหัวใจของผม

ลูคัสมองเรย์ด้วยสายตาที่เจ็บปวด เขาเองก็รู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยชีวิตพ่อของเรย์ได้

คนตัวสูงจับแขนเล็กทั้งสองข้างไว้ในเกาะกุม วางมือเรียวไว้บนแผงอกกว้างที่เสียงของหัวใจเต้นดังออกมา ยิ่งเขาทำแบบนี้ เรย์กลับยิ่งอึดอัดใจ

“ฉันขอโทษ ๆ ๆ” ลูคัสไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ เขาทำได้เพียงขอโทษเรย์ซ้ำ ๆ

“ฮึก ฮือ ปล่อย!!! อย่ามากอดฉัน อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันเกลียดนายลูคัส ฉันเกลียดนาย!!!” คำพูดของเรย์ทำให้ผมเจ็บลึกภายในใจยิ่งกว่าเดิม ผมกลัวว่าเรย์จะเกลียดผมจริง ๆ ผมกลัวว่าความสัมพันธ์ของพวกเราจะเปลี่ยนแปลงไป

“เกลียดฉันมากเลยเหรอ” คำพูดก่อนหน้านั้นของเรย์ทำให้หัวใจของผมแทบแหลกสลาย ผมไร้เรี่ยวแรงจะเอ่ยคำใดออกมา ทำได้เพียงปล่อยเรย์ให้เป็นอิสระ

แววตาของลูคัสเศร้าหมอง นัยน์ตาสีรัตติกาลยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของเรย์ และหวังจะฟังคำตอบที่ไม่เลวร้ายเกินไป

“เออ ฉันโคตรเกลียดนาย ฉันไม่น่ามีเพื่อนแบบนายเลย ไม่ควรไว้ใจนายตั้งแต่แรก นายมันเห็นแก่ตัว! ไปให้พ้น อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” เรย์พูดประโยคยาวเหยียดด้วยน้ำเสียงเศร้าที่เจือไปด้วยความโกรธและความผิดหวัง ทั้งยังตะโกนไล่ผมให้ออกไปจากบ้านของเขา

‘ฉันไม่เคยอยากเป็นแค่เพื่อนสำหรับนาย...เรย์’ ประโยคที่ลูคัสเปล่งออกมาได้เพียงความคิด สถานการณ์ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ความไว้ใจจากเรย์ที่มีต่อผมมลายหายสิ้นไม่เหลือชิ้นดี

[Talk Ray]

ผมขยะแขยงเขามากกว่าเดิม ทั้งที่เขาทำผิดยังกล้าเสนอหน้ามาให้ผมเห็น และผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าต้องพูดประโยคนี้กับเขา แม้ผมจะโกรธเขามากแค่ไหนแต่ผมก็ไม่กล้าทำร้ายเขา เพราะผมมันอ่อนหัด!

“ไปให้พ้น!!!” เรย์ยังคงพูดออกมาอย่างจริงจังแม้ตัวและเสียงจะสั่นเทาด้วยความโกรธ

ลูคัสถูกเรย์ตะเบ็งเสียงไล่อีกครั้ง เขาจึงเริ่มยอมรับแล้วว่ากำลังถูกรังเกียจ ก่อนที่สีหน้าของเขาจะเปลี่ยนไป จากใบหน้าที่คล้ายรู้สึกผิดกลับมีรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ปรากฏอีกครั้ง

“งั้นช่วย...เกลียดฉันให้มากกว่านี้” ทั้งที่พยายามไล่เขา แต่เขากลับกระทำในสิ่งตรงข้าม ลูคัสเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผมกว่าเดิม ผมถอยหลังจนติดเข้ากับกำแพงบ้าน เขาเข้ามาใกล้ผมมากเกินไป แขนยาวของเขาทั้งสองข้างวางขนาบซ้ายขวาบนกำแพงปิดกั้นไม่ให้ผมหลบหนีไปได้

“นะ...นายจะทำอะไร” เรย์พูดเสียงสั่น คนตรงหน้าทั้งน่ากลัวและไม่น่าไว้ใจที่สุด คนร่างบางคิดเพียงว่าถ้าอยู่แบบนี้ต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่

พึ่บ เรย์ตัดสินใจมุดลอดตรงหว่างแขนของคนตัวสูง หมุนตัวหลบออกมา ก่อนจะคว้าปืนลั่นไกใส่ลูคัส

ปัง!!!

ลูกกระสุนถูกปล่อยออกไป แต่เพราะความเร็วของลูคัสทำให้เขาหลบมันได้อย่างหวุดหวิด มือหนาปัดปืนบนมือคนตัวเล็กตกลงพื้น เรย์วิ่งคว้าหยิบปืนขึ้นมาได้ แต่คนร่างสูงก็จับล็อกแขนทั้งสองของคนตัวเล็กเข้ากับกำแพง เรย์พยายามสู้แรงของลูคัสแต่ยังคงติดอยู่ในการควบคุมของเขา