อาภรณ์พิษ ทรราชหลงรัก
เจ็บแต่ไม่ยอมปล่อยมือ
ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
ที่แท้เป็นคุณหนูตัวจริง
เมียผมน่ารักจัง
เป็นสุดที่รักของผู้เผด็จการ
โชคชะตาของพระชายา
ผู้บัญชาการรักซ้อนแค้น
รักใหม่พันล้าน
คุณท่าน คุณนายมาหาอีกแล้ว
-4 ปีที่แล้ว-
“กูกับมึงก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้ว เมื่อไหร่จะขยับเป็นแฟนสักทีวะ” เพลิง ชายหนุ่มวัยรุ่นหน้าตาดี ที่กำลังอยู่ในชุดนักเรียนมอปลายชายเสื้อหลุดลุ่ยกำลังนั่งพูดอยู่กับหญิงสาว บริเวณสวนหย่อมหลังโรงเรียน
“กูไม่อยากเป็นแฟนกับมึง เดี๋ยวได้น้ำตาเช็ดหัวเข่า” ลาวา ตอบ
กลับอย่างไม่คิดอะไร ขณะที่กำลังเปิดอ่านหนังสือเรียนอยู่
เธอเป็นหญิงสาวที่หน้าตาสะสวย เรียนดี กีฬาเด่น มีรุ่นพี่ รุ่นน้อง และรุ่นเดียวกันตามจีบหลายคน แต่เธอก็ไม่สนใจ เพราะคนที่เธอชอบมีเพียงแค่ผู้ชายตรงหน้าเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่เธอก็ไม่กล้าบอกเพราะกลัวว่าจะเสียความเป็นเพื่อนที่มีให้กันมาตั้งแต่เด็กๆ
“กูจะไม่ทำให้มึงต้องร้องไห้ กูสัญญา” เพลิงบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ลาวามองเพลิงเล็กน้อยพลางครุ่นคิด
“ได้ กูจะลองดู” ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรถึงตอบกลับไปแบบนั้น แต่สิ่งที่เธอคิดได้อย่างชัดเจนคือ ไม่ลองก็ไม่รู้
ในเมื่อมีโอกาสที่เธอจะได้คบกับคนที่เธอชอบเธอก็จะรับโอกาสนั้นไว้…
-ปัจจุบัน-
หน้าตึกคณะวิศวะกรรมฯ
“ยังไม่กลับอีกเหรอชะนี” ตุ้ยนุ้ย เพื่อนสนิทร่างชายแต่ใจเป็นหญิงเดินเข้ามาถามลาวาที่นั่งรอแฟนของเธอหน้าตึกคณะ
ตุ้ยนุ้ยเป็นเพื่อนที่สนิทและรู้ใจลาวามากที่สุด ยามใดที่เธอมีเรื่องทุกข์ใจก็จะมีตุ้ยนุ้ยคอยอยู่ข้างๆ เสมอ ตุ้ยนุ้ยมักจะชอบเรียกลาวาว่าชะนีแทนเรียกชื่อของเธอ ซึ่งลาวาเองก็ไม่ได้โกธรอะไร นี่เป็นสิทธิพิเศษของเธอที่ตุ้ยนุ้ยมอบให้ เพราะตุ้ยนุ้ยมักจะไม่เรียกใครว่าชะนีนอกจากเธอคนเดียว
“อืม” ลาวาพยักหน้าพร้อมกับตอบรับในลำคอสั้นๆ ตุ้ยนุ้ยมองลาวา ก่อนจะนั่งลงข้างๆเธอ
“รอเพลิงอยู่หรือไง” เพลิง ที่ตุ้ยนุ้ยพูดถึงก็คือแฟนของลาวาที่คบกันมาถึง 4 ปีแล้ว ถึงแม้ว่าทั้งคู่อาจจะคบกันนานแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะรักกันมากเช่นกัน
“ใช่” ลาวายังคงตอบกลับมาสั้นๆ ขณะที่สายตาก็กำลังสอดส่องมองหาแฟนของเธอ
“กลับบ้านเหอะ เดี๋ยวกูไปส่ง” ตุ้ยนุ้ยพูดบอกออกมา ถ้าหากเพลิงจะมารับลาวาจริงป่านนี้ก็คงต้องโผล่หน้ามาแล้ว เพราะลาวานั่งรอเพลิงตรงหน้าคณะตั้งแต่ที่แยกกับตุ้ยนุ้ย เพราะตุ้ยนุ้ยต้องไปคุยงานกับอาจารย์เลยไม่ได้รอเป็นเพื่อน ตอนแรกตุ้ยนุ้ยก็คิดว่าถ้าคุยงานเสร็จแล้วออกมาคงจะไม่เจอลาวานั่งอยู่ แต่ที่ไหนได้เธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
“ไม่ต้องรอมันหรอก ถ้ามันมามันก็มาตั้งนานแล้ว” ตุ้ยนุ้ยไม่อยากจะพูดออกไปแบบนั้น ถ้าหากลาวาไม่นั่งรอเพลิงร่วม 3 ชั่วโมงแล้ว
“เพลิงมันคงติดธุระแหละมั้งเดี๋ยวคงมา มึงกลับไปก่อนเถอะ” ตุ้ยนุ้ยเบะปากมองบนทันทีที่ลาวาพูดออกมา กี่ครั้งแล้วที่ตุ้ยนุ้ยได้ยินแบบนี้ มันเป็นเพียงแค่คำพูดที่ลาวาใช้ปลอบใจตัวเอง เธอเป็นคนที่เข้มแข็งมากถ้าหากเธอไม่ไหวจริงๆ ความอ่อนแอของเธอถึงจะเผยออกมาให้ตุ้ยนุ้ยได้เห็น
“ไม่ กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึงนี่มันเย็นแล้ว เดี๋ยวเกิดอะไรไม่ดีขึ้น” ตุ้ยนุ้ยปฏิเสธ ลาวาก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมาอีก จนกระทั่งมีกลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินผ่านหน้าเธอไป