ลิขิตฟ้าอาญาแค้น

ตอน คุณธรรมกับความสงสาร

บ้านเรือนไทยหลังกระทัดรัดตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่กลางบึงน้ำกว้างใหญ่กินเนื้อที่กว่าสิบไร่ ริมฝั่งลายรอบไปด้วยต้นมังคุดที่กำลังผลิดอกออกผลดกเต็มต้น เลยออกไปจะมีต้นลองกองปลูกสลับสับหว่างเรื่อยๆ จนเกือบจะเต็มพื้นที่สวน

ซึ่งมีเนื้อที่กว่าร้อยไร่ในจังหวัดซึ่งอยู่เขตปริมลฑลที่ไม่ห่างกรุงเทพฯนัก แทบจะทุกตารางนิ้วล้วนเต็มไปด้วยพืชสวนนานาชนิด ซึ่งผู้เป็นเจ้าของสรรหามาลงไว้เมื่อสิบปีมาแล้ว

อสมา อิศรานุกูล หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบต้นๆ กำลังนั่งทอดอารมณ์เรียบเรื่อย เหม่อมองสรรพสิ่งรอบตัวมาตั้งแต่เช้าตรู่โดยไม่คิดจะลุกไปไหน หญิงร่างท้วมวัยห้าสิบสองนามสายหยุดค่อยๆ ยกอาหารเช้ามาจัดวางตรงหน้าเจ้านาย

แล้วรีบเดินออกจากระเบียงบ้านเลาะไปตามสะพานไม้ที่เชื่อมระหว่างตัวบ้านกับสวนเข้าไว้ด้วยกัน นายอ่วมผู้เป็นสามียืนรอรับอยู่ริมบึงด้วยความเป็นกังวลว่าเมียจะตกลงบึงก่อนถึงฝั่งนั่นเอง

สายตาคมจนจะกลายเป็นดุของชายหนุ่มละจากผืนน้ำรอบตัวลงไปมองจานอาหารตรงหน้า กาแฟดำจากกระติกเก็บความร้อนถูกรินลงแก้วช้าๆ ก่อนจะถูกยกขึ้นจิบ หนังสือพิมพ์หลายต่อหลายฉบับทั้งไทยและต่างประเทศถูกเปิดอ่านช้าๆ เมื่ออยากผ่อนคลายสายตาจากวิวทิวทัศน์

ไม่นานขนมปังสองแผ่นก็ถูกเนยป้ายลงอย่างเชื่องช้าละเมียดละไม ก่อนจะส่งเข้าปากสลับกับยกกาแฟขึ้นจิบ และอาหารเช้าในจาน เริ่มถูกกำจัดออกไปอย่างไม่รีบร้อนเช่นกัน

สิบกว่าปีแล้วสำหรับชีวิตอันเงียบสงบ ไม่เร่งไม่รีบของชายหนุ่มที่ส่วนใหญ่มักจะดำเนินอยู่ในสวนแห่งนี้ สวนที่เขาใช้เป็นแหล่งกบดานเพื่อหลีกหนีจากสังคมอันวุ่นวาย น่าเบื่อหน่าย และน่าสะอิดสะเอียนอย่างที่สุด

กระนั้นเขาก็หาได้หันหลังให้กับสังคมไปเสียทีเดียวไม่

หากมีเรื่องจำเป็น หรือธุระสำคัญซึ่งจะต้องสวมหน้ากากไปด้วยเขาก็ต้องลุกขึ้นมาทำอย่างไม่รีรอ เฉกเช่นวันนี้ที่จะต้องบึ่งเฟอร์รารี่ ห้าเก้าเก้า จีทีโอ หนึ่งในรถคู่ใจชายโสดแต่ไม่สดอีกหลายคันที่จอดรอให้หยิบจับมาใช้เข้าเมืองกรุง เพื่อให้ทันประชุมในช่วงบ่าย

แต่ก่อนจะลุกไปเตรียมตัวเขาจำใจต้องให้เวลากับแขกที่ไม่อยากเชิญ ซึ่งยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ใต้ต้นมังคุดมาหลายนาทีแล้ว ชายหนุ่มกวักมือให้อ่วมพาแขกเดินข้ามสะพานมาหาอย่างไม่ใคร่จะยินดีนัก ด้วยรู้ว่าธุระของผู้มาเยือนนั้นคืออะไร อสมามองสองสามีภรรยานั่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวอย่างระอา เงินห้าล้านไม่รวมดอกเบี้ยของเขากำลังจะสูญหายไป หากไม่ใจแข็งยึดบ้านและสวนเอาไว้ก่อน

“ผมจะเอาที่ไหนทำกินครับคุณท่าน”